โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

                เคโอติก คลับ 

 " ขอให้ให้ไวๆนะโว้ย ไอ้จองเบ " เขื่อนยกแก้วเหล้าขึ้น ก่อนจะหันไปอวยพรให้กับเพื่อนของเขาที่ยังคงนั่งบนรถเข็นส่วนตัว จา่กนั้นเขื่อนก็เดินไปกลางวง ที่ทุกคนกำลังเลี้ยงฉลองกันอย่างสนุกสนาน 

 " อ้าว ไอ้โทโมะ มาพอดีเลย พวกเรากำลังจัดปาร์ตี้ให้กับไอ้จองเบอยู่น่ะ " เคนตะทักโทโมะทันทีที่เห็นหน้าของเขา 

 " อื้ม ! " โทโมะพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะตรงไปที่จองเบ ทำเอาทุกคนที่อยู่ในนั้น ต่างมองดูพวกเขาทั้งสอง โดยทุกคนยังคงเฝ้าดูเหตการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างใกล้ชิด 

 " ไอ้จองเบ " โทโมะพูดกับคนที่นั่งบนรถเข็น และจ้องที่ใบหน้าของเขา ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม 

 " ไอ้หน้่าติ๋ม นี่นาย จะทำอะไร " ฟางพูดดักทางโทโมะทันที จากนั้นโทโมะก็ยื่นมือออกมา เขาเพียงแค่อยากจะจับมือกับจองเบก็เท่านั้น หลังจากที่ทั้งสองจับมือกันแล้ว ทำเอาทุกคนที่อยู่ในเหตการณ์ ต่างพากันโล่งใจอยู่ไม่น้อย 

 " ในที่สุด พวกนายก็ญาตดีกันได้สักทีนะ " ป๊อปปี้ยิ้มออกมา ก่อนที่จะเข้าไปตบที่ไหล่ของเพื่อนทั้งสอง ด้วยความความปลื้มปิติ เพราะทุกๆอย่าง กำลังกลับมาเป็นปกติ อย่างที่มันควรจะเป้นได้สักที

 " นายยังชอบยัยนั่นอยู่ใช่ไหม " จองเบที่นั่งอยู่บนรถเข็น จู่ๆ เขาก็เข้าไปกระซิบบอกกับโทโมะ

 " แต่ฉันกลัวว่า เธออาจจะปฏิเสธความรักของฉันน่ะสิ " โทโมะพูดออกมา ด้วยท่าทีที่กล้าๆกลัวๆ

 " ฉันเชื่อว่า สักวัน นายคงจะได้ความรักจากเธอนะ " จองเบยังคงบอกกับโทโมะ เพื่อให้เขามีกำลังใจที่จะสู้ต่อไป

 " ขอโทษที่เข้าใจนายผิดไปนะ ไอ้จองเบ " โทโมะกล่าวขอโทษแก่เขา ด้วยความรู้สึกผิด จากนั้นปาร์ตี้ของคลับก็ดำเนินผ่านไปได้ด้วยดี

                สนามฟุตบอล

  แก้วเดินมาโรงเรียนเพียงลำพัง จู่ๆ เธอก็เห็นจองเบที่นั่งอยู่บนรถเข็น พลางมองพวกเพื่อนๆเคโอติก

เล่นบาสเก็ตบอลอย่างสนุกสนาน แก้วจึงเดินเข้าไปหาเขาทันที

 " ไอ้แว่น นายอยากจะเล่นกับพวกนั้นเหรอ ? " แก้วเดินไปหยุดอยู่ที่หลังของจองเบ จากนั้นเธอก็ถามความรู้สึกของเขา

 " ฉันก็แค่มาดูพวกเขา ก็เท่านั้น " จองเบบอกกับแก้ว

 " ฉันถามตรงๆเลยนะ เธอคิดยังไงกับโทโมะกันแน่ " จองเบเอ่ยถามแก้ว ถึงเรื่องของโทโมะ

 " นี่นายชักจะทำให้ฉันหงุดหงิดแล้วนะ " แก้วพยายามไม่ตอบคำถามของเขา เพราะเธอยังคงไม่เข้าใจความรู้สึกของตนเองดีพอ

 " เธอควรจะรับรักจากเขานะ " จองเบพยายามทำให้โทโมะสมหวัง ในสิ่งที่เขาต้องการ

 " ทำไมนาย ทำไมนายต้องทำเพื่อเขาด้วยล่ะ " แก้วแปลกใจกับท่าทางของจองเบเป็นอย่างมาก เธอไม่รู้ว่าทำไมจองเบจึงอยากจะให้เธอรับรักจากโทโมะด้วย

 " โทโมะน่ะ จริงๆแล้ว เขาเป็นคนที่เหงามากเลยนะ เพราะงั้นเธอจะต้องดูแลเขาให้ดีด้วยล่ะ " จองเบพูดจบ ก็หยิบหนังสือที่เขาชอบขึ้นมาอ่าน 

 " ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ " แก้วยังคงปากแข็ง

 " เธอรู้หรือเปล่า บางครั้ง การล่วงรู้จิตใจของคนอื่นได้ มันก็เป็นเรื่องดีนะ แต่บางครั้ง มันก็น่ารำคาญราวกับว่า อยากจะเอาคำพูดพวกนั้นออกไปจากสมองซะ " จองเบกำลังอธิบายถึงความสามารถบางอย่างของเขา

 " นายกำลังพูดถึงอะไร ฉันยังไม่เข้าอยู่ดี " แก้วยังคงสงสัยกับถ้อยคำที่อ้อมค้อมของจองเบ

 " ฉันหมายถึง ถ้าเธอยังปากแข็งอยู่แบบนี้อีก วันนึ่ง ถ้าเธอต้องจากเขาไปล่ะก็ มันยิ่งจะทำให้เธอต้องเจ็บกว่านี้อีกหลายเท่า " จองเบพยายามทำให้แก้วเข้าใจในความรู้สึกของตนเอง

 " อย่ามาทำเป็นพูดดีหน่อยเลย ย้อนกลับไปดูตัวนายเองเถอะ " แก้วเริ่มใช้ถ้อยคำดูถูกจองเบแทน ดูเหมือนเธอจะรู้ใจของตัวเองแล้วล่ะ แต่สิ่งที่เธอสื่อออกมานั้น มันเป็นแค่ข้ออ้่างเท่านั้นเอง 

 " ถึงฉันจะไม่รู้ความคิดของเธอเลยก็ตาม แต่ว่า ฉันสามารถเดาออกได้นะ ว่าเธอกำลังคิดอะไร " จองเบบอกกับแก้ว ด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น 

 " จะให้ฉัน รับรักไอ้หน้าติ่มเนี่ยนะ แล้วความรู้สึกของฉันที่มีต่อนายล่ะ " แก้วเริ่มลังเลกับความรู้สึกของตน      แม้โทโมะจะเป็นรักแรกของเธอ แต่ที่ผ่านมา แก้วเริ่มรู้จักจองเบมากขึ้น ทำเอาตัวเธอในตอนนี้ดูจะสับสนยิ่งนัก 

 " สภาพแบบนี้ เธอยังจะคิดแบบนั้นอยู่อีกเหรอ โทโมะน่ะเขาดีกว่าฉันเยอะนะ " จองเบรีบปฏิเสธความรู้สึกของแก้วทันที เขาไม่อยากทำให้แก้วต้องเสียใจไปตลอดชีวิต ที่จะต้องมานั่งดูแลคนพิการอย่างเขา

 " แต่ว่าฉัน ... " แก้วยังคงจะบอกบางอย่าง

 " โทโมะเขารักเธอนะ เขารักเธอมาโดยตลอด " คำพูดของจองเบทำเอาแก้วนิ่งไปสักพัก แต่แก้วก็ไม่ได้แสดงสีหน้าที่โกรธแค้นแต่อย่างใด

 " ขอบใจนายมากนะ ที่บอกกับฉันตรงๆ รู้ไหม ความจริงแล้ว นายก็เป็นห่วงเป็นใยคนอื่นเป็นเหมือนกันนี่ " แก้วพูดขึ้น ด้วนสีหน้าที่ดูจะดีขึ้นมาก แต่เธอยังอดที่จะเป็นห่วงความรู้สึกของจองเบไม่ได้ แก้วพยายามที่จะปลอบใจเขา ถึงอาการบาดเจ็บที่ทำให้เขาต้องเดินไมได้ 

 " ฉะ ฉันก็แค่บอกให้เธอรู้ก็เท่านั้น " จองเบปัดประเด็นอย่างเขินๆ ก่อนที่จะก้มอ่านหนังสือต่อ 

 " นี่นาย เขินยังงั้นเหรอ " แก้วที่เห็นใบหน้าอันแดงฉาดของจองเบ ก็อดคิดไม่ได้ที่จะถามเขา 

 " ป่าว พอดีฉันเครียดที่จะต้องไปทำกายภายบำบัดต่างหากล่ะ " จองเบหาข้ออ้างมากลบเกลื่อนความเขินอายของเขา

 " ยังจะปากแข็งอีก เขินก็บอกมาตรงเถอะ นายนี่แปลกคนจังเลย " แก้วพูดกับเขา ก่อนที่จะเอามือไปยี้ที่หัวของจองเบ ที่ยังคงหงุนงงกับเหตการณ์ที่เกิดขึ้น

 " โทโมะ ฉันทำตามที่นายขอร้องแล้วนะ " จองเบบ่นกับตัวเอง ก่อนที่จะยิ้มออกมา ด้วยความดีใจ

           ในที่สุด แก้วก็เข้าใจแล้วว่า ตนควรที่จะมอบความรักให้กับใคร ตอนหน้ามาดูกันว่า คู่นี้จะลงเอ่ยกันเช่นไร แล้วจะมีอุปสรรค์แบบไหนมาขวางกั้นพวกเขาอีก ติืดตามได้ในตอนต่อไปจ้า