โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

              สนามเด็กเล่นในโรงเรียน

 " ไอ้กบบ๊อง นี่นายยังไม่เลิกทำตัวเป็นสายลับอีกเหรอเนี่ย " ในขณะที่เฟย์กำลังเดินเล่นอยู่เพลินๆ เธอก็ไปเผอิญไปเจอกับเขื่อน ที่ยังทำตัวเป็นพิรุจ หลบๆซ่อนๆใต้พุ่มไม้ข้างสนามเด็กเล่นของห้องเรียน เธอจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปทักเขา

 " ยัยซาลาเปาไส้เค็ม มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ห่ะ " เขื่อนหมอบลงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พูดกับเฟย์ ในขณะที่เขายังคงหันหลังให้กับเธอ

 " ฉันก็มาเดินเล่นน่ะสิ ว่าแต่นายเถอะ กำลังตามใครอยู่อ่ะ " เฟย์ถามขึ้น ในขณะที่ยังมองถึงสิ่งที่เขื่อนกำลังเฝ้าดูอยู่

 " ได้ข่าวว่า มีแก๊งค์ใหม่ก่อตั้งขึ้นมาน่ะ ป๊อปปี้ก็เลยให้ฉันมาสืบข้อมูลของพวกมัน " เขื่อนอธิบายให้กับเฟย์ พลางเฝ้ามองเป้าหมายที่เขากำลังสืบอย่างใกล้ชิด

 " แก๊งค์ใหม่ยังงั้นเหรอ นี่มันโรงเรียนหรือแหล่งมั่วสุ่มเนี่ย " เฟย์บ่นเล็กน้อย ตั้งแต่ที่พวกเธอมาเรียนที่นี้ ดูเหมือนจะมีแต่เรื่องทุกวัน

 " อย่าลืมว่า พวกฉันน่ัะ มีหน้าที่ต้องจัดการพวกอันธพาลพวกนั้นน่ะ " เขื่อนบอกกับเฟย์ ถึงหน้าที่ของเขา

 " แล้วนายคิดจะทำอย่างไรต่อล่ะเนี่ย " จากนั้นเฟย์ก็เริ่มพูดถึงภารกิจของเขื่อนทันที

 " เธอคืดว่า เราจะเข้าไปในนั้นได้ยังไงล่ะ " เขื่อนพูดขึ้น ในขณะที่เขายังคงเคร่งเครียด กับการที่จะเข้าไปในนั้น

 " นายนี่โง่หรือเปล่าเนี่ย ก็ต้องปลอมตัวเข้าไปสิ " เฟย์บอกกับเขื่อน ด้วยท่าทางหงุดหงิด ก่อนที่จะสำเร็จโดน โดยการตบเข้าที่หัวของเขา โทษฐานทำให้คุณหนูเฟย์ต้องใช้สมอง

 " ยัยบ้า เธอมาตบฉันทำไมเนี่ย  " เขื่อนโมโหเป็นอย่างมาก ที่เฟย์เล่นแรงกับเขา ก่อนที่จะพาเธอเข้าไปที่นั่น

            เขื่อน Part

 ผมพายัยนั่นมาด้วย จิตใจที่ไม่สู้ดีนัก คราวก่อนยัยซาลาเปานี่ทำผมเสียแผนการพวกแก๊งค์จิ้งจกขาวไปแล้วครั้งนึง มาคราวนี้ ถ้าเกิดยัยบ้านี่ยังทำแผนผมพังอีกล่ะก็ ผมไม่เอาเธอไว้แน่

 " นายคิดว่าัมันจะปลอดภัยแน่นะ ไอ้กบบ๊อง " ดูเหมือนยัยนี่จะเป็นเอามาก เธอเกาะแขนผมไว้แน่น ในขณะที่ขาของผม ก็ก้าวไม่ออกเช่นกัน

 " เอาแบบนี้นะ เธอจะต้องปลอมเป็นแฟนฉัน รับรอง พวกนั้นไม่มีวันสงสัยแน่ " ผมเสนอความคิดอันแสนที่จะเพอร์เฟ็กต์ออกไป แต่ดูเหมือนยัยนี่จะไม่ค่อยจะชอบสักเท่าไร

 "นายจะบ้าเรอะ จะให้ฉันเป็นแฟนนายเนี่ยนะ คิดอะไรไม่เข้าท่า " ยัยหน้าซาลาเปาบ่นใหญ่

 " ฉันหมายถึง ให้เป็นแฟนหลอกๆ เฉยๆ ไม่ให้เป็นจริงๆ ซะหน่อย " ผมพูดออกไป ตามที่ผมคิดไว้ 

 " พวกคุณที่อยู่ตรงนั้นน่ะ มาทำอะไรที่นี้เหรอครับ " ชายรูปร่างบางหน้าตาดีคนนึงเข้ามาทักพวกผม  

 " เออ ที่นี้คือ... " ผมเอ่ยถามชายคนนั้นไป 

 " พวกนายคงจะเป็นแก๊งค์ ที่ก่อตั้งขึ้นมาใหม่สินะ " ยัยบ้านี่ ไปพูดแบบนั้น เดี๋ยวเขาก็รู้ทันกันหมดพอดี 

 " เออ คือ พวกผมไม่ใช้แก๊งค์หรอกนะครับ ผมชื่อคังฮู เป็นหัวหน้ากลุ่มจอมเวทรุ่นสุดท้ายน่ะครับ " คนที่ชื่อคังฮูอธิบายกลุ่มของพวกเขา เอ๊ะ ว่าแต่ กลุ่มจอมเวทนี่มัน จริงสิ ไอ้จองเบก็เป็นทายาทของจอมเวทนี่น่า แล้วทำไมต้องบอกว่าเป็นรุ่นสุดท้ายด้วยล่ะ 

 " จอมเวทยังงั้นเหรอครับ งั้นคุณก็ต้องรู้จักคนที่ชื่อจองเบสินะครับ " ผมหลอกถามเขา เพื่ออยากจะรู้ความจริง 

 " หมอนั่น ทรยศพวกเรา " จู่ๆ เจ้าคังฮูก็พูดออกมา ด้วยแววตาที่โกรธแค้น 

 " คือว่า ผมไม่ค่อยจะทราบเรื่องของพวกคุณหรอกนะครับ ช่วยอธิบายให้มันชัดๆกว่านี้ได้ไหมครับ " ผมยังคงถามเขา เพื่อหาสาเหตุต่อไป 

 " จริงสิ คุณเป็นเพื่อนกับหมอนั่นนี่่นา คุณคงไม่รู้หรอกนะว่า เจ้านั้นทำอะไรไว้กับพวกเราบ้าง ในวันที่ไฟไหม้ปราสาทของพวกเราเหล่าจอมเวท ใจกลางปราสาทนั่น ผมเห็นหมอนั่น กำลังเฝ้ามองบางอย่าง เบื้องหน้าของเขา ราชาจอมเวท และ แม่ของหมอนั่น กำลังถูกคนของรัฐบาลราดน้ำมันใส่ ก่อนจะเผาพวกเขาทั้งเป็น จากนั้น จองเบคนนั้นก็ออกมาจากที่ซ่อน เขาพยายามจะเข้าไปทำร้ายคนพวกนั้น แต่ว่าผม ผมช่วยเขาไว้ทัน ผมลงมือสังหารพวกนั้นด้วยความแค้น ท่ามกลางเปลวไฟที่ลุกชวดช่วง เหล่าจอมเวทที่อ่อนล้า ต่างพากันล้มตายจากไฟไหม้ครั้งนั้น ในขณะที่ผมกับเจ้านั่นก็เริ่มจะไม่มีอาการหายใจเต็มที ผมจึงตัดสินใจที่จะผลักเขาออกไปจากเปลวเพลิง " 

 " แล้วนาย รอดมาได้ยังไงห่ะ คังฮู " ยัยซาลาเปาเอ่ยขึ้นคังฮู ด้วยความสงสัย 

 " ถึงแม้ผมจะรอดมาได้ แต่ผมก็สูญเสียดวงตาข้างซ้ายไป " ว่าแล้วเจ้าคังฮูก็ควักเอาตาเทียมออกมาโชว์ให้ผมได้ดู 

 " ฉันเสียใจด้วยนะ คังฮู " ผมรีบกล่าวคำขอโทษเขาทันที เพราะผมเองก็เสียใจกับเรื่องนี้เหมือนกัน 

 " ฝากคุณไปบอกจองเบด้วยนะครับ ว่่าผมอยากที่จะประลองกับเขา " ดูเหมือนเจ้านั่นคงจะแค้นไอ้จองเบเป็นอย่างมาก 

 " ถ้างั้นฉันจะไปบอกเขาเอง " ผมพูดจบ ก็พากยัยซาลาเปาออกไปจากที่นั่นทันที 

 " ทำไมนายไม่บอกไปว่า ไอ้แว่นกำลังบาดเจ็บอยู่ " พอพวกเราเดินไปสักพัก จู่ๆยัยซาลาเปาก็พูดขึ้น 

 " ถึงจะบาดเจ็บแบบนั้นก็เถอะ แต่เขาทำให้คนๆนึ่งต้องเจ็บปวดไปตลอดชีวิต ฉันไม่อาจจะให้อภัยได้หรอกนะ " ผมอธิบายให้ยัยนั่นได้ฟัง 

 " แต่เพื่อนของนายอาจจะ .. " ดูยัยนี่จะเป็นกังวลเอามากๆ 

 " เรื่องนั่นน่ะ ให้ไอ้จองเบมันรับรู้ด้วยตัวเองเถอะ " ผมบอกกับเฟย์ ก็ที่จะเดินไปอย่างเร่งรีบ 

                                            ติดตามต่อได้่ในตอนหน้าจ้า