เพื่อนกัน...ฉันรักเธอTK

ณ ห้องนั่งเล่น

19.00 น

ฉันนั่งรอ..

21.40 น.

ฉันนอนรอ..

23.35 น.

ฉันกำลังรอ..

อ้ะ!ไ้ด้ยินเสียงเปิดประตูบ้าน โมะต้องมาเเล้วเเน่ๆ

ฉันวิ่งออกไป ตรงหน้าประตู

"โมะ!"ฉันตะโกน ก่อนตัวจะไปถึงหน้าประตู

"พี่เอง.." พี่กวิน= =

"เอ่อ..พี่กวิน"

"ตกใจล่ะสิที่พี่ไม่ใช่มัน"

"เปล่านิคะ เเล้วพี่ไปไหนมาทำไมกลับดึกจัง"ฉันเเกล้งเปลี่ยนเรื่อง ฉันไม่อยากดราม่าเวลานี้หรอกนะ

"ไปข้างนอกมา"  คุ้นๆประโยคนี้เนอะว่ามั๊ย-,.-

"ข้างนอกแล้วมันที่ไหนละคะ= ="

"โรงเรียนสอนทำเค้กน่ะ ได้ข่าวว่าแก้วชอบทาน" อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆขอหัวเราะหน่อยเหอะ พี่กวินทำเค้ก >,<

"ฮ่าๆๆๆ >O<"

"ไม่เห็นน่าขำเลยนะยัยเด็กบ๊อง พี่อุส่าห์จะทำให้เราทาน-//-"พี่กวินมีสีหน้าเปลี่ยนไป เขินล่ะสิ ฮิฮิ

"เปล่าซะหน่อย ค่ะ  แก้วจะรอทานน้าาา ^O^"

"พี่ดีใจนะที่แก้วไม่โกรธพี่เเล้ว อ้อ! เดี๋ยวพรุ่งแก้วนี้ต้องไปโรงเีรียนนี่นาไปนอนได้เเล้วนะ"พี่กวินโยกหัวฉันไปมา

"แก้วไม่โกรธพี่กวินเเล้วน่า ขอบคุณนะคะ ที่ไปเรียนทำเค้กแล้วจะมาทำให้แก้วทาน พี่ชายของเเก้วน่ารักที่สุดเลย^^"

"อ่อ..อืม พี่ง่วงๆล่ะ เรียนทำเค้กจนเพลีย พี่ไปนอนก่อนนะ"พี่กวินพูดจบก็เดินขึ้นห้องไป

"ค่ะ ' ' "

แล้วฉันก็มานั่งรอโมะต่อ 

เวลา 3.20 น.

"หายไปไหนนะ โทรศัพท์ก็ไม่รับ ให้ตายสิ!"ฉันบ่น

แอ้ด~

เสียงประตูหน้าบ้านเปิด ต้องเป็นโมะชัวร์ๆเลย  คิดได้อย่างนั้นฉันก็วิ่งไปด้วยความเร็วสูงกว่ารอบที่เเล้ว

แล้วก็ใช่จริงๆด้วย

"โมะ ไปไหนมาทำไมกลับมาช้าอย่างนี้ แก้วรอตั้งนาน"

"ฉันบอกเธอว่าไม่ต้องรอไง"โมะพูด เอ..เป็นเหมือนเดิมอีกแล้วโมะเป็นอะไร ทำไมโมะยังไม่หายเป็นเเบบนี้

"อ๋อ..โมะ แก้วออกไม่ซื้อข้าวต้มมาด้วยเเหละทานมั๊ย"ฉันเปลี่ยนเรื่อง

"ไม่"

"ทานหน่อยเหอะนะนะ^^"

"บอกว่าไม่ไง!"โมะตวาด  ฉันเพิ่งเคยเห็น  จริงๆนะT^T เค้าเป็นอะไรของเค้า 

"โมะเมารึเปล่า-*-"

"ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นเลิกมายุ่งสักทีเถอะ"โมะพูดเท่านั้นเเล้วก็เดินไป

"..."ฉันอึงอยู่สักแป๊บก่อนจะรู้สึกตัว

ไม่ยอม!ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าโมะเป็นอะไร ฉันจึงไปหาโมะทีห้อง

"โมะ เปิดประตูนะ! ก้อกๆๆ"ฉันทั้งเคาะทั้งเรียกอยู่สิบนาที

"..."เเต่ก็ไร้เสียงตอบรับอยู่สิบนาทีเช่นกัน

"ได้!งั้นแก้วจะเอากุญเเจสำรองเปิดเข้าไปละนะ"ฉันหยิบกุญเเจกำลังจะไขแต่ประตูก็เปิด..

"ใครให้เธอมีกุญเเจสำรองของห้องคนอื่นกัน~"โมะเปิดประตูเเลวัทำสีหน้าเรียบเฉย 

"นี่ไม่ใช่ห้องโมะซะหน่อยนี่บ้านแก้ว แก้วจะทำอะไรก็ได้"ฉันเถียง

"งั้นก็จำไว้หน่อยนะว่าแม่เธอขอให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน ฉันมาอยู่ให้นี่ก็ดีขนาดไหนแล้ว"

"อยู่เป็นเพื่อนให้สบายใจหรืออยู่เป็นเพื่อนให้ทุกข์ใจกันเเน่ ฮึ?"

"อาจจะทั้งสองนะ เธอทุกข์ใจใช่มัี๊๊ยเวลาฉันโกรธ แต่เธอ..ก็สบายใจใช่มั๊ยเวลาฉันทำแบบนี้.."โมะกอดฉันเเบบไม่ทันตั้งตัว  เเล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้..

"ไม่นะ..ไม่ได้สบายใจซะหน่อย โมะทำอะไรน่ะ >//<"ไม่ได้รังเกียจนะเเต่แบบโมะพูดอะไรของโมะ

"หึ หึ ไม่เอาน่าเธอก็ชอบนี่?"ไอ้คนสองบุคลิกT^T นี่ไม่ใช่โมะ  ต้องมีอะไรเข้าสิงโมะเเน่ๆ

"เฮ้~ทำอะไรก็เกรงใจกันหน่อยนะ ไอ้ลูกหมา"พี่กวินเดินออกมาจากห้องด้วยสภาพงัวเงีย

"เหอะ..งั้นบอกที่รักแกอย่ามายั่วฉันถึงหน้าห้องสิ"ใครยั่วเเกวะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้นะเว้ย

"จะยังไงก็ช่างแก..ปล่อยแก้วซะ"โมะปล่อยตามคำสั่งพี่กวิน แอบเสียดาย~TOT

"เหอะ..เอาละ แก้ว กลับห้องได้เเล้ว"พี่กวินสั่ง

"ค่ะU_U"ฉันเดินก้มหน้างุดๆเข้าห้อง

เฟลนะเฟลTTOTT โมะเป็นอะไรของโมะ เอ๋..รึว่าจะเป็นคนสองบุคลิกแบบที่เคยดูการ์ตูนนะ คงไม่หรอกมั้ง -_-

โอ้ยยย~ฉันนอนไม่หลับหรอกนะ ต้องแอบไปส่องโมะซะเเล้วโมะจะเป็นไงบ้าง แต่นะ..พี่กวินก็ยึดกุญเเจไปนี่นา เห็นทีคงต้องปีนระเบียงเพราะห้องฉันกับโมะ อยู่ติดกันด้วย

ต้องทำให้โมะหายโกรธให้ได้ ต้องรู้ให้ได้ด้วยว่าโมะโกรธอะไร แล้วก็ต้องทำให้โมะเรียกชื่อฉันให้ได้!ขอให้ได้สักข้อก็ยังดี

คิดแล้วฉันก็ลุกไปเปิดระเบียง โมะก็อยู่ระเบียงห้องโมะเหมือนกันนี่นาO_O

"ทำไมยังไม่นอนอีก"ฉันพูด

"เรื่องของฉัน"โมะหันมาเเละมีสีหน้าตกใจนิดๆแต่ก็ยังตอบด้วยเสียงเรียบเฉย

"นี่ เราต้องเคลียกันนะ!"ฉันทำท่าปีนระเบียงจะไปหา

"อย่ามายุ่ง!กลับไปนอนซะ"

"ไม่เอา!"ฉันเหยียบขอบระเบียงด้านนอกได้เเล้วล่ะ เหลือแต่ต้องกระโดดข้ามไประเบียงโมะให้ได้ แค่ก้าวเดียวเอง

"อย่าปีนมา!"

ฟุ่บ~ไม่ทันเเล้วววว

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด~"ฉันก้าวพลาดแต่ก็ยังเกาะขอบระเบียงโมะได้และกำลังจะตก ไม่เอา เค้ายังไม่อยากตาย ก่อนฉันตายฝากบอกโมะหน่อยนะรีดเดอร์ว่าฉันชอบโมะมากกกกT~T

"แก้วววววว โถ่เว้ย!"ฉันเห็นโมะปีนออกมาจากระเบียงและจับมือฉันไว้ได้ และในขณะที่กำลังดึงฉันขึ้นมา โมะก็พลาด

"เฮ้ย!"เพราะน้ำหนักฉันน่ะถ่วงโมะน่ะสิ ผลลัพธ์คือ..

...ตกแบบเเพ็คคู่ค่ะU_U

"กรี๊ดดดดดดดดดด"ฉันหลับตาปี๋ ฉันขอลาตาย~  แต่บางทีอาจจะไม่ตายก็ได้นะเเค่ขาหัก T^T

ตุ๊บบบบ~

ไม่เจ็บอะไรเลยมากแต่้ก็ยังเจ็บขา..

ฉันตายเเล้วสินะ..ฉันจะเป็นผีขาหักสินะ Y_Y

รีดเดอร์..บอกโมะหน่อยนะว่าเค้ารักโมะ TT

"แ ก้ ว..ทน   ก่อน นะ"เสียงโมะขาดๆหายๆ เฮ้..โมะก็เป็นผีมาตั้งเเต่เเรกเหรอ ไม่นะ = =

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา...

เฮ้..นี่มันสนามหญ้าหลังบ้านนี่นางั้น 

...ฉันยังไม่ตาย

"โมะ!!"ฉันนอนทับโมะนี่เอง เฮ้ยย~ฉันต้องช่วยโมะ ฉันลุกขึ้นมาเเต่ลุกไม่ได้ ขา..ฉันเจ็บขาเหลือเกิน

..ลุกไม่ไหวเลย ขาหักแน่ๆ แต่มันก็เเค่ขาน่ะ โมะนี่สิ โมะหมดสติแล้ว 

ฉันก็รู้สึกเบลอๆนะ ทำยังไงดีเพราะฉันเเท้เลย

"แก้ว! ไอ้ลูกหมา!"พี่กวินคงได้ยินเสียงเเน่เลยออกมาดู 

..ดีใจจัง

พี่กวินวิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว..

"แก้วพี่โทรเรียกรถพยาบาลเเล้วนะรอแป๊บนึงนะแก้ว!เฮ้~ไอ้ลูกหมา ลุกสิวะ หมาตกระเบียงสามสี่เมตรไม่ถึงตายหรอก"พี่กวินประคองร่างเบลอๆของฉันขึ้นมาแ่ต่ก็หันไปกัดโมะ

" ช่วย ..โมะ ด้วย..นะ"พูดได้เท่านี้สติฉันก็หายไปเลย

------------------------------------------------------------------------------------------

เป็นยังไงบ้างเอ่ยย~พยายามเเต่งเเล้วน้าาา เเต่ก็ไม่รู้สนุกมั๊ย  เม้นหน่อยสิคะ ชอบอ่ะเวลารีดเดอร์เม้น มีกำลังใจจัง>3< รักรีดเดอร์ <3