รักที่เป็นไป..ไม่ได้

"ฮึก..แงๆๆๆ~" เสียงร้องไห้อันดังลั่นทำให้คนที่อยู่ข้างๆฉันตกใจแล้วก็สะดุ้งด้วย

 

"เฮ้ยๆ ร้องไห้เป็นเด็กๆหน่ะ" โทโมะพยายามจะปลอบแก้วที่ร้องไห้อยู่ แต่ไม่ีรู้จะเอาทางไหนดี

 

"ฮึก..เจ็บ" ฉันยันตัวแล้วก็ลุกขึ้นมานั่ง ทำให้รู้ได้เลยว่าเจ็บศอก

 

"ข้อศอกเธอเลือดออกนิ" โทโมะจับข้อศอกแก้วมาดู แล้วก็พยายามจะปัดฝุ่นที่แผลออก

 

"โอ๊ยยย เจ็บ" ฉันสะดุ้งทันที่ที่เขาเอามือไปแตะที่แผล แผลนี้ได้มาจากที่ข้อศอกไปขูดกับพื้นถนน เลือดเลยออก

 

"ไปๆ ลุกๆ" โทโมะฉุดฉันให้ลุกขึ้น แต่ฉันยังไม่ทันได้ยื้อตัวไว้เลย ก็ต้องลุกขึ้นตามแรงดึงของเขา

 

"ปล่อยเลยนะ!" ฉันหันไปวีนเขาด้วยหน้าตาบึ้งๆ ทั้งๆที่หน้าก็ยังมีน้ำตาอยู่

 

"ไปกับฉัน!" โทโมะลากแก้วแล้วก็จับขึ้นมาไว้ในรถ แล้วก็คาดเข็ดขัดนิรภัยให้แล้วก็ปิดประตู แล้วตัวเองก็เดินอ้อม

 

ไปขึ้นรถ

 

 

 

 

ณ รถโทโมะ

 

"เอาแขนมา!" โทโมะสั่งฉัน

 

"..." ฉันไม่ตอบแล้วก็ไม่สนใจด้วย

 

"หนึ่ง!" โทโมะพูด

 

"..." ไม่สน อยากจะนับก็นับไปเลย

 

"สอง!" โทโมะนับต่อ

 

"..." ไม่ตอบ เชิดไว้

 

"สาม! ได้!" โทโมะกระชากแขนฉันข้างที่เป็นแผล แล้วก็เอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมารัดแผลไว้ เพราะว่าเลือดมัน

 

ออกมาเยอะ

 

"โอ๊ยยย เจ็บนะ" ฉันหันไปฟาดมือเข้าที่ไหล่ของเขาเต็มๆ ก็หมอนั้นรัดแผลซะแรง มันเจ็บนะ!

 

"เธอทำให้ฉันโมโหเอง" โทโมะพูดแล้วก็ขับรถต่อด้วยความเร็วแสง

 

"นายจะพาฉันไปไหน" ฉันหันมองทางไปมาแล้วก็ถามโทโมะ

 

"ไม่ใช่บ้านเธอ แล้วก็ร้านชุดแต่งงานแน่!" โทโมะพูด

 

"แต่แม่ฉันบอกว่าให้พาไปลองชุดแต่งงานนะ!" ฉันหันไปตะโกนใส่หน้าเขาทันที

 

"จะไปลองชุดหรอ? หึ เลือดเธอเปื้อนชุดแต่งงานพอดี" โทโมะพูดแล้วก็มองไปที่ข้อศอกของแก้วแล้วก็หัวเราะอยู่

 

ในลำคอ แล้วก็เร่งความเร็วรถเพิ่มขึ้น

 

 

 

ณ บ้านแก้ว

 

"ฮัลโหล คุณพี่หรอค่ะ?" แม่แก้วคุยโทรศัพท์กับใครคนหนึ่ง

 

(ว่าไงค่ะคุณน้อง)

 

"กำลังไปได้สวยเลยค่ะคุณพี่ ฮะๆ" แม่แก้วพูดไปแล้วก็อมยิ้มไป

 

(พี่ก็ว่าอย่างนั้นละค่ะ ฮ่าๆ)

 

"น่ารักมากๆเลยนะค่ะ น้องช๊อบชอบ"

 

(พี่ก็ชอบแล้วก็เอ็นดูเหมือนกันจ๊ะ)

 

"งั้นแค่นี้ก่อนละกันนะค่ะ"

 

(จ๊ะๆ) แล้วก็วางสายไป

 

 

 

ณ บ้านโทโมะ

 

"อ้าวโทโมะ แม่บอกให้พาน้องไปลองชุดแต่งงานนิหน่า" แม่โทโมะเดินมาหน้าบ้านแล้วก็เจอลูกตัวเองกับลูกสะใภ้

 

เดินเข้ามาด้วยกัน

 

"เอ่อ..พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยนะครับ แต่ผมขอเลื่อนวันกับทางร้านแล้ว แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ" โทโมะเดินไป

 

กอดแม่ตัวเอง เหมือนจะเป็นการอ้อนหน่อยๆ

 

"คุณน้า สวัสดีค่ะ"  ฉันยกมือไว้แม่โทโมะเื่พื่อเป็นมารยาท

 

"เรียกแม่ได้แล้วลูก จะแต่งกันอยู่แล้ว" แม่โทโมะเดินเข้ามาจับมือฉันแล้่วก็ลูบหัวหน่อยๆ ฉันก็ไำด้แต่ยิ้มให้แม่โท

 

โมะ แต่ฉันเหลือบไปเห็นโทโมะที่ทำหน้าเซ็ง เบื่อโลกเมื่อตอนที่แม่โืทโมะัพูดว่า 'จะแต่งงานกันอยู่แล้ว'

 

"ค่ะ คุณแม่" ฉันก็เรียกไปตามคำขอของผู้ใหญ่ แต่โทโมะเดินขึ้นบ้านไปด้วยลักษณะที่ไม่พอใจ

 

"ตาโทโมะ!" แม่โทโมะตะโกนเรียกโทโมะที่เดินขึ้นบ้านไปแล้ว

 

"ตามพี่เขาขึ้้นไปซิลูก"

 

"เอ่อ..ค่ะ" แล้วฉันก็เดินตามเข้าไป เพราะว่าแม่โทโมะมองไม่วางตาเลย

 

 

 

 

ณ ห้องโืทโมะ

 

แอ๊ด~

 

"ขึ้นมาทำไม" โทโมะถามฉัน แล้วก็มองหน้าเขม็งเลย

 

"แม่นายบอกมา" แล้วฉันก็ย่องๆ เข้ามาในห้องโทโมะแล้วก็ปิดประตู

 

 

ณ ด้านล่างของบ้านโทโมะ

 

"ฮัลโหลมลหรอจ๊ะ" แม่โทโมะโทรไปหาแม่แก้ว

 

(มีอะไรรึเปล่าค่ะ)

 

"ลูกเธออยู่บ้านฉันนะ"

 

(อ้าวว แล้วไม่ได้ไปลองชุดกันหรอค่ะ)

 

"เลื่อนเป็นพรุ่งนี้นะ พี่จะโทรมาบอกว่าวันนี้แก้วไม่กลับบ้านนะ พี่จะทำให้แก้วได้นอนที่นี่แล้วก็ห้องเดียวกับโทโมะ

 

ด้วย ยังไงก็ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ"

 

(ยังงั้นก็ฝากแก้วด้วยนะค่ะ)

 

 

 

 

ณ ห้องโทโมะ

 

"เดินมานี่ซิ" โทโมะเรียกฉันแล้วก็ให้นั่งลงที่เตียง ส่วนตัวเองก็ไปหยิบอุปกรณ์ทำแผล

 

"..." ฉันก็เดินไปนั่งทันที

 

"เอาแขนมา" โทโมะยื่นมือออกมา เพื่อเป็นที่รองรับแขนของฉัน

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ ลากสังขารตัวเองมาอัพกันเลยทีเดียว เดี๋ยวนี้ไม่สบายบ่อยมาก เป็นวันละโรคกันเลยทีเดียว เม้น

 

โหวตด้วยนะค่ะ ขอกำลังใจด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ