โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

              k-otic คลับ 

  ตอนนี้ดูเหมือนทุกๆอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป หลายๆคนในคลับนี้เปลี่ยนไปมาก แก้วที่ยังคงเฝ้าดูแลจองเบอย่างใกล้ชิด เพราะคุณหมอได้อนุญาติให้จองเบกลับมาพักฟื้นที่คลับได้ ซึ่งก็เป็นข่าวดีสำหรับพวกเขา ในขณะที่โทโมะที่ตั้งแต่กลับมาที่คลับ เขาก็ไม่สนใจใครเลย เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่คนเดียว ทุกคนพยายามเข้าไปพูดคุยด้วย แต่ดูเหมือนว่า มันจะไร้ผล ใครก็ตามที่เข้าไปคุยกับเขา ถ้าไม่โดนเขาไล่ออกมา ก็โดนด่าด้วยคำพูดที่เย็นชาแทน

 " ยัยทอม เธอรู้บ้างหรือป่าว ไอ้โทโมะมันไปเจออะไรเข้าห่ะ " เขื่อนเข้ามาถามแก้ว ถึงท่าทีแปลกๆของโทโมะ 

 " ไม่รู้สิ ทำไมนายไม่ไปถามมันเองล่ะ " แก้วตอบปัดๆ อย่างไม่สนใจ 

 " ทำแบบนั้นได้ก็ดีน่ะสิ ตอนนี้ ไม่ว่าใครๆก็ไม่สามารถเข้าใกล้มันได้ " เขื่อนอธิบายถึงกำแพงที่ขวางกั้นระหว่างมิตรภาพของเพื่อน 

 " อ่ะ ที่นี้ ... " เสียงของร่างที่นอนแน่นิ่ง ดังขึ้น ทำเอาแก้วกับเขื่อนตกใจทันที 

 " นาย ตื่นแล้วเหรอ " แก้วหันไปถามเจ้าของเสียงนั่นทันที 

 " ทำไม !! ทำไมขาของฉัน " จองเบที่ตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่ทำให้เขาแปลกใจก็คือ ช่วงล่างที่ไม่สามารถจะควบคุมมันได้ 

 " ไอ้จองเบฟื้นแล้ว " เขื่อนบอกกับทุกคนให้รีบมาดูอาการของเพื่อน 

 " จริงเหรอวะ " เคนตะที่นั่งเล่นไปพลางๆ ทันทีที่รู้ว่าจองเบกำลังตื่น เขาก็รีบไปที่เตียงนั่นทันที 

 " นี่นายฟังฉันให้ดีๆนะ " ป๊อปปี้พยายามทำให้จองเบไม่แตกตื่น ถ้าเกิดเขารู้ความจริง 

 " ทำไมขาของฉัน เหมือนกับว่ามัน ... อยู่เหนือการควบคุมของฉัน " จองเบยังคงใช้มือจับที่ขาของเขา  

 " หมอบอกว่า กระสุนที่นายถูกยิง มันไปโดนเส้นประสาทพอดี เพราะงั้น นายก็เลย " ป๊อปปี้พยายามเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น 

 " ฉัน ฉันเป็นอะไร บอกฉันมาเถอะ ? " จองเบเอ่ยถามอย่างสงสัย

 " คือว่า นายเป็น ... เป็น ... " ป๊อปปี้กำลังจะบอกจองเบ ในสิ่งที่เขาจะต้องเผชิญ

 " เป็นอัมพาตช่วงล่างไง " ทันใดนั้นโทโมะก็เข้ามาตอบแทนป๊อปปี้

 " เหอะ ~ ฮ่าๆๆๆ อัมพาตยังงั้นเหรอ แล้วไอ้เชนล่ะ " จองเบหัวเราะออกมา จากนั้นเขาก็ย้อนถามถึงเชนทันที

 " ไอ้หมอนั่น ถูกตำรวจยิงตายแล้วล่ะ " เขื่อนบอกกับจองเบ

 " เหรอ ! ในที่สุด ฉันก็แก้แค้นสำเร็จ ฮ่าๆๆๆ ฉันทำสำเร็จแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ " จองเบยังคงหัวเราะร่า

 " นี่นาย ไม่เสียใจเลยยังงั้นเหรอ ตอนนี้นายเดินไม่ได้เลยนะ " แก้วยังคงย้ำอาการของจองเบ

 " เสียใจยังงั้นเหรอ ต้องดีใจสิถึงจะถูก แล้วไหนล่ะงานเลี้ยง รีบๆไปจัดมาซะทีเถอะ " จองเบพยายามฝืนความรู้สึกของตัวเอง ที่ไม่สามารถจะเดินได้อีกต่อไป เพื่อทำให้ทุกคนสบายใจ เขาจึงต้องเก็บความรู้สึกนั่นไว้

 " เพี้ย ~ " จู่ๆ โทโมะก็เข้ามาตบที่หน้าของจองเบทันที

 " เวลาแบบนี้ นายยังจะคิดเรื่องแบบนั้นอยู่อีกเหรอ " โทโมะเข้าไปต่อว่าจองเบ ถึงเรื่องที่ไม่สมควร

 " นายนี่โชคดีจังน่าโทโมะ ฉันล่ะอิจฉานายจังเลย " จองเบตอบแบบปัดๆ

 " นายจะมาอิจฉาฉันทำไม ฉันสิต้องอิจฉานาย ที่มีแต่คนมาชอบ " โทโมะยังพูดในสิ่งที่เขาเผชิญมา

 " นั่นสินะ ฮ่าๆๆๆ " จองเบหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ ท่ามกลางสีหน้าที่ตึงเครียดของทุกคนในคลับ

 " ฉันรู้ว่านายกำลังเจ็บปวด ทำไมนายไม่ร้องออกมาล่ะ จะปล่อยให้มันทำร้ายนายทำไม " จู่ๆ แก้วก็เข้าไปกอดจองเบ ก่อนที่จะพูดกับเขา  

 " อยากจะให้ฉันร้องยังงั้นเหรอ " จองเบถามแก้วอย่างสงสัย ในขณะที่โทโมะทนภาพบาดตาไม่ไหว ก็จึงรีบออกไปที่นั่นทันที โดยมีเฟย์ตามไปด้วย

 " ยัยทอมเน่า ขอบคุณนะที่เป็นห่วง แต่ว่า ฉันไม่คิดจะรักใครในตอนนี้หรอกนะ " จองเบกระซิบบอกแก้ว

 " ยังงั้นเหรอ  " แก้วตอบเขา ก่อนจะผละออกจากจองเบ

 " เอาล่ะ เรามาจัดงานปาร์ตี้กันเถอะ " เมื่อความเศร้าโศรกสิ้นสุดลง เขื่อนก็อาสาเป็นคนเลี้ยงในปาร์ตี้ครั้งนี้

          ด้านนอกคลับ

 " ไอ้หน้าติ๋ม เป็นอะไรหรือเปล่า " เฟย์ที่วิ่งตามโทโมะมา ก็เอ่ยถามเขาทันที 

 " เธอรู้หรือเปล่าว่าการถูกปฏิเสธน่ะ มันเจ็บปวดมากแค่ไหน " โทโมะหันมาคุยกัยเฟย์ 

 " นี่นาย ชอบยัยแก้วยังงั้นเหรอ ? " เฟย์ถามโทโมะอย่างสงสัย 

 " ไม่รู้สิ แต่เวลาฉันอยู่ใกล้ยัยนั่นทีไร หัวใจของฉันมันเต้นแรงทุกที " โทโมะอธิบายถึงต้นเหตุของเรื่อง 

 " นั่นล่ะ เขาเรียกว่าความรัก " เฟย์บอกกับโทโมะ

 " รักเหรอ ก็อาจจะเรียกแบบนั้นก็ได้นะ " โทโมะยังคงพูดอ้อมค้อม

 " แล้วทำไม นายไม่บอกไปเลยล่ะ " เฟย์ที่รู้ว่าโทโมะชอบแก้ว แต่ทว่าทำไมโทโมะถึงไม่ยอมบอกกับแก้ว เธอจึงลองถามเขาดู

 " จะให้บอกไปได้ยังไงล่ะ ในเมื่อยัยนั่น มีคนที่ชอบอยู่แล้ว " โทโมะตอบเฟย์ ด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย

 " หมายถึงไอ้แว่นยังงั้นเหรอ " เฟย์รีบเอ่ยถึงจองเบทันที

 " นี่เธอรู้ด้วยหรอ " โทโมะแปลกใจกับคำพูดของเฟย์เป็นอย่างมาก

 " นี่นายยังไม่รู้จักเพื่อนของนายอีกเหรอ หมอนั่นน่ะไม่มีทางชอบยัยแก้วแน่ ฉันดูออก " เฟย์บอกกับโทโมะให้เขารู้สึกดีขึ้น

 " ทำไม เธอถึงคิดแบบนั้นล่ะ " โทโมะยังคงไม่ปลักใจเชื่อกับคำพูดของเฟย์

 " ถึงจะเงียบแบบนั้น แต่ดูจากลักษณะท่าทางของเขาแล้ว มันต่างกับที่สื่อออกมานะ " เฟย์ตั้งข้อสังเกตุบางอย่างในตัวของจองเบ 

 " ท่าทางที่สื่อออกมายังงั้นเหรอ " โทโมะยังคงไม่เข้าใจที่เฟย์พูด 

 " นายนี่ทึ่มจริงๆเลย นายเคยเห็นมันยิ้ม เวลาอยู่ใกล้ยัยแก้วหรือไง " เฟย์บ่นออกไปอย่างหงุดหงิด 

 " ไม่เคยนะ ปกติมันก็จะทำหน้าบึ้งตลอด แถมไม่สนใจใครเลยด้วย " โทโมะเริ่มเข้าใจที่เฟย์กำลังจะสื่อออกมามากขึ้น 

 " ถ้างั้น ฟันธงได้เลยว่าไอ้หมอนั่นไม่มีทางอินเลิฟกับยัยแก้วได้แน่ " เฟย์มั่นใจในความคิดของเธอเป็นอย่างมาก 

 " งั้นฉันก็ ยังพอมีโอกาสน่ะสิ " ดูเหมือนโทโมะจะมีความหวังขึ้นมา 

 " งั้นนายก็รีบไปบอกกับเธอซะสิ " เฟย์ตบที่ไหล่้ของโทโมะ ก่อนจะเข้าไปในคลับ 

 " ฉันนี่ล่ะโง่จริงๆเลย ดันเข้าใจผิดไปซะได้ " โทโมะบ่นกันตัวเอง พลางยิ้มออกมาด้วยความดีใจ  

    ในสุดโทโมะก็เริ่มเข้าใจความรู้สึกของตัวเองได้ซะที เอ แล้วเขาจะทำยังไงต่อไปน่า งั้นก็

                                          ติดตามได้ในตอนต่อไปจ้า