รักที่เป็นไป..ไม่ได้

ห้องคลอด

 

             เตียงถูกเข็นเข้ามาภายในห้อง พยาบาลต่างพากันเปลี่ยนชุดเป็นชุดสีเขียว สักพักใหญ่ๆก็มีคุณหมอซึ้ง

 

รู้จักกับพ่อของแก้ว แก้วจึงเรียกว่าหาหมอ

 

"พึ่งจะเจอกันมาวันนี้จะคลอดแล้วหรอ ฮ่าๆ" อาหมอเดินเข้ามาแล้วก็พูด ไม่ได้รีบร้อนอะไร

 

"อาหมอ แก้ว..ไม่ไหวแล้ว แก้วปวด" พูดออกมาอย่างยากลำบาก

 

"อาขอตรวจก่อนนะ" อาหมอพูดแล้วก็ก้มตรวจช่วงล่าง

 

 

 

ด้านหน้าห้องคลอด

 

         ทุกคนรออยู่ที่หน้าห้องคลอด ด้วยความที่เป็นห่วงแก้ว แต่ผิดกับโทโมะที่หน้าตานิ่ง แล้วก็ยืนเฉยๆ เหมือน

 

ไม่มีความรู้สึกอะไรอยู่เลย

 

"คุณพ่อเปลี่ยนชุดได้เลยนะค่ะ คุณแม่พร้อมคลอดแล้ว" พยาบาลเอาชุดสีเขียวมาให้ผู้เป็นพ่อนั้นก็คือโทโมะ พอ

 

พยาบาลพูดจบก็รีบวิ่งเข้าห้องคลอดไปด้วยความรีบเร่ง

 

"โทโมะไปเร็วๆสิ" ฟางพูด

 

"เขาคงไม่อยากเห็นหน้าฉัน" โทโมะพูดเศร้าลงทิ้งชุดลงบนเก้าอี้ตามด้วยการทิ้งตัวนั่งลงกับเก้าอี้อีกตัว

 

"โอ๊ยยยยย" เสียงแก้วร้องออกมาจากห้องคลอด ทำให้โทโมะที่นั่งอยู่สะดุ้งตัวขึ้นมาแล้วก็ยืนเกาะขอบกระจก

 

ห้องคลอด สายตาและท่าทางตอนนี้ทุกคนสามารถมองออกว่าเขาเป็นห่วงคุณแม่มือใหม่ขนาดไหน

 

"เข้าไปสิว่ะ ไปหาแก้วดิื" ป๊อปปี๊พูด

 

 

 

 

ห้องคลอด

 

"อือออ โทโมะ โอ๊ยยย" แก้วร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด พร้อมตะโกนเีรียกชื่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี

 

"พร้อมนะค่ะ อาหมอนับหนูแก้วก็เบ่งเข้าใจไหมลูก" อาหมอพูด

 

"1..2..เบ่ง" อาหมอให้สัญญาณ พยาบาลก็ช่วยกันบีบนวดหน้าท้องมห้หญิงสาว

 

"ฮึ๊บบบบ โอ๊ยย" แก้วร้องออกมาเจ็บมากกว่าเดิมซะอีก

 

"เข้ามา..ทำไม" แก้วพูดเมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามา

 

 

ย้อนไป

ด้านหน้าห้องคลอด

"อือออ โทโมะ โอ๊ยยย" แก้วร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"แกรู้ยังว่าแก้วต้องการใครมากที่สุดในตอนนี้" ป๊อปปี๊พูด

            และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้โทโมะเข้ามาในห้องคลอดเพราะเสียงเรียกของแก้ว ไม่รู้หรอกว่าเธอตั้งใจจะ

เรียกชื่อเขารึเปล่า หรือแค่ความเคยชิน แต่แค่เธอนึกถึงเขาแล้วเรียกชื่อเขาออกมาแค่นั้นเขาก็มีความสุขแล้ว

 

 

กลับมาปัจจุบัน

 

"เข้ามา..ทำไม" แก้วพูดเมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามา

 

"มีกล้องไหมค่ะ?" พยาบาลเดินเข้ามาถามโทโมะก็ส่ายหน้า มันกระทันหันจริงๆ ไม่ได้หยิบอะไรออกมาเลย

 

"งั้นคุณพ่อยืนฝั่งศีรษะของคุณแม่นะค่ะ" พยาบาลพูดโทโมะก็ทำตาม เดินไปที่หัวเตียงไม่เถียงสักคำ

 

"จับมือคุณแม่ด้วยนะค่ะ คุณแม่จะได้ไ่ม่กลัว" พยาบาลพูดโทโมะก็เอามือไปกุมมือของแก้วที่จับหมอนอยู่ แต่

 

แก้วกลับดึงมือออก จริงๆก็อยากเห็นหน้าเขา แต่มันก็ยังไม่หายโกรธ

 

"อีกทีนะค่ะหนูแก้ว เบ่ง" อาหมอพูด

 

"ฮึ๊บบบ โอ๊ยยแก้วไม่ไหวแล้ว ฮึก.." แก้วร้องไห้ออกมาอย่างหมดเรี่ยวแรง

 

"เธอต้องทำได้นะ" พอเห็นว่าแก้วไม่ไหวแล้วก็รีบเอามือมากุมที่มือของแก้วันที ถึงแม้ว่าเธอจะดึงมืออกอีกสักกี่

 

ครั้ง แต่เขาก็จะจับไม่ปล่อย เพราะมันเป็นทางเดียวนอกจากคำพูดที่เขาจะเป็นกำลังใจให้เธอได้

 

"อีกครั้งนะลูก สุดชีวิตเลยนะ อะๆ 1..2..เบ่ง!" อาหมอพูดหลังจากที่เห็นแก้วที่ดูจะไม่มีแรง

 

"ฮึ๊บบบบ  กรี๊ดดดดดดดดดด" แก้วร้องลั่นออกมา มือที่โทโมะจับอยู่ตอนนี้เป็นภาพที่แก้วบีบมือโทโมะไ้ว้แน่น

 

โทโมะเองก็บีบมือตอบเช่นกัน คอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ

 

 

 

 

อุแว๊~ อุแว๊~

 

"ผู้หญิงนะค่ะ เวลา 11.33 น." พยาบาลพูดพร้อมกับมองนาฬิกา

 

"คุณพ่อจะตัดสายสะดือเองรึเปล่าครับ?" อาหมอถาม โทโมะก็มองหน้าแก้วที่ตาปรือๆอยู่ แก้วมองค้อนโทโมะเล็ก

 

น้อยแต่ก็ไม่ได้ปริปากว่าอะไร อาจจะเป็นเพราะกำลังหมดแรง  โทโมะก็เดินมาตัดสายใยสัมพันธ์ของสองแม่ลูก

 

"คุณพ่อช่วยคุณแม่หน่อยนะค่ะ ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ" พยาบาลพูดเพราะเป็นโปรโมชันของโรงพยาบาลพ่อแม่คู่

 

ไหนที่ไม่ได้ถเอากล้องมา ทางโรงพยาบาลจะถ่ายรู็ปให้ฟรี   โทโมะเดินเข้าไปช่วยประคองหัวของแก้ว มือหนึ่งก็

 

โอบไหล่แก้วอีกมือหนึ่งก็อุ้มเจ้าตัวเล็กเอาไว้

 

"ชิดหน่อยค่ะ" พยาบาลพูด โทโมะก็เอาหน้าเข้าไปใกล้แก้วมากขึ้น

 

 

 

แชะ~

 

             ภาพที่ออกมาก็เป็นครอบครัวสุขสันต์ เจ้าตัวเล็กตอนแรกที่โดนแม่อุ้มก็ร้องแต่พอพยาบาลบอกจะถ่าย

 

รูปแล้วอุ้มมาใกล้ๆแม่ก็หยุดร้องไห้ ยิ้มแช่งจนน่ารัก ส่วนแก้วเองช่วยแรกก็มองกล้งกับหน้าของลูกตัวเองสลับไปมา

 

ดีใจที่ได้ลูกมา แต่พอภาพออกมากลายเป็นแก้วที่หลับซบอกโทโมะอยู่ สงสัยคงจะเหนือยแล้วก็เพลีย เพลียจน

 

หลับหน้ากล้อง แต่รูปก็ออกมาสวย พ่อยิ้มทั้งน้ำตา ลูกหัวเราะยิ้มแย้มอยู่ในอ้อมกอดพ่อ แม่หลับซบอกอุ่นของพ่อ

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้ว กว่าจะแต่งตอนนี้ได้ ต้องไปนั่งศึกษามาอ่า ฮ่าๆ ฝากเม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ บอกคำเดี๋ยวไม่เม้นไม่โหวตปิดนะครับ