โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

                             >>> ป๊อปปี้ past <<<

   สวัสดีครับผมป๊อปปี้เองครับ ทุกคนยังจำกันได้ไหมเอ่ย หลังจากที่ไม่มีบทซะนาน วันนี้จะขอเป็นพระเอกเลยล่ะกัน  ^___^  ตอนนี้ผมกำลังรอการกลับมาของไอ้โทโมะกับไอ้จองเบ แค่ให้พวกมันไปซื้อของว่าง ใช้เวลาเป็นชั่วโมง ปานนี่ คงจะไปจีบสาวที่ไหนสักแห่งล่ะมั้ง แต่ยังดีที่มีไอ้จองเบไปด้วย ผมจะได้ไม่รอนาน ภายในคลับ K-Otic ของพวกผมเนี่ย ถือว่าเป็นสถานที่ลับสุดยอด ที่มีแต่พวกเรา 5 คน เท่านั้นที่สามารถเข้าออกได้ตามใจชอบ โดยในกลุ่มของผมนี่ถือว่า hot ที่สุดในโรงเรียนเลยก็ว่าได้ แต่สภาพของพวกผม 3 คนในตอนนี้ดูไม่ต่างจากเด็กขอทานที่กำลังรอให้ผู้ใจบุญสุนธานมาแจกอาหารให้กิน คิดแล้วมันน่าอับอายเสียจริง ที่คนอย่างป๊อปปี้จะต้องมาจบชีวิตกับอีแค่อาหารมื้อเดี๋ยวรึเนี่ย แต่อย่างไรก็ตามถึงแม้ทุกคนจะหิวมากสักแค่ไหน แต่พวกผมก็มีวิธีจัดการกับความหิวอยู่บ้างครับ มาที่คนแรกกันก่อนเลย ไอ้เคนตะครับ ซึ่งผมเห็นมันเอาแต่เล่นเกมทั้งวัน ซึ่งวิธีนี้มันก็ดีอยู่อย่างครับ เพราะเกมสามารถทำให้เราลืมความหิวได้ แต่ดูใบหน้าของมันแล้ว วิธีนี้คงจะไม่ work ซักเท่าไหร่ คนต่อมาคือไอ้เขื่อน ซึ่งตั้งแต่เช้ามาล่ะ มันก็เอาแต่นอน ซึ่งอาจจะตายไปแล้วมั้งเนี่ย แต่วิธีของมันก็ได้ผลดีครับ การนอนหลับสนิทสามารถช่วยให้เราเป็นศพได้ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง ซึ่งตอนแรกผมก็คิดจะนอนแบบมันนี่ล่ะ แต่ว่าผมมีวิธีที่ดีกว่านั้นครับ ในช่วงเช้าที่ผ่านมาเนี่ย มีสาวๆมาขอผมเป็นแฟนเพียบ แต่ก็มีบางส่วนเอาของที่ระลึกให้ผมด้วย ซึ่งหนึ่งในของพวกนั้นก็มีเครื่องที่ช่วยให้ผมอยู่รอดครับ นั่นคือขนมเค้มชิ้นปานกลางที่เหมาะสำหรับคนๆเดียว แต่ว่า มันติดปัญหาอยู่นิดหน่อยน่ะสิ ถ้าผมหยิบเจ้าขนมเค้กออกมาล่ะก็ ไอ้เคนตะมันต้องรู้แน่ แต่ถ้าผมปลีกตัวเองไปข้างนอก ไอ้เคนตะมันก็ต้องสงสัย เผลอๆอาจสะกดรอยตามผมไปก็ได้ โอ้ย!!! มีของกินแต่ไม่ได้กินเนี่ย มันน่าทรมานยิ่งนัก

  ณ ตอนนั้นเอง ที่ผมได้ยินเสียงคนเดินมาที่ประตูคลับของผม ซึ่งผมก็นึกอยู่ในใจว่าคงจะเป็นพวกอันธพาลเมื่อเช้านี้แน่ๆ แต่ว่า มันรู้ที่อยู่ของพวกผมได้ยังไงกัน และที่น่ากลัวไปกว่านั้น คือ พวกผม 3 คน ยังไม่ได้กินข้าวเลย จะเอาแรงที่ไหนไปสู้เนี่ย พอประตูเปิดปุ๊บ กลับเป็นไอ้สองตัวที่ตอนนี้ หน้าของพวกมันดูเซงๆยังไงก็ไม่รู้ เหมือนกับไปมีเรื่องกับใครมายังไงยังงั้น ซึ่งพอพวกมันเดินเข้ามา ผมก็กะจะเอาหัวมันซะหน่อย 

  " ไอ้โทโมะ ทำไมไปนานนักวะ พวกนายดูไอ้เขื่อนนู่นดิ มันจะตายแหล่ ไม่ตายแหล่อยู่นั่นน่ะ " ผมพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด พร้อมกับชี้ไปทางคนที่กำลังนอนตายตรงมุมสุดของห้อง 

 " นี่ไอ้ป๊อปปี้ ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่นะโว้ย จะมาอะไรกับฉันนักหนาวะ " ไอ้โทโมะบ่นอย่างเซงๆ 

 " อารมณ์ไม่ดีแล้วจะทำไมวะ คนมันหิว หิวจนอยากจะฆ่าคนตายอยู่แล้ว " ผมชักจะควบคุมสติไม่ได้ เพราะความหิวมันปิดกั้นมิตรภาพระหว่างผมกับไอ้โทโมะซะแล้ว 

 " ใจเย็นๆน่า ไอ้ป๊อปปี้ เดี๋ยวฉันจะสั่งพิชซ่ามาให้พวกนายกินล่ะกัน "ไอ้โทโมะมันดูเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด มันคงรู้แล้วว่ามันสู้ผมไม่ได้ เพราะผมคืออันดับหนึ่งของคลับนี้ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา วิชาการต่อสู้ หรือกระทั่งมันสมอง ( หลงตัวเองไปรึป่าวเนี่ย ) ผมด่าไอ้โทโมะมันคนเดียวเท่านั้นแหละ เพราะผมไม่กล้าไปเซ้าซี้ไอ้จองเบมันหรอก เพราะมันเป็นบุคคลเพียงคนเดียวที่ตัวผมกล้าไม่เข้าไปยุ่ง 

 " นี่ไอ้โทโมะ รีบๆโทรสั่งซะทีเถอะฉันไม่ไหวแล้วนะโว้ย " จู่ๆไอ้เคนตะก็แหกปากขึ้นมา 

 " นี่ฉันตายแล้วเหรอเนี่ย ที่นี่ที่ไหนกัน อ้าวแล้วก็ ไอ้ป๊อปปี้ ไอ้เคนตะ ไอ้โทโมะ ไอ้จองเบ พวกนายก็ตายด้วยหรอวะ  โถ่โว้ย!!! ทำไม ทำไมฉันรู้สึกปวดที่ท้อง ไม่นะฉันยังไม่อยากตาย โถ่สวรรค์ ทำไมชีวิตฉันต้องมาจบแบบนี้ด้วย " ไอ้เขื่อนโวยวายเสียงดัง ไอ้นี่มันหิวจนเพ้อ ผมล่ะเซงกับมันจริงๆ

 " พลั่ก!!! " ผมตบเข้าที่หัวมันอย่างจัง 

 " นี่ไอ้เขื่อนตื่นได้ล่ะ จินตนาการซะเว่อร์ พวกเรายังไม่ตายโว้ย " ผมพูดในมันรู้ตัว จากนั้นมันก็ขยี้ตาพร้อมกับจ้องหน้ามาที่ผมด้วยท่าทางหงุนงง? 

 " อ้าว ? แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกปวดที่ท้องวะ " ไอ้เขื่อนถามผม 

 " ก็นายยังไม่ได้กินข้าวนี่ มันก็ต้องแสบท้องเป็นธรรมดา " ผมตอบมันไป 

 " แล้วทำไมฉันเห็นภาพลางๆล่ะวะ " มันถามขึ้นมาอีกล่ะ 

 " ก็นายเพิ่งตื่น ขี้ตามันก็เลยปิดตานายอยู่ไง " ผมพูดให้มันเข้าใจได้ซะที 

 " แล้วทำฉันถึงได้ง่วงนอนล่ะวะ " เป็นอีกครั้งที่มันถาม คำถามกวนๆใส่ผม มันชักจะทำให้ผมรำคาญเต็มที 

 " ไอ้เขื่อน มันจะมากไปแล้ว เดี๋ยวให้ไอ้จองเบมันจัดการซะหรอก " ผมขู่มันไป เพื่อที่จะทำให้มันกลัว และแล้วมันก็กลัวจริงๆด้วย มันสะดุ้งขึ้น ดวงตาของมันเบิกกว้างอย่างเห็นได้ชัด ดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งตื่นเลยสักนิด 

 " นี่ฉันแค่ล้อเล่นเท่านั้นเองน่า นายอย่าคิดมากเลย " ไอ้เขื่อนรีบแก้ตัวทันที 

 " แหม๋!!! ที่แบบนี้ง๋อยเลยนะ ไอ้เขื่อน " ผมตอบมันแบบเซงๆ  

       หลังจากนั้นพิชซ่าก็มาถึงพอดี ซึ่งผมกับไอ้พวกนี้ก็อย่างรุมแย่งของกินอย่างเอาเป็นเอาตาย แบบไม่มีใครยอมใคร เพราะว่า ความหิวมันน่ากลัวเสียนี่กระไร 

                              To Be Continued