ลวงรัก แรงแค้น

 

 

"ใครหรอแก้ว...คุ้นๆ"

 

 

ชายหนุ่มเอ่ยถาม  เขายืนรอแก้วเหมือนทุกวัน   แต่วันนี้แก้วมามหาลัยกับผู้ชาย

ที่เขาไม่รู้จัก   แต่ก็คุ้นหน้าอยุ่

 

 

"  ก็เค้าไง....คนที่ทิ้งฉันไปเมื่อ  4 ปีที่แล้ว"

 

 

แก้วเอ่ยตอบอย่างเฉยชา  ไร้ความรุ้สึก ป็อปปี้ได้ยินถึงกับบางอ้อ   เค้ารุ้สึกใจไม่ดี

เพราะกลัวแก้วใจอ่อนไปกับผู้ชายคนนั้น  อย่างน้อยแก้วก็เคยรักผู้ชายคนนั้นมาก

แม้แก้วจะยอมเป็นแฟนกับเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า แก้วจะลืมรักแรกได้

 

 

"แก้ว.....แก้วจะกลับไปคบกับเขามั้ย"

 

 

ป็อปปี้หยุดเดิน  หันมามองแก้ว  ด้วยสายตาลังเล

 

 

"นายไม่เชื่อใจฉันหรอป็อปปี้"

"เปล่า....แต่ป็อปกลัว..กลัวว่าแก้วจะใจอ่อน...จุ๊บ"

 

 

หญิงสาวเขย่งเท้าขึ้นจูบริมฝีปากคนร่างสุงเบาๆ  ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม  มือเล็กกอบกุมมือหนา

กระชับมันแน่นกว่าเดิม

 

 

"แก้วรักป็อปน่ะ....เชื่อใจแก้วน่ะค่ะ"

 

 

ป็อปปี้เผยยิ้มหวานออกมา   ก่อนจะเดินจูงมือคนรักเข้าชั้นเรียนไป โดยมีคนที่แอบมองไปด้วยความอิจฉา

 

 

"จะมีสักครั้งมั้ย....ที่นายจะหันมามองฉันป็อบปี้"

 

 

ทางด้านโทโมะ

 

ชายหนุ่มเดินเข้ามาในมหาลัยตัวเองอย่างอารมณ์ดี   โปรยยิ้มหวานใส่สาวๆตามแบบฉบับ

หนุ่มนักรัก  ชายหนุ่มย่ำฝีเท้าไปที่โต๊ประจำที่มีเพื่อนๆตนเองนั่งทานข้าวอยุ่  และหนึ่งในนั้น

คือหวายคุ่นอนของเขาเมื่อคืน หวายเมื่อเห็นโทโมะก็ส่งยิ้มหวานให้ เอ่ยทักทาย

 

 

 

"อรุณสวัสดิ์ค่ะโทโมะ"

 

"อืม..เฮ้ย  มีอะไรกินบ้างว่ะไอ้จงเบ   แบ่งมั่งดิ"

 

โทโมะตอบรับอีกฝ่าย  แต่ก็ไม่สนใจอะไร  หันไปคุยกับเพื่อนๆตนเอง  ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

ระหว่างตนเองกับหวาย  เมื่อคืน ทำให้หวายถึงกับหน้าสลด อยากร้องไห้

 

 

" อะไรของมึงว่ะไอ้โมะ...ยิ้มร่ามาเชียว  มาแปลกวุ้ย"

 

"ทำไม  กูจะอารมณ์ดีบ้างไม่ได้หรือไงว่ะ "

 

โทโมะเอ่ยพลางเคี้ยวแซนวิชที่แย่งมาจากจงเบ  หน้าตาเฉย 

 

"หรือว่าไปเจอสาวถูกใจมาว่ะ"

 

"ถูกต้องแล้วโว้ย....หึหึ   กูจริงจังคนนี้ไม่เจอกันมา 4 ปี  แมร่ง สวยขึ้นชิบ หยิ่งใส่กูอีก  ท้าทายดีชอบว่ะ "

ตึง!

 

"โทโมะ!! "

 

หวายเอามือทุบโต๊ะอย่างโมโห   น้ำตาค่อยๆไหลออกมา โทโมะหันไปมองด้วยสายตาเฉยชา

 

 

"มีอะไร  หวาย"

 

"ฮึก...ทำไมโมะทำกับหวายแบบนี้..ไหนว่ารักหวายคนเดียว  มีหวายคนเดียว  แล้วนี่ โมะมีคนอื่น  มันความว่าไงค่ะฮือๆๆ  โมะได้หวายแล้วจะทิ้งหวายหรอ  หวายไม่ยอมน่ะ   หวายไม่ยอม "

 

หวายเดินไปทุบอกแกร่งอย่างบ้าลั่ง  ทุกคนที่นั่งอยุ่ทำหน้าเหวอ  งงไปตามกัน

 

"ไอ้โมะ  มึงอย่าบอกน่ะว่า  ..มึงกับหวาย เฮ้ย  เพื่อนน่ะ"

 

เคนตะเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงง  

 

"  อะไรน่ะหวาย..ขำๆๆ  จริงจังอะไร  ฉันไม่ได้รักเธอ  เลิกเซ้าซี้กับฉันได้แล้ว "

 

 

โทโมะเอ่ยอย่างไม่พอใจ  ผลักร่างหญิงสาวล้มลงไปอย่างไม่ใยดี

 

 

" อย่ามายุ่งกับฉันอีก..คนเดียวที่แนรักและจะรักตลอดไป คือแก้ว  เข้าใจไว้ซะ"

 

"แก้ว..นี่อย่าบอกน่ะ  ว่านายเจอกับแก้วอีก น่ะ แล้วตอนนี้แก้วอยุ่ไหน"

 

มีนเอ่ยอย่าง ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง  เมื่อได้ยินชื่อเพื่อนรักตนเอง

 

 

"ไว้พวกเธอจะรุ้เอง  กูไปหล่ะ "

 

 

โทโมะเอ่ยแค่นั้น  ก่อนจะเดินออกไปอย่างหงุดหงิด   ทิ้งให้เพื่อนๆนั่งทำหน้าอึ้ง  ที่ได้ยินข่าวแก้วกลับมา

เพื่อนที่พวกเขารักอีกคนหนึ่ง  ที่ได้หายไป 4 ปีแล้วตั้งแต่วันที่  โทโมะได้ทำร้ายจิตใจ  เหมือนกับที่ทำกับหวาย

วันนี้  แต่ไม่นึกมาก่อนว่า โทโมะจะรุ้สึกผิด  รักและรอแก้วจนมาถึงทุกวันนี้  แม้มันจะทำตัวเจ้าชุ้  แต่มันก็ไม่เคย 

จริงจังกับใคร

 

 

 

"  หวายเป้นไงบ้าง"

 

 

เคนตะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง  เข้าไปประคองอีกฝ่าย แต่ถูกหญิงสาวสะบัดออกอย่างไม่ใยดี

 

" อย่ามายุ่งกับฉัน..ฮึก  พวกเธอคงสมเพชฉันใช่มั้ย แก้วงั้นหรอ หึ  เมื่อฉันไม่ได้  มันต้องไม่ได้เช่นกัน"

 

"ฉันไม่ปล่อยให้เธอทำร้ายแก้วเพื่อนของฉันหรอกน่ะ  หวาย เธอทำตัวเธอเอง  รุ้ก็รุ้ว่าโทโมะ คบผู้หญิงเพื่อนอน  สมน้ำหน้า  ยัยโง่"

 

มีนเอ่ยแค่นั้น  ก่อนจะเดินหนีออกไป

 

"ที่รัก   รอเคนตะด้วยคร๊าบ "

 

เคนตะเอ่ย  แล้วรีบวิ่งตามคนรักไป

 

 

"ทำใจเถอะหวาย   ถือว่าสิ่งที่เสียไป  คือการทำบุญน่ะ"

 

 

จงเบเอ่ยราบเรียบ เดินออกไปอีกคน เคนตะมองหวายด้วยความสงสาร  แต่ก็ต้องตามเพื่อนๆไปเรียนเช่นกัน

 

"ยัยแก้ว....เธอกลับมาทำไม  หึ  ฉันไม่มีทางยอมแพ้เธอ"