รักแท้ยังมีอยู่จริง

"ใครทำเนี่ย น่ากินดี"  ฝีมือฉันต้องน่ากินอยู่แล้ว ฮ่าๆ

"คนไหนยกมา ก็คนนั้นทำนั้นแหละค่ะ"  คุณป้าเดินออกมาตอบแทนฉันก่อนจะช่วยฉันยกกล้วยบวชชีขึ้นตั้งโต๊ะ

"เกลเธอกินถ้วยนี้ดีกว่า ดูมันน่ากินกว่านะ" พิมจำถ้วยที่ตัวเองใส่เกลือลงไปได้ เลยเอาถ้วยนั้นให้เกลกิน เพราะ

ตัวเองก็ไม่ชอบเกล พิมแอบชอบโทโมะ จะแย่งโทโมะมาจากเกล แต่อยู่ดีๆเกลก็กลับมา

"อร่อยดีนะ" พิมชิมแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูด พร้อมมองหน้าฉันด้วยสายตาเป็นมิตรแต่แฝงไปด้วยบางอย่าง

"แหวะ! เค็ม" อยู่ๆเกลก็อ้วกออกมา มันทำให้ฉันงงมาก

"เค็มจริงๆด้วย" โทโมะชิมแล้วพูดขึ้น พร้อมกับมองหน้าฉันด้วยสายตาอาฆาต

"ฉะ..ฉันเปล่านะ" ฉันส่ายหัวส่ายมือไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ

"เธอเป็นคนใส่เกลือลงไปใช่มั้ย?" พิมถามฉัน ยัยบ้าฉันจะใส่ให้เปลืองเกลือทำไม

"ป่าวนะ มันก็ทำมาจากหม้อเดียวกัน มันจะเค็มได้ไง" ฉันไม่ได้ทำจริงๆนะ

"เธออาจะใส่เฉพาะถ้วยของเกลก็ได้" พิมผลักความผิดมาใส่แก้ว จริงๆแล้วพิมเป็นคนใส่

"อย่ามาพูดแบบนี้น่ะ!" ฉันก็คนนะ ไม่ยอมให้ใครมาใส่ร้ายง่ายๆหรอก

"หยุด!" อยู่ๆโทโมะก็ตะโกนออกมา ทำให้ฉันรู้สึกหน้าซีดอย่างบอกไม่ถูก

"โทโมะแต่พิมเห็นว่าแก้วใส่อะไรบางอย่างลงไปตอนเกลเดินไปห้องน้ำนะค่ะ"  ฉันไม่ได้ใส่จริงๆนิ

"เธอนั้นแหละที่เป็นคนทำ!" ฉันชี้หน้าพิมไป โยนความผิดให้ฉันตลอด

"หยุดใส่ร้ายคนอีกซะที!" โทโมะพูดพร้อมกับมองหน้าฉันด้วยสายตาที่โกรธๆ

"ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะชอบแกล้งคนอื่น"  ที่ฉันแกล้งก็แค่ทำน้ำหกใส่เท่านั้น ฉันไม่ได้จะเอาเกลือใส่กล้วยบวช

ชีซะหน่อย

"ฉันไม่ได้ทำ!" ฉันยังคงปฏิเสธต่อไป

"เลิกโกหกสักที!"

"ฉันไม่ได้โกหก!"  ตอนนี้รู้สึกร้อนขึ้นมาตรงตาจัง อยากจะร้องไห้

"เธอนี่มันเด็กไม่รู้จักโตจริงๆ แกล้งคนอื่นไปทั่ว!" โทโมะพูดใส่หน้าแก้ว ทำเอาแก้วอึ้งไปเลยทีเดียว

"คำก็เด็กสองคำก็เด็ก ฉันโตแล้ว!!" แก้วพยายามกลั้นน้ำตาไว้ถึงที่สุด เพื่อไม่ให้ใครเห็นว่าเราอ่อนแอ

"โตแล้วยังทำตัวมีปัญหาอีก!"  โทโมะว่าแก้ว

"ฉันไม่ได้มีปัญหาน่ะ!" ตอนนี้รู้สึกเสียใจมาก

"ถ้ามีปัญหามากก็กลับไปอยู่บ้านเธอเลยไป!"  โทโมะไล่แก้ว

"ฉันไปก็ได้ ไม่ได้อยากจะอยู่นักหรอก ฮึก.. นายมันใจร้าย!" แก้วกลั้นน้ำตาไม่อยู่ปลดปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา

ทันทีเมื่อได้ยินคำไล่ที่ออกมาจากปากของโทโมะ  แก้ววิ่งหนีออกนอกบ้านไป ส่วนโทโมะก็นิ่งๆไม่มีวิ่งตามแต่

อย่างใด

              ฉันวิ่งออกมาจากบ้านของโทโมะทันที  ฉันเสียใจมาก คนอยู่ด้วยกันมาตั้งนานแต่ไม่เคยเชื่อใจกันบ้าง

เลย ฉันยอมรับว่าฉันแกล้งเกล แต่ฉันไม่ได้เป็นคนใส่เกลือไปจริงๆ ทำไมไม่เชื่อกันบ้าง TT

"โอ๊ย!"  แก้ววิ่งออกมา แต่ดันสะดุดก้อนหิน หัวเข่าเลยถลอกเลือดออก ทำให้วิ่งไปไหนไม่ไหว เลยนั่งอยู่ตรงนั้น

ซึ่งก็ไม่ได้ห่างบ้านของโทโมะมาก

 "เจ็บอ่า TT" แก้วเอาผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวที่ติดตัวมาพันแผลที่เข่าไว้

เวลา 3 ทุ่มครึ่ง

"ป้าไปตามหาคุณแก้วนะค่ะ"  แม่นมขออนุญาติโทโมะ

"ไม่ต้องครับ"

"แต่มันดึกมากแล้วนะค่ะ"

"เด็กแบบนั้นโดนซะบ้างก็ดี"  โทโมะพูดเหมือนจะไม่ได้เป็นห่วงอะไรมาก คิดว่าเดี๋ยวก็คงกลับมาเอง แล้วตัวเองก็

เดินขึ้นห้องไป

เวลา 4 ทุ่ม

"ไม่มีใครเป็นห่วงฉันบ้างเลยหรอ" แก้วพึงพำอยู่คนเดียว แล้วก็นั่งกอดเข่าร้องไห้

"แม่ ฮึก..แก้วคิดถึงแม่"  คนเดียวที่ตอนนี้แก้วนึกถึงก็คือแม่ของตัวเอง

"คุณแก้วค่ะ" เสียงใครหว่า?

"คุณแก้ว" เรียกอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

"คุณแม่นม" ฉันเดินกระเผลกเข้าไปกอดคุณแม่นม พร้อมกับน้ำตา อย่างน้อยก็ยังมีคนเป็นห่วงฉัน แม่นมของโท

โมะที่รอเวลาจะกลับมาของแก้ว แต่พอเห็นว่าดึกมาแล้วยังไม่กลับมา ก็เลยออกมาตามหา โดยที่ไม่ได้บอกโท

โมะ

----------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วนะค่ะ เม้น+โหวตด้วยนะค่ะ