The Gypsy Death...ต่อให้ตายยังไงก็รัก

โทโมะเกี่ยวข้อมือแก้วแล้วลากเข้ามาใกล้ ยึดข้อมือบางด้วยแขนแข็งแรงไม่ให้ดิ้นหลุดไปไหน
 
 
“ดูหน่อยซิ”
 
 
มือที่ว่างอยู่ไล้ไปตามใบหน้าสวยอย่างแผ่วเบา ร่างบางพยายามไม่สะดุ้งมาก เพราะอันที่จริงความเจ็บเล่นปราดมา
ตั้งแต่แก้มถูกสัมผัส...โทโมะชมวดคิ้วแล้วจ้องหน้าบาง
 
 
“ไง..เจ็บไหม”
 
“ไม่เจ็บ!!”
 
 
แก้วกระแทกเสียงหนักๆตอบกลับไป ดวงตาเรียวมองลงต่ำ แต่ใบหน้าก็ถูกจับเฉิดขึ้นมาอีก หยาดน้ำตาที่ไหลเป็น
ทางเนื่องจากความเจ็บยังคงทิ้งร่อยรอยจนเห็นได้ชัด
 
 
“ขี้แยจริงๆ”
 
“มันเรื่องของฉัน!!”
 
 
 
ควับ!!
 
เมื่อยังไม่เลิกประชดตึงตังก็ตัดสินใจคว้าร่างบางเข้ามากอดจนได้...
 
 
“เธอไม่ได้ผิด...ฉันเองที่ผิด มันคือหน้าที่ถ้าฉันไม่ทำแล้วใครจะกลัว ฉันเป็นมาเฟียถ้าไม่โหดร้ายลูกน้องอีกกี่พัน
คนจะเคารพ ฉันไม่เคยแคร์ใครแต่ตอนนี้ฉันแคร์เธออย่าทำให้ลำบากใจจะได้ไหม?”
 
 
“ถ้าการที่นายมาแคร์ฉันมันทำให้ลำบากนัก จะมาแคร์ทำไม”
 
“เธอไม่เคยเข้าใจอะไรจริงๆ”
 
“นายเคยบอกอะไรฉันหล่ะ!! ฉันต้องมาอยู่กับนาย นายเคนตะบ้าบออะไรนั่นต้องการตัวฉันไปทำอะไร ฉันต้องมา
เป็นเมียนาย มาเป็นนายหญิงอะไรนั่น แล้วอะไรอีกตั้งมากมาย ซึ่งนายก็ไม่บอกแล้วฉันจะทำอะไรถูกเล่า!!! แล้ว
ฉันไม่รู้นายจะให้ฉันเข้าใจอะไรได้!!”
 
 
 
 
 
 
“เธออยากรู้มากใช่ไหม?...
 
 
 
 
 
.................................................................................................................
 
 
มาอีกตอนแล้วค๊าบบบบ ฝากค๊าบบบบบ