รักที่เป็นไป..ไม่ได้

           1 วันผ่านมา มันดูเหมือนจะไม่มีอะไรดีขึ้นเลย แถมงานแต่งงานที่จะจัดในสิ้นเดือนนี้ กลับเลื่อนเข้ามา
 
เป็นอาทิตย์หน้า ทางผู้ใหญ่เป็นคนจัดการเองทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นการแจกการ์ดหรืออะไรต่างๆมากมาย ฉันกับ
 
โทโมะก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลย หน้าก็แทบจะไม่มอง ฉันรู้ว่าเขารักฟาง แต่ฉันก็ไม่แน่ใจตัวเอง ทำไมถึงเสียใจ
 
ทุกทีเวลาที่ เขาไม่มองหน้า ไม่ยอมคุย หรือว่าฉันจะรักเขา
 
"แก้วลูก เดี๋ยววันนี้โทโมะจะมารับไปลองชุดนะลูก" เสียงแม่เล็ดลอดผ่านประตูเข้ามาในห้องฉัน
 
"ค่าแม่" ฉันตอบเสียงอ่อยๆกับแม่ ไม่มีแรงจะทำอะไรแล้วจริงๆ
 
          ผ่านไปประมาณ 30 นาที ฉันก็แต่งตัวอยู่ในชุดเสื้อแขนยาวแล้วก็กางเกงขาสั้นแต่ไม่สั้นมากเท่าไหร่
 
"แก้วลูก โทโมะมาแล้วลูก" แม่ตะโกนเสียอันทรงพลังขึ้นมาบนห้องฉัน
 
 
 
ด้านล่างของบ้านแก้ว
 
"แก้วไปเร็วๆนิ โทโมะรออยู่" แม่รีบเดินมาดันหลังให้เร่งฝีเท้า ก็ฉันยังไม่พร้อมเจอหน้าเขานิ!
 
"แม่ๆเดี๋ยวๆ แก้วไม่ไปกับโทโมะได้มั๊ย?" ฉันยื้อตัวก่อนจะหันมาถามแม่ของตัวเอง
 
"ทำไมล่ะ? ไปเถอะ" แล้วแม่ก็ผลักฉันออกจากบ้าน แถมยังปิดประตูใส่หน้าฉันอีก ทำให้ฉันต้องเผชิญหน้ากับโท
 
โมะสองคน เขากำลังยืนพิงรถ แล้วก็กอดอก
 
"ตัวปัญหาจริงๆ" ฉันกำลังจะเดินผ่านหน้าโทโมะ แต่โทโมะพูดออกมา
 
"ถ้าฉันเป็นปัญหาสำหรับนายมากอ่ะนะ ก็ไม่ต้องมายุ่ง!" ฉันทนไม่ได้เลยตอกกลับไป แล้วก็เดินหนีโทโมะ
 
"ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งกับเธอนักหรอก แต่แม่ฉันสั่งมา" โทโมะตะโกนตามหลังฉันมา รู้สึกว่าตอนนี้ตามันมัวๆ ฉัน
 
พยายามกลั้นน้ำตาให้ได้มากที่สุด ถึงจะหันหลังให้เขาอยู่ก็เถอะ
 
"ฮึก.." ฉันสะอื้นออกมา ฉันพยายามแล้วแต่ก็ร้องออกมาจนได้ แต่ดีที่ฉันหันหลังให้เขาอยู่ ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยิน
 
รึเปล่า แล้วฉันควรจะทำยังไงต่อไปดี จะหันหน้ากลับไปหาเขาก็ไม่ได้ เดี๋ยวเขาจะหาว่าเราอ่อนแอ เดี๋ยวเขาจะ
 
เห็นน้ำตา จะกลับเข้าไปในบ้าน มีหวังโดนแม่ไล่ออกมาแน่ แต่เหตุการณ์ทีเกิดขึ้นดูเหมือนแม่จะไม่เสียใจเลย
 
แค่มีโมโหช่วงแรกๆเท่านั้น ทำไมกัน? แต่สิ่งที่ฉันจะทำได้ตอนนี้ก็คือ ออกมาให้ไกลจากเขามากที่สุด..
 
แล้วฉันก็กลั้นใจเดินออกมาจากที่ตรงนั้น
 
"จะไปไหน" โทโมะพูดเพราะเห็นว่าแก้วเดินออกห่างไป
 
"...." ฉันได้ยิน แต่ยังไม่พร้อมจะตอบ ตอนนี้รู้สึกว่าน้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด แล้วฉันก็เดินต่อไป ไม่ยอม
 
หยุด
 
หมับ~
 
             โทโมะเดินมาคว้าแขนฉันแล้วก็กระชากให้ฉันเดินตามเขาไป
 
"ปล่อยนะ! ไม่ต้อง ฮึก..มายุ่งกับฉัน" ฉันพยายามยื้อตัวด้วยแรงทั้งหมดที่มีอยู่ พยายามสะบัดแขนออกให้หลุด
 
จากคนตัวสูง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดซะที
 
"อยู่นิ่งๆสิ!" เมื่อแก้วพยายามดิ้นไปดิ้นมา เขาก็ยิ่งต้องออกแรงบีบแขนออกแก้ว เพื่อไม่ให้แก้วหลุด
 
"ฮึก..ฉันเจ็บ ปล่อย!" ฉันพยายามสะบัดตัวไปเรื่อย แต่โทโมะก็บีบแรงขึ้นเรื่อยๆ ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด
 
"ไม่ฟังหรอ!? ได้!" โทโมะอุ้มแก้วขึ้นพาดบ่าตัวเอง แล้วก็โยนขึ้นรถไป
 
"โอ๊ยยย" หัวฉันกระแทกกับหลังคารถตอนที่โทโมะยัดฉันเข้ามาในรถ
 
"จะหยุดดิ้นได้ยังห๊ะ!!" โทโมะเอามือท้าวได้ที่ประตูรถมือหนึ่งอีกมือหนึ่งก็ท้าวไว้กับตัวรถ เป็นการบังทางเพื่อไม่
 
ให้แก้วออกไปจากรถ
 
"ฉันบอกว่าอย่ามายุ่ง!" ฉันผลักโทโมะออกจนเขากระเด็น แล้วก็รีบวิ่งออกมาทันที
 
 
ปี๊ด!~
 
           รถที่ส่งเสียงกำลังพุ่งตรงเข้ามาที่ฉัน ฉันเลยยกมือป้องหน้าตัวเองไว้ด้วยความกลัว
 
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด" รถวิ่งมาด้วยความเร็ว
 
"แก้ว!" โทโมะหันมาเห็นพอดีเลยรีบวิ่งไปคว้าแก้วออกมา เพื่อไม่ให้รถชน
 
              ตอนนี้ฉันอยู่ที่ข้างทาง ในสภาพที่นอนอยู่ โดยที่มีใครคนหนึ่งกอดไว้อยู่ ตอนนี้กลัวเหลือเกิน
 
กลัวจนร้องไห้ออกมาอย่างหนัก กลัวจนไม่กล้าลืมตาจะให้ไปมองสิ่งใด
 
"เป็นอะไรรึป่าว"
 
---------------------------------------------------------------------------------------------------
 
อัพแล้วนะค่ะ เม้นโหวตด้วยนะค่ะ พรุ่งนี้ไรเตอร์เริ่มเรียนพิเศษแล้วหล่ะ ยังไงก็ชว่ยเม้นโหวตด้วยนะค่ะ