โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

                                  แก้ว past 

   ตอนนี้ฉันกับยัยฟาง และ ยัยเฟย์ กำลังสั่งอาหารจากแม่ค้าที่ดูท่าทางขี้ง๊กนี่อยู่ แต่พอฉันเห็นราคาสินค้าแล้ว ก็เริ่มเรียกร้องสิทธิ์ของคนที่ทางบ้านไม่รวยเท่าคนอื่น

  " โห !!! เจ๊ ข้าวผัดอะไรกันเนี่ยจานตั้งร้อยกว่าบาท " ฉันเริ่มต่อว่ายัยแม่ค้าคนนี่ทันที

 " เรียกใครเจ๊ห่ะ ยัยเด็กบ้า นี่มันโรงเรียนอันดับ 1 ของประเทศนะ เด็กในโรงเรียนนี้จะต้องเก่งและทำคะแนนให้ดีกว่าโรงเรียนอื่น เพราะฉะนั้น พวกเด็กๆก็ต้องการพลังงานไปบำรุงสมอง นั่นเป็นนโยบายของ ผ.อ และที่สำคัญคือ อาหารที่เนี่ย ส่วนใหญ่จะใช้วัตถุดิบที่มีแต่คุณภาพ ราคามันก็ต้องสูงเป็นธรรมดาจะไปเหมือบกับข้าวบ้านนอก ที่ราคาสิบ ยี่สิบบาทได้ยังไงกัน " ยัยแม่ค้าขี้ง๊กนี่บ่นซะยาวเลย อย่างนี่แหละที่เรียกว่าแม่ค้าปากตลาด

 " ฮึ !!! ของดีคุณภาพอะไรกัน ก็อีแค่ข้าวผัดกุ้งแค่เนี่ย " ฉันบ่นพึมพับกับตนเอง

 " ยัยแก้ว ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจ่ายให้ " ยัยฟางเพื่อนแสนดีของฉันหยิบแบงค์พันออกมา

 " ไม่เอาอ่ะ เสียดายเงิน ให้ฉันไปกิบกับข้าวทีบ้านฉันซะยังจะดีกว่าอีก " ฉันเริ่มไม่พอใจ โรงเรียนบ้าอะไรกัน แค่ข้าวจานเดียวเป็นร้อยแล้ว แล้วถ้าค่าเทอมมันจะเท่าไหร่กันล่ะเนี่ย โอ๊ย!!! ไม่อยากจะคิดเลย

 " คงไม่มีปัญญาซื้อสิท่า ยัยทอมตัวแสบ " เสียงแหบคุ้นๆ ดังมาจากข้างหลังของฉัน พอฉันหันหลังกลับไปก็เจอกับนายหน้าหวาน ชื่ออะไรก็ไม่รู้ โมะๆอะไรเนี่ย กับนายแว่นที่ชื่อ>>>จูงเป็ด<<<  รึเปล่าเนี่ย โอ๊ย!!! ไอ้พวก K-OTIC เนี่ยทำไมมีแต่พวกชื่อจำยากจริงๆเล้ย

 " นี่นายมาที่นี่ทำไมไอ้หน้าติ๋ม " ฉันชักจะเซงหน้าของไอ้หมอนี่เต็มที

 " นี่มันโรงอาหารนะ ทำไมฉันจะเข้าออกไม่ได้ แล้วก็ฉันชื่อว่า คุณชาย โทโมะนะโว้ย ไม่ใช่ไอ้หน้าติ๋ม " นายนั่นพูดด้วยน้ำเสียงโมโห

 " แหวะ!!! คุณชายตุ๊ดล่ะสิไม่ว่า ชื่ออย่างกะคนต่างด้าว ประเทศไทยไม่ต้อนรับโว้ย " ฉันเริ่มใช้เสียงที่ดังขึ้น

 " ยัยแก้ว ใจเย็นๆหน่อยสิ ฉันหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว " ยัยฟางบอกฉัน พร้อมกับเอามือมากุมที่ท้อง

 " ผู้หญิงอะไร ไม่น่ารักเอาซะเล้ย " ไอ้โทโมะนั่นเริ่มทำท่าเซงๆ

 " แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกนายล่ะ " ยัยเฟย์ตอบแทนฉัน ยัยนี่รู้ใจฉันจริงๆเลย

 " แล้วนายล่ะ ไอ้แว่น ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างรึไง " ฉันชี้ไปทางไอ้จูงเป็ดที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือของมันอยู่นั่น

 " มันไม่พูดหรอกนะ " ไอ้หน้าติ๋มเสือกพูดออกมา

 " ทำไม " ฉันถามด้วยความสงสัย

 " ก็เพราะมันไม่พูดไง " ไอ้หน้าติ๋มตอบแบบกวนโอ้ยฉัน

 " ที่ไม่พูดก็เพราะเสียงเหมือนหมีควายล่ะมั่ง " เป็นอีกครั้งที่ยัยเฟย์ตอบแทนฉัน มันชั่งถูกใจซะจริง

 " นี่เธอ จงใจจะให้มันโกรธหรือไง " ไอ้หน้าติ๋มพูดขึ้น แต่ที่แปลกก็คือ สีหน้าของมันเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง

 " แล้วไอ้แว่นนี่จะทำอะไรฉันได้ " ฉันตอบด้วยความมั่นใจ

 " เธอยังไม่รู้ซึ้งถึงความน่ากลัวนั่นดีพอ " ไอ้หน้าติ๋มใช้น้ำเสียงกระสั่นใส่ฉัน มันทำให้ฉันขนลุกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

 " คิดว่าใช้น้ำเสียงแบบนั้น แล้วฉันจะกลัวรึไง พวกนายชอบใช้กำลังมากสินะ ตรงเนี่ยมีวิชาเพรียบเลยล่ะ แน่จริงมาลองกับฉันสักตั้งไหมล่ะ " ฉันท้าทายพวกมัน พร้อมกับชี้ไปที่หน้าของ ไอ้แว่นกับไอ้หน้าติ๋ม

 พั่บ!!! จู่ๆ ไอ้แว่นจูงเป็ดก็ปิดหนังสือเล่มหนานั่นอย่างแรง แล้วก็เงยหน้ามามองฉัน สายตาที่เรียบเฉยภายใต้กรอบแว่นนั่น ดุจดังพญามารจากขุมนรกชั้นที่ลึกที่สุดก็ว่าได้ สายตาที่จ้องมองฉันแบบนั้นมันทำให้ร่างกายของฉันสั่นไหว ราวกับอยู่ในเหตุการณ์แผ่นดินไหวครั้งใหญ่ยังไงยังงั้น นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รู้ถึงความกลัวอย่างที่ไอ้หน้าติ๋มพูดไว้จริงๆ จากนั้นมันก็เริ่มเดินเข้ามาหาฉัน ยิ่งใกล้มาเท่าไหร่ ความกลัวก็เริ่มครอบงำจิตใจของฉัน

 " ซวยล่ะยัยทอม อีกร่างของมันตื่นขึ้นมาแล้ว รีบหนีไปสิ ยังจะยืนนิ่งอยู่อีก " ไอ้โทโมะเร่งให้ฉันหนี

 " คือ...ขาฉัน....ก้าวไม่ออก " ฉันไม่รู้ว่าทำไมขาของฉันถึงแข็งกระด่าง ราวกับถูกตรึงด้วยโซ่ตรวนอันใหญ่

 " ไอ้จองเบคงสติไว้ดิวะ นี่ผู้หญิงนะว้อย ปล่อยมันไปเหอะวะ นายจำกฏที่ฉันตั้งขึ้นไม่ได้หรอวะ " ไอ้หน้าติ๋มรีบห้าม แล้วมันจะมาช่วยฉันทำไมเนี่ยงง ? แต่ไอ้แว่นหน้าโหดนั่น ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ฉันทุกที ยิ่งทำให้ฉันเริ่มกลัวยิ่งกว่าเดิม

 " ไอ้จองเบ ฉันขอสั่งในฐานะหัวหน้าคลับ K-OTIC ขอให้นายเลิกทำบ้าๆแบบนี้ซะที " แต่ดูเหมือนว่า ไอ้แว่นหน้าโหดจะไม่ฟังที่ไอ้หน้าติ๋มพูดเลยสักนิด เหลืออีกไม่กี่ก้าวเท่านั้น ที่ไอ้แว่นจอมโหดจะมาถึงตัวฉัน ตอนนี้ทั้งยัยฟาง และ ยัยเฟย์ ตัวสั่นยิ่งกว่าฉันเสียอีก ส่วนตัวฉันอ่ะนะ กลัวจนอึจะราดอยู่แล้ว ก่อนที่ไอ้แว่นจอมโหดจะเข้าถึงตัวฉัน จู่ๆไอ้หน้าติ๋มที่ตอนนี้ยังกะเจ้าชายขี้ม้าขาว ออกมายืนขวางกั้นระหว่างฉันกับไอ้แว่นจอมโหด แต่พอไอ้แว่นจ้องเข้าที่หน้าของไอ้หน้าติ๋ม มันดูหน้ากลัวซะตอนที่จ้องหน้าของฉันซะอีก  

" เออ... ฉันขอโทษนะโว้ยยัยทอม คือว่าฉันไม่อยากโดนแม่ไล่ออกจากบ้านน่ะ สงสัยวันนี้เธอคงซะตาขาดแล้วล่ะ ไม่อยากจะลงหลุมไปกับเธอหรอก " สีหน้ามันดูจะกลัวกว่าฉันเสียอีก โถ่!!! นึกว่าจะแน่ก็อีแค่โดนแม่ไล่ออกจากบ้าน หา!!! ไล่ออกจากบ้านยังงั้นเหรอ ตกลงไอ้แว้นนี่มันเป็นนักเรียนรึว่ามาเฟียกันแน่วะ บัดนี้ ตาของฉันกับไอ้แว่นจอมโหดตรงกันพอดี เราอยู่ห่างกันไม่ถึงเมตร ตอนนี้ฉันได้แต่ปั้นหน้าปั้นตาให้ดูน่ากลัวกว่ามัน เผื่อมันจะได้กลัวฉันบ้าง ทันใดนั้นไอ้แว่นจูงเป็ดจอมโหดก็ยื่นมือออกมา แต่สายตาของมันดูคล้ายปีศาจเข้าไปทุกที

 " นะนะ..นายคิดจะทำอะไรฉันไอ้จูงเป็ด " ตอนนี้ฉันกลัวสุดขีดจนขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้เลย 

 " ฉันชื่อจองเบ ไม่ใช่จูงเป็ด ยัยทอมตัวแสบ " หมอนั่นพูดเสียงเรียบ เหมือนกับให้ฉันจับมือทักทายกับมัน

 " อ้าว ? แค่นี่เองเหรอะ " ฉันตกใจกับคำพูดของไอ้แว่นอย่างมาก เพราะแทนทีฉันจะโดนแม่ไล่ออกจากบ้านอย่างที่ไอ้หน้าติ๋มบอกไว้เสียอีก แ่ค่จับมือทักทายแค่เนี่ย ไม่เห็นต้องทำให้ขนลุกเลยนี่

                      To Be Continued ^_____^