บำเรอรัก...... Ver. TK
aeytomokaew
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
2
การกลับมา 2
" ขอบคุณน่ะจงเบที่ยอมรับงานนี้ มันอาจจะเงินไม่เยอะ แต่ฉันก็ขอบใจนายมากๆเลยน่ะ "
หญิงสาวร่างเล็ก ผู้ที่ใบหน้าสวย น่ารักราวกับตุ๊กตา ผมยาวสั้นเคลียใหล่ดัดลอนเข้ารูป ใครจะ
ไม่รู้ว่าหญิงสาวสวยน่ารักคนนี้จะมีลูก 2 แล้ว แถมยังโตเป็นสาวสะพรั่งกันทั้ง 2 คนด้วย ชายหนุ่มใบ
หน้าตาหลอเหลา ตาตี๋ แสดงให้เห็นถึงเชื้อชาติเกาหลี
ไม่มีเชื้อไทยปะปนปม้แต่น้อย แต่เขาก็ชอบที่นี่ มันเหมือนบ้านหลังที่ 2 ของเขา และเขาก็ตกหลุมรัก
ผู้หญิงตรงหน้าเพื่อนทางธุรกิจของเขา
" ขอแค่เฟย์เอ่ยมา ผมก็ยอมทำทุกอย่าง "
มือหนาเรียวเอื้อมไปจับมือเล็กที่ตั้งอยู่ เฟย์มองมือของเขา ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าคนตรงหน้า
รู้สึกยังไงกับเธอ แต่เธอมีลูกถึง 2 คนแล้ว คงไม่มีใครอยากมีภาระเพิ่มขึ้นเพราะเธออยู่
อีกอย่างตอนนี้เธอก็ไม่พร้อมจะเปิดรับใครอีกด้วยเช่นกัน หญิงสาวยิ้มแก้เก้อ ชักกลับมือออกมา
" ขอบคุณค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันจะติดต่อจงเบไปทีหลังน่ะ ขอคุยกับคุณหวายและคุณแก้วก่อน "
" ก็คุยกันตรงนี้เลยสิค่ะ คุณเฟย์ "
เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างเย็นเฉียบ เฟย์หันหน้าไปมอง หวายที่อยู่ในชุดเกาะอกสีดำสุดเซ็กซี่
เผยให้เห็นเนื้อหนังผิวน้ำผึ้งน่ามอง ขาเรียวเกรด A ก้าวเดินมาหยุดตรงหน้าเฟย์และจองเบ
พร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง ซึ่งผู้ชายที่อยู่ในร้านอาหารต่างมองก็อย่างเพ้อฝัน
และน้ำลายไหลไปตามๆกัน ยกเว้นจองเบ ที่ทำหน้าเซ็งเมื่อเห็นหวายเพราะทุกครั้งที่เขามีโอกาสอยู่
กับเฟย์ตามลำพัง หวายชอบมาขัดจังวะเขา ณ จุดสำคัญเสมอ ตอนที่เขาจะสารภาพรักแม่ของเธอ
" คุณหวาย มาได้ไงเนี่ย แล้วทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้......."
" ฉันเพิ่งไปเที่ยวผับดื่มกับเพื่อนมาค่ะ แล้วนี่คุณเฟย์มีอะไรคุยกับฉันและคุณแก้วค่ะ "
" เอ่อ...คือ ........"
" คุณเฟยย์ ให้ผมไปอยู่ที่บ้านด้วย พอดีผมไม่มีบ้านอยู่ "
" เหอะๆ พวกไม่มีหัวนอนปลายเท้า "
หวายเอ่ยแทกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ใบหน้าสวยหวานยิ้มหวานให้เขา แต่นี่มันคือรอยยิ้มนาง
มารชัดๆ
" ใช่ ผมยอมรับข้อนี้ ผมเป็นเหมือนที่คุณว่าจริงๆ แต่ผมไม่ได้อยุ่เปล่า"
" อ้อ.....งั้นนายจะไปเป็นคนใช้บ้านฉันงั้นสิ ยินดีต้อนรับเสมอจร้า"
" คุณหวาย......แม่ให้คุณจองเบไปเป็นการ์ดของลูก ให้เงินเดือนเขาด้วย มีอะไรอีกมั้ย "
" ว่าไงน่ะค่ะ นี่คุณเฟย์กำลังพูดว่าอะไรน่ะ "
สีหน้าหวายเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง ตอนนี้ใบหน้าสวยกำลังโกรธเกรี้ยวและเตรียมพ่นไฟได้
เสมอ
" ก็พูดเหมือนที่คุณหวายได้ยินนั่นแหล่ะ ตั้งแต่วันนี้ตองเบคือผู้จัดการของลูก เขาจะช่วย
ดูแลลูกทุกอย่างไม่ว่า เรื่องงาน หรือเรื่องส่วนตัวเหมือนคุณแก้ว น้องสาวลูกไงหล่ะ คุณหวายโตแล้ว
น่ะ หัดทำตัวเหมือนน้องสาวบ้าง "
เฟย์ยังคงพูดอย่างใจเย็น เพราะถ้าเธอเถียงกลับไป เรื่องจะเลวร้ายกว่านี้อีก
" เหอะๆๆ เหมือนน้องสาวงั้นหรอ คุณเฟย์คิดว่าเขามีความสุขหรือไงที่ต้องเติบโตด้วยเส้น
ทางที่คูณปูให้มาตั้งแต่จำความได้ คุณไม่เคยเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่อย่างแท้จริงคุณเฟย์ คุณไม่
เคยเข้าใจความรู้สึกของฉันกับน้อง คุณไม่เคยให้ความรักที่พวกเราต้องการ คุณให้แต่ความสุขที่คุณ
เนรมิตรขึ้น คุณมันไม่ใช่แม่ของฉันและน้อง "
ซ่า!สสสส เเก้วน้ำถูกยกขึ้นด้วยมือเรียวของหวาย และสาดเข้าไปที่ใบหน้าเฟย์เต็มแรง
หยดน้ำไหลลงลุ่เสื้อผ้ารวมถึงน้ำตาของเธอเช่นกัน จองเบมองอย่างตกใจรีบหยิบทิชชูไปเช็ดให้
แต่เขาถูกคนร่างเพรียวดักขาให้ล้มซะก่อนจะมาถึงร่างเฟย์ซะอีก ผู้คนในร้านต่างกันอึ้งและหัวเราะ
ปะปนกัน
" มันน้อยไปสำหรับคนอย่างคุณ คุณเฟย์ "
หวายเอ่ยเสียงสั่น เธอดูตกใจกับการกระทำตนเองไม่น้อยที่สาดน้ำใส่ผู้ให้กำเนิดแต่ก็ไม่ได้พุด
ขอโทษ
Rrrrrrr เฟย์ยังไม่ได้โต้เถียงกลับแต่อย่างใด โทรศัพท์ก็ดังขึ้นซะก่อน หญิงสาวกดรับโดยไม่สนใจ
ท่าทางของหวาย หญิงสาวเอ่ยบังคับไม่ให้เสียงสั่น
" ฮัลโหล..เฟย์พุดค่ะ ...........อะไรน่ะค่ะ!!! แก้วรถคว่ำหรอ ค่ะ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ "
หวายชะงัก หันมามองหน้าเฟย์อย่างงงๆ ตอนนี้เฟย์รีบเก็บกระเป๋าและเอกสารงานของตน
" คุณแก้วเป็นอะไร...... "
" คุณแก้วรถคว่ำ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล ยังไม่ทราบอาการเลย แต่โคม่าพอสมควร"
เฟย์รีบตอบ คว้ากระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเดนออกไปอย่างร้อนรน อย่าเป็นอะไรไปน่ะแก้ว
ไม่งั้นแม่จะไม่ให้อภัยตนเอง ฮึก หวายยืนนิ่งอึ้งกับคำตอบที่ได้รับ น้องสาวของเขารถคว่ำอย่าง
นั้นหรอ โธ่ แก้วน้องพี่ หญิงสาวคิดอย่างเสียใจ รีบวิ่งตามเฟย์ออกไปติดๆ ทั้งให้จองเบที่นั่งเจ็บ
ขาอย่างไม่สนใจเลย
ณ ที่โรงพยาบาล
โทโมะและป็อปปี้นั่งอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน โทโมะนั่งกุมมือตนเองแน่นอย่างกังวลใจ เมื่อ
แก้วออกไปจากบ้านเขาไม่ถึง นาที เขาได้ยินเสียงรถชนกันอย่างแรงเลยวิ่งออกกมาดู ซึ่งทำให้เขา
ช็อคมาก เพราะรถคันหนึ่งคือรถของเธอ เขารีบวิ่งไปดูก็เห็นร่างของเธอสลบอยู่ภายใต้รถที่คว่ำอยู่
รีบงัดร่างของเธออกมาด้วยตนเองแม้จะถูกป็อปปี้ห้ามเพียงใดเพราะกลัวรถจะระเบิดออกมา
ชายหนุ่มไม่ลดละจึงช่วยเธออกมาได้สำเร็จและรีบพาส่งโรงพยาบาลทันที
เสียงวิ่งตึกตักทำให้ทั้ง 2 หันไปมอง หวายและเฟย์ต่างวิ่งมาด้วยความร้อนรน หวายชะงักเท้าเมื่อ
เห็นว่าใครนั่งอยู่ หญิงสาวทำหน้าแปลกใจ ก่อนจะเดินผ่านไปไม่หันมอง โทโมะนี่ กลับมาทำไม
" คุณแก้วเป็นไงบ้าง โทโมะ "
เฟย์เอ่ยถามอย่างร้อนรน น้ำตาไหลอาบหน้าเพราะเป็นห่วงลูกสาวมากมาย
" หมอยังไม่ออกมาเลยครับ ใจเย็นๆก่อนน่ะครับ "
" ใช่ค่ะคุณเฟย์ ใจเย็นๆน่ะค่ะ พี่แก้วต้องไม่เป็นอะไรน่ะค่ะ "
ป็อปปี้เอ่ยบอก เธอก็ไม่ต่างจากทุกคน เพราะเพิ่งร้องไห้เสร็จไปเมื่อกี้เช่นกัน เฟย์เดินไปที่
ประตู มองหวายนิดนึง แต่ไม่กล้าเข้าไปกอดปลอบใจ เลยได้แต่ยืนรอลุ้นดูอยู่เท่านั้น
แกร๊ก เสียงเปิดประตูออกมา ทุกคนรีบปราดเข้าไปล้อมรอบอย่างใจจดใจจ่อ
" ลูกของฉันเป็นไงบ้างค่ะหมอ "
" ใจเย็นๆครับ คุณแก้วปลอดภัยแล้ว ถือว่ารอดมาได้อย่าน่าตกใจเลยน่ะครับ รถยับถึง
ขนาดนั้น เดี๋ยวหมอย้ายคนไข้ไปในห้องพักธรรมดา เพื่อรอดูอาการ หมอขอตัวน่ะครับ"
ร่างของหมอเดินลับตาไป ทั้ง 4 คนถอนหายใจโล่งอกเฟย์หันมายิ้มให้ลูกสาวอีกคนที่ยืน
ยิ้มอยู่เช่นกัน แต่ต้องหุบยิ้มเมื่ออีกฝ่ายหุบยิ้มแล้วเมินใส่เธอ โทโมะแอบสังเกตดูเหมือนความ
สัมพันธ์ของคนในครอบครัวนี้จะไม่ราบรื่นเท่าไร ป็อปปี้ชวนเฟย์ไปดูแก้วทันที โดยไม่ได้สังเกต
อะไรทั้งนั้น เมื่อทั้ง 2 ไปเหลือเพียงแค่หวายและโทโมะที่ยืนเงียบกันอยู่
" นายกลับมาทำไม โทโมะ"
หวายเอ่ยถาม หลังเงียบอยู่นาน โทโมะยิ้มเยาะ เปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง
เดินไปสวมกอดร่างเพรียวจากด้านหลัง
" หึหึ ก็กลับมาหาเธอไงหวาย ฉันคิดถึงเธอมากเลยน่ะ "
"เหอะ อย่ามาโกหกฉันดีกว่า นายคิดถึงแก้วหล่ะสิ "
" น่าเบื่อจัง คนรู้ทันนี่ เพราะเธอเดาใจฉันออกอยู่เรื่อยฉันเลยชอบเธอไงหวาย "
" ปล่อยมือของนายออกจากฉันน่ะ เรื่องระหว่างเราขอให้มันเป็นแค่ความทรงจำก็พอ
อย่ามาทำแบบนี้กับฉันอีกเลย แค่นี้ฉันก็สมเพชตนเองมากแล้ว ฮึก แค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดต่อแก้วมาก
พอแล้ว"
ดวงหน้าสวยแปดเปื้อนไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง โทโมะหันร่างสวยมาหาเขา ยกมือขึ้นปาดน้ำตา
จากดวงหน้าสวย
" ฮึก..แต่นายไม่ได้รักฉัน คนที่นายรักอยู่เสมอคือแก้ว ได้โปรดในเมื่อนายหายไปแล้ว
ก็ขอให้หายตลอดไปเถอะ ปล่อยเรา 2 คนพี่น้องไป...อุ๊บ "
ริมฝีปากอวบอิ่มถูกปกปิดด้วยริมฝีปากหนาที่ทาบลงมาอย่างรวดเร็ว หวายถึงกับเข่าอ่อน
จูบนี่ จูบที่เธอได้ลิ้มรสมันเมื่อ 2 ปีก่อน ทำไมมันช่างหอมหวานเหมือนเดิม หญิงสาวหลับตาลง
พร้อมหาดน้ำตาเม็ดสุดท้าที่ไหลอาบแก้ม จูบตอบคนตรงหน้าอย่างดูดดื่มและหอมหวาน
" คุณหวาย คุณโทโมะ !!!!!!"
อัพแล้วน่ะ ถ้าอยากอ่านต่อก็เม้นๆๆ+โหวตด้วยน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
