บำเรอรัก...... Ver. TK

           
 
 
  "    ฮึก..แต่นายไม่ได้รักฉัน  คนที่นายรักอยู่เสมอคือแก้ว  ได้โปรดในเมื่อนายหายไปแล้ว 
ก็ขอให้หายตลอดไปเถอะ ปล่อยเรา 2 คนพี่น้องไป...อุ๊บ "
 

        ริมฝีปากอวบอิ่มถูกปกปิดด้วยริมฝีปากหนาที่ทาบลงมาอย่างรวดเร็ว  หวายถึงกับเข่าอ่อน 
 จูบนี่ จูบที่เธอได้ลิ้มรสมันเมื่อ 2 ปีก่อน  ทำไมมันช่างหอมหวานเหมือนเดิม หญิงสาวหลับตาลง
พร้อมหาดน้ำตาเม็ดสุดท้าที่ไหลอาบแก้ม  จูบตอบคนตรงหน้าอย่างดูดดื่มและหอมหวาน 
 
           " คุณหวาย  คุณโทโมะ  !!!!!!"
 
 
 
เสียงตะโกนทำให้คนทั้ง 2 แยกออกจากกัน    เฟย์ยืนมองทั้งคู่ด้วยสีหน้า

ไม่พอใจ  รวมถึงเขื่อนที่เพิ่งเดินเข้ามากับป็อปปี้ที่เพิ่งมาถึง
 
        " คุณเฟย์!....."
 
หวายเอ่ยเสียงแผ่ว ตอนนี้ร่างของเธอเริ่มสั่น เพราะถูกจับได้
 
          " เขื่อน  พาคุณหวายออกไปก่อนฉันอยากจะคุยกับคุณโทโมะหน่อย คุณป็อปปี้อยู่ด้วยก็ได้ "
 
          " ครับ คุณเฟย์  ไปครับคุณหวาย  สงสัยคุณแก้วจะฟื้นแล้ว ไปเถอะ"
 
      เขื่อนเดินมาหาหวาย ที่ยืนมองหน้าโทโมะเพื่อขอความคิดเห็น  แต่คำตอบที่
เธอได้รับกลับเป็นเพียงใบหน้าที่เย็นชา  แล้วเมินใส่เธอ หญิงสาวได้แต่เดินหน้า
เศร้าตามเขื่อนไป  ความเงียบสงัด ปกคลุมเข้ามาแทนที่  เฟย์สูดลมหายใจ 
ใบหน้าสวยเปลี่ยนไปคนละคนเมื่อตอนอยู่กับลูกๆ ตอนนี้เฟย์โหมดโหดเข้ามา
แทนที่ ซึ่งโทโมะเคยเจอมาแล้วจึงไม่ได้รู้สึกตกใจอะไร
 
 
            " นายโทโมะ "
รวมถึงสรรพนามหน้าคำของเขาก็เปลี่ยนไป
 
            "  ครับ "
            "  ทำอะไร กะจะเอาลูกของฉันทั้งพี่ทั้งน้องเลยหรือไง "
            " เปล่าครับ "
            "  แต่สิ่งที่นายทำเมื่อกี้ มันไม่ตรงกับคำที่นายกำลังพูดอยู่ตรงนี้ "
            "......"
            "  เหอะ  พูดไม่ออกหล่ะสิ   นี่คุณป็อปปี้คู่หมั้นของแก้ว ผู้ชายที่ฉันจะให้แก้วแต่งงานด้วย "
 
 
     เฟย์ชี้ไปที่ป็อปปี้   โทโมะมองตามด้วยสีหน้านิ่งเฉย พยักหน้ารับนิดนึงเมื่ออีกฝ่ายโค้งสวัสดีเค้า
 
            "   แล้วไงครับ  ผมเป็นคนที่แก้วรัก "
            " เลิกยุ่งกับแก้วซะ !! "
            " ไม่มีทาง "
            "  แก้วจะต้องแต่งงานภายเดือนหน้า   นายเป็นคนทิ้งเธอไปเอง อย่ามาหวงก้างหน่อย
เลย  รวมถึงหวายด้วย  ตอนนี้ฉันหาคนที่เหมาะสมกับเธอไว้แล้วด้วย"
 
 
            " คุณเฟย์พูดไปก็แค่นั้น  ผมรักแก้ว  แก้วก็รักผม คุณไม่มีวันแยกเราออกจากกันได้
  ผมยอมรับว่าเมื่อก่อนผมทิ้งเธอไปจริงๆ  ถ้าหากคุณไม่สร้างเรื่องมาทำให้ผมเข้าใจผิด "
 
            " นี่นายกล้าลองดีกับฉันหรอ    เหอะ  ที่ฉันทำไปเพื่อให้แก้วรู้แจ้งไงหล่ะ  ว่าแฟนมันเลวแค่
ไหน  เล่ยชู้กับพี่สาวตนเองน่ะ "
 
      โทโมะนิ่งอึ้งกับคำพูดของคนตรงหน้า  ป็อปปี้มองอย่าสับสน เพราะเค้าไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน
 
            " พูดไม่ออกอีกหล่ะสิ....มีความสุขจังเลยน่ะ  ได้พี่สาวแฟนตนเองเป็นเมียน่ะ 
 งั้นก็ปล่อยแก้วไป  แก้วไม่เหมาะกับนาย "
 
            " แต่แก้วเป็นเมียผมแล้ว ได้ยินมั้ย  เรา 2 คนเป็นผัว-เมียกันแล้ว เป็นกันก่อนที่ผมจะได้
กับหวายอีก   "
 
            " ว่าไงน่ะ "
 
     เผียะ!  เผียะ!  เฟย์ปราดเข้าไปตบหน้าชายหนุ่ม 2 ครั้งติดกันอย่างโมโห 
  ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน  เป็นไปไม่ได้
 
           "  ตั้งแต่เมื่อไหร่   เรื่องนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ "
           " ม.ปลายปีสุดท้าย  "
           "  ฮึก..เลวที่สุด  อย่ามายุ่งกับลูกฉันอีก  ไปให้พ้น "
     เฟย์ใช้แรงผลักคนตัวสูงอย่างบ้าคลั่ง  จนป็อปปี้ต้องมาจับตัวไว้  เค้าก็รู้สึก
ช็อคไม่น้อย  เมื่อรู้ว่าที่คู้หมั้นตนเองไม่บริสุทธิ์แล้ว  แต่เขาก็ยังรักเธออยู่ดี
 
           "  อ้าววว  พี่โทโมะมายืนทำไมตรงนี้ค่ะ  พี่แก้วฟื้นแล้ว  ดูเหมือนจะเพ้อหาพี่น่ะค่ะ"
 
     ป็อปปี้ที่เพิ่งออกมาเดินมาตามโทโมะที่ยืนนิ่งอยู่  โทโมะพยักหน้ารับแล้วก้าวเดินตามไป 
 โดยไม่ลืมหันมามองเฟย์ก่อนไป
 
            " เรื่องนี้คุณวางเกมส์ให้ลูกสาวของคุณไว้เดิมพัน  ผมก็จะร่วมเล่นมันด้วย  เพราะผมจะแย่ง
เธอมากลับมาเป็นของผม  ....เข้าไปหาแก้วกันเถอะคุณเฟย์ "
 
        โทโมะเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่นในตอนแรก  ก่อนจะยิ้มออกมา แล้วเปลี่ยน
เป็นเสียงสดใสทันที  การเล่นละครเริ่มต้นแล้ว เฟย์สะบัดมือป็อปปี้ออก  ก่อนจะ
ก้มหน้าลงเช็ดน้ำตาออก  แล้วเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
 
 
             " คุณโทโมะ คุณแก้วฟื้นแล้วใช่มั้ยค่ะ  ไปหาเธอกันดีกว่าค่ะ  ไปกันเถอะคุณป็อปปี้ "
 
    เฟย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงรีบเร่ง  รีบวิ่งไปที่ห้องแก้วก่อนใครด้วยสีหน้าห่วงลูกสาว
เต็มที่  โทโมะหันมามองป้อปปี้ด้วยแววตาแข็งกร้าว  ก่อนจะเดินนำเขาเข้าไป
 
             "ป็อปปี้...นายมาอยุ่ที่นี่ได้ไง "
 
     ป็อปปี้หันไปตามเสียงพูด  เขาถึงกับอึ้งไปชั่ววินาที เมื่อเห็นใครที่ยืนมองเขาอย่างอึ้งๆอยู่เช่นกัน
              "  เธอ......."
 
หญิงสาวผมสีไม้ จ้องเค้าตั้งแต่หัวจรดเท้า  ริมฝีปากสวยสดเผยรอยยิ้มเหมือนดีใจ ขาเรียวเล็กเดิน
เข้ามาหาเขา แต่คนร่างสุงกลับถอยหลังหนีเธอ
 
            " นายเป็นไงบ้าง.....ฉันเป็นห่วงนายมากเลยน่ะ กลัวว่านายจะ..."
            " กลัวว่าฉันจะฆ่าตัวตายงั้นเรอะ   เหอะๆ  เธอคิดผิดแล้ว แค่เธอฟันฉันแล้วทิ้ง  ฉันไม่
เสียใจจนฆ่าตัวตายงั้นหรอก   ตอนนี้เธอสำหรับฉัน มันก็แค่ผู้หญิงเลวๆคนหนึ่ง ที่หาผู้ชายกินไม่
เลือก  ....."
 
 
เผียะ!  เผียะ !  มือเรียวเล็กฟาดไปที่ใบหน้าหล่อของป็อปปี้เต็มแรง  ดวงตาโตของ
หญิงสาววาวโรจน์  ร่างเล็กสั่นเทาอย่างเจ็บแค้น  ป็อปปี้เเอามือลูบแก้มตนเอง
  ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมา
 
 
            "ไม่เจอกัน 4 ปีปากดีขึ้นเยอะเลยน่ะ    "
            "  ฉันจะพูดดีกับคนที่ควรพูดเท่านั้น  แต่สำหรับนังแพศยาอย่างเธอ นั่นไม่  "
            " นี่นาย........"
            "  นั่นเธอจะทำอะไรน่ะ  "
       คนร่างเล็กชะงักมือที่กำลังจะฝากบนใบหน้าหล่อของซีวอนอีกรอย   ก็มีเสียง
หนึ่งตะโกนขึ้นขัดจังหว่ะเธอก่อน  มือเรียวลดลงอย่างหงุดหงิด  ดวงหน้าสวยหัน
กลับมามอง คนข้างหลัง เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เธอถึงกับทำหน้าเบื่อหน่ายขึ้นมา
            "  นี่นายจะตามฉันมาอีกทำไม หา   ฉันบอกแล้วไงว่ามาเยี่ยมเพื่อน ให้ตายสิ  งี่เง่าชะมัด "
 
 
 
*******อัพอีกดีมั้ยเนี่ย   ถ้าอยากให้อัพ เม้น+โหวตด้วยน้า******
ใครมาทักป็อปปี้อ่า