รักที่เป็นไป..ไม่ได้

ห้องพักฟื้นของแก้ว
 
"อือ..." หญิงสาวครางออกมาเบาๆ โทโมะที่เห็นว่าแก้วรู้สึกตัวแล้วก็รีบเดินเข้ามาหาแก้วทันที
 
"ลูก โอ๊ยย!" พอจีกถึงลูกก็รีบลุกแต่ก็ต้องร้องออกมาเพราะเจ็บแผล
 
"ใครสั่งให้ลุกห๊ะ" โทโมะเดินเข้าไปจับแก้วให้นอนลงท่าเดิม
 
"อยากจะไปคุยอะไรกับฟางก็ไปเลยไป๊!" เขาอุตส่าห์เป็นห่วงแต่ก็กลับโดนเธอไล่ซะงั้น
 
"ฉันไปก็ได้แต่ฉันจะเอาลูกไปด้วย" โทโมะพูด
 
"ไม่นะ! ไม่ให้!" แก้วร้องโวยวายออกมาทันที
 
"งั้นก็นอนไป ไม่งั้นฉันไม่ให้เธอเจอกับลูกแน่" ชายหนุ่มต้องใช้วิธีขู่ หญิงสาวถึงจะยอมนอนลงอย่างว่าง่ายเพียง
 
เพราะกลัวจะไม่ได้เจอลูก
 
 
 
ช่วงบ่ายๆ
 
"จะไปไหน" โทโมะปิดหนังสือนิตยสารในมือแล้วก็วางบนโต๊ะก่อนจะลุกมาหาแก้ว
 
"..." ไม่ตอบคำถามโทโมะแต่ค่อยๆลุกเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำ
 
"จะไปไหน?" โทโมะถามย้ำเสียงแข็งอีกรอบ
 
"เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย!" แก้วพูด
 
"เรื่องของเธอก็เรื่องของฉันเหมือนกัน ตกลงจะไำปไหน?" โทโมะพูดแล้วก็จ้องหน้าแก้ว  ส่วนแก้วก็มองหน้า
 
โทโมะจ้องไปที่ดวงตาของเขา กำลังตกใจกับคำที่เขาพูดออกมาเมื่อกี้
 
"จะไปเข้าห้องน้ำ" แก้วตอบไป ไม่อยากจะทะเลาะ
 
"ฉันอุ้ม" โทโมะพูดแล้วก็ทำท่าจะอุ้ม
 
"ไม่ต้องเดินเองได้หน่า" พูดแล้วก็ยกมุมปากยิ้มเล็กน้อย
 
"ฉันอุ้มดีกว่าเธออยุ่เฉยๆ" โทโมะพูดแล้วก็อุ้มแก้วแล้วก็เิดินเข้าไปในห้องน้ำ
 
 
 
 
 
            ผ่านไปสักพักพยาบาลก็เข็นเตียงของเด็กอ่อนเข้ามาภายในห้องพักของแก้ว
 
"คุณแม่ให้นมลูกได้เลยนะค่ะ" พยาบาลพูดแล้วก็อุ้มเจ้าตัวเล็กเข้าหาอ้อมกอดของแม่
 
"เดี๋ยวดิฉันจะสอนให้นมเด็กนะค่ะ" พยาบาลพูด
 
"นายออกไปดิ" แก้วหันไปไล่โทโมะที่ยืนอยู่ข้างๆ ใครจะปล่อยให้เขามาดูเํธอให้นมลูกล่ะ
 
"อืมๆ" โทโมะพูดแล้วก็เดิน แต่ตาไม่ได้มองทาง มองอยู่ที่แก้วกับลูก ขาก็เดินไป
 
"อุแว๊ อุแว๊" เสียงเจ้าตัวเล็กร้องแจ๋ออกมาเสียงดัง เมื่อกี้ยังเงียบอยู่เลยนิ
 
"สงสัยคงอยากจะให้คุณพ่ออยู่ด้วยละมั้งค่ะ" พยาบาลพูดแล้วก็ยิ้มใ้ห้โทโมะกับแก้ว  พอโทโมะไำด้ยินแบบนั้นก็
 
เดินกลับมายืนข้างๆแก้ว
 
"ไม่ร้องนะครับคนเก่ง" โทโมะเดินเข้ามาหาเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดของแก้ว มือหนาก็ลูบหัวของตัวเล็กสักพักตัว
 
เล็กก็เงียบแล้วก็หยุดร้องเลย 
 
"ถ้านายจะอยู่ก็ไปยืนใกล้ๆเลย นู้นมุมห้องเลยนะ" แก้วพูดแล้วก็ชี้ไปที่มุมห้องที่ห่างจากเตียงค่อยข้างมากอยู่
 
ใครจะยอมให้มาอยู่ข้างๆแล้วนั่งดูเธอให้นมล่ะ น่าอายจะตาย
 
 
             พยาบาลก็สอนการให้นมลูก วิธีอุ้มลูก พอให้นมเสร็จแล้วจะต้องทำยังไง
 
"พอเจ้าตัวเล็กอิ่มแล้วก็กดออดเรียกดิฉันนะค่ะ" พยาบาลพูดแล้วก็ยิ้มให้เสร็จแล้วก็เดินออกไป
 
 
 
จ๊วบ จ๊วบ~
 
          ในห้องเงียบสงบมาก มีแต่เสียงเจ้าตัวเล็กที่กำลังดูดนมจากอกแม่อยู่
 
"ทำอะไร" แก้วเงยหน้าขึ้นมาเมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามาใกล้เตียง มือหนึ่งก็ประคองลูกแล้วก็ให้นมอยู่
 
"..." โทโมะไม่ตอบ แต่เอื้อมมือมาเกลี่ยน้ำตาที่หน้าของแก้ว
 
"..." แก้วก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่รีบเอามือมาปาดน้ำตาตัวเองออกทันที
 
 
ร้องไห้ตอนไหนเนี่ย ไม่เห็นรู้ตัวเลย
 
 
"ร้องไห้ทำไม?" โทโมะถาม
 
"เปล่าร้องมันไหลออกมาเอง" สงสัยต้องเป็นตอนที่มองหน้าตัวเจ้าเล็กแน่เลย คงจะปลื้มใจจนน้ำตาไหลเป็นแน่
 
"ยัยเด็กขี้แง" โทโมะว่าแก้วแล้วก็หัวเราะออกมา
 
"ฉันไ่ม่ได้ขี้แงนะ!" โมโหจนตะโกนใส่หน้าโทโมะ
 
"จุ๊ๆ เบาๆซิเดี๋ยวลูกร้อง" โทโมะพูด แก้วก็ก้มมองตัวเล็กที่ไม่ได้ดูดนมต่อแล้ว ปากก็เริ่มคลายจะหัวนม ตาก็เริ่มปิด
 
คงอิ่มจนหลับแล้วละมั้ง
 
 
 
 
วันที่ออกจากโรงพยาบาล
 
"เก็บของเสร็จยัง?" โทโมะถามแก้ว
 
"เสร็จแล้วๆ" แก้วพูดแล้วก็ถือกระเป๋า
 
"มาถือให้" โทโมะพูดแล้วก็จะถือกระเป๋า
 
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเดินแป๊ปเดียวก็ถึงหน้าโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวเรียกแท๊กซี่กลับเอง" แก้วพูด
 
"ไปกับฉันจะพากลับไปอยู่ที่บ้านฉัน" โทโมะพูด
 
"ไม่เอา ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไีรกันแล้ว อย่าลืมซิ" แก้วพูดเตือนสติโทโมะ ถึงแม้พูดออกไป คนที่เจ็บก็คือตัว
 
เองแต่มันคือความจริงที่เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันอีกต่อไปแล้ว
 
 
 
 
บ้านแก้ว
 
          โทโมะขับรถมาส่งแก้วตามที่แก้วบอก แก้วก็กลับเข้ามาในบ้ายพร้อมกับลูกตัวน้อยของเธอ แก้วเดินอุ้มเจ้า
 
ตัวเล็กแล้วก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
 
"ไม่ไปอยู่บ้านนู้นละลูก?" แม่แก้วถาม
 
"จะไปทำไมล่ะค่ะ  แก้วหย่ากับเขาแล้วนะ" พูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าไปอย่างเห็นได้ชัด แล้วก็เดินอุ้มเจ้าตัวเล็กแล้ว
 
ก็เดินขึ้นห้องไปทันที
 
 
 
ห้องนอนของแก้ว
 
         แก้ววางลูกลงบนเตียง ตัวเองก็ล้มนอนตามไป เอาแขนเท้าหัวตัวเองไว้ แล้วก็จ้องหน้าลูกตัวเอง เหมือน
 
ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นตา ปาก จมูก เหมือนโทโมะหมด คงมีแต่เพศสินะที่เหมือนเธอ
 
"ร้องทำไมเนี่ย" พูดออกมามือก็ปาดน้ำตาบนใบหน้า พอเห็นหน้าลูกก็นึกไปถึงหน้าพ่ออีก
 
"จะให้ชื่อว่าอะไรดีล่ะ?" แก้วพูดกับตัวเอง พรางมองหน้าตัวเล็กที่หลับอยู่
 
"เมมโมรี่ ชื่อเมมโมรี่แล้วกัน" ที่ตั้งชื่อนี้เพราะลูกคือความทรงจำที่ดี มันคือสิง่ที่เธออยากจะจำเอาไว้ ได้อยู่กับลูก
 
ก็เหมือนได้อยู่กับพ่อ ก็ทั้งหน้าตาและอีกหลายๆอย่างก็เหมือนกับพ่อหมด
 
 
 
 
ผ่านไป 2 เดือน
 
บ้านโทโมะ
 
"แม่ครับ" โทโมะเดินเข้ามาหาแม่ของตัวเอง
 
"เป็นอะไรนะเราหน้าเศร้าเชียว" แ่ม่โทโมะจิบชาแล้วก็วางลง
 
"แม่พูดกับแก้วให้ผมหน่อยสิครับ เธอไม่ยอมมาอยู่บ้านเรา" โทโมะพูด
 
"เราก็ไปพาน้องกลับมาซิ " แม่โทโมะพูด
 
"ถ้าผมพามาได้ คงไม่ต้องขอให้แม่ช่วยหรอกครับ" พูดแล้วก็ทำท่างอนนิดๆ
 
"ไงล่ะพอตอนน้องอยู่ล่ะไม่สนใจ พอน้องไปกลับมาเรียกหา สมน้ำหน้าแล้วล่ะ ฮะๆ" แม่โทโมะหัวเราะเยาะ
 
"แม่อ่า" โทโมะพูด
 
"เดี๋ยวแม่จะคุยให้แล้วกันนะลูก" แม่โทโมะสงสารลูกตัวเองก็เลยรับปากไป
 
 
                ผมคิดถึงยัยเด็กขี้แงนั้นจะตาย ไม่มีคนให้กอดเลย ลูกก็ยังไม่ได้เจอ หลังจากให้ห้องคลอดก็ไม่ได้
 
อุ้มลูกอีกเลย จนผมทนไม่ไหวต้องมาขอร้องแม่ให้ช่วยพูดกับแก้ว
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
 
อัพแล้วน๊า เม้นโหวตหน่อยเร็ว ไม่งั้นงอนจริงๆนะ เรื่องนี้ยาวมากเลยอ่ะ ตอนนี้เตยยังคิดตอนจบไม่ออกเลย
ฝากด้วยนะค่ะ ผากทุกเรื่องเลยนะ