รอได้เต็มใจให้เสมอ...

แก้วมองแล้วยิ้มอย่าชาญฉลาด2สาวมองเพื่อนรักว่าคิดจะทำอะไรแต่แก้วไม่พูดอะไรแล้ววิ่งไปซื้อกุหลาบไป

แก้ว:ฉันจะจีบรุ่นพี่อะ

แก้วพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาใบหน้าที่สวยคมที่มีเหงื่อเพราะวิ่งไปร้านดอกไม้

เฟย์ ฟาง:ว่าไงนะ!!

แก้ว:ทำไมละน่าตกใจตรงไหน??

ฟาง:เขาดังและฮอตนะแกอย่างแกเนี้ยนะจะไปสู้ได้!!

เฟย์:ถามเขายังเย็นชาไม่เคยสนสาว

แก้ว:ชั่งปะไลฉันสู้โว๊ยฮึ่มฉันไปก่อนนะ^^

แก้วพูดอย่างมั่นใจและเตรียมตัวอย่ากล้าหาญวิ่งเข้าไปสะกดโทโมะ

แก้ว:พี่โทโมะฮะ อ่ะแก้วให้ฮะ^^แฮ๋ๆ

แก้วเรียกโทโมะด้วยเสียงแสนเบาก่อนจะให้ดอกไม้ช่อใหญ่โทโมะมองด้วยสายตาว่างป่าวพร้อมเอ่ยว่า

โทโมะ:ขอบใจพี่ไปเรียนก่อนนะ

หมับ!!

แก้ว:เอ่อคือผมขอไปด้วยได้ไหมครับ??

โทโมะมองหญิงสาวใบหน้าสวยคมแต่นิสัยห้าวเอาการที่มีอาการเหมือนชอบเขาแต่โทโมะไม่แคร์

โทโมะ:ไม่ได้มั้งพี่ว่าเธอไปเรียนเถอะเด๊วไม่ทันนะ

แก้ว:เอ่อวันนี้ผมไม่มีเรียนฮะ!!

แก้วโกหกคำโตเพื่อรักเลยทีเดียว= =

โทโมะ:เฮ้อตามใจๆ

โทโมะถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายที่รุ่นน้องแสนน่ารักดื้อไม่ยอมกลับไปทั้งวันที่แก้วค่อยตามตื้อโทโมะอย่าง

เหนื่อยเลยทีเดีวแต่โทโมะไม่สนใจ

                                                      ตอนเย็น

โทโมะ:พี่กลับก่อนนะ

แก้ว:เอ่อพี่ฮะไปส่งผมหน่อยนะT^T

โทโมะ:หะ ว่าไงนะ!!

โทโมะร้องเสียงหลงเพราะว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่สวยและปากตรงใจตรงกันแบบนี้เลยปกติจะแกล้ง

ล้มเลยให้ไปส่งแต่นี่ขอเลย

แก้ว:นะฮะพี่น๊าๆT^T

แก้วขอร้องโทโมะด้วยความซึ้ง

โทโมะ:เออๆงั้นน้องบอกที่อยู่มา

                  ณ บ้านแก้ว

แก้ว:ขอบคุณนะฮะพี่บาย

แก้ววิ่งเข้ามาด้วยรอยยิ้มโทโมะมองเด็กที่ตามจื้นทั้งวันด้วยรอยยิ้มเช่นเดียวกัน...