บำเรอรัก...... Ver. TK

 
 
 
  
  
โทโมะค่อยๆลืมตาขึ้น มองหาคนที่เขาอยากเจอเป็นคนแรก หลังจากที่เขาและเธอมีความสุขสมกันไม่
รุ้กี่ครั้ง  ดวงตาเรียวกวาดตามองไปทั่วห้อง แต่พบกับความว่างเปล่า ไปไหนของเธอน่ะ  หรือจะหนี
ฉันไป
  
  
  
  
“ แก้วเธออยุ่ไหน...... ”
  
  
  
ชายหนุ่มคว้าเสื้อคลุมมาใส่  ก่อนจะเดินลงมาชั้นล่าง กวาดสายตาไปทั่ว
  
  
  
 
“แก้ว...แก้ว !!”
 
 
  
  
ไม่มีเสียงตอบรับ  ใจเขาเต้นกระส่ำกระส่าย  ก่อนที่จะหยุดชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวไปนอกบ้าน 
เมื่อจมูกของเขาได้กลิ่นโชยของอาหารหอมหวานมาจากครัว คิ้วเรียวย่นเข้าหากันก่อนที่จะคลายปม
ออก เป็นเผยรอยยิ้มหวานเมื่อเขาเห็นร่างงามกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้า  ใครจะเชื่อหรือไม่ 
 ว่าคุณหนูจริญญา  นางฟ้าของชาวไทย  จะทำอาหารเก่ง  แต่ไม่เคยได้แสดงฝีมือ  เขาคงโชคดีมาก
แน่ๆเพราะมีแต่โทโมะเท่านั้น ที่ได้กิน
  
  
  
  
 
“หอมจัง....ทำอะไรครับที่รัก”
  
  
  
 
สัมผัสอุ่นที่เอวและแผ่นหลัง ทำให้หญิงสาวหยุดชะงัก  ดวงตากลมโตมองมือที่โอบเอวก่อนที่เธอจะ
  
ให้มือตนเองแตะมือเขา  และแกะมือที่เกาะกุมเอวเธออก
  
  
  
 
“พี่ค่ะ  ปล่อยแก้วก่อน   แก้วยังทำอาหารไม่เสร็จ พี่ไปนั่งรอที่โต๊ะดีกว่า”
  
  
“ไม่เอา...พี่คิดถึงแก้ว ขอกอดให้หายคิดถึงก่อนน่ะ ”
  
  
  
 
แก้วตักแกงใส่ถ้วยแล้ววางไว้ก่อนที่จะหันหน้าเข้าหาคนด้านหลัง  จับจ้องดวงตาเรียวที่กำลังมองเธอ
  
อย่างหวานหยดย้อย  และกลืนกินเธอไปทั้งตัว
  
  
  
 
 
“พี่ไม่หิวหรอค่ะ...แต่ตอนนี้แก้วหิวม๊ากมาก ”
  
  
  
 
หญิงสาวเอ่ยบ่น ก่อนจะเดินถืออาหารไปวางที่โต๊ะ   แล้วตักข้าววางให้ที่ของโทโมะและตนเอง
ก่อนจะนั่งลง  โทโมะมองแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้  เดินไปนั่งที่ตรงข้าม
  
  
  
 
“บ้านพี่คนใช้ไม่มี...แก้วไม่รู้ใช้ใคร  เลยต้องตื่นขึ้นมาทำเอง”
  
  
“แต่ตอนนี้พี่ไม่หิวนี่...อาหารที่แก้วทำไม่เห็นน่าทานเลย”
 
  
  
ชายหนุ่มเอ่ยด้วยสีหน้าเบื่ออาหารตรงหน้าอย่างนึกแกล้ง  ทำให้คนที่กำลังตักข้าวกินหยุดชะงักหัน
ไปจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่พอใจ
  
  
 
“ไม่หิวก็ไม่ต้องกิน...ไปไหนก็ไป...”
  
  
  
“หึหึ..มีอย่างอื่นน่ากินกว่าอาหารที่แก้วทำเยอะ  ..แถมพี่กี่ครั้งก็ไม่เคยอิ่ม และไม่รุ้จักพอ  ยิ่งกินยิ่ง
กระหาย ”
  
  
 
“มีอาหารแบบนั้นด้วยหรอ....พี่ล้อเล่นป่าวเนี่ย”
 
  
  
แก้วเอ่ยด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ  ยิ่งทำให้อีกคนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่และพยายามกลั้นหัวเราะไม่ให้หลุด
  
ขำในท่าทีของเธอหลุดออกมา
 
  
  
“มีสิ..แก้วอยากกินมั้ย” โทโมะเอ่ยถาม หยั่งเชิง  ยิ้มกรุ่มกริ่ม
  
  
“….”
  
  
“ถ้าแก้วอยากกิน  ก็รีบขึ้นไปอาบน้ำสิ...เดี๋ยวพี่จะพาไปให้กิน”
 
  
  
  
สาวสวยขึ้นมาอาบน้ำ   เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว  ดวงตากวางหลับตาพริ้ม ซึมซับความสดชื่น
จากกลิ่นหอมของน้ำดอกไม้ ในอ่างและละอองฟองนุ่มที่เครื่องกำลังตีฟองราวน้ำเดือด เสียงเปิด
ประตูเข้ามา ไม่ได้สร้างความตกใจให้แก่สาวสวยแม้แต่น้อย เธอยังคงหลับตาดื่มด่ำไปกับห้วงความ
คิดจินตนาการไปเรื่อยๆ แต่ก็ต้องสะดุ้ง เมื่อสัมผัสอุ่นร้อนที่แขนบาง  จึงค่อยๆลืมตาขึ้นเผยให้เห็นดวง
ตากวางสีนิลสนิทเงางาม
 
“อย่ารบกวนแก้วได้มั้ย..แก้วกำลังเพลิน”
 

 
“คิดอะไรอยู่..กำลังเพลินเรื่องอะไรหล่ะ...หรือว่ากำลังคิดเรื่องเมื่อคืน”
 

 
“บ้า..ใครจะไปลามกเหมือนพี่กันเล่า ”
 

 
แม้ปากจะเอ่ยปฎิเสธแต่ดวงหน้างามก็ร้อนผ่าว ทั้งขึ้นสีให้คนตรงหน้าหัวเราะชอบใจ มือแกร่งคว้าร่าง
บางให้หันหลังมานั่งตักตนเองไออุ่นร้อนจากร่างกายกำยำที่เปลือยเปล่าของโทโมะ ทำให้แก้วถึงกับ
หน้าแดงไม่กล้านั่งลง  แต่มือแกร่งกลับกระชับอ้อมแขนแน่นจนแผ่นหลังบางแนบชิดกับอกของเขา
หญิงสาวจึงได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าขยับเพราะกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายมีความรู้สึกที่เปลี่ยนไป  เดี๋ยวเธอ
เองนั่นแหล่ะจะโดนหนัก
 
 
 

 
“แก้วรอพี่มา 4ปี  รู้มั้ย 4ปีนั่น  แก้วเหมือนตกนรกทั้งเป็น ทำไม ทำไมพี่ถึงทิ้งแก้วไป”
 

 
หลังจากที่ทั้ง 2 ตกอยุ่ในห้วงความเงียบ แก้วเอียงคอมองคนด้านหลังที่ตอนนี้หลับตาอยู่ ก่อนจะเอ่ย
ถามคำถามที่เธออยากรู้มานาน
 

 
“ฉันไม่เคยทิ้งเธอ..เธอยังอยุ่ในนี้เสมอแก้ว”
 

 
โทโมะลืมตาขึ้น  สบตาคนรักอย่างจริงจังก่อนจะกุมมือบางมาวางที่อกข้างซ้ายของเขา
 

 
“ไม่จริง..พี่โกหก   อย่านึกว่าแก้วไม่รุ้ ว่าอยุ่ที่นู่นพี่ไปทำอะไรมา วันละคนเลยหรือ”
 

 
เสียงหวานเอ่ยอย่างเย็นชาก่อนจะชักมือกลับมองหน้าหนุ่มหล่อด้วยแววตาไม่พอใจ

 
ชายหนุ่มลอบยิ้ม ก่อนจะหยิบดอกกุหลาบในแจกันออกมา แล้วแกวกกลุ่มผมนุ่มไปด้านหลังพร้อมกับ
 
ทัดดอกกุหลาบให้เธอที่หู แก้วมองคนตรงหน้านิ่งด้วยแววตาแข็งกร้าวเหมือนเดิม

 
"ดอกไม้คู่ควรกับเจ้าหญิง..รอยยิ้มที่สดใสเหมาะกับใบหน้าที่งดงามของเธอน่ะแก้ว"
 

 
"แล้วฉันหล่ะคู่ควรกับพี่มั้ย....หรือว่าฉันเป็นแค่นางบำเรอของพี่ ที่ไม่คู่ควร"
 

 
“หึหึ...แต่งงานกับพี่...แล้วจะรุ้ว่าเป็นอะไร”
 

 
“พี่พูดอะไรออกมา....พี่ก็รุ้ว่าคุณเฟย์เขาไม่มีทางให้เรา..”
 

 
หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อเขาเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินเลย
 

 
“แต่งงานกับพี่ แล้วทุกอย่างจะจบ ”
 

 
“ไม่..แก้วยังไม่พร้อม”
 

 
คำตอบของคนตรงหน้าทำให้โทโมะถึงกับฉุนไม่พอใจกระชากแขนบางเข้ามาหาตนเองอย่างแรง
 

 
“เธอคิดจะล้อเล่นกับฉันหรอแก้ว.....”
 

 
“โอ๊ยย..แก้วเจ็บ  มันไม่ใช่อย่างที่พี่....”
 

 
“แล้วทำไมเธอไม่แต่งงานกับฉัน...หรือว่าเธออยากเป็นแค่นางบำเรอ ห๊า !!!!!!”
 

 
ชายหนุ่มตวาดลั่นอย่างโกรธเกรี้ยวบีบแขนขาวจนขึ้นรอยแดงเสียงร้องโอดโอยของหญิงสาวดังขึ้น
  แต่ก็ไม่ได้สร้างความโกรธของเขาให้ทุเลาลงได้
 

 
“หึหึ..กลับมาเป็นคนเดิมแล้วสิน่ะ”
 

 
แก้วมองคนตรงหน้าที่อยุ่ใกล้กันแค่ไม่กี่เซ็น  ดวงตากวางสั่นระริกเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็พยายามกลั้น
 
ไว้ เธออ่อนแอไม่ได้เด็ดขาด  โดยเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

 
“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้  อยากหาเงินใช้หนี้ฉันเองใช่มั้ย  คุณหนูอย่างเธอ หาเงินเองไม่เป็นหรอก
นอกจากแบมือของเงินจากแม่เธอน่ะ”

 
 
เผียะ! เผียะ!

 
ฝ่ามือเรียวฟาดไปที่ใบหน้าหล่อใสอย่างอดกลั้นหมดแล้วความอดทนที่เคยมี  เธอสิ้นสุดการให้อภัย
และอดทนกับคนตรงหน้าแล้ว

 
 
“ฉันหาได้แล้วกัน หึหึ...คอยดูฉันจะเอาเงินมาคืนนายโดยไม่เอาเงินของคุณเฟย์แม้แต่บาทเดียว”

 
แก้วผลักอกแกร่งออกจากตัว ก่อนจะหอบร่างอันเปลือยเปล่าลุกขึ้นจากน้ำ แต่กลับถูกกระชากให้นั่ง
ลงไปอีกครั้งมือหนากดเอวบางลงกับแกนกายของเขา  แก้วผวา รีบดิ้นหนี มือบางทุบอกรัว ชายหนุ่ม
ใช้เรี่ยวแรงที่มีเหนือกว่ากระแทกร่างหญิงสาวลงไปสุดจมลึกเข้าไปในร่างของเขา  ดวงหน้าสวย
เหยเกเพราะความเจ็บที่ได้รับโดยไม่ทันตั้งตัวน้ำตาพรั่งพรูไหลออกมาจากดวงตากวางอย่างอดกลั้น
 
 
 
 
“โอ๊ยยยยย ..ฮึก...อุ๊บ”
 

 
 “เธอไม่มีวันหาเงินมากมายขนาดนั้นมาให้ฉันคืน นอกเสียจากเสียจากเธอจะนอนกับฉันเพื่อใช้นี่
 
เธอไม่มีวันหลุดออกจากบ่วงของฉันได้  เธอต้องเป็นนางบำเรอฉันตลอดไป แก้ว!!!”
 

 
ชายหนุ่มละริมฝีปากออกก่อนแล้วพูดเย้ยยันร่างบางที่ตอนนี้ เหมือนลูกไก่ในกำมือก็ไม่ปาน 
มือหนาจับเอวบางทั้ง 2 ข้างก่อนที่จะยกสะโพกเธอขึ้น แล้วกระแทกลงมาอีกครั้งอย่างแรง
 

 
“กรี๊ดดดดดด.....อุ๊บ”
 
 
 
แก้วร้องเสียงหลงอย่างทรมาณ  ก่อนที่ริมฝีปากเธอจะถูกบดจูบ ลิ้นร้อนถูกบดเบียดเข้ามาอย่าง
รุนแรงและป่าเถื่อน  บทรักอันร้อนแรงเริ่มต้นขึ้นไร้จุดจบ เธอพลาดไปเสียแล้วจริญญา  สาวน้อย
อย่างเธอไม่สามารถหลุดพ้นจากหมาป่าอย่างเขาได้แล้วใช่มั้ย

 

 
 
 
 
 
 
ริมฝีปากหนากดจูบลงแรงๆบนเรียวปากอวบอิ่ม ลิ้นร้อนรุ่มบดเบียดดูดดุนยอดถันสีสวยที่กระเพื่อมอยุ่
 
ตรงหน้า ก่อนจะขบกัดมันแรงๆจนสาวน้อยถึงกับร้องเสียงหลงอย่างเจ็บปวด ผิวขาวเนียนบัดนี้ตาม
 
เนื้อตัวกายสาวเต็มไปด้วยรอยคิสมาร์กที่เขาทิ้งร่องรอยความเป็นเจ้าของแทบไม่มีช่องว่าง
 






  

มือบางตีที่แผ่นอกของเขาเบาๆพลางส่งค้อนให้วงโต ชายหนุ่มยกยิ้มก่อนจะยกบั้นท้ายกลมกลึงขึ้น
ลงช้าๆบนตัวเขาเอง ให้ร่างของเธอเริ่มเคลื่อนไหวขยับตัวเองเหมือนขี่ม้าอยู่บนแก่นกายร้อนแข็ง
โทโมะพรมจูบไปทั่วทรวงอกอวบอิ่มแล้วก็พึมพำเบาๆอย่างพอใจ
 
 
 
“เธอไม่มีวันหนีฉันพ้น  หรอกยาหยี”
 

 ชายหนุ่มกระตุกยิ้มก่อนใช้สองมือหนาจับสะโพกของหญิงสาวไว้แล้วกระแทกตัวเองใส่อย่างถี่ยิบ

ตามแรงรักที่ทำให้เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่างยกเว้นร่างบางที่อยู่บนตัวเขา แก้วเริ่มขยับตัวบนร่างกาย
แกร่ง ส่วนโทโมะเองก็กระหน่ำรักใส่เธอจนน้ำกระในอ่างกระฉูด  เสียงบทรักคละคลุ้งกลิ่นคาวกามา
ที่ตอนนี้ราวกับเปลวไฟลุก ต่างคนต่างหยุดไม่ได้
 
  

 
****

555+ ยังไม่ถึงจร้า
ยังไม่ถึงตอนนั้นตอนจัดเต็มเรายังเจอกันอีกเยอะ  อย่าเพิ่งรีบ
เอาน้ำจิ้มไปก่อน
 
*****