รอได้เต็มใจให้เสมอ...

แก้วตื่นมาแต่เช้าแล้ววิ่งไปมหาวิทยาลัยอย่างด่วนจี๋พร้อมกับสีดอกไม้ช่อใหญ่เป็นกุหลาบขาวพร้อมกับหยาดเหงื่อ
ที่ออกมาแต่บังเอิญเจอพี่โทโมะเลยรีบเบร่งฝีเท้าทันที
แก้ว:พี่โทโมะฮะ!!
แก้วตะโกนเรียกโทโมะมีคนหัวเราะแก้วทั้งโรงเรียนโทโมะรู้สึกอายแทนจึงรีบจูงมือแก้วมาคุยส่วนตัวพร้อมจะเอ่ย
ว่า...
โทโมะ:นี่น้องไม่อายคนอื่นบ้างรึไงหะ แล้วมีอะไรกับพี่อีกละเนี้ย
แก้ว:ผมให้ฮะ><
แก้วพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโนยให้พร้อมปาดเหงื่อที่ไหลซึมออกมา
โทโมะ:เนื่องจากอะไร??
แก้วไม่ตอบอะไรก่อนจะเอ่ยว่า
แก้ว:ขอรักพี่ได้ไหมฮะ!!
แก้วพูดด้วยเสียงอ่อนๆพร้อมมองหน้าโทโมะโดยไม่หลบสายตาโทโมะมองหน้านิ่งๆของแก้วที่มันมีความหวังอยู่
น้อยๆโทโมะคิดนะว่าผู้หญิงนนี้ก็น่าสนใจมากเสียทีเดียวแต่เขายังไม่คิดเรื่องนี้
โทโมะ:พี่ยังไม่คิดเรื่องนี้หลอกพี่ให้คำตอบน้องไม่ได้หลอกนะฮะ
แก้วมองโทโมะด้วยความน้อยใจก่อนจะเอ่ยต่ออีกวว่า
แก้ว:ทำไมละฮะ เป็นเด็กไม่มีสิทธิ์รักตรงไหนละพี่โทโมะแก้วทุ่มเทให้พี่หมดแล้วพี่รู้ไหมพี่อายในตัวของผมหลอ
แก้วถามด้วยความน้อยใจ
โทโมะ:ไม่ใช่ๆเธอนี่มันโถ่เว๊ย!!
โทโมะใจเต้นไม่เป็นจังหวะกับสาวน้อยที่ปากตรงกับใจเสียเหลือเกินแต่อดสงสารไม่ไดเที่ตามตื้อมาตลอด
แก้ว:ผมรักพี่ไม่ได้จริงๆหลอพี่โทโมะ...
ใบหน้าสวยคมมีหยาดน้ำตาไหลลินออกมาแต่โทโมะยังให้คำตอบไม่ได้เพราะยังไม่เคยคิดเรื่องนี้
โทโมะ:พี่ยังไม่คิดเรื่องนี้นะขอบใจสำหรับดอกไม้นะครับคนเก่งของพี่
โทโมะเข้าไปปลอบใจแก้วก่อนจะจากไป
                  แก้วเดินเหม่อลอยมาหาเฟย์กับฟางด้วยความผิดหวังซึ่งงเฟย์กับฟางก็รู้ดี
แก้ว:ฮือๆ
แก้วเสียใจกับความรักที่แก้วมั่นใจแต่รุ่นพี่กับไม่เหลือเยื่อใยเลย
หมับ!!
เฟย์:ยัยแก้วแกจะร้องไห้ทำไมหา!!ในเมื่อเลือกเขาต้องสู้เต็มที่อย่ายอมแพ้อันขาดนะสู้ๆอย่ายอมแพ้
ฟาง:ในเมื่อแกเลือกเขาต้องสู้ห้ามท้อนะเข้าใจไหม
แก้วยิ้มทันทีใช่สินะที่เลือกเขามาจะท้อไม่ได้สู้ต่อไปเว๊ย