เพื่อนกัน...ฉันรักเธอTK

โรงพยาบาล

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา  ได้กลิ่นยาอย่างนี้คงไม่ใช้ร้านขายหมูบดเเน่ๆนี่มันโรงบาลชัดๆ-0-

"ตื่นเเล้วเหรอแก้วO_O"พี่กวินโวยวาย

"ยังค่ะ-_-"

"ประชดนะเราน่ะ เป็นไำงบ้าง หายเจ็บยัง หิวมั๊ย"พี่กวินถามอย่างเป็นห่วง

"หิวค่ะ  ขอข้าวต้มหมูได้มั๊ยอ่าาาา><"

"ได้สิ เด็กดื้อ~นึกแล้วว่าต้องอยากกิน พี่ซื้อมาพอดีเลย เดี๋ยวพี่ไปใส่ถ้วยให้นะ"ก่อนที่พี่กวินเดินไปฉันจึงเรียกพี่กวินไว้

"เอ่อ พี่กวิน  โทโมะล่ะคะ? ' '" 

"ไอ้ลูกหมาแค่ตกระเบียงชั้นสองไม่ตายหรอกน่า แขนหักข้างนึงเอง มันยังไม่ได้สติเลย แต่มันไม่เป็นไรหรอก หนังเหนียวจะตาย-3-"

"พาแก้วไปหาโมะหน่อยสิค่ะ '_' "

"จะไปได้ไง ขาหักอยู่นะ"เออใช่ ขาฉันหัก ใส่เฝือกแล้วแหละน่า-3-

"แก้วไม่เ้ป็นอะไรหรอกน่าาาาา"

"ไม่ได้ ซนไปปีนระเบียงทำไมหล่ะเรา ฮึ!?"

"คือว่าแก้วแค่.. .__."ฉันหลบตาจากพี่กวิน

"แก้วววววววว^O^"นั่นเฟย์กับฟางนี้นา  มาหาฉันได้ถูกจังหวะเลย เย่>W<

"เฟย์ ฟาง><"

"เราเอาของมาเยี่ยมจ้าาาาา ^_^"ฟางพูด

"ใช่ๆฉันซื้อผลไม้มาฝากเยอะเเยะเลยนะแก ^^"เฟย์ก็พูดบ้าง อรั๊ยปลื้มมมม T^T

"ดีใจจังเลย ขอบใจพวกแกน้าาา >3<"

"เอ่่อ  แก้ว งั้นเดี๋ยวพี่ออกไปทานข้าวเที่ยงกันนะ"พี่กวิน จะไปไหนของเค้านะ ข้าวอยู่นี้ก็มี บู้วว - -

"ค้าบผม^O^"

ปึ้ง

พี่กวินไปละ

"เอาล่ะ แม่เด็กดื้อ เล่ามาให้ฟังเดี๋ยวนี้เลยนะว่าเกิดอะไรขึ้น!-_-"เฟย์เค้นถามฉัน

"ก็โมะโกรธฉันอ่ะ ฉันก็เลยปีนระเบียงไปฝั่งห้องโมะว่าจะไปปรับความเข้าใจเเต่ก็พลาดตก .__."

"ลงทุนขนาดนี้เลยเหรอเพื่อนฉัน-*-"ฟางทำเสียงเเข็งใส่

"ก็ไม่รู้นิว่าจะตก-3-"

"ดีนะโมะช่วยไว้ได้ ไม่งั้นแกได้เป็นแมวเป้าเฝ้าบ้านละ ทีหน้าทีหลังอย่าทำอย่างงี้อีกเข้าใจมั๊ย"เฟย์ดุใส่ฉันเเวดๆเลยอ่ะ

"อะไรคือ เเมวเป้าอ่ะเเก' '"ฉันถามด้วยความสงสัย

"ไม่ใช่ประเด็นเลยนะ- -"

"งั้นพวกแกพาฉันไปหาโมะหน่อยสิ นะนะนะนะนะ  *0*"

ห้องพิเศษ  329 

ฉันอยู่ในสภาพนั่งรถเข็น เหอะ  ดูไม่จืดเลยเเฮะ -..-

"อ่าว เเก้วO_O"ป๊ํอบพูด

"มาหาโมะเหรอ?โมะยังไม่ตื่นเลย"ป๊อบพูดเองเออเองเสร็จสรรพ

"มาหาเขื่อนมั้ง-8-"

"คิดถึงพี่เหรอคะคนดี^[++]^"เฮ้ย!เขื่อนโผล่มาจากห้องน้ำได้ไงวะ- -??

"บ้าละๆพอเลยๆ  ออกมาให้หมดทุกคนเลย  เเฟนเค้าจะคุยกัน= ="เฟย์พูดดักไำว้ เฮ้ยย ฉันไม่ใช่เเฟนโมะนะ-//-

เฟย์เข็นรถเข็นไปข้างเตียงโมะ แล้วทั้งหมดก็หายวับไปกับตาเลย เชื่อเล้ย -*-

ฉันนั่งมองหน้าโมะอยู่นานสองนาน  นานเเค่ไหนแล้วนะที่ไม่เห็นโมะหลับ  น่ารักชมัด -/-

" ยิ้มอะไรของเธอน่ะหืมมม  ถ้าคิดจะลักหลับฉันน่ะฝันไปเหอะ"โอ๊ะโอ  โมะรู้ตัว

"โมะฟื้นเเล้ว  โมะเป็นไงบ้าง *-*"

"ไม่เป็นไรมากหรอก ก็เเค่เเขนหักน่ะ แต่เธอน่ะสิ"

"แก้วไม่เป็นอะไรเเล้วน่าาาา ^^"

"ก็ดี"

"......"

..ห้องเงียบสงัด

"นี่โมะ.."

"อะไร"

"โมะโกรธอะไรแก้วเหรอ"

"ไม่ได้โกรธ"

"ไม่เอาแล้วนะ  แก้วเกลียดคำตอบแบบนี้นะ!"

"นี่!อยากให้ฉันโกรธมากเลยรึไงห้ะ"่

"ก็โมะไม่เคยเป็นอย่างงี้นี่!"

เราเริ่มกระเเทกเสียงใส่กัน

"จะให้เป็นยังไงเหรอ ดูเเลเธอเหมือนคนรับใช้ ทำตามที่เธอสั่ง หรือยังไง?"

"ไม่ใช่"

".."

"แก้วแค่อยากให้เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม สนิทกันเหมือนเดิมไม่ใช่ทำตัวห่างเหินอย่างนี้"

"หึ"โมะหัวเราะในลำคอ

"โมะน่ะยังห่วงแก้วใช่มั๊ยละ โมะแกล้งทำเป็นไม่สนใจทั้งๆทีในใจก็ห่วงใช่มั๊ยละ"

"เอาคำตอบเเบบที่เธอหวังน่ะเหรอ ไม่มีให้หรอก ขอโทษทีนะ แม่เธอฝากเธอไว้กับฉัน ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาฉันก็ซวยไง เพราะงั้น ฉันไม่ได้เป็นห่วงอะไรเลยสักนิดนะ"

..คำพูดของผู้ชายคนนี้ เหมือนโดนตบหน้าเลย

"นี่ถ้าฉันหายไปนี่คงดีมากใช่มั๊ย?"ฉันเริ่มเปลี่ยนสรรพนาม

"มากๆเลยล่ะ เอาล่ะ ถ้าจะหายไปก็เขียนจดหมายบอกแม่ด้วยนะว่าหนีฉันไปเองฉันไม่รู้เรื่อง"

"หึหึ แค่นี้นะเหรอ ได้สิ ไอ้ผู้ชายขี้ขลาด!"

"ว่าไงนะ!"โมะลุกขึ้นมาจากเตียงฉันเองก็นั่งรถเข็นด่าคนตัวสูงเเว้ดๆ เป็นภาพที่ตลกสิ้นดี-*-

"งั้นต่อไปนี้เราตัดขาดกัน นายไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันอีก กลับบ้านอันเเสนรักขอนายได้เลย ส่วนไอ้เรื่อง เเหวนแมวบ้าบอนี่พอเลยนะ เอาคืนไปเลยยยยยยย"ฉันถอดเเหวนเเล้วโยนทิ้งไปไหนก็ไม่รู้

"ออกไป"

ฉันเข็นรถเข็นออกไปให้เร็วที่สุด แล้วก็เจอเฟย์ฟางป๊อบเขื่อน ยืนรออยู่เเล้ว  คงรู้เรื่องทุกอย่างแล้วล่ะนะ

"แก้ว"เฟย์มองหน้าฉัน

"เอาฉันกลับไปที่ห้องเลยนะ ฉันไม่ทำแล้ว แผนการบ้าบอ ยกเลิก!"

"เห้ออ  ตอนนี้แกอารมณ์ไม่ดี อย่าพูดเรื่องนี้เลย"

"ถึงอารมณ์ดีก็ไม่พูดเฟ้ย น่าหมั่นไส้ชมัดเลย!"

"พอเหอะเฟย์ เอาแก้วไปส่งไว้ที่ห้องเถอะ"ฟางพูด "ไปดูเพื่อนป๊อบนะ  เดี๋ยวอีกครึ่งชมเจอกัน"ฟางคุยกับป๊อบ

ห้องพิเศษ 323

"นีี่แก เรื่องแค่นี้นะ แกถึงกับจะเลิกทำทุกอย่าง"

"ต้องให้ถึงเเค่ไหนล่ะเฟย์ ฉันตายเลยมั๊ยละ? ดูโมะทำสิ เมินกันขนาดไหนแถมไล่ฉันอีก"

"แกทนไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้!"

"เรื่องแค่นี้แกยังทนไม่ได้แล้วแกกล้าพูดออกมาได้ยังไงว่าชอบโมะ"

"ก็.."

"แกโกรธโมะใช่มั๊ย?~"

"ใช่ฉันโกรธฉันโมโหมาก"

"แล้วที่แกโกรธเเละโมโหอย่างนี้แกเลิกชอบโมะมั๊ย?"

"ไม่!"

"เพราะอะไรละ"

"เพราะ...ไม่รู้สิ"

"..."

"เห้อ~แค่นี้แกก็ทนไม่ได้ ตามใจแกเเล้วกัน ฉันไปละ"ฟางจูงมือเฟย์ออกไปจากห้อง

"แต่จำไว้เลยนะว่าแกมันก็ขี้ขลาดไม่เเพ้โมะหรอก สำหรับเรื่องแค่นี้!"เฟย์ทิ้งคำพูดไว้เเล้วก็ปิดประตูใส่ฉัน

..ปวดหัว + +

ขอนอนก่อนนะ ฉันไม่อยากคิดอะไรละ

ห้องพิเศษ 329

"บัดซบ ! เขาด่าขนาดนั้นไม่ฆ่าแกตายก็บุญเเล้ว!"ป๊อบโวยวาย

"ไอ้ผู้ชายร้ายกาจ! ไม่แรงไปหน่อยเหรอวะ"เขื่อนพูดบ้าง

"เฮ้ย!พวกแกนี่มันน่ารำคาญชมัดเลยวุ้ย!"คนป่วยนอนกดรีโมตดูทีวีอย่างสบายใจ

"แกเล่นนอกบทไปเยอะมากเลยนี่หว่า"ป๊อบดุคนป่วยอย่างเหลือทน

"แล้วไง"คนป่วยกดปิดทีีวีแล้วหันมาพูด"ถ้าเรื่องแค่นี้ทำให้เขาหมดรักฉันได้ ก็เชิญ!"

"เ้อ้อ  มั่นใจเข้าไป ถ้าเขาทนไม่ไหวแล้วไปจากแกจริงๆเมื่อไหร่ แกนั่นแหละที่จะเสียใจ"เขื่อนขอออกโรงบ้าง

"เชิญแกเล่นนอกบทไำปซะ ถ้าอยากให้เขาไปจากแกจริงๆ !"ป๊อบพูดเเล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมกับเขื่อนที่ตามออกไปติดๆ

"..." ในห้องเงียบทุกอย่างเงียบ มีแต่ความคิดของคนป่วยคนนี้ที่ไม่ยอมเงียบ...

ทนอีกนิดนะแก้วใจ ไม่มีอะไีรต้องกลัวถ้าเธอรักฉัน  ฉันจะไม่ทำให้เธอเจ็บอีกต่อไป  แค่ทนไว้นะ อีกนิดเดียว

ถ้าเธอผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ ทั้งชีวิตของเธอ  ฉันสัญญาว่าเธอจะมีแต่ความสุข สัญญา :)

----------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีค้าบบบบบ >,< ลืมกันรึยังเนี่ยยย เพิ่งเปิดเทอมใหม่อะไรๆก็ยังไม่เข้าทาง ไม่ว่างสุดๆงานเยอะมากเลย  แต่ก็พยายามมาจริงๆนะ*0* ขอเเค่เม้นอ่ะ ให้ได้มั๊ยเอ่ย ' '