แค้นนี้สั่งใจให้รักเธอ

เช้าวันรุ่งขึ้น

"วันนี้คนไข้สามารถกลับบ้านได้แล้วนะครับ"เข้ามาบอกอาการกับทั้งคู่

"ครับงั้นถ้าผมพร้อมเมื่อไหร่แล้วจะเรียกนะครับ"พยักหน้ารับก่อนที่คุณหมอใหญ่จะขอตัวไปตรวจห้องอื่น

"แก้ววันนี้กลับบ้านได้แล้วนะ"บอกร่างบางแล้วก็เดินไปเก็บของให้หญิงสาว

"อืมงั้นแก้วขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ"ค่อยก้าวลงจากเตียงแต่ไม่ทันที่เท้าจะแตะพื้นตัวก็เลยเหมือนไร้แรงโน้มถ่วง

"ทำไมจะลงแล้วไม่บอกทีหลังบอกกันบ้างสิ่ที่รัก"ยิ้มให้กับคนตัวเล็กในอ้อมแขน

"โทโมะปล่อยเลยแก้วเดินเองได้นะไม่ได้พิการ"ตีอกหนาใบหน้าแดงซ่านด้วยความเขิน

"ได้ไงแล้วถ้าเกิดลูกเป็นอะไรขึ้นมาล่ะให้อุ้มจนกว่าแก้วจะคลอดโทโมะยังทำได้เลย"ส่งยิ้มอบอุ่นให้กับดวงใจของตัวเอง

"ขอให้มันจริงไม่ใช่หนีไปมีสาวๆซะก่อน"แขวะร่างสูง

"สัญญาว่าจะไม่มีใครและสัญญาว่าจะมีแก้วใจคนเดียวด้วยไม่ขอมีใครอีกที่ผ่านมาขอโทษนะแก้วโทโมะขอโทษที่ทำไปเพราะรักที่เคยทำอะไรรุนแรงหรือที่เคย...เอ่อขังแก้วไว้เพราะโมะไม่อยากให้แก้วไปไหนรักนะรักแก้วใจคนนี้เสมอไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นโมะจะไม่ยอมไปจากแก้ว"กระชับร่างเล็กในอ้อมกอดขึ้นพร้อมกับกดจมูกโด่งลงไปที่หน้าผากเนียน

"อืมแก้วเชื่อใจโมะแต่ตอนนี้พาแก้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะแก้วอยากกลับบ้าน...แก้ว"หลบตาชายหนุ่มเล็กน้อย

"กลับบ้านแก้วแน่นอนโมะจะไปขอดวงใจโมะคืน"ยิ้มให้แล้วพาร่างบางไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ว่าโดนไล่ให้ออกจากห้องน้ำเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออกเอาแต่ดื้อจะอยู่กับร่างบางให้ได้

"เห็นมั้ยโมะบอกแล้วว่าจะอยู่กับแก้วตลอดไป"ประคองร่างบางออกมาจากห้องน้ำ

"แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าให้อยู่ด้วยซะขนาดนี้นิ่แล้วเลิกประคองได้แล้วแก้วเดินได้นะโมะ"หันมาดุร่างสูงที่ไม่ยอมห่างจากตัวเองสักนิด

"ก็เป็นห่วงไงขอดูแลอย่างนี้นะไม่อยากห่างแก้วใจของโมะ"ดันเอวร่างบางมาแนบตัวปลายจมูกโด่งของทั้งคู่ชนกันลมหายใจอุ่นรินรดซึ่งกันและกันอย่างแผ่วเบา

"เห้ยโรงพยาบาลนะเว้ย"เสียงเพื่อนรักเจื้อยแจ้วมาจากหน้าประตูก็ไม่มีใครนอกจากเขื่อน

"แกมาผิดเวลาทุกครั้งไอ้เขื่อน"ผละออกจากกันเบาๆแล้วหันมาว่าเพื่อนชายก่อนจะประคองร่างบางไปนั่งที่โซฟาเฝ้าไข้

"โทษทีว่ะแกไม่ได้บอกชั้นนี้ว่าแกกำลังสวีทกับเมียแกอยู่"ยิ้มแล้วนั่งลงข้างร่างบาง

"ไอ้เขื่อนออกไปไกลๆอย่ามามั่งเฟย์มาเอาไอนี่ออกไป"เข้านั่งแทรกผลักร่างสูงของเพื่อนออกก่อนจะเรียกสาวแก้มบุ๋ม

"แหมหวงเมียเดี๋ยวเถอะไอ้โมะแค่ชายเสื้อโดนกันก็หึงหรอวะเออไม่นั่งใกล้ก็ได้"ทำหน้ามุ่ยแล้วเดินไปหาแฟนสาว

"แก้วจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้ใช่มั้ยงั้นออกจากโรงพยาบาลแล้วเราไปหาอะไรฉลองอีกหนึ่งชีวิตกันดีกว่า"เดินมาจับมือเพื่อนรักไว้

"โอเคเลยฟางแก้วไม่ได้ไปเที่ยวไหนมาตั้งนานงั้นออกจากโรงบาลไปฉลองกันนะโทโมะ"ส่งสายตาอ้อนร่างสูงที่เริ่มทำหน้าไม่อยากให้ไป

"เอ่อ...แต่มันจะดีหรอแก้วคือ"อยากห้ามแต่ก็อึกอักไม่กล้าพูด

"ไอ้โมะเมียขอเลยนะเว้ยตามใจบ้างเหอะอยู่แต่ในบ้านลูกแกออกมามันจะเก็บกดนะเว้ยไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลย"รีบห้ามเพื่อนชาย

"เห็นด้วยกับป๊อปปี้นะโมะพาแก้วไปนะ...ถ้าไม่พาไปก็เลิกกันไปเลย"ดูเหมือนลูกอ้อนจะเริ่มใช้ไม่ได้เลยใช้ไม้แข็งอย่างเฉียบขาดหันหน้าหนีร่างสูง

"ไม่เอาแก้วไม่เลิก...โอเคไปก็ไปฮึ่ยยัยเป็ดชอบออกความคิดที่มันไม่น่าไปอยู่เรื่อย"ชี้หน้าอย่างคาดโทษเพื่อนสาว

"ไม่น่าไปตรงไหนน่าไปจะตายเลี้ยงฉลองกันสนุกๆสัญญาไม่มีเหล้าเด็ดขาด"ชูนิ้วก้อยสัญญากับร่างสูง

"โอเคถ้ามีนะชั้นจะฆ่าเธอ"เกี่ยวก้อยกันเป็นเด็ก

"ไอ้โมะปล่อยได้แล้วมั้งนิ้วก้อยอ่ะเกี่ยวนานเกินไปและเมียแกนั่งอยู่นี่นะเว้ยอย่าแต๊ะอั๋งแฟนชาวบ้านเค้า"ปัดมือทั้งคู่ออกก่อนรวบเอวแฟนสาวมาใกล้

"ไม่ได้อยากแต๊ะอั๋งเว้ยยัยเตี้ยนี่ไม่ใช่เสป็คชั้น"

"นายหาว่าชั้นเตี้ยหรอเปล่าสักหน่อยชั้นมาตรฐานผู้หญิงไทยย่ะแฟนนายนั่นแหละสูงเกินผู้หญิง"

"อ้าวยัยฟางชั้นสูงอยู่แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยวะ"

"อย่าพูดไม่เพราะสิ่แก้วเดี๋ยวลูกออกมาจะพูดไม่เพราะนะทีหลังห้ามพูด"

"มันเกี่ยวกันมั้ยไอ้โมะแกอย่ามามั่วแถได้ตลอดทุกงานอ่ะแก"ผลักหลังเพื่อนชายอย่างแรง

"มันเป็นหลักการแพทย์เว้ยพวกแกไม่รู้เรื่องหรอวะถ้าแม่ทำอะไรลูกก็ทำด้วย"

"มั่วและโทโมะหลักการแพทย์น่ะเค้าบอกว่าถ้าแม่กินอะไรเด็กกินด้วยไม่ใช่แม่พูดอะไรทำอะไรเด็กทำด้วยนายจะบ้ารึไง"

"เออน่าเหมือนกันแหละเฟย์มันคล้ายๆกันน่ะอย่าคิดมาก"บอกปัดๆแล้วเดินไปเรียกพยาบาลด้านนอก

"เชิญค่ะ"ประคองร่างบางนั่วงลงรถเข็นแล้วพาลงไปด้านล่าง

"ค่อยๆเดินแก้วแล้วจะไปเจอกันร้านไหน"ประคองร่างบางแล้วหันมาถามเพื่อนๆ

"แกขับรถตามชั้นมาแล้วกันไอ้โมะ"บอกก่อนจะพาแฟนสาวขึ้นรถไป

"เดี๋ยวชั้นไปกับเฟย์ขับตามมานะเว้ย"สั่งแล้วก็ขึ้นรถไปพร้อมแฟนสาวร่างสูงพาร่างบางขึ้นรถก่อนจะขับตามรถเพื่อนชายไป