รักแท้ยังมีอยู่จริง

"คุณแม่นม ฮึก..ไม่มีใครเชื่อแก้วเลย ฮือ.." แก้วพูดออกมาพร้อมร้องไห้ไปด้วย
"โอ๋ๆ คุณหนูไม่เชื่อแต่ป้าเชื่อนะค่ะ"  ป้าพูดปลอมแก้วพร้อมลูบหัวไปด้วย
"กลับบ้านนะค่ะ" ป้าช่วยพยุงฉันเดินเข้ามาในบ้านโทโมะ
 
ณ บ้านโทโมะ
"คุณแม่นม แล้ว..." ฉันไม่กล้าจะเหยียบเข้ามาในบ้านโทโมะแล้ว ก็เจ้าของบ้านเป็นคนไล่ฉันออกมาเองนิ
"คุณหนูขึ้นไปแล้วล่ะค่ะ" 
นายคงจะไม่เป็นห่วงฉันเลยใช่มั้ย? ฉันหนีออกไปนายยังนั่งเฉยได้ ฉันมันไม่สำคัญเท่าเกลใช่มั้ย?
"ขึ้นไปห้องดีกว่าค่ะ" 
           ฉันขึ้นมาห้องตัวเองอย่างยากลำบากเพราะว่าเป็นแผลที่เข่า ตอนนี้ัมันเริ่มตึงๆแล้วล่ะ แต่ก็ยังดีที่มีคุณแม่นมช่วยพยุงขึ้นมา คงมีแต่คุณแม่นมสินะที่เป็นห่วงฉัน
 
ณ ห้องนอนแก้ว
"คุณแก้วนั่งรอก่อนนะค่ะ เดี๋ยวป้าไปเอาอุปกรณ์ทำแผลมาให้"  แล้วคุณป้าก็เดินออกไปจากห้อง
"คนใจร้าย!"  ฉันว่าคนที่ไล่ฉันออกจากบ้านอยู่
 
แอ๊ด~~~
"คุณแม่นมไปนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวแก้วทำเอง"  ฉันกำลังดูแผลตัวเองอยู่ เลยไม่ได้มองหน้าคุณแม่นม แต่พอเห็นว่าแมนมไม่ตอบเลยต้องเงยหน้าขึ้นไปดู
"นาย!"  คนที่ฉันเห็นก็คือคนใจร้าย!
"กลับมาทำไมล่ะ ไหนบอกว่าไม่อยากอยู่บ้านนี้แล้วไง"  โทโมะเดินเข้ามาในห้องแก้วแล้วก็ทันได้ยินแก้วว่าตัวเองว่าใจร้ายด้วย แล้วก็พูดออกมาด้วยท่าทางที่นิ่งเฉย
"ฉันไปก็ได้ ฉันไม่อยากอยู่กับคนใจร้าย!!!"  แก้วตะโกนใส่หน้า ก่อนจะเดินอย่างยากลำบากไปเปิดประตู
"ว๊ายยยยยยยย"  
ฉันร้องออกมาเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยขึ้น เพราะโทโมะอุ้มอยู่
"ปล่อยน่ะ ปล่อย!"  ฉันพยายามดิ้นอยู่นานสองนาน  แต่โทโมะก้ไม่ยอมปล่อย แล้วโทโมะก็อุ้มแก้วเดินเข้ามาในห้องของโทโมะ แล้ววางแก้วลงบนเตียงอย่างเบามือ
 
ณ  ห้องโทโมะ
"นายพาฉันเข้ามาทำไม"  ฉันถามออกไปเมื่อเห็นว่าโทโมะดูจะนิ่งมาก
"...." โทโมะไม่ตอบ แต่เดินไปหยิบกล่องยาที่อยู่บนตู้เสื้อผ้าลงมาแล้วเดินตรงมาที่แผลของแก้ว
"นายจะทำอะไรอ่ะ"  ฉันพยายามเอามือมาบังแผลของตัวเองไว้ เพราะเห็นหน้าโทโมะแล้ว คงจะเดินมาเอายาแดงราดแผลให้ฉันแสบตายแน่เลย
"อยู่เฉยๆ เอามือออกไป"  โทโมะหันมาดุใส่ฉัน เริ่มกลัวแล้วนะเนี่ย
"นายไม่ต้องทำหรอก ฉันเกรงใจ"  จริงๆไม่ได้เกรงใจหรอก แค่ไม่อยากให้ทำเท่านั้น กลัวจะตาย
"อยู่ๆเฉยๆไม่เป็นหรอกห๊ะ!  หรือต้องเอาเชือกมามัดถึงจะอยู่เฉยๆได้! "   โทโมะหันมาตวาดใส่ฉันด้วยสีหน้าจริงใจทำเอาฉันน้ำตาจะทะลัก เลยเม้มปากเงียบไม่ยอมพูดอะไรอยู่นิ่งๆไม่อยากโดนโทโมะตวาดอีก ปล่อยให้โทโมะทำแผลให้ฉันต่อไป
 
ผ่านไปสัก 5 นาที
        โทโมะหันหน้ามามองฉัน สงสัยคงจะหันมามองเพราะฉันเงียกินนิ่งเกินล่ะมั่ง
"เจ็บมั้ย?"  โทโมะถามแก้วในขณะที่มือก็กำลังทำแผลอยู่
"มะ..ไม่เจ็บ"  ตอบว่าไม่เจ็บ แต่จริงๆแสบจะตายยิ่งตอนที่ล้างแผลอ่ะนะ อยากจะกัดลิ้นให้ตายไปเลย ฉันมองโท
โมะที่กำลังทำแผลอยู่ เดี๋ยวก็ใจดีเดี๋ยวก็ใจร้าย ฉันเดาอารมณ์นายไม่ถูกเลย
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!"  ฉันร้องออกมาเพราะความแสบ โทโมะดันใส่แอลกอฮอล์โดยไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลย
"ไอ้บ้า ฉันแสบ!" ฉันรีบชักเท้าออกมาทันที
"ขอโทษ" โทโมะขอโทษฉันห้วนๆ แล้วก็ดึงเท้าฉันกลับไปทำแผลต่อ โทโมะทำแผลให้ฉันจนเสร็จแล้วก็ลุกเอากล่องยาไปเก็บไว้ที่เดิม
"ไปนอน"  โทโมะพูดกับฉันแค่คำสั้นๆ นายคงจะเกลียดฉันแล้วสินะ แล้วฉันก็เดินไปที่ประตู
"จะไปไหน"
"ก็นายให้ฉันไปนอน" ฉันบอกออกไป
"มานอนนี่"      โทโมะตบเตียงเป็นเชิงให้ฉันนอนบนเตียง
"............." ฉันยังเอ๋ออยู่ ขาไม่สั่งการเลยยืนอยู่เฉยๆ
"อ๊ายยยยย" โทโมะเดินมาอุ้มฉันแล้วก็วางลงบนเตียง แล้วก็ดึงผ้าห่มามาห่มให้แล้วตัวเองก็เดินเข้าห้องน้ำไปเลย
"ไอ้บ้าเอ้ย!"  ฉันพึงพำกับตัวเองคนเดียวเบาๆ เพราะกลัวเดี๋ยวโทโมะจะได้ยิน
----------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วนะค่ะ เม้น+โหวตให้เค้าด้วยนะค่ะ