บำเรอรัก...... Ver. TK

 
 
  "  เจ็บมั้ย...."
 
 
 
            ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเสียงเเผ่ว  มือหนาเอื้อมไปแตะดวงหน้างามที่มีรอยหยาดน้ำตาเปื้อนอยู่
 
แก้วหันหน้าหนี  
 
                  
                     "  เจ็บกายไม่เท่าไร  แต่ใจ.....ช่างฉัน นายกลับบ้านไปเลย ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้า
อีก  ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย..โทโมะ "
 
                    " ยังไม่หายโกรธฉันอีกหรอ   ช่วยคุยกับฉันเหมือนเดิมได้มั้ย  อย่าทำเหมือนฉันเป็น
คนอื่นที่เธอไม่รู้จัก "
 
 
          ใบหน้าสวยหันขวับกลับมาจ้องหน้าเขา อย่างโมโห ที่กำลังมองเธอด้วยเเววตาเศร้าสร้อยอยู่
 
   มือเรียวแกะมือเค้าที่กุมอยู่ออก  
 
 
                    "  หึ  ใครกันแน่ที่ทำแบบนี้ก่อน  ใครกันแน่ที่ทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน  ใครกันแน่ที่ทำ
ให้ฉันเจ็บปวด  ไม่ใช่นายหรือไง  ฮึก  ที่เป็นคนทำมัน  นายทำร้ายจิตใจฉันมากมายแค่ไหน  ฉันไม่
เคยลืม  ออกไป  ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก  ออกไป๊!!  "
 
 
          โทโมะ คว้าร่างบางมากอดแน่น  เค้ารู้ว่าเค้าทำผิด  แต่เค้าก็ไม่อยากให้เธอพูดถึงอดีตอีก มัน
 
ทำให้เค้ารู้สึกว่าตนเองเป็นคนเลวมากมาย  หญิงสาวในอ้อมกอดดิ้นให้หลุด  แต่เพราะขาทั้ง2ข้างเข้า
 
เฝือกอยู่ทำให้เธอดิ้นไม่ถนัด  เลยหยุดนิ่งลง ปล่อยให้เขาครอบครองอ้อมกอดเธอไป
 
 
                 "  ฉันขอโทษ  ฉันขอโทษ  อภัยให้ความงี่เง่าของฉัน ได้มั้ย"
 
 
                 " ฮึก..ง่ายขนาดนั้นเลย หรอ  มันน่ายกโทษให้ง่ายๆเลยหรอ  พอเถอะ  ฉันไม่มีวันกลับ
ไปรักนายอีกโทโมะ  ฉันกำลังเริ่มต้นชีวิตใหม่  ฉันกำลังจะแต่งงาน "
 
 
                 "  กับป็อปปี้ใช่มั้ย  เธออย่าแต่งได้มั้ย  ขอร้อง  อึก  อยู่กับฉันได้มั้ย "
 
 
 
โทโมะผละร่างบางออก แก้วเงยหน้าขึ้นมองเเละเห็นน้ำตาที่ไหลหยดลงบนแก้มใสของชายหนุ่ม 
 
 มือเรียวค่อยๆยกขึ้นจะเช็ดให้  แต่ก็ต้องชะงักไว้ สะบัดหน้าไปทางอื่น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์
 
 
                 "  ไม่  ฉันไม่มีวันกลับไปใช้ชีวิตเป็นผู้หญิงโง่เง่าคนหนึ่งอย่างนั้นอีก 
 
 ไม่ต้องมาที่นี่อีก  โชคดี "
 
 
 
         แก้วล้มตัวนอนลง  หลับตาทันที  โทโมะมองคนตรงหน้านิ่งอย่างเศร้าสร้อย  มือหนายกขึ้นปาด
 
น้ำตาตนเองทิ้ง  เมื่อก่อนยามเค้าร้องไห้ท้อแท้ใจ มีคนตรงหน้าคอยปลอบใจและคอยเช็ดน้ำตาให้
 
เค้าเสมอ  แต่เค้าไม่เคยใส่ใจมันสักครั้ง  พอมาตอนนี้เธอยืนยันว่าไม่มีวันที่จะกลับมายืนเคียงข้างเค้า
 
เค้าควรทำไงดี  ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปในที่สุด
 
 
 
                   "คนที่เธอต้องแต่งงานด้วย คือฉันแก้ว  ไม่ใช่ป็อปปี้ "