รักที่เป็นไป..ไม่ได้

"ไม่เอา ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น! ลุกของไป!" พูดแล้วก็พยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ลุกไม่ไหว โดนโทโมะนั่งทับ โดนจับมือ
 
แล้วก็ท้องใหญ่แล้วด้วย มันเลยลุกลำบาก
 
"ฟังหน่อยนะ ขอร้อง" โทโมะพูดแล้วก็ส่งสายตาอ้อนวอนให้แก้ว
 
"..." แก้วนิ่งไปทันที สายตาของโทโมะมันชั่งน่าสงสารเสียจริง จากนั้นโทโมะก็เอาหูฟังมาใส่ไว้ที่หูของแก้วข้าง
 
หนึ่งแล้วก็หูของตัวเองข้างหนึ่ง ก่อนจะมีเสียงดังออกมา
 
 
 
ขอโทษที่เรียกเธอว่า ยัยทอม ยัยห้อย

ขอโทษที่แอบใส่พริกน้ำตาในข้าวผัดของเธอ

ขอโทษที่เขียนหน้าเธอ

ขอโทษที่ทำให้เธอขาแพลง

ขอโทษที่ฉันหาว่าเธอทำฟางร้องไห้

ขอโทษที่ทำเธอตกสระน้ำ

ขอโทษที่บอกว่าไม่อยากแต่งงานกับเธอ

ขอโทษที่ทำให้หัวเธอชนหลังคารถ

ขอโทษที่ทำให้เธอเกือบโดนรถชน

ขอโทษที่ทำแผลให้เธอแรงไป

ขอโทาที่บอกว่าตาฉันจะเสีย

ขอโทษที่บอกว่าเธอไม่เคยอยู่ในสายตา

ขอโทษที่บอกว่าการ์ดแต่งงานไม่สวย

ขอโทษที่ว่าเธอซุ่มซ่าม
 
ขอโทษที่ปล่อยให้เธอกลับบ้านเองจนไปเจอพวกนั้น
 
ขอโทษที่บอกว่าไม่ต้องมากอด ทั้งๆที่ฉันก็รู้ว่าเธอกำลังกลัว
 
ขอโทษที่บอกว่าเธอเป็นตัวปัญหา
 
ขอโทษที่บอกว่าแค่เห็นก็แตะไม่ลงแล้ว ทั้งๆที่ฉันอยากจับตัวเธอจะตายไป
 
ขอโทษที่ทำข้าวต้มหกใส่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ
 
ขอโทษที่ทำครั้งแรกของเธอแรงไป จนเธอเจ็บ
 
ขอโทษที่พูดกระแทกเสียงใส่หน้าเธอ
 
ขอโทษที่ตวาดเธอ
 
ขอโทษที่ลบรายงานเธอ แต่ฉันก็ทำให้แล้ว
 
ขอโทษที่ไม่ดูแลเธอตอนที่เธอเ้ข้าโรงพยาบาล
 
ขอโทษที่ชอบกระชากแขนเธอ ชอบบีบแขนเธอ
 
 
 
"ฮึก.." ฉันที่กำลังฟังอยู่ถึงกับสะอื้นออกมา
 
"อะไรร้องไห้อีกแล้ว ไม่ให้ฟังแล้ว" โทโมะพูดแล้วกษเอานิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาให้ แล้วก็จะเอื้อมมือไปดึงหูฟังของ
 
แก้วออกจากหูแก้ว ถ้าแก้วร้องไห้แบบนี้ เขาไม่ยอมให้ฟังหรอก เดี๋ยวลูกไม่แข็งแรง
 
"ยังฟังไม่จบเลย" พูดแล้วก็เอามือโทโมะออกไป แล้วก็เอาหูฟังมาใส่ใหม่
 
 
 
ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้เธอหายโกรธฉัน แต่มันมีอยู่เพื่อนหนึ่งที่ฉันอยากจะร้องให้เธอฟัง เธอจะได้เข้าใจฉัน และ
 
เธออาจจะยกโทษให้ฉันก็ได้
 
 
ให้อภัยสักหน ช่วยอดทนอีกทีได้ไหม   ไม่มีเธอก็ไม่มีใครในชีวิตนี้
 
พูดให้เธอต้องช้ำ ทุกๆคำก็เจ็บทุกที
 
แต่หัวใจมันกลับไม่รักดี ไม่เคยแก้ไข
 
ภายในใจนั้นรักมาก แต่หัวใจกับปากสวนทาง
 
ไม่เคยมีใคร เข้ามารักมาสนใจ   ก็เลยเป็นอย่างนี้ ขอเธอได้โปรด   ช่วยยกโทษคนที่รักเธอ
 
ฉันขอให้รู้ไว้สักอย่าง ว่าไม่มีทางทอดทิ้งเธอไป   ช่วยเปลี่ยนคนไม่มีหัวใจ   ให้เข้าใจความรักของเธอสักที
 
 
 
ไออุ่นในมือเธอ คำปลอบโยนจากในแววตา   คือช่วงเวลาที่แสนมีค่าในชีวิตฉัน
 
ต้องตอบแทนยังไง ต้องขอบคุณออกไปเช่นไร   รักของเราจะสอนให้ฉันได้เรียนรู้
 
 
 
ขอโทษที่ฉันรู้ใจตัวเองช้าไป ขอโทษที่ไม่เคยเห็นเธอเลย ขอโทษที่รู้ใจตัวเองช้าไป พอรู้ก็เกือบจะเสียเธอไป ขอ

โทษที่พูดอะไรไม่แคร์จิตใจเธอ พูดให้เธอเจ็บตลอด ฉันขอโทษ สุดท้ายนี้ฉันก็ไม่มีคำพูดอะไรสวยงามมีแต่คำ

เดียวเท่านั้น คือ ฉันระ..ฟึบ!!
 
(ตัวสีดำเอียงเป็นเสียงของโทโมะที่อัดใส่โทรศัพท์ ส่วนเพลงเป็นเพลงของรุจ ชื่อเพลงว่าคนไม่มีหัวใจ) 
 
 
 
TOMO TALK
 
             ผมไม่กล้าพูดกับแก้วตรงๆอ่ะ เลยอัดเสียงเอามาให้แก้วฟัง รู้ว่าทำแก้วเจ็บมาเท่าไหร่แล้ว และวันนี้ผมก็
 
อยากจะได้เธอคืนมา ไม่อยากเสียงเธอไปอีก เลยต้องกลับมาง้อแบบนี้ ผมไปรักทอมอย่างนั้นได้ยังไงน่ะ
 
 
 
"จบแล้ว ถอดหูฟังเถอะ" โทโมะำพูดแล้วก็ยิ้ม
 
"คำสุดท้ายเมื่อกี้นายจะพูดว่าอะไร อยู่ดีๆก็ดับไป" ฉันถามเพราะคำที่ฉันอยากได้ยินไม่ใช่แค่คำขอโทษ คำขอ
 
โทษมันเป็นแค่ส่วนหนึ่ง แต่คำที่อยากได้ยิน มันคือคำว่า 'รัก' ตั้งหาก
 
"ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย" โทโมะพูดแล้วก็ทำหน้ายียวนกวนประสาท
 
"ฉันยังไม่ได้ยินคำที่นายบอกว่าระ.." โอ๊ะ!! เกือบหลุดปาก
 
"แล้วเธออยากได้ยินคำว่าอะไรละ?" โทโมะถามแล้วก็ยิ้ม
 
"ไม่อยากได้ยินแล้ว ลุกออกไปเลยนะ!" พูโแล้วก็ำพยายามจะผลักโทโมะออก จะหายโกรธอยู่แล้วเชียว ตอนนี้ฉัน
 
โกรธเขาหนักเขาไปอีก
 
"อยากได้ยินคำว่าอะไร เดี๋ยวฉันจะพูดให้ฟัง" โทโมะพูดแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
 
"ก็บอกว่าไม่อยากฟังแล้วไง ออกไป หนัก!" ตอนนี้ฉันโกรธ จะพ่นไฟแล้วนะ มาง้อแต่ไม่มีคำนั้น
 
"ฉันรักเธอ" โทโมะกระซิบข้างหูของแก้ว ทำให้ฉันที่ดิ้นอยู่กลับหยุดทันทีแล้วก็ตกใจกับคำของโทโมะ
 
"O_O" ตกใจอ่า ทำใจไม่ทัน ดีใจจะตายแล้ว
 
"เป็นอะไร อุตส่าห์บอกแล้วก็กลับมาตกใจซะงั้น" โทโมะพูโแล้วก็ทำหน้าตาน่ารักใส่แก้ว
 
"ฉันจะเชื่อนายได้ยังไง นายยังรักฟางอยู่" พอนึกถึงฟางกลับเศร้าลงไปทันที
 
"มันเป็นอดีตไปแล้วนะ ตอนนี้ฉันอยากอยู่กับคนที่ฉันรัก" โทโมะพูด
 
"งั้นนายคงต้องกลับไปหาฟางแล้วละ คนที่นายรักก็คือฟาง นายแค่หวั่นไหวกับฉันแค่นั้นก็ได้"
 
"ยัยบ๊อง เลิกพูดถึงคนอื่นได้แล้วนะ" โทโมะพูดแล้วก็เขกหัวสาวน้อยไปหนึ่งทีเบาๆ
 
"ฉันไม่อยากเชื่อนายเลย นายจะรักฉันได้ยังไง"
 
"รักยังไงไม่รู้ แต่รู้ว่าตอนนี้ถอดตัวไม่ขึ้นแล้ว ฟอด~" โทโมะไม่พูดอย่างเดี่ยวแต่กลับหอมแก้มแก้ว
 
"นายรักฉันจริงๆใช่ไหม?" ถามไปเพราะไม่อยากจะเจ็บอีก
 
"ถ้าไม่รักฉันไม่กลับมาง้อเธอหรอกนะ" โทโมะพูด
 
"ฮึก.." พอได้ยินแบบนั้นก็แทบจะร้องไห้ออกมา
 
"แล้วเธอรักฉันรึเปล่า?" โทโมะถาม
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วนะค่ะ จะอ่านกันงงไหมเนี่ย? ถ้างงถามเป็นการส่วนตัวได้นะค่ะ ขอโทษที่หายไปนาน ประมาณ 2-3 วัน งานเยอะเวอร์อ่ะ ยังไงก็ฝากติดตามหน่อยนะค่ะ ขอยคุณค่ะ เม้นโหวตเยอะๆน๊า