รักแท้ยังมีอยู่จริง

"ถ้าพี่รู้พี่จะฆ่าแก้วรึเปล่านะ" ฉันแอบพึมพำกับตัวเองคนเดียวในห้องนอน หลังจากที่ยืนอยู่รมหน้าต่างแล้วแอบ
 
มองดูพี่โมะที่้ก้มๆเงยๆหาแหวนอยู่ หาในพุ่มไม้บ้างแหละ แต่แอบเห็นไปหาในถังขยะด้วยนะสิ ==
 
"เฮ้อ~" หันหลังแล้วพิงกับกำแพงแล้วถอนหายใจออกมา
 
 
หน้าบ้าน
 
"แก้วจะไปไหนอ่ะ?" โทโมะที่เห็นว่าแก้วเดินออกมาจากบ้านใีกระเป๋าสะพายข้าง
 
"แก้วจะไปเที่ยวค่ะ"  ฉันตอบออกไปก่อนจะเตรียมเดิน
 
"เดี๋ยว ไปกับใคร?" โทโมะถามหน้าตาเอาเรื่องทีเดียว มือก็คว้าแขนของแก้วไว้
 
"ไปกับกวิน" ฉันพูดแล้วก็เตรียมจะเดิน
 
"พี่ไม่ให้ไป ไหนบอกว่าเราจะแต่งงานกับพี่ไง?" โทโมะจับไหล่ของแก้วเอาไว้เพื่อไปให้แก้วเดินไปไหนได้
 
"แก้วไม่เคยบอกว่าจแต่งงานกับพี่ แล้วแก้วก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกคนที่ดีกว่าด้วย" ฉันพูดไปบอกแล้วไงว่าเป็นวิธีลอง
 
ใจอีกวิธีหนึ่ง
 
"แก้วแต่งงานกับพี่เถอะนะ พี่ไม่ได้เห็นแก้วเป็นของเล่นนะ พี่รักแก้วจริงๆ"
 
"ไม่รู้ไม้ชี้ไม่มีแหวนแก้วไม่แต่ง ไปเที่ยวดีกว่า" ฉันพูดแล้วก็เอามือของพี่โมะออก จริงๆฉันก็ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน
 
หรอกนะแล้วก็ไม่ได้ไปเที่ยวกับกวินด้วย มันเป็นแค่ข้ออ้าง ฉันไปจริงๆก็แค่ร้านหนังสือเอง
 
 
 
มีอยู่วิธีเดียวที่พี่จะได้แต่งกับแก้วแม้จะไม่มีแหวนก็ตาม
 
 
"คุณน้าครับ" โทโมะรอจนเย็นจนแม่ของแก้วกลับมา
 
"อ้าวโทโมะมีอะไรรึเปล่าลูก" แม่ของแก้วถาม
 
"ผมจะมาขอลูกสาวครับ" ผมพูดออกไปตรงๆ  เข้าทางลูกไม่ได้เข้าทางแม่ก็ยังดี
 
"แล้วแก้วว่ายังไงละลูก?" แม่ของแก้วถาม
 
"แก้วไม่ยอมครับ คุณน้าช่วยผมหน่อยนะครับ ผมรักแก้วจริงๆ ผมอยากแต่งงานจริงๆ" ผมพูดกับแม่ของแก้วพร้อม
 
ส่งสายตาปิ้งๆไปให้แม่ของแก้วเพื่อเป็นการขอร้องให้ช่วยเรื่องของแก้ว
 
"โอเค เดี๋ยวแม่จะคุยกับแก้วให้นะลูก" แม่ของแก้วพูด
 
"แม่ค่าแก้วกลับมาละ..พี่ยังไม่กลับไปอีกหรอ?" ฉันเดินเข้ามาเพื่อมาหาแม่แต่กลับเจอพี่โมะซะงั้น
 
"ไปไล่พี่เขาแบบนั้นได้ยังไง? ขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้เลย" ทำไมเวลาแม่กับพี่โมะเจอกัน ฉันต้องโดนว่าทุกทีเลย
 
"ไม่ แก้วไม่ขอโทษ ชิ!" ฉันสะบัดหน้าใส่ทั้งสองคน นับวันยิ่งเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย แต่ฉันกลายเป็นหมาหัว
 
เหม็น หมาหัวเน่าอยู่คนเดียว
 
"นับวันเรายิ่งดื้อขึ้นทุกวัน ตาดมะจัดการยัยแก้วหน่อยสิ ถ้าทำให้ยัยแก้วเลิกดื้อได้ น้าจะยอมให้แต่งงานกัน" แม่
 
ของแก้วพูดอย่างเหนื่อยอ่อนกับความดื้อรั้นของลูกสาวตัวเอง
 
"ได้ครับคุณน้า" โทโมะพูดแล้วก็ลุกเดินเข้ามาหาแก้ว
 
 
ถ้าจะให้ยัยแสบนี่เลิกดื้อก็มีอยู่วิธีเดียว แล้ววิธีนี่ฉันก็ถนัดซะด้วยซิ หึ หึ..
 
 
"มานี่เลยยัยแสบ คุณน้าผมขอใช้ห้องนะครับ " พูโจับก็ช้อนตัวแก้วอย่างไวแล้วก็เดินขึ้นไปที่ห้องของแก้วทันที
 
"หยุดนะปล่อยๆๆๆๆ" ฉันร้องโวยวายเสียงดัง มือก็ทุบๆไปอย่างเดียว
 
 
 
ห้องของแก้ว
 
"นี่แหน่ะ" โทโมะโยนแก้วลงบนเตียง
 
"พี่จะทำอะไีรแก้ว" แก้วเริ่มกลัวก็กระถดตัวถอยจนหลัีังติดกับหัวเตียง
 
"สั่งสอนเด็กดื้อให้เลิกดื้อนะสิ" โทโมะพูดแ้้ล้วก็คลานขึ้นมาบนเีตียงก่อนจะดึงขาแก้วเข้าหาตัว
 
"ไม่เอานะ อย่านะ" มือก็ดึงหมอนเกาะหัวเตียงเอาไว้แต่โทโมะก็ออกแรงดึงขาของแก้ว จนแก้วเกาะกับหัวเตียง
 
ไม่ไหวจึงต้องปล่อยมือ
 
"ดื้อเองนะ ไม่ได้ยินรึไง คุณน้าให้พี่จัดการเรา" โทโมะำพูดแล้วก็คร่อมแก้วไว้
 
"แก้วไม่ได้ดื้อซะหน่อย ลุึกออกไปได้แล้ว" พยายามผลักโทโมะออก กลัวจะซ้ำรอยเดิม
 
"พี่จะสั่งสอนเราจะได้รู้จักเข็ดราบไม่กล้าดื้ออีก" โทโมะดึงชุดของหญิงสาวออกไปจนหมดเจอแต่่ร่างที่ขาวอม
 
ชมพูไปทั้งตัว แก้วก็ได้แต่พูดด่าว่าโทโมะไปต่างๆนานา มือขงแก้วก็ปิดอยู่ที่หน้าอกของตัวเอง จะหยิบผ้าห่มมา
 
คลุมก็ไม่ได้เพราะ้าห่มอยู่ที่โทโมะหมดแล้ว
 
"พี่โมะแก้วไม่ดื้อแล้วสัญญา อย่าทำเลยนะ..น๊า" แก้วอ้อนโทโมะครั้งใหญ่พร้อมชูนิ้วก้อยไปหาโทโมะ
 
"สัญญาเพียงลมปากเชื่อไม่ได้หรอกจะบอกให้ แต่สัญญาบนเตียงเชื่อได้ร้อยเปอร์เซ็นต์" โทโมะำพูดแ้้ล้วก็ปลด
 
เสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด มือก็เริ่มไล้ตัวของแก้ว จนแก้วบิดไปมาเพราะเริ่มมีอารมณ์
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
 
อัพแล้วน๊า ไม่เม้นไม่โหวตงอนจริงๆนะคราวนี้ น้อยใจจังเลย ช่วยกันหน่อยน๊า บอกครั้งสุดท้ายแล้ว ไม่เม้นไม่อัพ ถ้าไรเตอร์หายไปเป็นเดือนๆไม่ต้องตกใจ อาจจะไม่เข้ามาเว็บนี้อีกก็ได้ ฝากนิยายด้วยค่า ^^ ขอบคุณค่า