บำเรอรัก...... Ver. TK

 
 
 
 
         " คุณหวายจะไปไหนครับ"
         "  ไปตายมั้ง..ถามอะไรโ ก็ไปให้ไกลจากบ้านหลังนี้ไง  น่ารำคาญ "
         " แต่คุณเฟย์กับคุณแก้วเค้า "
 
         "เค้าแล้วไงย่ะ  อยู่ไปก็มีแต่ทำให้เรื่องใหญ่  ไปหาที่สงบสติอารมณ์แล้วค่อยกลับมาดีกว่า  ไปเปิดประตู "
 
         "  ครับๆๆ  แม่คุณนาย "
 
         " อยากถูกไล่ออกหรือไง  ถึงมากวนตีนฉันน่ะ "
 
 
       หญิงสาวเดินไปที่รถยนต์คันหรู จงเบรีบเปิดประตูให้ทันทีที่ร่างเพรียวขึ้นนั่ง  เค้าก็รีบอ้อมมานั่ง
 
ด้านคนขับแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
 
 
 
@@@@@@
 
เขื่อนพยุงร่างเฟย์นั่งลงบนโซฟา  แล้วย่อตัวลงตรงหน้าเธอ  มือหน้าเช็ดน้ำตาให้ที่แก้มนวล
 
          "  สักวันหนึ่งเค้าจะเข้าใจเธอ เฟย์ "
 
          " ฮึก  แล้วเมื่อไหร่ หล่ะเขื่อนเมื่อไหร่ พวกเค้าถึงจะเข้าใจฉัน"
 
          "มันต้องมีวันนั้นสิ  "
 
          "  ฮือๆๆ  เมื่อไหร่ เค้าจะกลับมา เมื่อไหร่เค้าจะกลับมาหาฉันและลูก ฉันเหนื่อยแล้ว 
เขื่อน นายช่วยบอกเค้าให้กลับมาที  ช่วยติดต่อเขาให้ฉันที "
 
 
คนร่างเล็กเขย่าแขนเขื่อน  ชายหนุ่มทำหน้าหงุดหงิด เมื่อคนตรงหน้าเอ่ยถึงคนที่เป็นพ่อของหวาย
และแก้ว
 
 
          " ขอโทษน่ะ  เฟย์ มันยังไม่ครบกำหนดเวลา  เธอควรจะให้แก้วมีความสุขบ้างน่ะ "
 
          " เมื่อไหร่หล่ะ  วันนั้นจะมาถึง  แล้วฉันต้องทำไง  ฮึก  ที่จะให้แก้วหายโกรธฉัน"
 
          "  แก้วอยากอยู่กับใครที่สุดหล่ะ  เธอน่าจะรุ้คำตอบดีน่ะ "
 
เขื่อนเอ่ยแค่นั้น ก่อนจะเดินออกไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดอยุ่ที่มันค้างคาใจ
 
 
          " เมื่อไหร่ เธอจะลืมเค้าสักทีเฟย์"
 
 
 
 
 
*****
 
          ป็อปปี้เดินกลับเข้ามาใน บ้านหลังกลับจามหาลัย  หญิงสาวมองหาผู้เป็นพี่ชาย  แต่ก็ไม่เจอ 
 
 พลันเสียงวิ่งลงมาจากบันได  ทำให้เธอรีบหันไปมอง ปรากฎภาพผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่งอยู่ในชุดนุ่ง
 
ผ้าขนหนูตัวเดียว ที่กำลังหอบเสื้อผ้าตนเอง วิ่งออกไปจากบ้าน
 
 
          " เดี๋ยวก่อนสิคุณ  คุณ  ไปซะแล้ว  "
 
 
        ป็อปปี้จะวิ่งตามไป  แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว  ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร  มาอยู่ในบ้านเธอได้ไง 
 
 แล้วทำไมสภาพเธอถึงไร้เสื้อผ้าหล่ะ
 
ตึง  โครม !   เสียงตึงตังบนห้องทำให้ดวงหน้าสวยรีบหันไปมอง 
 
 
           "  หรือว่า  พี่โทโมะ  !! "
 
 
 
             หญิงสาวรีบก้าวขาขึ้นไปบนห้อง  มือเรียวกระชากประตูออกทันที  ภาพที่เธอเห็นตรงหน้า
 
คือผู้ชายคนหนึ่ง กำลังอยู่ในสภาพกึ่งเปลือย มีผ้าขนหนูพันตัวอยู่ชิ้นเดียว  กำลังนั่งดื่มเหล้า
 
  ข้างๆตัวมีแต่ของที่ถูกปัดอย่างระเนระนาด  และผู้ชายคนนั้นคือ พี่ชายของเธอเอง
 
 
          " พี่โทโมะ ทำไมสภาพพี่ถึง.... "
 
         "คราย...อย่ามายุ่งกับฉาน ออกไปน่ะ !! "
 
         "  ฉันเองค่ะ  ป็อปปี้น้องสาวพี่ไง  "
 
        ป็อปปี้ เดินไปหา  ร่างบางย่อลงเก็บของ  พยายามไม่หันไปมองสภาพพี่ชายตนเอง 
 
 ถึงจะเป็นพี่น้อง  แต่เมื่อมาเห็นโทโมะที่อยู่ในสภาพแบบนี้ เธอก็รับไม่ได้เช่นกัน
 
           "น้องป็อปหรอ  เอิ่ก...มีอาราย  "
 
           " พี่ชายนอนไปเถอะ  เดี๋ยวป็อปจะเก็บห้องให้ "
 
        ให้ตายสิ   เมื่อไหร่จะหลับๆไปน่ะ   หญิงสาวยังคงก้มหน้าเก็บของต่อ แต่จู่ๆ โทโมะที่ไม่รู้เดิน
 
มาหาเธอเมื่อไหร่  กระชากแขนเธอให้ลุกขึ้นยืน  ทำให้เธอเซไปซบกับแผงอกแกร่งเปล่าเปลือย
 
 
ของเขา  ดวงหน้าสวยแดงซ่าน  เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่าดวงตาคู่สวยนั้นกำลังจับจ้องเธออยู่
 
 
           "เอ่อ....พี่ชายปล่อยฉันก่อนเถอะค่ะ ....ฉันจะเก็บของ  "
 
 
         หญิงสาวรีบหลบตา  ใจดวงน้อยๆเต้นแรงจนมันได้ยินชัด แต่คนร่างสูงกลับใช้มือแกร่งของเขา
 
ประคองหน้าเธอให้หันกลับมา
 
 
           "  เธอสวยขึ้นมากเลยน่ะป็อปปี้...สวยซะจนฉันอยากคิดว่าเธอไม่ใช่น้องสาวของฉัน"
 
           " พี่โทโมะ พี่พูดอะไร....อุ๊บ "
 
 
 
 
 
        ลิ้นร้อนซอกซอนในโพรงปากนุ่ม ความหอมหวานจากร่างบางทำให้โทโมะลืมตัว รวมถึงฤทธิ์
 
เหล้าที่มีอิทธิพลเป็นอย่างมากแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์บางอย่างที่เขาไม่สามารถห้ามมันไว้ได้จึงผลัก
 
ร่างบางลงบนเตียงป็อปปี้พยายามขัดขืน
 
 
แต่อีกใจหนึ่งของเธอกำลังบอกว่าเธอก็ต้องการสิ่งนี้จากเขา เพราะเธอได้หลงรักพี่ชายของเธอเข้า
 
แล้วแม้จะรู้ว่ามันผิด  แต่เธอก็ไม่สามารถห้ามใจตัวเองไว้ได้ มือแกร่งเปลี่ยนจากการมัดกุมหญิงสาว
 
เป็นเริ่มปลดกระดุมเสื้อของป็อปปี้  หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มอย่างหวาดกลัว พยายามผลักร่างที่
 
โถมทับออก แม้ตัวเธอแทบจะไม่มีแรงแล้วก็ตาม
 
 

             "  พี่โทโมะ...ฮึก...."
 
 
     น้ำตาหยดน้อยๆไหลลงอาบแก้ม เมื่อเธอไม่สามารถสู้แรงมหาสารคนตรงหน้าด้วย ลิ้นร้อนของเขา
 
โลมเลียไปตามซอกคอขาวอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะขึ้นมาหาความหวานจากปากนุ่มอีกครั้ง  สัมผัส
 
ตรงแก้มที่เปียกชื้นทำให้เขาชะงัก  เงยหน้ามองเธอ
 
 
 
            "น้องป็อป.......ให้ตายสิ ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย "
 
 
โทโมะผละออกจากร่างบางขึ้นนั่ง  มือหนากุมหน้าผากตนเองไว้พยายามตั้งสติ
 
            "  ออกไป  "
 
           " ฮึก...พี่..."
 
 
     ป็อปปี้ลุกขึ้นนั่ง  น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม  มือเรียวรีบเอามือปกปิดตนเอง เพราะเสื้อผ้าเธอถูกคน
 
ตรงหน้าปลดกระดุมจนเกือบหมด
 
 
           "  ฉันบอกให้ออกไป๊ !! "
 
 
 
       เสียงตวาดลั่นทำให้หญิงสาวสะดุ้ง  รีบลุกขึ้น  เดินออกไป  แต่เมื่อเธอจะเอื้อมไปเปิดประตู  
 
 
ประตูก็ถูกเปิดออกด้วยมือใครคนหนึ่งซะก่อน  ป็อปปี้เบิกตากว้างเมื่อเห็นใครยืนอยู่ตรงหน้า  
 
 
คนตรงหน้าก็ดูช็อคไม่แพ้กัน  มองเธอและโทโมะสลับกันไป
 
 
 

           " โทโมะ  ป็อปปี้  พวกเธอทำอะไรกัน !! "
 
 
 
 
 
 
***มันอาจไม่สนุกน่ะ ยังไงก็ขอโทษด้วย****