The Gypsy Death...ต่อให้ตายยังไงก็รัก

มือหนาปล่อยกระดาษทิ้งราวกับของไม่มีค่าสายตาดุมองลูกน้องแวปนึ่งก่อนจะเดินออกไป ประมาณว่าถ้าเสร็จงานนี้มีเคลียร์  เดินลงจากเรือไปที่หาดตรงไปยังโรงแรมยกหูโทรศัพท์ขึ้นมากดแล้วโทรออก

“ไอ้ป๊อปหาที่อยู่ไอ้เคนให้ฉันหน่อย”

(เดี๋ยวส่งไปให้ไม่เกิน2นาที)

พอพูดคุยจบพอดีก็ถึงรถ ร่างสูงเข้าไปในรถแล้วออกตัวอย่างรวดเร็วทำอย่างนี้ถือว่าหักหน้ากันชัดๆ ไม่มีทางซะหล่ะที่เขาจะยอม เพราะถ้ายอมอะไรง่ายๆก็ไม่ใช่โทโมะหน่ะซิ...

+

+

+

ป๊อปปี้นั่งอยู่ที่โซฟาหลังจากได้รับสายจากโทโมะแล้วก็ทำการหาข้อมูลทันที นิ้วเรียวยาวรัวๆใส่แป้นพิมพ์ไม่ยังเพื่อจะให้ได้ข้อมูลมาให้เร็วที่สุด ร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงได้ยินเสียงดังมาจากป๊อปปี้ก็ตื่นขึ้นมา มองมายังป๊อปปี้ที่นั่งรัวแป้นพิมพ์อย่างใจจดใจจ่อ เธอเดินลงจากเตียงแล้วรวบผมขึ้นเป็นหางม้าไว้ข้างหลัง

“ทำอะไรคะคุณป๊อปปี้”

คำถามจากคนขี้สงสัยทำให้ป๊อปปี้ต้องละลายตาจากจอคอมมาพักหนึ่ง

“งานนิดหน่อยครับ คุณฟางตื่นไวจังเลยนะครับ”

“อ่อคะงั้นฟางไม่กวนดีกว่านะ”

“ครับ อาบน้ำรอก่อนก็ได้นะครับเดี๋ยวผมไปส่งที่โรงแรม”

จากเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมาทำให้ต้องพาฟางมานอนที่ห้องพักของตัวเองด้วย  พอหาข้อมูลได้ก็รีบส่งให้โทโมะก่อนจะเข้าครัวทำอาหารเช้ารอฟางที่เข้าห้องน้ำอยู่

+

+

+

หน้าตามคมเข้ม ร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อดูแข็งแรงแม้จะไม่ได้มีความสูงมากสักเท่าไหร่แต่กล้ามที่ขึ้นเป็นลูกตามแขนก็ทำให้ดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบจะเป็นใครได้ถ้าไม่ใช่เคนตะ... ร่างบางที่ยังคงหลับตาพริ้มถูกวางลงบนเตียงกว้าง ผมสั้นที่เปียกถูกซับเบาๆด้วยผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็ก มือหนาลูบไปที่เส้นผมด้วยความรักและเอ็นดู เมื่อพนักงานผู้หญิงที่เรียกมาเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มาถึงเขาก็เดินออกไปนอกห้อง แก้วลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ที่ห้องโทโมะก็ลุกขึ้นมาดูอย่างตกใจเดินวนไปเวียนมาอยู่รอบห้องจนไปสะดุดเข้ากับ

“ตุ๊กตาไล่ฝน”

ตุ๊กตาหัวกลมที่มีรอยหมึกเขียนไว้เป็นรูปหน้าต่างๆห้องอยู่กับระเบียงหน้าต่างเต็มไปหมด ทำให้เธออดนึกถึงวัยเด็กไม่ได้...

กุก กัก !!

แก้วหันขวับไปทางต้นเสียงซึ่งก็คือหน้าต่างบานถัดไป ขาเรียวๆค่อยๆก้าวเข้าไปหาอย่างช้าและเบาที่สุด

ฟลึ่บ!!

เปิดม่านออกเพื่อจะดูว่าอะไรที่อยู่ข้างนอกหน้าต่าง

“นาย!!!!”

โทโมะที่ห้อยต่องแต่งอยู่กับระเบียงหน้าต่างดูหน้าหวาดเสียวเพราะข้างล่างไม่มีอะไรเลยถ้ามือหลุดจากขอบหน้าต่างตกลงไปตายแน่ ไม่รู้ว่าโทโมะปีนมันขึ้นมาได้ยังไง โทโมะกระตุกร่างตัวเองเพียงครั้งเดียวเพื่อให้ร่างกายขึ้นมาอยู่บนขอบหน้าต่างสำเร็จก้าวลงจากหน้าต่างเดินเข้าไปในห้อง

“นายเข้ามาได้ไง!!”

“อย่าพึ่งถามตอนนี้ไปก่อน”

ท่าทีที่ดูลุกลี้ลุกลนจับขอมือบางแล้วลากไปที่ขอบหน้าต่างอย่างรีบร้อน แต่พอถึงขอบหน้าต่างร่างบางกลับหยุดชะงักยืนนิ่งตัวแข็งทื่อ ความกลัวเริ่มเข้าครอบง่ำจิตใจ ถ้าต้องกระโดดลงไปมันคงหวาดเสียวน่าดูเอาการแล้วยิ่งเธอเป็นคนกลัวความสูงอยู่แล้วยิ่งเป็นอุปสรรค์อันใหญ่หลวงเลย โทโมะยังคงดึงให้ร่างบางออกไปด้วยกันแต่แก้วขืนไว้เต็มที่

“นะนาย...ไม่ลงทางนี้ไม่ได้เหรอ”

“จะออกทางประตูให้โดนฆ่าเหรอ!!”

“เคนตะไม่ทำอะไรฉันหรอก”

น้ำเสียงอันสั่นเทาร้องบอกออกมาอย่างรีบร้อยเพราะอีกฝ่ายดึงดันจะไปท่าเดียว ทันทีที่โทโมะได้ยินประโยคล่าสุดที่พูดไปทำให้หยุดการกระทำลงสีหน้าที่เคยเรียบเฉยบ่งบอกออกมาอย่างชัดเจนเลยว่าเขากำลังโกรธอยุ่ แน่นอนดวงตาเรียวคมจ้องเขม้งมายังเธอทำให้แก้วรู้สึกหวาดๆกับอารมณ์ตอนนี้ขชองเขาอยู่ไม่น้อย

“รู้จักมันแล้วเหรอถึงได้รู้ว่ามันจะไม่ทำอะไร”

“มะ ไม่ใช่นะ”

“เป็นเมียมันรึไง!!”

อะไรกันจู่ๆก็มาโมโหใส่ แก้วถึงกันหน้าชาพูดอะไรไม่ออกไปเลย เวลามาฟียโกรธมันเป็นอย่างนี้นี่เอง พยายามควบคุมจิตใจตัวเองให้นิ่งที่สุดทั้งที่ความจริงกลัวจับขั่วหัวใจ

“จะอยู่นี้ใช่ไหม!!”

น้ำเสียงเชียบขาดสั่งออกมาดังลั่นห้อง เขาลืมไปแล้วหรือว่าที่นี้มันถิ่นใคร!! พูดจบก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อปล่อยให้แก้วยืนนิ่งตัวสั่นอยู่อย่างนั้นส่วยเจ้าตัวก็เดินไปที่ริมหน้าต่างแล้วเตรียมจะกระโดดออกไป ก็ในเมื่อตามมาแล้วไม่อยากกลับไปด้วยกันก็ไร้ประโยชน์ที่จะพูดต่อไป มือหนาจับเชือกเส้นเดียวที่เขาใช้พาร่างตัวเองขึ้นมาที่นี้เมทื่อไม่กี่นาทีก่อน แก้วตัดสิ้นใจรวบรวมความกล้าแล้ววิ่งเข้าไปกอดที่เอวหนามืออีกข้างหนึ่งกระตุกตุ๊กตาไล่ฝนหนึ่งตัวเก็บไว้ในกระเป๋า

“ตามมาทำไม อยู่กับมันไปซิ”

“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะนายคิดไปเอง”

“เหรอ”

“พาฉันกลับไปด้วย…”

ร่างบางหลุบเปลือกตาลงต่ำก่อนจะหลับตาปี๋กอดไว้แน่น โทโมะลอบมองแล้วถอนหายใจเบาๆเพื่อคลายความเครียด...อึกอัดไหมที่จะพูดอะไรแล้วมันทำไม่ได้อย่างใจ...มือหนาว่างลงที่ไหล่เล็กๆที่กำลังสั่นจนรู้สึกได้ โอบกอดไว้แน่นเพียงมือเดียว ก้มมองดูพื้นข้างล่างที่พบว่ามันไร้ผู้คนก่อนจะยันตัวลงมาจากขอบหน้าต่างไต่ลงมาเรื่อยๆจนถึงพื้นในที่สุด

“นี่...”

นิ้งเรียวๆซับเหงื่อที่ขมับออกอย่างแผ่วเบาแล้วส่งเสียงเรียกให้อีกคนลืมตาขึ้น แก้วลืมตาขึ้นมาพบว่าอยู่บนพื้อนดินเรียบร้อยก็ถอนหายใจยาวโล่งอกนึกอยากกอดเขาแน่นๆสักครั้งเพื่อขอบคุณ แต่อย่างว่าพอเห็นหน้าโทโมะกลับทำให้ไม่กล้า โทโมะพาเดินลักเลาะออกจากตัวบ้านมุ่งหน้าไปทางรั่งสูงที่กันไว้ด้วยต้นไม้

วืบ~เช๊ง!!

“กรี๊ดด”

แก้วตกใจไม่น้อยที่เดินๆอยู่แล้วโทโมะรีบกระฉากให้ล้มตัวลงกับพื้น ทั้งสองกลิ้งคลุกคลักไปด้วยกันจนสุดต้นไม้ โทโมะเงยหน้ามองขึ้นไปเห็นมีมีสั้นปักคาต้นไม้อยู่ถ้าหากว่าเค้าไม่รอบคอบป่านนี้คงจะตายไปแล้ว ชายฉกรรณหลายสิบคนวิ่งเข้ามาล้อมไว้ การบุกรังเสือไม่ได้ออกไปง่ายๆจริงๆ!

“แก้วมาหาพี่!!”

เสียงเข้มลอยมาตั้งแต่เจ้าตัวยังเดินไม่ถึง เอาอีกแล้วเคนตะแทนตัวเองว่าพี่มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่?? คนที่ยืนล้อมไว้ต่างเต็มไปด้วยอาวุธมันยากที่จะออกไปอย่างปลอดภัยถ้าเธอไม่ทำอะไรสักอย่างต่อให้เก่งราวนินจาสถานะการแบบนี้โทโมะไม่มีทางที่จะรอดออกไปได้แน่ๆ ไหนจะยังมีเธอที่เป็นตัวถ่วงอีกมองไม่เห็ทางรอดจริงๆ แก้วค่อยๆเดินออกไปหาเคนตะ แต่ถูกโทโมะรั้งไว้

“แก้วมาหาพี่แล้วจะไม่มีใครเป็นอะไร”

“ไม่!!”

“ไอ้โมะแกก็รู้ว่าที่นี้ที่ไหนไม่ใช่ที่ๆแกจะมาทำอวดเก่ง!!”

เคนตะเหยีดคำพูดแล้วหันมาสนใจแก้วต่อในขณะที่โทโมะได้แต่เก็บอารมณืไว้อย่างมิดชิดความอดทนของเขาสูงจริงๆ ใบหน้าหล่อยังคงความนิ่งเฉยอยู่ดีแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือในใจร้อนดั่งภูเขาไฟจะระเบิด

“ถึงไม่ใช่ที่ของฉัน แต่ผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน!!”

“ถ้าจะเป็นของแกได้แล้วทำไม ฉันจะหยิบเอามาเฉยชมบ้างไม่ได้หล่ะ หึหึ”

เคนตะที่ดูหนักแน่นและมั่นใจพูดอย่างไม่กลัวเดินหน้าจะเข้ามาหาโทโมะแต่แก้วเอาตัวเองบังไว้

“จะทำอะไร!! มีอะไรกับฉันก็พูดมา”

“แก้วเรื่องของเราคงยาวไปบนห้องดีไหม”

พลัก!!

น้ำเสียงยียวนพูดพร้อมกับโน้มหน้าเข้ามาใกล้เรือนผมดำ แก้วรีบพลักออกไปให้ห่างตัวเองทันที เคนตะแสยะยิ้ม

“บางทีถ้าแก้วรู้อะไรบ้างอย่างมันคงทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน โดยไร้มัน!!”

“พูดอะไรฉันไม่รู้เรื่อง”

=======================================

ตายล้าววววอัพตอนผิดอ๊ษกกขอโทษค๊าบบบบบ *กราบงามๆ* ง่ามาแก้ลงในเรื่องนี้แล้วน่า555แอบดีใจที่มีรีดเดอร์

จำได้โฮ๊กแสดงว่าตามอ่านกัน^____^ น่ารักอย่างงี้ไหนมาจุ๊บที่ซี มาชุบบบบบ

ปล1.รักรีดเดอร์จ๊วฟม๊วฟฟฟ

ปล2.ก็ยังรัดรีดเดอร์อยู่ดี ฮรี่ฮี่