รักแท้ยังมีอยู่จริง

ผ่านไป 5 ปี

 

ประเทศไทย

 

"คิดถึงจังเลย Thailand!" แก้วที่ลงจากเครื่องก็ลากกระเป๋าเพื่อเดินหาเพื่อน

 

"แก้ว" เสียงอันคุ้นหูดังขึ้นทำให้แก้วหันไปมอง

 

"คิดถึงจังเลย" วิ่งเข้าไปกอดเฟย์ฟาง

 

 

          ที่ฉันกลับมาเพราะได้ข่าวจากเพื่อนๆของฉันว่าพี่โทโมะจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แล้วมันก็เป็นประเทศ

 

เดียวกับที่ฉันอยู่นั้นก็คืออเมริกา ฉันกลัวว่าจะไปเจอกับพี่โมะที่นู่นนะสิ  เลยบินกลับมาหลังจากที่เรียนจบแล้ว

 

"แก้วลูก" แม่แก้วเดินเข้ามาหาลูกสาวที่ห่างกันเป็นปีๆ

 

"คิดถึงแม่จังเลย" พอเจอแม่ก็พูดเสียงหวานใส่

 

 

 

บนรถ

 

"แม่จะไปไหนค่ะ?" แก้วถามเพราะมันไม่ใช่ทางกลับบ้าน

 

"จะไปบ้านโทโมะนะลูก" แม่แก้วพูด

 

"จะไปทำอะไรค่ะ!!" ตกใจจนเผลอขึ้นเสียงใส่แม่ตัวเอง

 

"ไม่มีอะัไนรหรอกลูก แค่จะไปคุยนิดหน่อย" แม่แก้วตอบแล้วก็ขับรถไปที่บ้านของโทโมะ

 

 

 

บ้านโทโมะ

 

"มลมาแล้วหรอ?" แม่โทโมะทักทายแม่แก้ว

 

"หนูแก้วโตเป็นสาวแล้วนะเนี่ย" แม่โทโมะจับตัวแก้วหมุนไปมา

 

"สวัสดีค่ะคุณน้า" แก้วยกมืิอไหว้แ่ม่ของโทโมะ

 

"มองหาใครลูก?" แม่โทโมะถามเพราะเห็นแก้วเขย่งเท้ามองเข้าไปในบ้าน

 

"เอ่อ..เปล่าค่ะไม่ได้มองหาใครค่้ะ" พูดรวดอย่างเร็ว จนเป็นที่สงสัยของแม่ๆทั้งหลาย

 

"ตาโทโมะไปเรียนที่อเมริกาแล้วลูก" แม่โทโมะถาม

 

"เอ่อ..ค่ะ" แก้วตอบอย่างนอบน้อม

 

 

 

โต๊ะอาหาร

 

"คือน้าอยากจะให้หนูไปช่วยตกแต่งภายในของบริษัทน้าที่กำลังจะเปิดนะจ๊ะ" แม่โทโมะพูด

 

"ค่ะ" แก้วตอบอย่างสนใจ

 

"เห็นมลบอกว่าหนูจบทางด้านนี้มาโดยตรง" แม่โทโมะพูดแล้วก็ยิ้ม

 

"ได้ค่ะได้ แก้วอยากจะลองทำงานทางด้านที่แก้วเรียนมาเหมือนกันค่ะ" แก้วพูดแล้วก็ยิ้ม ตอบอย่างไม่ลังเลเพราะ

 

มันตรงกับสาขาที่เธอเรียนมา เํธอก็ควรที่จะนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์

 

 

 

บริษัทไทยานนท์

 

"ซ้ายอีกนิดจ๊ะ ลงมาหน่อย" แก้วสั่งลูกน้องของตัวที่ปืนบันไดขึ้นไปเพื่อติดป้ายชื่อบริษัท

 

"โอ๊ย!" หันหลังเพื่อจะเดินไปดูงานอีกทางหนึ่งแต่ก็ชนคนหนึ่ง

 

"ขอโทษนะค่ะ" แก้วรีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเพื่อจะเช็ดเสื้อเพราะตอนที่

 

เธอชนกาแฟที่ผู้ชายคนนั้นถือมามันหกใส่เสื้อของผู่ชายคนนั้น

 

"ไม่เป็นอะไรครับ" ผู้ชายคนนั้นคว้ามือของหญิงสาวเอาไ้ว้ แต่เสียงของชายหนุ่มคนนั้นมันคุ้นมาก เหมือนเสียงที่

 

เธอเคยได้ยิน และมันก็เป็นเสียงที่เธอรอจะได้ยินมันอีกครั้งหนึ่ง

 

"แก้ว!" ชายหนุ่มเรียกออกมาเหมือนรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นใคร

 

"ปล่อยค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณ" มือของแก้วค่อยๆแกะมือของโทโมะออก

 

"เจ้านายค่ะ ตรงนี้เป็นยังไงบ้างค่ะ" ลูกน้องที่ปีนบันไดตะโกนถามหญิงสาว

 

"นี่คุณปล่อยนะ ฉันจะทำงาน" มือของแก้วพยายามสะบัดมือออก

 

"ผมขอตัวเจ้านายคุณไปเคลียร์ให้รู้เรื่องก่อนแล้วกัน" พูดกับลูกน้องของร่างบาง

 

"อ๊ายย" แก้วร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อรู้สึกว่าตัวเองโดนอุ้ม

 

 

 

บ้านโทโมะ

 

"โทโมะิุ้อุ้มน้องทำไมลูก" แม่โทโมะเดินเข้ามาเห็นโทโมะที่อุ้มแก้วอยู่ก็ถาม

 

"แม่จัดการให้ผมด้วยนะครับ คนนี้ผมรักจริงหวังแต่ง" โทโมะตอบแม่ไปแล้วก็อุ้มแก้วขึ้นมาที่ห้องของตัวเอง

 

 

ห้องโทโมะ

 

"โอ๊ยย" แก้วร้องออกมาเพราะเจ็บที่ตัวเองโดนโยนลงเตียง

 

"ตาโมะจะทำอะไรน้องนะ ปัง!ๆ" แม่โทโมะวิ่งตามขึ้นมาแต่ก็เข้าไปไม่ได้เพราะลูกชายตัวดีล็อกห้องไว้

 

 

 

หมับ~

 

        โทโมะดึงแก้วเข้ามากอด

 

"พี่ขอโทษแต่พี่อธิบายเรื่องทั้งหมดให้แก้วฟังได้นะ" โทโมะพูดเพราะคิดว่าเธอยังไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น

 

"พี่ไม่ต้องพูดแล้ว พี่เกลเขาเล่าให้แก้วฟังหมดแล้ว" นิ้วเรียวของเธอแตะปากชายหนุ่มเอาไว้

 

"แล้วทำไมไม่กลับไปหาพี่ หนีพี่ทำไม?" โทโมะถาม

 

"แก้ว ฮึก..ขอโทษ แก้วผิดเอง ฮืออที่ไม่ยอมฟังพี่ แก้วขอโทษที่แก้วไม่ไว้ใจพี่" แก้วร้องไห้ออกมา

 

"..." โทโมะไม่ตอบ นิ่งไปทันที

 

"แก้วขอโทษ แก้วผิดจนฮึก..ไม่กล้าสู้หน้าพี่ พี่จะโกรธจะเกลียดแก้วก็ได้ ฮืออแต่อย่าเงียบแบบนี้" มือน้อยๆของ

 

แก้วเขย่าตัวของร่างหนาตรงหน้าเบาๆพร้อมสะอื้นไปด้วย

 

"พี่ไม่เคยโกรธแก้ว อย่าร้องนะ" นิ้วของชายหนุ่มเกลี่ยน้ำตาของแก้ว

 

"แก้วขอโทษที่ึคิดไปเองคนเดียว ขอโทษที่ไม่เชื่อใจพี่ ฮึก.." แก้วยังคงร้องไห้ไม่หยุด ทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นมัน

 

เป็นเพราะเธอคนเดียว ถ้าเธอไม่คิดไปเอง เชื่อใจเขาสักนิด เรื่องมันคงดีกว่านี้

 

"ไม่เอาไม่ร้อง ถ้าร้องอีกพี่จับขึ้นเตียงจริงๆนะ" โทโมะพูดแล้วก็ยิ้ม

 

"ฮึก.." สะอื้นออกมา ไม่ได้เกรงกลัวกับคำขู่ของโทโมะเลยสักนิด โทโมะก็ยกยิ้มใหญ่ที่ใช้มุกนี้เพราะรู้เลยว่ายัย

 

ตัวเล็กของเขาคงไม่หยุดร้องง่ายๆแน่ วันนี้เขาจะกินเธอแล้วนะ ฮ่าๆ

 

 

 

ฟุบ~

 

         โทโมะผลักแก้วลงบนเตียงตัวองก็ขึ้นไปคร่อมร่างของคนตัวเล็กเอาไว้

 

"พี่จะทำอะไร" ลืมเรื่องร้องไห้ไปสนิท น้ำตาขาดไปอย่างรวดเร็ว มองแต่หน้าของคนตรงหน้า

 

"แต่งงานกับพี่นะ" โทโมะพูดแววตามองถึงความจริงจัง

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วเม้น+โหวตหน่อยน๊า จะจบแล้ว เม้นน้อยเซ็งโหวตน้อยเครียด ฝากหน่อยคะ่ ตอนนี้นิยายหมดหัวแล้วคิดไำม่ออกแล้วจริงๆ ฝากด้วยนะค่ะ