รอได้เต็มใจให้เสมอ...

                                                   เช้าวันรุ่งขึ้น

แก้วตื่นมาแต่เช้าเสริมสวยตัวเองเพื่อจะไปมหาวิทยาลัย

แก้ว:ด้ซื้อดอกไม้มาให้ฉันมะ??

แก้วถาม2สาวเพื่อนรัก

เฟย์ ฟาง:ซื้อ!!

แก้ว:ดีมาก

เฟย์:ฉันคิดอยู่ละไงแกก็ต้องใช้วะ

ฟาง:เมื่อวานแกทะเลาะกับพี่เขาอะดิฉันรู้เลยเก็บให้

แก้ว:จ้าๆไปละ

แก้วรีบเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปตรงมหาวิทยาลัยและบังเอิญเจอพี่โทโมะเลซ่อนดอกไม้ไว้ข้างหลัง

หมับ!!

โทโมะ:อ่ะพี่ให้><

แก้ว:ผมให้ฮะ>~<

โทโมะและแก้วต่างคนต่างให้ดอกกุหลาบขาวแก่กันทั้ง2คนยิ้มให้กันเพราะเข้าใจกันแล้ว

โทโมะ:หายงอนพี่แล้วใช่ไหม??

แก้ว:ป๊าว!!

แก้วโกหกคำโตทั้งๆที่พึ่งแลกดอกไม้กัน

โทโมะ:ยัยเด็กบ้าหายงอนพี่แล้วจะให้ดอกไม้พี่จริงไหม

โทโมะพูดแล้วหยิกแก้วแก้มด้วยความเอ็นดู

แก้ว:ก็คนมันอดสงสารไม่ได้อ่ะนะเลยคิดว่าจะหายงอน

แก้วพูดลอยหน้าลอยตา

โทโมะ:โถ่ๆคนดีเหลืเกินนะครับ!!

โทโมะพูดประชดประชันแก้วทันที

แก้ว:มันแน่อยู่แล้วฮะ!!

แก้วก็ตอบประชดเหมือนกันดูเหมือนทั้ง2คนจะคืนดีกันแน่มาเถียงเรื่องเล็กน้อยในช่วงเช้า

                                             ในตอนเย็น

แก้ว:โฮ๊กๆเหนื่อยการบ้านเต็มมือเลยเว๊ยTOT

แก้วบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินออกจากมหาวิทยาลัย

โทโมะ:แก้ววันนี้พี่ไปส่ง!!

แก้ว:เห๊ยตกใจหมด!!

แก้วพูดพลางทำหนังสือกองโตตก

โทโมะ:เอ่อโทษทีน่ะ^^!

โทโมะพูดแล้วช่วยแก้วเก็บหนังสือ

แก้ว:พี่ไม่อายเขาบ้างเลยหลอฮะ?

โทโมะ:เธออายรึไง?

แก้ว:ก็เมื่อก่อนพี่อายนี่ฮะที่ต้องมาส่งผม

โทโมะ:แต่พี่ไม่อายแล้วน้องสาวของผมหางอนแล้วนี่

แก้ว:น้องสาว?

แก้วพูดเสียงเบาๆเพื่อเก็บคำถามนี่ไว้ในใจโดยไม่บอกโทโมะ

โทโมะ:ป่ะไปเถอะ

1ชั่วโมง

ทั้ง2คนคุยกันเรื่องทั่วไปทั้งเรื่องฮาเรื่องเศร้าครบชุดจนถึงบ้านแก้ว

                                         ณ บ้านแก้ว

แก้ว:พี่ฮะหลับตาก่อนได้ป่ะแก้วจะไปแล้วฮะ

โทโมะ:ทำไมละ

แก้ว:หลับเถอะฮะไม่ต้องรู้หลอก

โทโมะ:อื้อๆ

จุ๊บ!!

โทโมะสัมผัญกลิ่นดอกไม้หอมๆกับปากนุ่มที่อยู่ตรงแก้มของเขาได้

แก้ว:ไปละฮะ!!><

แก้ววิ่งเขาบ้านหน้าแดงเถือกโทโมะลูบแก้วตัวเองพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยนโดยไม่คิดจะด่าแก้วในใจเลยสักนิด...