โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

                 >>> ความเดินตอนที่แล้ว <<< 
  " อะไรเนี่ย แค่จับมือแค่นี่ ไม่เห็นต้องทำให้ตื่นเต้นเลยนี่นา " 
 

                                   โทโมะ past  
 สวัสดีครับเจอกับผม คุณชายโทโมะอีกแล้ว หลังจากที่ผมคิดว่า นรกกำลังจะมาเยือนตัวผมและพวกนั้นแล้วแท้ๆ แต่มันกลับอยู่เหนือความคาดหมายของผมได้ยังไงกัน เพราะผมรู้เรื่องราวเกี่ยวกับไอ้เพื่อนใส่แว่นท่าทางเด็กเรียนคนนี่ดีกว่าพ่อกับแ่ม่ของมันเสียอีก มันจะไม่หยุดจนกว่าอีกฝ่ายจะได้รับความเจ็บปวดที่ศัตรูของมันจะต้องฝันร้ายไปชั่วชีวิตเลยล่ะ หลังจากที่ไอ้จองเบยื่นมือไปเพื่อต้องการที่จะให้ผมรู้ว่า มันอยากจับมือกับผู้หญิงเป็นครั้งแรก ซึ่งตั้งแต่รู้จักกับมันมาก็ยังไม่เคยเห็นมันไปสนิทสนม หรือ จับมือถือแขนกับใครเลยนี่ ยัยทอมนี่คงจะเป็นผู้หญิงคนแรกของมันรึเปล่าเนี่ย แต่ เอ๊ะ!!! ยัยนั่นมันเป็นทอมนี่นา รึว่าไอ้จองเบคิดจะเบี่ยงเบนทางเพศ ไม่จริงนะ ผมไม่อยากมีเพื่อนเป็นตุ๊ด ยิ่งเป็นตุ๊ดใส่แว่น ยิ่งน่าเกลียดเข้าไปใหญ่ โอ๊ย!!! เราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ 
 " นี่นาย แค่อยากจับมือกับฉันเองเหรอ " ยัยทอมนั่นพูดขึ้น แต่เสียงมันดูกล้าๆกลัวๆยังไงก็ไม่รู้ แต่ว่าไอ้จองเบมันก็ไม่พูดอะไร ได้แต่ยื่นมือค้างเพื่อรอให้ยัยทอมนั่นเอามือมารับก็เท่านั้นเอง 
 " คิดจะหลอกแต๊ะอั๋ง พวกเราเหรอวะ ไอ้แว่น ยัยแก้ว อย่าไปญาติดีกับไอ้พวกนั้นเด็ดขาดนะ " ยัยผู้หญิงที่ชื่อเฟย์พยายามห้าม 
 " กลัวรึ " ไอ้จองเบพูดสั้นๆ นายจะพูดยาวๆหน่อยก็ได้นี่ ไอ้บ้าเอ้ย จีบผู้หญิงยังจะใช้น้ำเสียงไม่น่าฟังอีก ไม่เหมือนผมเลยสักนิด การจีบหญิง ก็ต้องใช้เสียงหวานๆดิโว้ย ผมล่ะเบื่อจริงจริ๊ง แต่ก็ดูต่อไปล่ะกัน 
 " ไม่เป็นไรหรอกยัยเฟย์ ก็อีแค่จับมือ เอ้ายินดีที่ได้รู้จักล่ะกันไอ้จูง เฮ้ย!! ไม่ใช้ไอ้แว่นจองเบ " ยัยทอมนั่นทำหน้าหวานพร้อมกับจับเข้าที่มือของไอ้จองเบ 
 " ก็ได้ " ยัยเฟย์นั่นก็เข้าไปจับที่มือของไอ้จองเบเหมือนกัน รวมทั้งยัยหน้าเจิ่มชื่อฟางนั่นก็ด้วย แต่จู่ๆมันก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา เช็ดที่มือของตัวเองซะงั้น เอ้า!!! มันคิดจะทำอะไรของมันกันแน่เนี่ย ผู้ชายเวลาจับมือถือแขนกับผู้หญิง ก็ต้องเก็บกลิ่นให้ติดมือติดแขนไว้สิ รึว่าจะรังเกลียดยัยพวกนั้นรึไงกัน แต่ก็ไม่น่าจะใช่นะ เพราะว่ามันเป็นฝ่ายอยากไปทักทายกับพวกนั้นเองนี่  จากนั้นผมกับไอ้จองเบที่แบบว่าไม่อยากจะกงจะกินอะไรแล้ว เพราะเซงกับยัยสามตัวนั่น ก็รีบเดินออกมา ส่วนพวกไอ้ป๊อปปี้ ที่สงสัยคงจะหิวตายอยู่ในคลับ มันคงหากินเองได้ล่ะมั่ง เดี๋ยวค่อยสั่งพิชซ่ามาให้พวกมันแทนล่ะกัน เหอะๆๆ
    ระหว่างทางที่ผมกับไอ้จองเบกำลังเดินทางกลับไปที่คลับของผม ซึ่งตอนนี้ผมก็ยังสงสัยกับเหตุการณ์เมื่อตะกี้ว่าทำไม ไอ้จองเบมันถึงหายโกรธเร็วซะขนาดนั้นล่ะ ทีพวกผมล่ะก็แค่ยืมหนังสือไป แล้วทำหายแค่เนี่ย ถึงกลับโดนแม่ไล่ออกจากบ้านเลย มันน่าสงสัยนัก 
  " ไอ้จองเบ ทำไมนายถึงไปญาติดีกับยัยพวกนั้นวะ นายก็รู้ว่าพวกนั้นตั้งตนเป็นศัตรูกับเรานะ แล้วก็ นายไม่โกรธเลยรึไง ตั้งแต่นายพบกับยัยทอมนั่น นายดูเปลี่ยนไปมากนะ " ผมถามมันซะยาว และแล้วดวงตาพญามารก็ตื่นขึ้นอีกครั้ง มันยิ้มมุมปากเหมือนกับว่ามันได้โล่รางวัลอันยิ่งใหญ่ยังไงยังงั้น 
  " นายคิดว่าฉันจะทำได้แค่นั่นนะเหรอ " มันพูดขึ้นพร้อมหยิบอะไรสักอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง
  " นายยังจำ ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ได้ไหม " เสียงของมันเริ่มคล้ายจองมารเข้าไปทุกที และมันก็ชูผ้าเช็ดหน้าให้ผมได้ดูเต็มๆตา 
  " นั่นมันผ้าเช็ดหน้าที่นายเพิ่งใช้ไปเมื่อตะกี้นี่ " ผมงง ? กับมันมาก แล้วมันจะชูของๆมันขึ้นมาทำซากอะไร 
  " โทโมะ นายคิดว่าฉันทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรล่ะ " มันถามกวนๆใ่ส่ผม  แล้วผมจะรู้กับความหมายของมันเหรอเนี่ย น่ารำคาญจริงๆ ชอบมีลับลมคมนัยนักไอ้หมอนี่ 
  " นี่ไอ้จองเบ เลิกพูดอ้อมค้อมซะทีเถอะ ตกลงนายคิดจะทำอะไรกับแน่ ฉันยิงอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย " ผมเริ่มหงุดหงิดมากๆ 
  " รู้รึปล่าว ตอนที่ฉันจับมือกับยัยพวกนั่น กลิ่นของพวกมันจะต้องติดตัวมาด้วยใช่ไหม " มันถามให้ผมงง? กับมันอีกแล้ว
  " นี่ พูดให้มันเข้าใจง่ายๆหน่อยดิวะ ฉันไม่มีเวลามากนะโว้ย " ผมหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
  " กลิ่นของยัยพวกนั้นที่ติดอยู่กับผ้าเช็ดหน้าเนี่ย คืนนี้ฉันจะเอาไปให้หมอผีบ้านฉันทำพีธีสาปแช่ง " โห!!! ไอ้นี่เล่นลองซะด้วย นี่กะจะเอากันถึงตายเลยเหรอเนี่ย 
  " นี่ไอ้จองเบ กฏข้อที่ 3 ของเราคือห้ามทำร้ายผู้หญิงนะโว้ยทำแบบนี้มันผิดคำสัญญาของพวกเรานะ "
  " เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้ว กฏที่นายตั้งขึ้นคือ ห้ามทำร้ายผู้หญิงไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม นั่นน่ะเป็นกฏที่ฉันทำได้ดีกว่าพวกนายซะอีก " มันใช้น้ำเสียงกวนๆใส่ผมอีกแล้ว 
  " รู้แล้วยังจะกล้าทำอีกหรอวะ งั้นนายเตรียมตัวโดนลงโทษซะเถอะ ไอ้จองเบ " ดีล่ะในที่สุดก็ได้เวลาแก้แค้นไอ้จองเบแล้ว ที่กล้าทำให้แม่ผมไล่ออกจากบ้าน ผมอมยิ้มอย่างดีใจ
  " นายคิดจะแก้แค้นฉันยังงั้นเหรอ "  เออสิวะ แค้นมากด้วย ก็แหม๋ อยู่ดีๆโดนแม่ไล่ออกจากบ้าน จะไม่ให้แค้นได้ยังไงกัน ว่าแต่ มันรู้ความคิดผมได้ไงเนี่ย งง?
  " งั้นก็เสียใจด้วยนะโทโมะ ที่มันคงจะเป็นไปไม่ได้อย่างที่นายคิดไว้น่ะ กฏที่ห้ามทำร้ายผู้หญิงของนายคือการทำร้ายทางกายภาพ ที่มีผลต่อสภาพร่างกายเท่านั้น แต่วิธีการของฉันมันส่งผลต่อจิตใจ ซึ่งมันไม่เกี่ยวกับร่างกายเลยสักนิด แล้วก็เป็นการแก้แค้นแบบเงียบๆของฉัน ที่กล้าเรียกชื่อฉันเป็นจูงเป็ดยังไงล่ะ " ไอ้จองเบบ่นซะยาว ซึ่งก็มีแต่ผมคนเดียวเท่านั้นล่ะที่ได้ยินเสียงปีศาจของมันคอยหลอกหลอนตัวผมตลอดเวลา และนี่แหละคือวิธีการทีผมกับสมาชิกในกลุ่มกลัวนักกลัวหนา วิธีการสกปรกนี่ล่ะ 
 " ฮ่าๆๆๆ ฮะๆๆๆ " ผมหัวเราะขึ้น
 " หือ!!! มันน่าขำขนาดนั้นเลยรึไง " ไอ้จองเบดูท่าทางสงสัยมาก
 " นายบอกว่า นายไม่เคยเข้าใกล้ผู้หญิงไม่ใช่รึไง แต่ที่โรงอาหาร ทำไมนายถึงต้องไปจับมือถือแขนกับยัยพวกนั่นด้วยล่ะ หรือว่านายกำลังมีความรักอ่ะห่ะ " ผมกวนมันบ้าง 
 " นายอยากอยู่ในสภาพเมื่อ 4 เดือนก่อนรึไง " ไอ้จองเบขู่ผมขึ้นมา เพราะเมื่อ 4 เดือนก่อน ผมยืมหนังสือมันไปแล้วไม่รู้อีท่าไหน กลับทำหายซะได้ และที่สำคัญคือ หนังสือเล่มนั้นมันเหลืออยู่ 2 เล่มในโลก นั่นก็หมายความว่า มันรักมากยิ่งกว่าชีวิตของพวกผมอีก แต่ผมก็ปิดมันไว้ได้ตั้ง 3 อาทิตย์แน่ะ แต่พอเข้าอาทิตย์ที่ 4 ก็เพราะไอ้เขื่อนปากมากนั่นเอาเรื่องที่ผมทำหนังสือมันหาย ไปบอกไอ้จองเบน่ะสิ นับตั้งแต่นั้นมา เวลาผมเดินไปโรงเรียนก็ไม่มีคนคุยด้วย จะกินข้าวก็โดนคนจ้องตลอดเวลา แถมกับข้าวยังรสชาติแย่ยิ่งกว่าแย่อีก พอกลับบ้านก็โดนแม่ด่า พอเข้านอนกลับนอนไม่หลับอีก สภาพแบบนั้นล่ะ คือนรกที่ไิอ้ปีศาจจองเบนี้มอบให้ผม 
 " เออ... คือฉันล้อเล่นน่า อย่าคิดมากเลย รีบๆไปกันเถอะ เดี๋ยวไอ้พวกป๊อปปี้จะรอนาน " ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะไม่อยากโดนมันโกรธเอา 
                                        To Be Continued