รักแท้ยังมีอยู่จริง

"พี่โมะ อือ..แก้วขอร้อง อย่า ฮึก..ทำเลยนะ" ฉันพูดออกไปทั้งๆที่รู้ว่าไม่น่าพูด

 

"ก็เราอยากดื้อ พี่ก็จะสั่งสอน" โทโมะพูดพร้อมกับก้มลงไซร้คอของแก้ว

 

"พี่โมะแก้วไม่ได้ดื้อ ฮึก.."  แก้วร้องไห้ออกมา ถึงจะเคยแล้วแต่ก็ไม่อยากที่จะโดนกระทำแบบนั้นอีก

 

"นี่แหละที่เขาเรียกว่าดื้อ ดื้อมากเลย" โทโมะพูด มือก็ลูบร่างของแก้วไปเรื่อย

 

"พี่โมะอยากเห็นแก้วระ..อื้อ" กำลังจะพูดแต่ก็โดนคนเอาแต่ใจจูบจนไม่มีเสียงที่จะพูด

 

"พี่ขอนะครับคนดี ยังไงพี่ก็ไม่เปลี่ยนใจ ยังไงพี่ก็ยังรักเราคนเดียว" โทโมะพูดเมื่อถอนจูบออก ไม่รอช้าที่จะให้

 

หญิงสาวตรงหน้าพูดอะไร มือหนาจับขาเรียวแยกออกจากกัน ก่อนจะสอดความเป็นชายเข้าไปสำรวจในตัวเธอเป็น

 

ครั้งที่สอง โดยไม่ลืมที่จะจูบเธอเพื่อกลบเสียงร้องของคนรัก

 

"ฮึก..เจ็บ" พอโทโมะถอนจูบออกเํธอถึงมีโอกาสที่จะพูดอะไรออกมาบ้าง แก้วร้องไห้ออกมาอย่างหมดแรง เขา

 

เข้าใจดีและัรู้ว่าเธอเจ็บแต่มันก็เกินที่จะห้าม

 

 

ขอโทษนะ  แต่พี่หยุดไม่ได้

 

 

        โทโมะขยับตัวเองอย่างเร็วที่สุดถึงขั้นเบรกไม่อยู่ เพื่อที่จะนำคนรักอย่างเธอถึงสวรรค์อย่างเร็วที่สุด

 

"อ๊ะ~ อ่าส์~" แก้วครางออกมาเบาๆ ก่อนจะมองหน้าของโทโมะ

 

"โกรธพี่รึเปล่า? พี่ขอโทษ" โทโมะเอ่ยพูดก่อนกลัวจะโกรธอีก

 

"แก้วรักพี่" แก้วพูดก่อนจะหลับตาแล้วหลับลงไปในทันที

 

"พี่ก็รักเรามาก" พอโทโมะได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออก ก่อนจะกระซิบข้างหูด้วยคำที่อย่างพูดก่อนจะก้มลงจุมพิตที่

 

หน้าผากเนียนๆของแก้ว ก่อนจะดึงแก้วเข้ามากอดแล้วก็หลับตามแก้วไป

 

 

ตอนเช้าของอีกวัน

 

        โทโมะเป็นคนแรกที่ตื่นขึ้นมาก่อน โทโมะมองหน้าของแก้วที่หลับอยู่อย่างเอ็นดู มือหนาๆลูบที่ผมของแก้ว

 

"อือ.." แก้วครางออกมาก่อนจะลืมตาขึ้น

 

"ตื่นแล้วหรอค่ะคนเก่ง" โทโมะพูด

 

"ตื่นแล้วค่ะ" เหมือนอะไรเข้าสิงทำให้วันนี้ฉันดูพูดเพราะไปเลย

 

"ไปอาบน้ำแล้วก็ทานข้าวกันดีกว่า" โทโมะัพูดแล้วก็อุ้มแก้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระร่างกาย

 

 

 

ด้านล่างของบ้าน

 

"ลงมาแล้วหรอลูก" แม่ของแก้วถามเมื่อเห็นทั้งสองคนเดินลงมา

 

"ครับคุณแม่" วันนี้ดูพี่โมะจะกล้าเรียกแม่ฉันว่า 'คุณแม่' อย่างเต็มปากเต็มคำ

 

"มาทานข้าวกันดีกว่าลูก" แม่แก้วพูดแล้วก็นั่งลง

 

"แก้วยังไม่หิวเลยค่ะแม่ ยังไม่ทานนะค่ะ"

 

"ต้องทานซิลุก ทำไมดื้ออีกแล้วห๊ะ" แม่แก้วเอ็ดลูกสาวตัวเอง

 

"ก็แก้ว..." กำลังจะแก้ตัวแต่ก็โดนพี่โมะ

 

"อะแฮ่ม~" พอฉันหันไปก็เห็นพี่โทโมะมองด้วยสายตาที่แบบว่า 'ถ้าน้องแก้วไม่ทานข้าว พี่จะกินน้องแก้วแทน'

 

"แก้วทานก็ได้ค่ะ" บอกได้คำเดียวว่าจำใจกิน ก็โดนสา่ยตาแบบพี่โมะมองนิหน่า

 

"จะแต่งวันไหนดีล่ะ?  เคร้ง~" อยู่ๆแม่ก็พูดเปิดประเด็นขึ้นมา ฉันถึงกลับมือไม้อ่อนปล่ิิอยช้อนหล่นกระแทกกับ

 

จานข้าวจนเกิดเสียงดัง ทำให้ทั้งคุณแม่ พี่โมะหันมามองฉันเป็นตาเดียว

 

"ขอโทษค่ะ" ฉันพูดเป็นมารยาทแล้วก็รวบช้อนวางไว้ข้างจาน ทานอะไรไม่ลงแล้ว

 

"ท่าทางน้องแก้วดูจะตื่นเต้น สงสัยคงอยากแต่งเร็วๆแน่เลยครับคุณแม่" ดูสิ! ดูพี่โมะพูด

 

"เอาเป็นว่าเดี๋ยวแม่จัดการให้แล้วกัน" แม่แก้วพูด

 

.

 

.

 

.

 

"แก้วเดี๋ยว" เสียงพี่โมะ

 

"ไม่ต้องตามมานะ แก้วโกรธพี่!" ฉันเดินหนีออกมาจากโต๊ะอาหาร ทำไมนะหรอ? ก็พี่โมะไปพูดแบบนั้นต่อหน้า

 

คณแม่ได้ยังไงกัน!

 

"พี่ล้อเล่นเองนะ เดี๋ยวก่อน" ในที่สุดก็ทัน พี่โมะเดินเข้ามาคว้าแขนฉันได้

 

"พี่ขอโทษ แต่งงานกันนะ" พี่โมะำพูดแล้วก็คุกเข่าลงกับพื้น เมื่อในละครที่เขาชอบทำกัน  ก่อนจะจับมือฉันแล้วก็

 

สวมแหวนไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน

 

"พี่ไปเอาแหวนมาจากไหน?" พี่โมะหาเจอได้ไงอ่า?  นี่มันแหวนของพี่โมะที่ฉันแอบเอามาเก็บไว้เอง

 

"หาง่ายจะตาย พอดีพี่ไปเปิดลิ้นชักห้องเราก็เลยเจอ" พี่โมะพูด

 

"พี่แอบเปิดลิ้นชักตอนแก้วหลับหรอ นิสัยไม่ดี"

 

"พี่ไม่ได้เจอแค่แหวนนะ เจอนี่ด้วย" พี่โมะพูดแล้วก็โชว์สมุดสีเขียวขึ้นให้ฉันดู

 

"พี่โมะเอาไดอารี่แก้วคืนมานะ!" ฉันวิ่งเข้าไปเพื่อที่จะเอาไดอารี่คืน

 

"เขียนซะทุกหน้าเลยนะ ฮ่าๆ" พี่โมะพูด

 

"พี่โมะ เอาคืนมา!" ฉันเริ่มข้นเสียงใส่

 

"แก้วรักพี่โมะ แก้วรักพี่โมะ" พี่โมะพูดล้อเลียนฉัน ยมรับว่าเขียนคำว่า 'แก้วรักพี่โมะ' ไว้ทุกหน้า แต่พี่โมะก็ไม่น่า

 

เอามาพูด นิสัยไม่ดี

 

"แก้วไม่รักพี่โมะเล่า!"

 

 

 

สองเดือนผ่านไป

 

"สวัสดีค่ะ เชิญด้านในเลยค่ะ" เสียงของคุณแม่ของฉันพูด ตอนนี้ทุกคนอยู่ในงานแต่งงานของ..ของฉันเองแหละ

 

งานก็จัดง่ายๆเลย ริมทะเลนั้นแหละ ฉันฝันว่าอยากจะแต่งชุดแต่งงานแบบสบายๆ กระโปรงพลิ้วๆบานๆ เป็นชุดสี

 

ขาวๆ แล้ววันนี้ฉันก็ได้ทำตามที่ฝัน

 

"คิดอะไรอยู่" อยู่ๆพี่โมะก็เดินเข้ามากอดเอวฉันเอาไว้ แถมฉันเอาหน้ามาไว้บนไหล่อีก

 

"พี่ปล่อยก่อน เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น"

 

"ไม่ปล่อย ดีใจมั้ยที่เราได้แต่งงานกันซะที" พี่โมะพูดแล้วก็ยิ้ม วันนี้ดูพี่โมะจะยิ้มเยอะเป็นพิเศษ

 

"ดีใจสิ ดีใจมากด้วย" ก็มันจริงนิ ฉันดีใจที่มีวันนี้

 

"ไปตรงทะเลกัน" พี่โมะพูดเสร็จก็ฉุดแขนฉันทันที

 

"พี่โมะเดี๋ยวงานจะเริ่มแล้วนะ" ฉันดึงตัวเองเอาไว้ ทำให้พี่โมะหันมามอง

 

"มานี่เลย เดี๋ยวงานเริ่มเราค่อยเข้าไปก็ได้" พี่โทโมะเดินเข้ามาหาฉัน แล้วก็จัดการอุ้มแล้วก็พาฉันมาที่ริมทะเลบน

 

ชายหาดนั้นเอง

 

"พระอาทิตย์ตกสวยจังเลยนะค่ะ" ฉันพูด

 

"สวยมากเลยแหละ แต่สวยไม่เท่าเราหรอกนะ" พี่โมะพูด

 

"ไม่ใช่เวลาสวีทกันนะค่ะ" ฉันพูดแล้วก็เอามือปิดปากของพี่โมะที่กำลังยื่นหน้ามาหวังจะหอมแก้ม

 

"อดเลย ไม่เป็นไร รอคืนนี้ก็ได้" พี่โมะพูดแล้วก็ทำหน้าตามีเล่ห์นัย ไม่น่าไว้ใจเลยนะ

 

"สองคนมาอยู่ที่นี่เอง" เกลเดินเข้ามาหาฉันกับพี่โมะพร้อมกับกวิน

 

"ขอให้มีความสุขมากๆล่ะ"  กวินพูด

 

"ขอบคุณนะ" ฉันพูดเ้ป็นมารยาท

 

"เธอสองคนไปหาอะไรกินในงานเถอะ" พี่โมะพูด

 

"จะสวีทกันบอกตรงๆก็ได้นะ ฮ่าๆ" เกลหัวเราะก่อนจะควงแขนกวินแล้วก็เดินเข้าไปในงาน

 

"ดีใจด้วยนะ" ฟางเดินเข้ามาหาฉัน

 

"ขอบใจเธอนะที่มา" ฉันพูดแล้วก็ไปกอดฟาง

 

"ขอให้มีความสุข มีหลานเร็วล่ะ ฮ่าๆ" พี่ป๊อปพูดขึ้นมา ทำเอาฉันหน้าแดง

 

"แน่นอน" พี่โมะพูด ทำให้ฉันต้องหันไปตีไหล่พี่โมะ

 

"เธอจะแต่งกันตอนไหนไม่ทราบ" ฉันหันไปถามฟาง

 

"กลางเดือนหน้า ไว้จะส่งการ์ดมานะ" ฟางพูดแล้วก็หน้าแดง สงสัยจะเขิน ฮ่าๆ

 

"ขอให้มีความสุขมากๆเช่นกัน" ฉันพูด อวยพรล่วงหน้าไง

 

"ไว้เจอกันในงานนะ" พี่ป๊อปพูดแล้วก็จับมือฟางแล้วก็พาเข้าไปในงาน

 

 

 

 

             ตอนนี้งานก็ดำเนินไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงกินเลี้ยง งานแต่งของฉันจัดเป็นบุฟเฟ่ต์ อยากจะทาน

 

อะไรก็ตักได้เต็มที แต่ฉันยังไม่กิน ฉันเดินออกมานั่งที่ริมชายหาด มันสงบดี ลมเย็นด้วย

 

"เดี๋ยวก็ไม่สบาย" พี่โมะเดินเข้าผ้าคุมไหล่มาคลุมให้ัน ก่อนจะส่งจานที่ใีอาหารมาให้ฉัน

 

"ทานอะไรสักหน่อย คืนนี้จะได้มีแรง" ตอนแรกฉันก็จะขอบคุณ แต่พอมาพูดแบบนี้แล้ว น่าจะเอาอาหารโป๊ะหน้า

 

สักทีสองที

 

"พูดอะไร แก้วไม่ต้องกินก็มีแรงย่ะ!" ฉันสวนกลับไป ก็พี่โมะเป็นคนเริ่มก่อน

 

"อ่อหรอ..อย่าร้องไห้ขอร้องอ้อนวอน แล้วก็หลับก่อนล่ะ ฮ่าๆ" พี่โมะำูพูด ฉันหันไปมองแล้วก็ค้อนใส่เล็กน้อย แต่ก็

 

ชั่งเถอะ วันนี้วันดีไม่อยากจะทะเลาะด้วย

 

"คิดอะไรอยู่ มานั่งทำอะไรคนเดียวไม่เข้าไปในงาน" พี่โมะถาม

 

"แก้วแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย"

 

"คิดอะไีร บอกพี่ได้มั้ย?"

 

"เราควรจะขอบคุณกวินกับเกลเนอะ พี่ว่ามั้ย?"

 

"ขอบคุณเรื่องอะไร? แล้วขอบคุณทำไม เขาทั้งสองคนทำเราเสียใจ" ใช่! แต่นั้นมันเมื่อก่อน เขาทั้งสองคนทำเรา

 

เสียใจเพราะเขาสองคนทิ้งเราไป แถมเกลยังทำให้เราสองคนทะเลาะกันจนเกือบเลิกกัน

 

"ถ้าสองคนนั้นไม่ทิ้งเราไป เราสองคนก็คงไม่ได้เจอกัน" ฉันพูดแล้วก็หันไปยิ้มให้พี่โมะ

 

"อันนั้นก็ใช่ ถ้าเกลไม่เลิกกันพี่ พี่ก็คงไม่ได้รักแก้ว"

 

"ถ้ากวินไปเลิกกันแก้ว แก้วก็คงไม่ได้รักพี่เหมือนกัน" อยู่ๆพี่โทโมะก็ดึงฉันเข้าไปกอด

 

"ยังไงเราก็ต้องได้รักกัน"

 

"ทำไม?" ฉันถามอย่างสงสัย

 

"ก็ฟ้ากำหนดในเรารักกัน" พี่โมะพูดแล้วก็ก้มลงมาจูบเบาๆที่ปากของฉัน

 

 

อย่ามองว่ารักครั้่งก่อนเป็นสิ่งที่เลวร้าย แต่จงมองว่าสิ่งที่เลวร้ายนี้ คือสิ่งที่ทำให้เราได้เจอกับ 'รักแท้'

ขอบคุณฟ้าที่ทำให้เราสองคนรู้ว่า รักแท้ยังมีอยู่จริง

 

 

THE END

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

จบไปอีกหนึ่งเรื่อง เฮ้อ~ เหนื่อยจังเลย ขอบคุณนะค่ะที่ติดตามมาโดยตลอ ด ขอบคุณที่อ่านนิยายเน่าๆเรื่องนี้ วันนี้ไม่เพ้ออะไรมาก โดนฉีดยามา ปวดแขนมากเลย แต่ก็มาอัพให้แ้้ล้วนะ ยังไงก็ผากเรื่องที่เหลือด้วยนะค่ะ  ฝากเม้น+โหวตด้วยนะค่ะ เป็นครั้งสุดท้ายสำหรับเรื่องนี้นะ

 

5 สิงหาคม 2555

17: 05   TOEY