รักแท้ยังมีอยู่จริง

"ถ้าพี่รู้พี่จะฆ่าแก้วรึเปล่านะ" ฉันแอบพึมพำกับตัวเองคนเดียวในห้องนอน หลังจากที่ยืนอยู่รมหน้าต่างแล้วแอบ

มองดูพี่โมะที่้ก้มๆเงยๆหาแหวนอยู่ หาในพุ่มไม้บ้างแหละ แต่แอบเห็นไปหาในถังขยะด้วยนะสิ ==

"เฮ้อ~" หันหลังแล้วพิงกับกำแพงแล้วถอนหายใจออกมา

หน้าบ้าน

"แก้วจะไปไหนอ่ะ?" โทโมะที่เห็นว่าแก้วเดินออกมาจากบ้านใีกระเป๋าสะพายข้าง

"แก้วจะไปเที่ยวค่ะ"  ฉันตอบออกไปก่อนจะเตรียมเดิน

"เดี๋ยว ไปกับใคร?" โทโมะถามหน้าตาเอาเรื่องทีเดียว มือก็คว้าแขนของแก้วไว้

"ไปกับกวิน" ฉันพูดแล้วก็เตรียมจะเดิน

"พี่ไม่ให้ไป ไหนบอกว่าเราจะแต่งงานกับพี่ไง?" โทโมะจับไหล่ของแก้วเอาไว้เพื่อไปให้แก้วเดินไปไหนได้

"แก้วไม่เคยบอกว่าจแต่งงานกับพี่ แล้วแก้วก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกคนที่ดีกว่าด้วย" ฉันพูดไปบอกแล้วไงว่าเป็นวิธีลอง

ใจอีกวิธีหนึ่ง

"แก้วแต่งงานกับพี่เถอะนะ พี่ไม่ได้เห็นแก้วเป็นของเล่นนะ พี่รักแก้วจริงๆ"

"ไม่รู้ไม้ชี้ไม่มีแหวนแก้วไม่แต่ง ไปเที่ยวดีกว่า" ฉันพูดแล้วก็เอามือของพี่โมะออก จริงๆฉันก็ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน

หรอกนะแล้วก็ไม่ได้ไปเที่ยวกับกวินด้วย มันเป็นแค่ข้ออ้าง ฉันไปจริงๆก็แค่ร้านหนังสือเอง

มีอยู่วิธีเดียวที่พี่จะได้แต่งกับแก้วแม้จะไม่มีแหวนก็ตาม

"คุณน้าครับ" โทโมะรอจนเย็นจนแม่ของแก้วกลับมา

"อ้าวโทโมะมีอะไรรึเปล่าลูก" แม่ของแก้วถาม

"ผมจะมาขอลูกสาวครับ" ผมพูดออกไปตรงๆ  เข้าทางลูกไม่ได้เข้าทางแม่ก็ยังดี

"แล้วแก้วว่ายังไงละลูก?" แม่ของแก้วถาม

"แก้วไม่ยอมครับ คุณน้าช่วยผมหน่อยนะครับ ผมรักแก้วจริงๆ ผมอยากแต่งงานจริงๆ" ผมพูดกับแม่ของแก้วพร้อม

ส่งสายตาปิ้งๆไปให้แม่ของแก้วเพื่อเป็นการขอร้องให้ช่วยเรื่องของแก้ว

"โอเค เดี๋ยวแม่จะคุยกับแก้วให้นะลูก" แม่ของแก้วพูด

"แม่ค่าแก้วกลับมาละ..พี่ยังไม่กลับไปอีกหรอ?" ฉันเดินเข้ามาเพื่อมาหาแม่แต่กลับเจอพี่โมะซะงั้น

"ไปไล่พี่เขาแบบนั้นได้ยังไง? ขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้เลย" ทำไมเวลาแม่กับพี่โมะเจอกัน ฉันต้องโดนว่าทุกทีเลย

"ไม่ แก้วไม่ขอโทษ ชิ!" ฉันสะบัดหน้าใส่ทั้งสองคน นับวันยิ่งเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย แต่ฉันกลายเป็นหมาหัว

เหม็น หมาหัวเน่าอยู่คนเดียว

"นับวันเรายิ่งดื้อขึ้นทุกวัน ตาดมะจัดการยัยแก้วหน่อยสิ ถ้าทำให้ยัยแก้วเลิกดื้อได้ น้าจะยอมให้แต่งงานกัน" แม่

ของแก้วพูดอย่างเหนื่อยอ่อนกับความดื้อรั้นของลูกสาวตัวเอง

"ได้ครับคุณน้า" โทโมะพูดแล้วก็ลุกเดินเข้ามาหาแก้ว

ถ้าจะให้ยัยแสบนี่เลิกดื้อก็มีอยู่วิธีเดียว แล้ววิธีนี่ฉันก็ถนัดซะด้วยซิ หึ หึ..

"มานี่เลยยัยแสบ คุณน้าผมขอใช้ห้องนะครับ " พูโจับก็ช้อนตัวแก้วอย่างไวแล้วก็เดินขึ้นไปที่ห้องของแก้วทันที

"หยุดนะปล่อยๆๆๆๆ" ฉันร้องโวยวายเสียงดัง มือก็ทุบๆไปอย่างเดียว

ห้องของแก้ว

"นี่แหน่ะ" โทโมะโยนแก้วลงบนเตียง

"พี่จะทำอะไีรแก้ว" แก้วเริ่มกลัวก็กระถดตัวถอยจนหลัีังติดกับหัวเตียง

"สั่งสอนเด็กดื้อให้เลิกดื้อนะสิ" โทโมะพูดแ้้ล้วก็คลานขึ้นมาบนเีตียงก่อนจะดึงขาแก้วเข้าหาตัว

"ไม่เอานะ อย่านะ" มือก็ดึงหมอนเกาะหัวเตียงเอาไว้แต่โทโมะก็ออกแรงดึงขาของแก้ว จนแก้วเกาะกับหัวเตียง

ไม่ไหวจึงต้องปล่อยมือ

"ดื้อเองนะ ไม่ได้ยินรึไง คุณน้าให้พี่จัดการเรา" โทโมะำพูดแล้วก็คร่อมแก้วไว้

"แก้วไม่ได้ดื้อซะหน่อย ลุึกออกไปได้แล้ว" พยายามผลักโทโมะออก กลัวจะซ้ำรอยเดิม

"พี่จะสั่งสอนเราจะได้รู้จักเข็ดราบไม่กล้าดื้ออีก" โทโมะดึงชุดของหญิงสาวออกไปจนหมดเจอแต่่ร่างที่ขาวอม

ชมพูไปทั้งตัว แก้วก็ได้แต่พูดด่าว่าโทโมะไปต่างๆนานา มือขงแก้วก็ปิดอยู่ที่หน้าอกของตัวเอง จะหยิบผ้าห่มมา

คลุมก็ไม่ได้เพราะ้าห่มอยู่ที่โทโมะหมดแล้ว

"พี่โมะแก้วไม่ดื้อแล้วสัญญา อย่าทำเลยนะ..น๊า" แก้วอ้อนโทโมะครั้งใหญ่พร้อมชูนิ้วก้อยไปหาโทโมะ

"สัญญาเพียงลมปากเชื่อไม่ได้หรอกจะบอกให้ แต่สัญญาบนเตียงเชื่อได้ร้อยเปอร์เซ็นต์" โทโมะำพูดแ้้ล้วก็ปลด

เสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด มือก็เริ่มไล้ตัวของแก้ว จนแก้วบิดไปมาเพราะเริ่มมีอารมณ์

------------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วน๊า ไม่เม้นไม่โหวตงอนจริงๆนะคราวนี้ น้อยใจจังเลย ช่วยกันหน่อยน๊า บอกครั้งสุดท้ายแล้ว ไม่เม้นไม่อัพ ถ้าไรเตอร์หายไปเป็นเดือนๆไม่ต้องตกใจ อาจจะไม่เข้ามาเว็บนี้อีกก็ได้ ฝากนิยายด้วยค่า ^^ ขอบคุณค่า