รักที่เป็นไป..ไม่ได้

2 วันต่อมา~

 

ณ โรงเรียน

 

 

"แก้วเป็นอะไร?" เฟย์เดินเข้ามาถามฉัน คงจะเห็นฉันหน้าเครียดละสิ

 

"..." ฉันยังเงียบไม่ตอบ ไม่รู้จะเริ่มยังไง

 

"มีอะไรบอกพวกเราได้นะ" ฟางเดินเข้ามากุมมือฉันไว้

 

"คือ..ฉัน." ฉันอ้ำอึ้งอยู่ ไม่รู้จะพูดว่ายังไง

 

"แกบอกพวกเรามาเถอะนะ ถ้าพวกเราช่วยได้เราจะช่วย" เฟย์พูดแล้วก็ยิ้มมาให้ฉัน

 

"ฉันกำลังจะแต่งงาน!" ฉันหลับตาแล้วตัดสินใจพูดออกไปทันที

 

"ห๊ะ!!~" ทุกคนมองฉันตาโตเลย

 

"ตะ..แต่งกับใคร" ฟางพูดติดอ่างหน่อยๆ แต่ยังคงตกใจอยู่

 

"โทโมะ" ฉันพูดเสียงเบาลง

 

"ห๊ะ! โทโมะ!!"เฟย์ตะโกนออกมา

 

"แล้วอยู่ดีๆแต่งงานกันได้ไง" ฟางถาม

 

"ก็เมื่อคืน.." ฉันยังพูดไม่จบ

 

"แกกับโทโมะเอ่อ..ไม่อยากจะคิดเลย" เฟย์พูดแทรกฉันขึ้นมา แล้วก็คิดเองเออเอง

 

"ไม่ใช่ฟังฉันก่อนสิ" ฉันพูดแย้งขึ้นมาก่อนที่ทั้งสองคนจะคิดเป็นอย่างอื่น

 

"...." เฟย์กับฟางเงียบฟังฉันอย่างตั้งใจ

 

"เมื่อคืนโทโมะมาส่งฉันแล้วก็มานอนบนเตียงเดียวกับฉันแล้วแม่มาเจอ แม่เลยคิดว่าฉันมีอะไรกับโทโมะแล้ว เลย

 

ให้ฉันกับโทโมะแต่งงานกัน"  ฉันร่ายยาวแทบจะไม่หายใจ

 

"O_O" เฟย์กับฟางยังตกใจไม่หาย

 

"ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่อยากแต่งงานกับหมอนั้น" ฉันเดินเข้าไปกอดฟางทันที

 

"แกลองคุยกับแม่แกรึยัง" เฟย์ถาม

 

"คุยแล้ว อธิบายแล้ว แต่แม่ไม่ฟัง แถมยังโมโหใส่ฉันอีก" ฉันพูดพร้อมกับน้ำตาปริ่มๆ

 

"ใจเย็นๆนะ" ฟางลูบหลังฉัน

 

"โทโมะ!" ฉันเจอโทโมะฉันเลยรีบวิ่งเข้าไปหาเขา

 

 

 

"โทโมะ! เดี๋ยวก่อน" หลังจากวันนั้นวันที่แม่ฉันไปคุยกับครอบครัวเขาเรื่องแต่งงาน เขาก็เอาแต่หลบหน้าฉัน เรา

 

ไม่ได้คุยกันเลย ถึงจะนั่งใกล้กันก็เถอะ แต่เขาก็พยายามจะเปลี่ยนที่ตลอด โทโมะคงโกรธฉันแน่ๆ แต่ฉันก็ไม่ได้

 

อยากให้มันเป็นแบบนี้ซะหน่อย

 

"..." โทโมะหยุดเดินแล้วก็หันหน้ามามองฉัน

 

"นายเป็นอะไรรึเปล่า?" ฉันถามเขา เพราะว่าฉันอยากจะคุยให้รู้เรื่อง

 

"ฉันจะเป็นอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ" โทโมะพูดกระแทกหน้าฉันแล้วก็เดินออกไปเลย

 

"ฉันก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้นักหรอก ฮึก..ฉันก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับนายเหมือนกัน ไม่ใช่นายคนเดียวซะ

 

หน่อยที่ไม่อยากแต่งงาน ฉันรู้ฉันเข้าใจว่านายก็อยากแต่งงานกับคนที่นายรัก ฉันก็ไม่ต่างจากนายหรอก  ฮึก..ฮือ

 

ฉันก็อยากแต่งงานกับคนที่ฉันรักเหมือนกัน"   ฉันพูดไปแล้วก็ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ พอฉันพูด

 

จบก็รีบวิ่งออกมาทันที ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ ฉันผิดหรอ? ฉันก็พยายามจะบอกแม่แล้ว แต่ฉันทำได้แค่นี้..

 

 

 

 

"นายนี่มัน..ใช้ไม่ได้เลยนะ" ฟางเดินเข้ามาว่าโทโมะ เพราะฟางเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อกี้

 

"ฟาง.." โทโมะพูดเสียงอ่อยลง เป็นใครก็รับไม่ได้ ที่โดนคนที่ตัวเองชอบว่า

 

"คนที่เสียหายคือยัยแก้ว แต่นายทำนิ่งเฉย นายโครตเป็นสุภาพบุรุษเลย" ฟางว่าแล้วก็เดินหันหลังกลับไป

 

"ฟาง คือ..ฉัน"

 

"ฉันผิดหวังในตัวนายที่สุด!" ฟางพูดตะโกนใส่หน้าโทโมะ แล้วก็เดินออกมาทันที ส่วนโทโมะก็ทรุดตัวลงนั่งกับ

 

พื้น ไม่มีใครรับได้หรอกนะ คนที่รักผิดหวังกับตัวเอง

 

 

 

ณ สวนหลังโรงเรียน

 

"ฮึก..ฮือ.ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย" ฉันหลบมานั่งร้องไห้คนเดียวในสวนหลังโรงเรียน

 

"แก้ว"  มีคนเรียกฉัน ฉันเลยเงยหน้าขึ้นไปมอง

 

"ฟาง ฮึก.." ฉันโผล่เข้ากอดฟางทันที

 

"อย่าร้องไห้ให้กับผู้ชายห่วยๆแบบนั้นเลย" ฟางลูบหัวปลอบฉันทันที

 

"ฮึก.." ฉันพยายามจะหยุดร้องไห้แล้ว แต่มันทำไม่ได้

 

"แกเข้มแข็งจะตาย ไม่ร้องไห้แล้วนะ" ฟางผลักฉันออกแล้วก็เช็ดน้ำตาให้

 

"..."

 

"ฉันถามแกตรงๆนะ แกชอบโทโมะรึเปล่า?" คำถามนี้ทำเอาฉันตกใจทันที

 

"เอ่อ..ฉันไม่แน่ใจ" ฉันตอบฟางไป

 

"ถามใจดีๆนะ อย่าให้มันสายไปล่ะ" ฟางพูดแล้วก็ดึงฉันไปกอด

 

'ตกลงฉันรู้สึกกับนายยังไงกันแน่'

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ เม้น+โหวตด้วยนะค่ะ