แค้นนี้สั่งใจให้รักเธอ

ร้านอาหาร

"ร้านอาหารอีกแล้วยัยฟางไหนมาฉลองนี่มันร้านอาหารมันก็ต้องกินข้าวอยู่ดี"ทำหน้าหน่ายก่อนจะนั่งลง

"แหมยัยแก้วก็แกท้องอยู่นี่จะให้ไปฉลองที่ผับรึไงเล่าเมื่อก่อนจะฉลองได้นะแต่ตอนนี้แกคงไปไม่ได้ว่ะก็พ่อทูนหัวเล่นดูซะหมายังกลัว"นั่งลงข้างแฟนหนุ่ม

"ชั้นเป็นคนที่ไม่อยากให้ไปมันอันตรายแล้วอีกอย่างผับมันเหมาะกับคนท้องตรงไหนเล่ามีแต่เหล้าแล้วก็ควันบุหรี่"ดุเพื่อนสาวแล้วนั่งลงข้างร่างบาง

"เอาเถอะแก้วถือว่าแกฉลองแบบงานเล็กๆละกันหรือแกไม่ห่วงลูกถ้าไม่ห่วงไปผับเขื่อนเลย"

"ห่วงสิ่เฟย์ชั้นไม่ได้หมายความว่าไปผับซะหน่อยชั้นหมายความว่าแกน่าจะฉลองกันแบบปาร์ตี้เล็กๆนิ่"

"ปาร์ตี้หรอความคิดดีนี่คุณแม่งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พวกชั้นจะไปฉลองปาร์ตี้บ้าน...เอ่อใครดีอ่ะ"ทำท่าคิดเพราะตอนนี้เรื่องยังเคลียร์กันไม่จบ

"เดี๋ยวค่อยคิดสั่งอาหารเถอะลูกชั้นหิวแล้ว"เปิดเมนูเบี่ยงประเด็นไม่ให้ร่างบางเครียด

"แกรู้ได้ไงว่าลูกแกหิวไอ้โมะ"

"จิตสัมผัสถึงไม่สัมผัสก็รู้แต่ตอนนี้ชั้นหิวมากสั่งเถอะ"

"อ้าวไหนบอกลูกแกหิวไงวะดันเป็นแกหิวซะเองสั่งก็สั่ง"จากนั้นทั้งหกก็สั่งอาหาร

"ยัยเฟย์ค่อยๆกินก็ได้ไม่มีใครแย่งแกหรอก"ห้ามเพื่อนสาวที่หยิบอาหารเข้าปากจนเคี้ยวไม่ทัน

"แหมยัยแก้วมันอร่อยนิ่ชั้นไม่ใช่แกนะกินเป็นแมวดมอยู่ได้หรือว่าแกจะอ้วกรึเปล่าเห็นนั่งเอามือปิดจมูก"

"เอ่อ...ไม่หรอกเวียนหัวนิดหน่อยยังไม่ถึงกับจะอ้วกกินไปเถอะไม่ต้องเป็นห่วง"หันหน้าหนีอาหารตรงหน้า

"ไหวมั้ยไปเข้าห้องน้ำดีกว่าแก้วจะได้ไม่ฝืน"

"ไม่เป็นไรจริงๆมันเวียนหัวเฉยๆไม่ต้องห่วงโทโมะกินไปเถอะแก้วรอทุกคนได้"ส่งยิ้มแห้งๆให้ร่างสูง

"ไม่ไหวบอกโมะนะโมะพาไปเข้าห้องน้ำ"บอกร่างบางก่อนจะนั่งทานอาหารต่อแต่ก็อดห่วงร่างบางไม่ได้

"ไม่ต้องมองแก้วแล้วกินไปเลยอ่ะ เลิกมองกินให้สบายใจสิ่โทโมะ"ตักข้าวเข้าปากชายหนุ่ม

"ก็โมะกลัวว่าแก้วจะอ้วกนิ่เป็นห่วงนะครับที่รัก"โอวเอวบางแล้วเอาหัวซบไปที่ไหล่เนียน

"เมียแกไม่อ้วกแต่ชั้นจะอ้วกไอ้โมะจริงมั้ยไอ้เขื่อน"เบือนหน้าหนีทั้งคู่

"เออว่ะไอ้ป๊อปชั้นก็จะอ้วกเหมือนกันจะหวานกันน่ะดูเวลาบ้างดิ่วะชั้นเห็นแล้วเอียน"อมยิ้มให้กับความน่ารักของทั้งคู่

"เออรีบกินเถอะจะได้กลับบ้าน"ตักอาหารใส่จานให้เพื่อนแล้วนั่งกินต่อส่วนร่างบางก็กินได้นิดๆหน่อยจนทุกคนอิ่มจึงมากับที่บ้านหญิงสาว

ณ บ้านศิริมงคลสกุล

"มาทำไม"น้ำเสียงเรียบนิ่งถามทั้งหกคนที่เดินเข้ามาในบ้าน

"สวัสดีค่ะ/ครับคุณน้า"ทุกคนยกมือไหว้ยกเว้นร่างบางกับร่างสูง

"สวัสดีครับคุณหญิง"ไหว้ผู้อาวุโสกว่าอย่างนอบน้อม

"สวัสดีค่ะคุณแม่"สวัสดีผู้เป็นแม่ก่อนจะพากันมานั่งที่โซฟา

"ชั้นเคยมีลูกอย่างแกด้วยหรอหะ"สะบัดหน้าหนีร่างบางอย่างไม่เห็นใจ

"คุณแม่แก้วขอโทษยกโทษให้แก้วด้วยนะคะแก้วไม่ได้ตั้งใจ"คุกเข่าอ้อนวอนขอร้องผู้เป็นแม่ให้ยกโทษ

"ชั้นบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าไม่เคยมีลูกอย่างแกชั้นตั้งความหวังกับแกมาตั้งเท่าไหร่แต่แกก็กลับทำให้ความหวังชั้นพังทลาย"หันมามองลูกสาวด้วยน้ำตาท่ี่ปริ่มขอบตา

"ฮึกแก้วขอโทษแก้วรู้ว่าคุณแม่ตั้งความหวังกับแก้วไว้แค่ไหนแต่...แก้วก็ทำมันไม่ได้"ก้มหน้าอย่างสำนึกผิดน้ำตาอุ่นไหลออกจากดวงตาช้าๆ

"คุณหญิงครับผมยอมรับว่าผมเป็นพ่อของเด็กในท้องและผมก็รักแก้วผมยกบริษัทให้คุณหญิงแต่คุณหญิงช่วยยกโทษให้แก้วได้มั้ยผมขอร้อง"นั่งคุกเข่าข้างร่างบาง

"แกมันก็ไอ้ลูกศรัตตรูที่ทำให้ครอบครัวชั้นล้มละลาย"น้ำเสียงสั่นคลอนเอ่ยออกมาอย่างหยามชายหนุ่ม

"แต่ถ้าไอ้ลูกศรัตรูคนนี้มันรักลูกคุณหญิงคุณหญิงจะให้มันรักได้มั้ยคุณหญิงอยากได้ทุกอย่างคืนก็ได้แล้วไม่ใช่หรอแต่ผมขอแค่อย่างเดียวคือดวงใจของผมที่นั่งอยู่ตรงนี้ให้ผมได้มั้ย"

"ลูกสาวชั้นไม่ใช่ผักไม่ใช่ปลาถึงได้มาขอกันง่ายๆแบบนี้และชั้นก็จะไม่มีวันยกลูกสาวให้แกด้วยออกไปซะ"กระชากแขนลูกสาวให้ลุกขึ้นยืนข้างตัวเอง

"คุณหญิงอยากให้เด็กไม่มีพ่อหรอครับผมให้คุณหญิงทุกอย่างจนหมดแล้วแต่ผมขอคุณหญิงอย่างเดียวกลับทำไม่ได้ขอเถอะผมขอร้องให้ลูกกับเมียได้อยู่กับผมได้มั้ย"

"ไม่ว่าแกจะยกอะไรให้ชั้นสักกี่อย่างแกก็ไม่มีวันได้ลูกกับเมียแกคืนหรอกถึงไม่มีแกเด็กคนนี้ก็ไม่มีพ่อ"สายตาหยามชายหนุ่มที่ยืนอ้อนวอนขอร่างบางตรงหน้า

"หมายความว่าไงคุณแม่"ถามผู้เป็นแม่มือบางเขย่าแขนที่เริ่มเหี่ยวไปมา

"แกต้องแต่งงานแก้วแกต้องแต่งงานส่วนไอ้ลูกศรัตตรูคนนี้แกเลิกยุ่งกับมันซะไม่งั้นอย่าหาว่าชั้นไม่เตือน"

"คุณหญิงทำไมถึงทำแบบนี้คุณมีความสุขที่ทำให้ลูกไม่ได้เจอหน้าพ่อหรอวันที่สามีคุณตายจนคุณต้องอยู่กับลูกของคุณคุณก็รู้ไม่ใช่หรอว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนแล้ววันนี้คุณยังอยากให้ลูกสาวคุณต้องทรมาณอย่างที่คุณเคยเป็นมาอีกหรอ"น้ำเสียงสั่นที่พยายามอ้อนวอนผู้เป็นแม่ของร่างบางยังคงดังโต้ตอบกับคำของผู้ใหญ่ไม่ขาด

"ชั้นไม่ได้ต้องการให้ลูกสาวชั้นทรมาณแต่ชั้นกำลังทำให้ลูกสาวชั้นมีความสุขมากกว่าลูกสาวชั้นควรมีความสุขมากกว่าการอยู่กับคนอย่างแกคนที่ชั้นเลือกให้นั่นคือคนที่ชั้นคิดว่าลูกสาวชั้นอยู่ด้วยแล้วต้องมีความสุขไม่ใช่แกที่อยู่ด้วยแล้วมีแต่ทุกข์"

"แล้วคุณแม่เคยถามแก้วบ้างมั้ยว่าแก้วอยู่กับเค้าแล้วแก้วไม่มีความสุขแก้วมีความสุขจะตายฮึกแก้วรักเค้าได้ยินมั้ยแก้วรักเค้าไม่ใช่คนที่คุณแม่เลือกให้คุณแม่ไม่เคยเข้าใจแก้วหรอกอะไรก็บงการชีวิตแก้วตลอดตลอดสิบปีที่ผ่านมาแก้วทำตามคำสั่งคุณแม่ตลอดแก้วไม่เคยนอกคำสั่งแต่เรื่องนี้แก้วไม่ขอทำตามหยุดบงการชีวิตแก้วสักทีแก้วเกลียดแม่"

เพี๊ยะ มือของผู้เป็นแม่ฟาดเข้ากับแก้มนิ่มอย่างแรงจนคนถูกกระทำถึงกับล้ม

"แก้ว คุณหญิงคุณก็รู้ไม่ใช่หรอว่าแก้วท้องอยู่ทำไมคุณถึงทำแบบนี้"ตวาดใส่คุณหญิงอย่างโมโหประคองร่างบางให้ลุกขึ้น

"ชั้นจะทำอะไรก็เรื่องของชั้นแกถอยไปเอาลูกสาวชั้นคืนมา"พยายามผลักร่างสูง

"ลองดูถ้าคุณหญิงเข้ามาอีกก้าวเดียวลูกตะกั่วในปืนนี่พุ่งเข้าหัวใจคุณหญิงแน่"ควักปืนที่แนบกายมาตลอด

"โทโมะอย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้นะนี่มันแม่แก้วนะขอร้องล่ะอย่าทำอะไรเลย"เข้ามาคว้าปืนของร่างสูงออกจากมือแล้วส่งไปให้เขื่อน

"แก้ว แต่คุณหญิงกำลังเอาแก้วไปจากโมะหรอหรือแก้วอยากไปอยู่กับคนที่คุณหญิงเลือกให้"หันมาตวาดลั่นด้วยความโมโห

"แก้วไม่ได้อยากไปแต่แก้วเป็นห่วงคุณแม่เค้าเป็นแม่แก้วนะอย่าใช้อารมณ์คิดได้มั้ยโทโมะหัดเป็นคนใจเย็นบ้าง"ตะคอกร่างสูงก่อนจะเดินไปหาผู้เป็นแม่

"แก้วแกเลิกยุ่งกับมันซะไม่เห็นหรอเมื่อกี้มันยังจะฆ่าแม่เลยอย่าไปยุ่งกับมัน"

"ฮึกค่ะคุณแม่ไปพักผ่อนข้างบนนะ"พยักหน้าก่อนจะประคองผู้เป็นแม่ขึ้นไปข้างบน

"โธ่เว้ย แก้วแก้วอย่าไปแก้วโมะขอโทษ"อาละวาดเหมือนคนบ้า

"ไอ้โมะใจเย็นกลับบ้านแกก่อนไอ้โมะ"เข้าไปห้ามเพื่อนรัก

"ไอ้เขื่อนแก้วไปแล้วฮึกแก้วเค้าจากชั้นไปอีกแล้วโธ่เว้ยบัดซบ"ตะโกนโวยวายก่อนจะคว้าปืนจากมือเพื่อนเหน็บที่กางเกงแล้วเดินออกไป

"ตามไอ้โมะไปเถอะเขื่อนไปเร็วเดี๋ยวไอ้โมะมันทำอะไรบ้าๆ"หันมาเรียกเพื่อนๆก่อนจะขับรถตามร่างสูงออกจากบ้านของหญิงสาว