เพื่อนกัน...ฉันรักเธอTK

ณ ห้องนั่งเล่น
19.00 น
ฉันนั่งรอ..
21.40 น.
ฉันนอนรอ..
23.35 น.
ฉันกำลังรอ..
อ้ะ!ไ้ด้ยินเสียงเปิดประตูบ้าน โมะต้องมาเเล้วเเน่ๆ
ฉันวิ่งออกไป ตรงหน้าประตู
"โมะ!"ฉันตะโกน ก่อนตัวจะไปถึงหน้าประตู
"พี่เอง.." พี่กวิน= =
"เอ่อ..พี่กวิน"
"ตกใจล่ะสิที่พี่ไม่ใช่มัน"
"เปล่านิคะ เเล้วพี่ไปไหนมาทำไมกลับดึกจัง"ฉันเเกล้งเปลี่ยนเรื่อง ฉันไม่อยากดราม่าเวลานี้หรอกนะ
"ไปข้างนอกมา"  คุ้นๆประโยคนี้เนอะว่ามั๊ย-,.-
"ข้างนอกแล้วมันที่ไหนละคะ= ="
"โรงเรียนสอนทำเค้กน่ะ ได้ข่าวว่าแก้วชอบทาน" อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆขอหัวเราะหน่อยเหอะ พี่กวินทำเค้ก >,<
"ฮ่าๆๆๆ >O<"
"ไม่เห็นน่าขำเลยนะยัยเด็กบ๊อง พี่อุส่าห์จะทำให้เราทาน-//-"พี่กวินมีสีหน้าเปลี่ยนไป เขินล่ะสิ ฮิฮิ
"เปล่าซะหน่อย ค่ะ  แก้วจะรอทานน้าาา ^O^"
"พี่ดีใจนะที่แก้วไม่โกรธพี่เเล้ว อ้อ! เดี๋ยวพรุ่งแก้วนี้ต้องไปโรงเีรียนนี่นาไปนอนได้เเล้วนะ"พี่กวินโยกหัวฉันไปมา
"แก้วไม่โกรธพี่กวินเเล้วน่า ขอบคุณนะคะ ที่ไปเรียนทำเค้กแล้วจะมาทำให้แก้วทาน พี่ชายของเเก้วน่ารักที่สุดเลย^^"
"อ่อ..อืม พี่ง่วงๆล่ะ เรียนทำเค้กจนเพลีย พี่ไปนอนก่อนนะ"พี่กวินพูดจบก็เดินขึ้นห้องไป
"ค่ะ ' ' "
แล้วฉันก็มานั่งรอโมะต่อ 
เวลา 3.20 น.
"หายไปไหนนะ โทรศัพท์ก็ไม่รับ ให้ตายสิ!"ฉันบ่น
แอ้ด~
เสียงประตูหน้าบ้านเปิด ต้องเป็นโมะชัวร์ๆเลย  คิดได้อย่างนั้นฉันก็วิ่งไปด้วยความเร็วสูงกว่ารอบที่เเล้ว
แล้วก็ใช่จริงๆด้วย
"โมะ ไปไหนมาทำไมกลับมาช้าอย่างนี้ แก้วรอตั้งนาน"
"ฉันบอกเธอว่าไม่ต้องรอไง"โมะพูด เอ..เป็นเหมือนเดิมอีกแล้วโมะเป็นอะไร ทำไมโมะยังไม่หายเป็นเเบบนี้
"อ๋อ..โมะ แก้วออกไม่ซื้อข้าวต้มมาด้วยเเหละทานมั๊ย"ฉันเปลี่ยนเรื่อง
"ไม่"
"ทานหน่อยเหอะนะนะ^^"
"บอกว่าไม่ไง!"โมะตวาด  ฉันเพิ่งเคยเห็น  จริงๆนะT^T เค้าเป็นอะไรของเค้า 
"โมะเมารึเปล่า-*-"
"ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นเลิกมายุ่งสักทีเถอะ"โมะพูดเท่านั้นเเล้วก็เดินไป
"..."ฉันอึงอยู่สักแป๊บก่อนจะรู้สึกตัว
ไม่ยอม!ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าโมะเป็นอะไร ฉันจึงไปหาโมะทีห้อง
"โมะ เปิดประตูนะ! ก้อกๆๆ"ฉันทั้งเคาะทั้งเรียกอยู่สิบนาที
"..."เเต่ก็ไร้เสียงตอบรับอยู่สิบนาทีเช่นกัน
"ได้!งั้นแก้วจะเอากุญเเจสำรองเปิดเข้าไปละนะ"ฉันหยิบกุญเเจกำลังจะไขแต่ประตูก็เปิด..
"ใครให้เธอมีกุญเเจสำรองของห้องคนอื่นกัน~"โมะเปิดประตูเเลวัทำสีหน้าเรียบเฉย 
"นี่ไม่ใช่ห้องโมะซะหน่อยนี่บ้านแก้ว แก้วจะทำอะไรก็ได้"ฉันเถียง
"งั้นก็จำไว้หน่อยนะว่าแม่เธอขอให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน ฉันมาอยู่ให้นี่ก็ดีขนาดไหนแล้ว"
"อยู่เป็นเพื่อนให้สบายใจหรืออยู่เป็นเพื่อนให้ทุกข์ใจกันเเน่ ฮึ?"
"อาจจะทั้งสองนะ เธอทุกข์ใจใช่มัี๊๊ยเวลาฉันโกรธ แต่เธอ..ก็สบายใจใช่มั๊ยเวลาฉันทำแบบนี้.."โมะกอดฉันเเบบไม่ทันตั้งตัว  เเล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้..
"ไม่นะ..ไม่ได้สบายใจซะหน่อย โมะทำอะไรน่ะ >//<"ไม่ได้รังเกียจนะเเต่แบบโมะพูดอะไรของโมะ
"หึ หึ ไม่เอาน่าเธอก็ชอบนี่?"ไอ้คนสองบุคลิกT^T นี่ไม่ใช่โมะ  ต้องมีอะไรเข้าสิงโมะเเน่ๆ
"เฮ้~ทำอะไรก็เกรงใจกันหน่อยนะ ไอ้ลูกหมา"พี่กวินเดินออกมาจากห้องด้วยสภาพงัวเงีย
"เหอะ..งั้นบอกที่รักแกอย่ามายั่วฉันถึงหน้าห้องสิ"ใครยั่วเเกวะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้นะเว้ย
"จะยังไงก็ช่างแก..ปล่อยแก้วซะ"โมะปล่อยตามคำสั่งพี่กวิน แอบเสียดาย~TOT
"เหอะ..เอาละ แก้ว กลับห้องได้เเล้ว"พี่กวินสั่ง
"ค่ะU_U"ฉันเดินก้มหน้างุดๆเข้าห้อง
เฟลนะเฟลTTOTT โมะเป็นอะไรของโมะ เอ๋..รึว่าจะเป็นคนสองบุคลิกแบบที่เคยดูการ์ตูนนะ คงไม่หรอกมั้ง -_-
โอ้ยยย~ฉันนอนไม่หลับหรอกนะ ต้องแอบไปส่องโมะซะเเล้วโมะจะเป็นไงบ้าง แต่นะ..พี่กวินก็ยึดกุญเเจไปนี่นา เห็นทีคงต้องปีนระเบียงเพราะห้องฉันกับโมะ อยู่ติดกันด้วย
ต้องทำให้โมะหายโกรธให้ได้ ต้องรู้ให้ได้ด้วยว่าโมะโกรธอะไร แล้วก็ต้องทำให้โมะเรียกชื่อฉันให้ได้!ขอให้ได้สักข้อก็ยังดี
คิดแล้วฉันก็ลุกไปเปิดระเบียง โมะก็อยู่ระเบียงห้องโมะเหมือนกันนี่นาO_O
"ทำไมยังไม่นอนอีก"ฉันพูด
"เรื่องของฉัน"โมะหันมาเเละมีสีหน้าตกใจนิดๆแต่ก็ยังตอบด้วยเสียงเรียบเฉย
"นี่ เราต้องเคลียกันนะ!"ฉันทำท่าปีนระเบียงจะไปหา
"อย่ามายุ่ง!กลับไปนอนซะ"
"ไม่เอา!"ฉันเหยียบขอบระเบียงด้านนอกได้เเล้วล่ะ เหลือแต่ต้องกระโดดข้ามไประเบียงโมะให้ได้ แค่ก้าวเดียวเอง
"อย่าปีนมา!"
ฟุ่บ~ไม่ทันเเล้วววว
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด~"ฉันก้าวพลาดแต่ก็ยังเกาะขอบระเบียงโมะได้และกำลังจะตก ไม่เอา เค้ายังไม่อยากตาย ก่อนฉันตายฝากบอกโมะหน่อยนะรีดเดอร์ว่าฉันชอบโมะมากกกกT~T
"แก้วววววว โถ่เว้ย!"ฉันเห็นโมะปีนออกมาจากระเบียงและจับมือฉันไว้ได้ และในขณะที่กำลังดึงฉันขึ้นมา โมะก็พลาด
"เฮ้ย!"เพราะน้ำหนักฉันน่ะถ่วงโมะน่ะสิ ผลลัพธ์คือ..
...ตกแบบเเพ็คคู่ค่ะU_U
"กรี๊ดดดดดดดดดด"ฉันหลับตาปี๋ ฉันขอลาตาย~  แต่บางทีอาจจะไม่ตายก็ได้นะเเค่ขาหัก T^T
ตุ๊บบบบ~
ไม่เจ็บอะไรเลยมากแต่้ก็ยังเจ็บขา..
ฉันตายเเล้วสินะ..ฉันจะเป็นผีขาหักสินะ Y_Y
รีดเดอร์..บอกโมะหน่อยนะว่าเค้ารักโมะ TT
"แ ก้ ว..ทน   ก่อน นะ"เสียงโมะขาดๆหายๆ เฮ้..โมะก็เป็นผีมาตั้งเเต่เเรกเหรอ ไม่นะ = =
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา...
เฮ้..นี่มันสนามหญ้าหลังบ้านนี่นางั้น 
...ฉันยังไม่ตาย
"โมะ!!"ฉันนอนทับโมะนี่เอง เฮ้ยย~ฉันต้องช่วยโมะ ฉันลุกขึ้นมาเเต่ลุกไม่ได้ ขา..ฉันเจ็บขาเหลือเกิน
..ลุกไม่ไหวเลย ขาหักแน่ๆ แต่มันก็เเค่ขาน่ะ โมะนี่สิ โมะหมดสติแล้ว 
ฉันก็รู้สึกเบลอๆนะ ทำยังไงดีเพราะฉันเเท้เลย
"แก้ว! ไอ้ลูกหมา!"พี่กวินคงได้ยินเสียงเเน่เลยออกมาดู 
..ดีใจจัง
พี่กวินวิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว..
"แก้วพี่โทรเรียกรถพยาบาลเเล้วนะรอแป๊บนึงนะแก้ว!เฮ้~ไอ้ลูกหมา ลุกสิวะ หมาตกระเบียงสามสี่เมตรไม่ถึงตายหรอก"พี่กวินประคองร่างเบลอๆของฉันขึ้นมาแ่ต่ก็หันไปกัดโมะ
" ช่วย ..โมะ ด้วย..นะ"พูดได้เท่านี้สติฉันก็หายไปเลย
------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นยังไงบ้างเอ่ยย~พยายามเเต่งเเล้วน้าาา เเต่ก็ไม่รู้สนุกมั๊ย  เม้นหน่อยสิคะ ชอบอ่ะเวลารีดเดอร์เม้น มีกำลังใจจัง>3< รักรีดเดอร์ <3