ลวงรัก แรงแค้น

เช้าวันใหม่

         เพราะเหตุการณ์ในอดีตที่ตามหลอกหลอนและฝันร้ายทำให้แก้วถึงกับนอนไม่หลับ  อาจไม่คุ้นกับที่ทาง

ของบ้านหลังใหม่ นาฬิกาบ่งบอกเวลา9 โมงเช้า ร่างบางในชุดมหาลัยรัดรูปกระโปรงจีบรอบสั้นเหนือเข่า  หญิงสาว

ปล่อยผมยาวสยายไม่แต่งเติมอะไรลงไป เพราะแค่ใบหน้าที่งดงามของเธอก็กินขาดและเรียกหนุ่มๆให้มาสนใจเอได้เป็น

อย่างดี  ก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือ เตรียมตัวไปเรียนมือบางเปิดประตุออกมา ประจวบเหมาะกับคนห้องข้างๆออกมา

พร้อมเธอเหมือนกัน

       โทโมะที่เปิดประตุออกมาก็เห็นแก้วยืนจ้องเขาอยุ่ สายตาคมกริบมองร่างบางตั้งแ่ต่หัวจรดเท้า 

แก้วซึ่งอยุ่ในชุดมหาลัยรัดรุป ขาเรียวเกรดA โผล่พ้นกระโปรงสั้นตัวนั้น  ผมสีน้ำตาลแดงที่ยาวสยายช่วยขับให้ผิว

พรรณที่ขาวผผ่องมีอ่อร่ามากขึ้น

    แก้วที่รับรุถึงสายตาที่คุกคามหลบสายตาอีกฝ่าย ก่อนจะปลีกตัวเดินผ่านร่างสุงเพื่องลงไปชั้งล่างเสียงฝีเท้าด้าน

หลังทำให้เธอรุ้ว่าเขาเดินตามเธอมา

"อ้าวโทโมะ  นู๋แก้ว  จะไปเรียนแล้วหรือจ้ะ"

 

"ค่ะคุณอา"

 

"งั้นดีเลย...ไปพร้อมกับพี่เลยสิ"

 

"พี่! ..ใครพี่ครับพ่อ"

 

"ก็แกน่ะแหล่ะ     พานู๋แก้วติดรถไปด้วย ไปส่งน้องที่มหาลัย"

 

"ไม่ครับ...ผมไม่มีน้อง  และจะไม่มีวันมีด้วย ยิ่งผู้หญิงคนนี้ยิ่งไม่มีวันอยากนับญาติด้วย

มันคนละชั้นกับผม"

 

"เดี่ยว...นั่นแกจะไปไหน"

 

"ไปเรียน...คืนนี้ผมนอนคอนโด   ไม่ต้องโทรตามน่ะครับ  ผมเหม้นสาบพวกหนูที่ตกถังข้าวสาร"

 

 

โทโมะเอ่ยเสียงดัง ให้คนที่ยืนอยุ่ได้ยินและเจ็บใจเล่น หันไปมองแก้วด้วยสายตาสมเพชก่อนจะเดินตึงตัว

 

ออกไป   แก้วเมื่อถูกดูถูกรุ้สึกโกรธ  ไหว้ลาพ่อโทโมะก่อนที่จะสาวเท้าวิ่งตามโทโมะไป

 

 

"เดี่ยวนาย...หยุดก่อน  ฉันบอกให้หยุดไง นี่!!!"

 

เสียงหวานของแก้วตะโกนลั่น  วิ่งไปกระชากแขนแกร่งให้หันกลับมา

 

"มีอะไร..."

 

"เมื่อกี้นายว่าใคร"

 

"ไม่ได้ว่าใคร...ร้อนตัวทำไม"

 

"เหอะ...นายดูถูกฉันกับแม่ ว่าเป็นหนู"

 

"รุ้ตัวเองนี่....งั้นแปลว่าฉันไม่ได้พูดผิด "

 

"นี่นาย  มันจะมากไปแล้วน่ะ.......ได้ แบบนี้ใช่มั้ย หึหึ"

 

 

แก้วยิ้มเยาะก่อนจะส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้อีกฝ่าย  เดินก้าวย่างไปที่รถสปอร์ตหรุที่จอดตระหง่านตาอยุ่ 

 

มือบางเอื้อมไปจับลุกบิดก่อนจะกระชากประตุรถออก เข้าไปนั่งในรถ แล้วปิดมันอย่างแรง  โทโมะ

 

มองอย่างงุนงง เดินไปหาแก้วอย่างไม่พอใจ

 

 

 

"นี่เธอ..ลงมาจากรถฉันเดี๋ยวนี้น่ะ  ฉันจะไปเรียน"

 

"ก็ไปสิ....แต่นายต้องไปส่งฉันก่อน"

 

"ไม่มีทาง..ลงมาเดี๊ยวนี้น่ะ"

 

"งั้นฉันก็จะนั่งอยุ่แบบนี้แหล่ะ...ไหนดูสิ รถนายมีอะไรบ้าง  ว้าว  พกถุงยางเป็นแพคเลยน่ะ 

 

 รสไหนบ้างเนี่ย "

 

 

 

โทโมะมองดูร่างบางที่รื้อของในรถของเขาออกมา  มือแกร่งรีบกระชากถุงยางออกจากมืออีกฝ่ายมาเก็บ 

ก่อนจะเดินไปนั่งลงในรถด้านคนขับอย่างหงุดหงิด

 

 

 

"อิอิ "

 

แก้วหัวเราะสะใจ   เมื่อทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดใจได้

 

"อย่าหวังว่าฉันจะยอมเธอน่ะ...แก้ว "

 

 

โทโมะเอ่ยแค่นั้น ก่อนจะกระชากเกียร์รถยนต์ แล้วเหยียบคันเร่งมุ่งสุ่ถนนอย่างรวดเร็ว  

 

จากนั้นทั้งสองต่างคนต่างพูดกันอีกเลย จนรถแล่นมาจอดที่หน้ามหาลัยของแก้ว หญิงสาวเปิดประตุ

 

รถ   ก้าวขาเรียวลงมาจากรถ ก่อนที่จะหันไปส่งยิ้มหวาน ใหคนอีกด้านที่ก้าวเท้าลงมาเหมือนกัน

 

 

 

 

" กรี๊ดดดดนั่นพี่โทโมะ เดือนมหาลัยนี่..หล่อมากกกกเลยแล้วนั่นมากับใครน่ะสวยเว่อร์"

 

"จะใครซะอีกหล่ะ ก็พี่แก้วดาวมหาลัยฝั่งตรงข้ามเราไงไม่น่ะ

 อย่าบอกว่าพี่เค้า 2คน ..เค้ารับไม่ได้  แง"

 

"ทำไมหล่ะ....ก็เหมาะสมกันดี  คนหนึ่งหล่อเว่อร์  อีกคนก็สวยเว่อร์  อิอิ"

 

"ก็นั่นคาสโนว่าตัวพ่อ    และคาสโนวี่ตัวแม่เลยน่ะสิ"

 

เสียงซูบซิบของนักศึกษาสาวรุ่นน้องในมหาลัย  ทำให้แก้วยิ้มพอใจ  เดินไปหาโทโมะที่ยืนหน้าบึ้งอยุ่

 

"  เรตติ้งดีนี่...ไม่คิดว่าเธอจะเปลี่ยนไปขนาดนี้"

 

"หึ...แล้วไงหล่ะ   นายไม่ชอบฉันหรอ    ฉันสวยขึ้น  ดูดีขึ้น เซ็กซี่ขึ้น

ไม่เหมือนฉันคนเก่าทีดูห้าวไม่รุจะเป็นทอมหรือว่าหญิง 

 แต่นายก็ยังทำร้ายและย่ำยีได้ลงคอ  หึ  แล้วตอนนี้ไม่คิดจะจีบฉันหรอ

 ไม่คิดจะกลับมาคบฉันบ้างอีกหรือไง...ที่รัก"

 

 

แก้วเอ่ยเสียงหวาน  มือเรียวยกขึ้นไล้ใบหน้าหล่อใสไปมาอย่างยั่วยวน

 

 

"ฉัน..อุ๊บ.."

 

 

ดวงตาโทโมะเบิกกว้าง  เมื่อีกฝ่ายประทับริมฝีปากอวบอิ่มลงบนริมฝีปากเขาโดยไม่ทันตั้งตัว

 

 สร้างความตกใจให้แก่นักศึกษาที่อยุ่รอบข้างเป็นอย่างมาก  ลิ้นเล้กหวานนุ่มชอนไชเข้ามาใน

 

โพรงปากเขา   ก่อนตวัดลิ้นหยอกเย้าอย่างชำนาญและหวานละมุน จนเขาอดใจไม่ไหว

 

เผลอจุบตอบกลับหญิงสาวไปอย่างเร่าร้อนและโหยหา  ขณะที่เขากำลังเคลิบเคลิ้มในรสจุบ

 

ที่หอมหวานและเร่าร้อนอยุ่นั้น  แก้วก็ผละถอนจุบออกไปอย่างอ้อยอิ่ง 

 

โทโมะมองใบหน้าสวยที่ยิ้มเยาะให้เขาอย่างเสียดาย

 

 

 

"หึหึ....อย่าใจอ่อนกับฉันโทโมะ..เกมส์เริ่มขึ้นแล้ว บายน่ะ"

 

 

แก้วเอ่ยยิ้มเยาะ  ก่อนจะหัวเราะสะใจเดินเข้ามหาลัยไปพร้อมกับหนุ่มหน้าตาดีอีกคนที่มายืนรอแก้วเดิน

 

ไปเรียนพร้อมกันทุกวัน  โทโมะนิ่งอึ้ง  ก่อนที่ใบหน้าที่แสดงอารมณ์อึ้งช็อค  แปลเปลี่ยนเป็นยิ้มเยาะ

 

สะใจเหมือนปีศาจก็ไม่ปาน   ดวงตาคมมองร่าง 2คนที่เดินไปเรื่อยๆและค่อยลับหายไปจากสายตา

 

 

"หึหึ..เดี๋ยวก็รุ้ว่า   เกมส์นี้ใครจะชนะ  เธอรุ้จักฉันน้อยไปเสียแล้วแก้วใจ"

 

 

 

 

 

แค่นี้ก่อนน่ะ

ง่วงแล้วอิอิ

ตอนนี้กำลังนอยข่าวนุ๋แก้วกับพระเอก ป. อยุ่  ขอเวลาไปรักษา

แผลใจต่อมจิ้นแป๊บน่ะ