The Gypsy Death...ต่อให้ตายยังไงก็รัก

 
“บางทีถ้าแก้วรู้อะไรบ้างอย่างมันคงทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน โดยไร้มัน!!”
“พูดอะไรฉันไม่รู้เรื่อง”
“อยากรู้ไหมหล่ะ แต่บนเตียงนะคนดี”
ฉึก!!
มือหนาเลือนมาไล้เส้นผมแต่ยังไม่ทันแตะดีก็โดนดาวโลหะพุ้งเฉี่ยวมือไปจนได้เลือก สายตาวาวโรจน์หันมาจ้องที่โทโมะ มือยาวๆของโทโมะรีบคว้าแก้วให้ไปอยู่ข้างหลังแล้วรับหมัดของเคนตะที่ปล่อยออกมาก
 
 
ผลั่ว ผลวะ!@!!
เคนตะเหวี่ยงหมัดลงใส่โทโมะอย่างไม่ยั้งมือ โทโมะยังคงตั้งรับได้อย่างไม่พลาดท่า การต่อสู่เริ่มดูเดือดขึ้นอีกครั้งเมื่อโทโมะเสียหลักล้มลง ไม่รอช้าเคนตะรีบตามลงมากระชากคอเสื้อขึ้นมาแล้วรั่วหมั้ดใส่
แขวก!!
เสื้อโทโมะขาดวิ่นเพราะแรงดึง เลือดเริ่มซึมออกมาทางมุมปาก ยกมือขึ้นตั้งเพื่อกันไม่ให้ใบหน้าโดนหมัดอีกต่อยสวนไปจนเคนตะหงายหลังเป็นเวลานานกว่าที่ผลัดกันได้เปรียบ จนสะบักสะบอมพอกัน
ฉึก!!
เป็นโทโมะที่ชิ่งความได้เปรียบในเรื่องของส่วนสูงที่เหนือกว่าและความไว ดึงมีดพกที่แหนบอยู่ข้างชายโครงออกมาแทงเข้าที่อกเคนตะจนล้มลง
“ไปเร็ว!!”
ขณะที่ลูกน้องต่างกรูไปดูอาการของเคนตะโทโมะก็วิ่งออกมาหาแก้วแล้วพาวิ่งออกไป
“ตามไปเอาผู้หญิง!!”
คำสั่งที่โกรธเกรี้ยวตวาดดังลั่นเมื่อลูกน้องที่ไม่เอาไหนกรูกันเข้ามา ทุกคนจึงวิ่งแตกกันออกมาไล่ล่าโทโมะและแก้ว
“โอ๊ย!!”
แม้ช่วงขาของทั้งคู่จะยาวพอกันแต่โทโมะก็ก้าวได้กว้างและถี่กว่าทำให้แก้ววิ่งตามไม่ทัน มือที่จับแน่นทำให้เธอต้องวิ่งอย่างเต็มที่แต่เมื่อร่างกายไม่เคยได้วิ่งเร็วๆมาก่อนทำให้ก้าวไม่ทันสะดุดขาตัวเองล้มลงไป โทโมะหยุดวิ่งแล้วก้มลงดูอาการจับลงไปที่ส้นเท้า
“โอ๊ยเจ็บ!”
“ขาแพลง”
แค่จับนิดเดียวก็พอจะรู้ว่าถ้าให้วิ่งต่อเป็นไปไม่ได้แน่นอน ถอดเสื้อที่ขาดรุงริ่งออกมาแล้วพันรัดข้อเท้าไว้จนหนาจับร่างบ่างขึ้นพาดบ่าแล้วออกวิ่งต่อ
ชึ่ง แช๊ง !!!~
เสียงมีดที่ตามเขวี้ยบงมายังคงไล่ตามไม่หยุดและต่อให้เป็นนักวิ่งทีมชาติก็ไม่มีทางที่จะหลบได้พ้นเพราะมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องระวังโทโมะมัวแต่ค่อยระวังว่าคมมีดจะโดนแก้วจนลืมไปว่าตัวเองก็ไม่ปลอดภัย
เฉือก!!
“ซืด...”
ไม่ใช่แค่มีดเล่มเดียวที่บาดมาที่ร่างสูง แก้วที่มองอยู่ยังมองไม่ทันว่ากี่เล่มโทโมะกล่ำกลืนความเจ็บแล้ววิ่งหลบหลีกไปต่อ แก้วต้องเอามือหนึ่งโอบรอบคอไว้แล้วอีกข้างปายลูบไปที่แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยบาดแผลเลือดสีแดงสดไหลออกมาคลุมจนทำให้มองไม่เห็นวว่ารอยแผลจริงอยู่บริเวณไหน
“หยิบปืนที่เอวที”
เสียงพูดปนเสียงหอบเอ่อยบอกขึ้นมา
“ตรงไหนหล่ะ”
มือบางคล่ำไปทั่วชายเอวแต่ก็ไม่เจอ จนมืออีกมือที่พาลากลงมาผ่านช่วงหน้าท้องแบนเรียบเลยสือและเกือบจะถึง...มือบางก็สัมผัสได้ถึงวัตถุที่หนักอึง ยกมันออกมาอย่างลำบากไม่เคยคิดจริงๆว่าปืนที่เขาไล่ยิงกันในละครหลังข่าวมันจะมีน้ำหนักมากเกือบสิบกิโลมือยกปืนขึ้นมาได้ก็เหวี่ยงข้อมือโอบคอโทโมะไว้เพื่อยึดหน้าอกโทโมะให้เป็นที่รองแขนเพราะถ้าเธอถือเองมีหวังปืนคงหล่น
“ยิงมันเร็ว”
“ทำไม่เป็นอ่า มันหนักมาก”
“พาดไว้ที่คอฉันแล้วเกร็งข้อมือไว้”
โทโมะพยายามที่จะพูดให้รวบรัดที่สุดเพราะยิ่งพูดไปวิ่งไปมันเหนื่อยเป็นสองเท่า
“เกร็งข้อมือแน่นมองไปที่ศูนย์หน้าของปืนแล้วยิง”
แก้วทบทวนคำสั่งที่ยังคงพูดซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในความคิด
ปัง ปัง ปัง ปัง!!
ยิงปืนออกไปหลายนัดพอครบนัดที่สีมือก็หมดแรงประบอกปืนตกอยู่ที่พื้นโทโมะไม่ได้สนใจจะเก็บออกแรงวิ่งอย่างสุดชีวิตนี่เป็นจังหวะเดียวที่จะหนีได้และเขาก็ทำได้ วิ่งหลบเข้ามาในมุมตึกของย่านไหนสักแห่งที่อยู่ระแวกนั้น ผ่อนแรงวิ่งลงจนกลายเป็นเดินสายตากวาดไปทั่วมองหาที่พักสักที่ไม่ได้สนใจสายตาคนเดินอยู่จะมองว่าเป็นอะไร เดินมาจนเจอห้องเช่าที่เรียงต่อกันเดินเข้าไปใช้เท้ายันประตูแล้ววางร่างบางไว้ที่ฟูกกลางห้อง ก่อนตัวเองจะนั่งลงที่ข้างประตู
“นายเป็นไงบ้าง”
“แต่นี้ไม่ตายหรอก”
คนอุตสาห์ถามดีๆดูตอบเขาสิมันน่าจะปล่อยให้ตายไปเลย แก้วนั่งบีบเท้าตัวเองที่บวมเป่งออกมาจนไม่รู้ว่ามันช้าจนเดินได้หรือว่ามันดีขึ้น พอเดินกะเพลกได้ก็ตรงไปหาโทโมะ
“ไหนดูแผลหน่อซิ”
“บอกว่าไม่เป็นไรเธอขาแผลงไปนอนพัก”
“หายแล้วน่า”
หน้าโทโมะซีดเพราะเสียเลือดมากจาแผลที่หลัง แก้วบังคับดูแผลจนได้
“โห้!! ทำไมเยอะอย่างนี้”
“ยุ้งน่า”
ไม่พูดมากแต่ลากโทโมะมาไว้ที่เตียงจนได้
“นอนเฉยๆเดี๋ยวมา”
พลิกให้โทโมะนอนคว่ำแล้วคกระเพลกขาออกไปจากห้องยังด๊อยู่บ้างที่ยังพอมีเงินติดอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาด้านนอกพลางมองหาร้านขายของชำ
“ป้าค่ะเอาสำลี แอลกอฮอล แล้วก็ยาใส่แผลสดค่ะ”
“นี่จ่ะ139บาท”
แก้วมองเงินที่มีอยู่ทั้งหมด มันมีแค่120เองนิเธอต้องเลือกเอาแค่สองอย่าง ป้าคนขายมองแล้วยิ้ม
“แค่120ก็ได้ แล้วมีเมื่อไหร่ค่อยมาให้ป้าที่เหลือนะลูก”
“จริงเหรอคะ”
“คนแก่หน่ะไม่โกหกหรอกแม่หนู”
“งั้นขอบคุณป้ามากๆเลยนะคะ”
ยกมือไหว้แล้วรับของมา อย่างน้อในความซวยก็ยังมีความโชคดีปะปนอยู่บ้าง ที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้มันเป็นเพราะเธอรึเปล่านะมีแต่เรื่องให้เสียเลือด คิดไปคิดมาเธอก็ไม่น่าเกิดมาเลย ความคิดวุนวายต้องจบลงเมื่อเดินเข้าห้องมาแล้วอีกคนหลับไปแล้ว
“คงเหนื่อยจนหลับ”
เดินไปหาข้าวของที่มีอยู่ในห้องแล้วมานั่งลงข้างๆเตียงผ้าสะอาดเช็ดไปที่แผ่นหลังเพื่อลบรอยเลือด
“แผลคงอักเสบน่าดู”
เพราะรอบๆแผลมันมีรอยแดงจนน่ากลัว เมื่อเช็ดด้วยน้ำเปล่าแล้วก็ใช่สำลีชุบแอลกอฮอลแช็ดซ้ำลงไปอีกที คนที่หลับอยู่ถึงกับสะดุง
 
 
 
 
 
 
 
................................................................................................................
 
มาอัพแล้วใครผ่านมาเม้นๆโหวดนะค๊าบมันอาจไม่สนุกฃ่าๆจะพยายามค๊าบมีอะไรไม่ดีก็ติได้น๊า
 
ปล.รัดรีดเดอ์เหมือนเดิม^^