ลวงรัก แรงแค้น

 
 
"ใครหรอแก้ว...คุ้นๆ"
 
 
ชายหนุ่มเอ่ยถาม  เขายืนรอแก้วเหมือนทุกวัน   แต่วันนี้แก้วมามหาลัยกับผู้ชาย
ที่เขาไม่รู้จัก   แต่ก็คุ้นหน้าอยุ่
 
 
"  ก็เค้าไง....คนที่ทิ้งฉันไปเมื่อ  4 ปีที่แล้ว"
 
 
แก้วเอ่ยตอบอย่างเฉยชา  ไร้ความรุ้สึก ป็อปปี้ได้ยินถึงกับบางอ้อ   เค้ารุ้สึกใจไม่ดี
เพราะกลัวแก้วใจอ่อนไปกับผู้ชายคนนั้น  อย่างน้อยแก้วก็เคยรักผู้ชายคนนั้นมาก
แม้แก้วจะยอมเป็นแฟนกับเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า แก้วจะลืมรักแรกได้
 
 
"แก้ว.....แก้วจะกลับไปคบกับเขามั้ย"
 
 
ป็อปปี้หยุดเดิน  หันมามองแก้ว  ด้วยสายตาลังเล
 
 
"นายไม่เชื่อใจฉันหรอป็อปปี้"
"เปล่า....แต่ป็อปกลัว..กลัวว่าแก้วจะใจอ่อน...จุ๊บ"
 
 
หญิงสาวเขย่งเท้าขึ้นจูบริมฝีปากคนร่างสุงเบาๆ  ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม  มือเล็กกอบกุมมือหนา
กระชับมันแน่นกว่าเดิม
 
 
"แก้วรักป็อปน่ะ....เชื่อใจแก้วน่ะค่ะ"
 
 
ป็อปปี้เผยยิ้มหวานออกมา   ก่อนจะเดินจูงมือคนรักเข้าชั้นเรียนไป โดยมีคนที่แอบมองไปด้วยความอิจฉา
 
 
"จะมีสักครั้งมั้ย....ที่นายจะหันมามองฉันป็อบปี้"
 
 
ทางด้านโทโมะ
 
ชายหนุ่มเดินเข้ามาในมหาลัยตัวเองอย่างอารมณ์ดี   โปรยยิ้มหวานใส่สาวๆตามแบบฉบับ
หนุ่มนักรัก  ชายหนุ่มย่ำฝีเท้าไปที่โต๊ประจำที่มีเพื่อนๆตนเองนั่งทานข้าวอยุ่  และหนึ่งในนั้น
คือหวายคุ่นอนของเขาเมื่อคืน หวายเมื่อเห็นโทโมะก็ส่งยิ้มหวานให้ เอ่ยทักทาย
 
 
 
"อรุณสวัสดิ์ค่ะโทโมะ"
 
"อืม..เฮ้ย  มีอะไรกินบ้างว่ะไอ้จงเบ   แบ่งมั่งดิ"
 
โทโมะตอบรับอีกฝ่าย  แต่ก็ไม่สนใจอะไร  หันไปคุยกับเพื่อนๆตนเอง  ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
ระหว่างตนเองกับหวาย  เมื่อคืน ทำให้หวายถึงกับหน้าสลด อยากร้องไห้
 
 
" อะไรของมึงว่ะไอ้โมะ...ยิ้มร่ามาเชียว  มาแปลกวุ้ย"
 
"ทำไม  กูจะอารมณ์ดีบ้างไม่ได้หรือไงว่ะ "
 
โทโมะเอ่ยพลางเคี้ยวแซนวิชที่แย่งมาจากจงเบ  หน้าตาเฉย 
 
"หรือว่าไปเจอสาวถูกใจมาว่ะ"
 
"ถูกต้องแล้วโว้ย....หึหึ   กูจริงจังคนนี้ไม่เจอกันมา 4 ปี  แมร่ง สวยขึ้นชิบ หยิ่งใส่กูอีก  ท้าทายดีชอบว่ะ "
ตึง!
 
"โทโมะ!! "
 
หวายเอามือทุบโต๊ะอย่างโมโห   น้ำตาค่อยๆไหลออกมา โทโมะหันไปมองด้วยสายตาเฉยชา
 
 
"มีอะไร  หวาย"
 
"ฮึก...ทำไมโมะทำกับหวายแบบนี้..ไหนว่ารักหวายคนเดียว  มีหวายคนเดียว  แล้วนี่ โมะมีคนอื่น  มันความว่าไงค่ะฮือๆๆ  โมะได้หวายแล้วจะทิ้งหวายหรอ  หวายไม่ยอมน่ะ   หวายไม่ยอม "
 
หวายเดินไปทุบอกแกร่งอย่างบ้าลั่ง  ทุกคนที่นั่งอยุ่ทำหน้าเหวอ  งงไปตามกัน
 
"ไอ้โมะ  มึงอย่าบอกน่ะว่า  ..มึงกับหวาย เฮ้ย  เพื่อนน่ะ"
 
เคนตะเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงง  
 
"  อะไรน่ะหวาย..ขำๆๆ  จริงจังอะไร  ฉันไม่ได้รักเธอ  เลิกเซ้าซี้กับฉันได้แล้ว "
 
 
โทโมะเอ่ยอย่างไม่พอใจ  ผลักร่างหญิงสาวล้มลงไปอย่างไม่ใยดี
 
 
" อย่ามายุ่งกับฉันอีก..คนเดียวที่แนรักและจะรักตลอดไป คือแก้ว  เข้าใจไว้ซะ"
 
"แก้ว..นี่อย่าบอกน่ะ  ว่านายเจอกับแก้วอีก น่ะ แล้วตอนนี้แก้วอยุ่ไหน"
 
มีนเอ่ยอย่าง ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง  เมื่อได้ยินชื่อเพื่อนรักตนเอง
 
 
"ไว้พวกเธอจะรุ้เอง  กูไปหล่ะ "
 
 
โทโมะเอ่ยแค่นั้น  ก่อนจะเดินออกไปอย่างหงุดหงิด   ทิ้งให้เพื่อนๆนั่งทำหน้าอึ้ง  ที่ได้ยินข่าวแก้วกลับมา
เพื่อนที่พวกเขารักอีกคนหนึ่ง  ที่ได้หายไป 4 ปีแล้วตั้งแต่วันที่  โทโมะได้ทำร้ายจิตใจ  เหมือนกับที่ทำกับหวาย
วันนี้  แต่ไม่นึกมาก่อนว่า โทโมะจะรุ้สึกผิด  รักและรอแก้วจนมาถึงทุกวันนี้  แม้มันจะทำตัวเจ้าชุ้  แต่มันก็ไม่เคย 
จริงจังกับใคร
 
 
 
"  หวายเป้นไงบ้าง"
 
 
เคนตะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง  เข้าไปประคองอีกฝ่าย แต่ถูกหญิงสาวสะบัดออกอย่างไม่ใยดี
 
" อย่ามายุ่งกับฉัน..ฮึก  พวกเธอคงสมเพชฉันใช่มั้ย แก้วงั้นหรอ หึ  เมื่อฉันไม่ได้  มันต้องไม่ได้เช่นกัน"
 
"ฉันไม่ปล่อยให้เธอทำร้ายแก้วเพื่อนของฉันหรอกน่ะ  หวาย เธอทำตัวเธอเอง  รุ้ก็รุ้ว่าโทโมะ คบผู้หญิงเพื่อนอน  สมน้ำหน้า  ยัยโง่"
 
มีนเอ่ยแค่นั้น  ก่อนจะเดินหนีออกไป
 
"ที่รัก   รอเคนตะด้วยคร๊าบ "
 
เคนตะเอ่ย  แล้วรีบวิ่งตามคนรักไป
 
 
"ทำใจเถอะหวาย   ถือว่าสิ่งที่เสียไป  คือการทำบุญน่ะ"
 
 
จงเบเอ่ยราบเรียบ เดินออกไปอีกคน เคนตะมองหวายด้วยความสงสาร  แต่ก็ต้องตามเพื่อนๆไปเรียนเช่นกัน
 
"ยัยแก้ว....เธอกลับมาทำไม  หึ  ฉันไม่มีทางยอมแพ้เธอ"