รักแท้ยังมีอยู่จริง
เขียนโดย 
toey
วันที่ 11 มกราคม พ.ศ. 2555 เวลา 21.28 น.
แก้ไขเมื่อ 8 มีนาคม พ.ศ. 2556 22.46 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
49) งอนโกรธง้อ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"แก้ว เ่อ่อ.." แก้วอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบว่ายังไงดี
"ไม่ีรักพี่หรอ?" โทโมะเริ่มทำหน้าเศร้า
"เปล่านะ! แก้วแค่..ยังไม่พร้อม" แก้วพูดแล้วก็หลบสายตาจากคนตัวสูงที่มองมา
"แต่พี่พร้อมแล้วนิหน่า" โืทโมะพูดแล้วก็ทำหน้าบูดบึ้ง
"แก้วพึ่งจะเรียนจบเองนะ แล้วแก้วก็ยังไม่ได้เริ่มทำงานเลย" แก้วพยายามหาข้ออ้างต่างๆออกมา
"ไม่เอาอ่ะ~ เรื่องแต่งเอาไว้ก่อนก็ได้ แต่ตอนนี้พี่ขอนะ" โทโมะำูพูดแล้วก็เอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีขาว
แขนยาวที่แก้วใส่อยู่จนสุดกระดุมเม็ดสุดท้าย หลังจากนั้นโทโมะก็เลื่อยกระโปรงตัวสีดำยาวเลยเข่าขึ้นมา ก่นจะ
ปลดมันออกไปอย่างไม่เหลียวแล
"พะ..พี่จะทำอะไร" แก้ถามเสียงสั่นๆ
"พี่แค่อยากรักแก้ว" โทโมะก้มลงไปกระซิบที่ข้างหู
"แต่แก้ว..อื้อ~" แก้วกำลังจะพูดแต่ก็โดนชายหนุ่มรังแกด้วยการปิดปากหญิงสาวด้วยปากของตัวเอง มือของโท
โมะก็เคล้นหน้าอกอวบอิ่มของหญิงสาวเล่นอย่างมันมือ หน้าก็ซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอของแก้ว ก่อนจะทำรอยแสดง
ความเป็นเจ้าของไว้ให้ทุกคนรู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว
"พี่โมะ..แก้วเหนื่อย" กิจกรรมพึ่งจะดำเนินมายังไำม่ค่อยครบสูตรเท่าไร คนตัวเล็กก็เอ่ยปากว่าเหนื่อย ทั้งๆที่เขาก็
ยังไม่ได้ทำอะไรเลย
"พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ พึ่งจะขั้นแรกเอง" โทโมะพูดแล้วก็เริ่มจัดทำการขั้นที่สองโดนการค่อยๆเอานิ้วสอดเข้า
ไปในช่องทางของหญิงสาวเพื่อเป็นกา่รเปิดทาง เพราะรู้ดีว่าเธอยังไม่เคย นี่เป็นครั้งแรก
"อือส์..เจ็บ" แก้วครางออกมา พร้อมดิ้นหน่อยเพราะทนเจ็บไม่ไหว
"อย่าเกร็งสิครับคนเก่ง" โืทโมะพูดพร้อมหยุดนิ้วเพื่อให้เธอได้คุ้นเคย
"พอเถอะน๊า แก้วเจ็บ ฮึก.." อ้อนวอนโทโมะพร้อมสะอื้นเล็กน้อย
"มาถึงขนาดนี้แล้ว มันเกิจะหยุดแล้วแก้ว" โทโมะพูดแล้วก็เอานิ้วออกก่อนนะปล่อยกางเกงของตัวเอง แล้วก็สอด
ใส่ของตัวเองเข้าไปค่อยๆเพราะกลัวแก้วจะเจ็บเกินไป
"ฮือออ เจ็บ อ่ะ..อ๊าส์.." พอได้รับสัมผัสที่โทโมะมอบให้ก็ร้องไห้ออกมาทันที ก่อนจะครางออกมาเบาๆ
"อิ๊..อ๊ะ" ร่างของแก้วสั่นเทาไปตามเแรงกระแทกของคนด้านบนที่เล่นกับเธอไม่หยุดจนเวลาล่วงเลยมาหลาย
ชั่วโมง รวมๆก็น่าจะ 4 ช.ม.ได้แล้วนะ ที่เธอกับเขาอยู่บนเตียงเดียวกัน
"ไหวไหมแก้ว?" โทโมะถามเพราะเห็นแก้วตาปรือๆ
"แก้วเจ็บ ฮึก.." แก้วพูดออกมาเบาๆ หลบสายตาโทโมะ
"พี่ขอโทษนะ" เขาลืมไปเลยว่านี่เป็นครั้งแรก ก็เขาเล่นเอาแต่ตัวเองไม่คิดเลยว่าแก้วจะเจ็บแค่นั้น คนตัวเล็กต้อง
งอนเขาเป็นแน่ มือของโทโมะเอื้อมไปลูบผมของคนตัวเล็ก ก่อนจะถอนร่างออกจากกัน
"พี่พาไปอาบน้ำ" โทโมะพูดแล้วก็อุ้มแก้วเข้าไปในห้องน้ำ
ห้องน้ำ
โทโมะวางแก้วลงบนอ่างอาบน้ำ ก่อนจะเปิดน้ำใส่อ่าง
"พูดอะไรหน่อยสิ อย่าเงียบแบบนี้" โทโมะพูดแล้วก็เอามือมาลูบๆช่วยอาบน้ำให้แก้ว
"..." แก้วเงียบแถมยังหันหน้าหนีโทโมะ ไม่ได้โกรธอะไรหรอกนะ แต่ดูเหมือนพี่เขานึกถึงแต่ตัวเอง ไม่เคยถาม
ความสมัครใจเลยสักนิด
"ไม่เป็นไร แก้วไปพักดีกว่า" โทโมะพูดแล้วก็อุ้มมาวางบนโซฟา ส่วนตัวเองก็เดินไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนที่เปื้อนไม่
ด้วยเลือดและน้ำรักต่างๆ ก่อนจะเดินเข้าไปอุ้มแก้วที่หลับอยู่ไปนอนบนเตียง
ตอนเช้า
โทโมะเป็นคนที่ตื่นขึ้นมาก่อน แล้วก็มองแก้วที่นอนหันหลังให้โทโมะ ก็ยัยห้อยนั้นไปยอมให้โทโมะกอด
นิหน่า คงจะยังไม่หายงอน
ก๊อก ๆ~
"แม่มีอะไรรึเปล่าครับ" โทโมะเปิดประตูเข้าไป
"ทำกับน้องแบบนี้ขออนุญาติน้ามลรึยังห๊ะ" แม่โทโมะชอเง้อมองเข้าไปในห้องก็เห็นลูกสาวของเพื่อนนอนหลับ
สนิทอยู่บนเตียง ก็พอจะรู้เลยว่าแก้วผ่านอะไรมาบ้าง แล้วโทโมะทำอะไรไปบ้าง
"ผมให้แม่จัดการไงครับ บอกแล้วว่าคนนี้ผมรักจริงหวังแต่ง" โทโมะเดินเข้าำไปกอดแม่ตัวเองแบบอ้อนๆ ถ้าเขาไม่
อ้อนแม่เขาไม่จัดการให้ เขาก็ไม่ได้แต่งงานนะสิ
"รีบไปแต่งตัวแล้วก็ไปบ้านน้องเขาเลย" แม่โทโมะสั่ง
"ไปทำไมครับแม่?" โทโมะถามด้วยความงุงงง
"ก็เราจะแต่งก็ต้องไปขอเอง แม่ไม่ได้เป็นคนแต่งกะหนูแก้วซะหน่อย" แม่โทโมะพูดแล้วก็เดินออกไป
+
+
+
"อือ.." แก้วครางออกมาแล้วก็ลืมตาขึ้น
"ตื่นแล้วหรอ? จะกลับบ้านไหม?" โทโมะถามถ้าแก้วจะกลับ เขาจะได้ไปขอลูกสาวกับน้ามล
"แก้วรู้ไม่ต้องมาไล่! แก้วก็แค่ของเล่นที่พี่เล่นเสร็จก็จะทิ้ง ฮึก.." แก้วพูดกระแทกใส่หน้าโทโมะ ที่พี่ถามแบบนี้
เพราะต้องการจะไล่แก้วให้ออกไปจากชีวิตนะสิ
"ไปกันใหญ่แล้วแก้ว ที่พี่ทำแบบนี้เพราะพี่รักแก้วนะ แล้พี่ก็ไม่ได้เห็นแก้วเป็นของเล่นด้วย" โทโมะอธิบายให้แก้ว
ฟังแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ฟังอะไร ได้แต่ร้องไห้
"ถ้าพี่รักแก้ว ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ? ฮืออ" แ้ก้วถาม
"พี่.." โทโมะตอบอึกอักเพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไร
"พี่ไม่ได้รักแก้วสักนิด" ก็เพราะเขาตอบไม่ได้ เธอเลยพูดออกไปเอง
"แล้วจะให้พี่ทำยังไงแก้วถึงจะเชื่อว่าพี่รักแก้ว" โทโมะพูดอย่างหมดหนทาง
"....." แก้วไม่ตอบเพียงแต่ค่อยๆลุกเพื่อจะออกไปจากที่นี่
"แก้วๆ" โทโมะตะโกนตามแก้วไป แต่แก้วก็ค่อยๆเดิน ถึงแม้จะยังเจ็บอยู่แต่ก็พยายามเดินให้เร็วที่สุด
------------------------------------------------------------------------------------------------
มันยังไม่จบอ่ะ ฮะๆ แต่ว่าใกล้บแล้วละมั้ง? เม้นโหวตหน่อยค่ะ เหนื่อยแล้วววว
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
