บำเรอรัก...... Ver. TK
aeytomokaew
18)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
โทโมะค่อยๆลืมตาขึ้น มองหาคนที่เขาอยากเจอเป็นคนแรก หลังจากที่เขาและเธอมีความสุขสมกันไม่
รุ้กี่ครั้ง ดวงตาเรียวกวาดตามองไปทั่วห้อง แต่พบกับความว่างเปล่า ไปไหนของเธอน่ะ หรือจะหนี
ฉันไป
“ แก้วเธออยุ่ไหน...... ”
ชายหนุ่มคว้าเสื้อคลุมมาใส่ ก่อนจะเดินลงมาชั้นล่าง กวาดสายตาไปทั่ว
“แก้ว...แก้ว !!”
ไม่มีเสียงตอบรับ ใจเขาเต้นกระส่ำกระส่าย ก่อนที่จะหยุดชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวไปนอกบ้าน
เมื่อจมูกของเขาได้กลิ่นโชยของอาหารหอมหวานมาจากครัว คิ้วเรียวย่นเข้าหากันก่อนที่จะคลายปม
ออก เป็นเผยรอยยิ้มหวานเมื่อเขาเห็นร่างงามกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้า ใครจะเชื่อหรือไม่
ว่าคุณหนูจริญญา นางฟ้าของชาวไทย จะทำอาหารเก่ง แต่ไม่เคยได้แสดงฝีมือ เขาคงโชคดีมาก
แน่ๆเพราะมีแต่โทโมะเท่านั้น ที่ได้กิน
“หอมจัง....ทำอะไรครับที่รัก”
สัมผัสอุ่นที่เอวและแผ่นหลัง ทำให้หญิงสาวหยุดชะงัก ดวงตากลมโตมองมือที่โอบเอวก่อนที่เธอจะ
ให้มือตนเองแตะมือเขา และแกะมือที่เกาะกุมเอวเธออก
“พี่ค่ะ ปล่อยแก้วก่อน แก้วยังทำอาหารไม่เสร็จ พี่ไปนั่งรอที่โต๊ะดีกว่า”
“ไม่เอา...พี่คิดถึงแก้ว ขอกอดให้หายคิดถึงก่อนน่ะ ”
แก้วตักแกงใส่ถ้วยแล้ววางไว้ก่อนที่จะหันหน้าเข้าหาคนด้านหลัง จับจ้องดวงตาเรียวที่กำลังมองเธอ
อย่างหวานหยดย้อย และกลืนกินเธอไปทั้งตัว
“พี่ไม่หิวหรอค่ะ...แต่ตอนนี้แก้วหิวม๊ากมาก ”
หญิงสาวเอ่ยบ่น ก่อนจะเดินถืออาหารไปวางที่โต๊ะ แล้วตักข้าววางให้ที่ของโทโมะและตนเอง
ก่อนจะนั่งลง โทโมะมองแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ เดินไปนั่งที่ตรงข้าม
“บ้านพี่คนใช้ไม่มี...แก้วไม่รู้ใช้ใคร เลยต้องตื่นขึ้นมาทำเอง”
“แต่ตอนนี้พี่ไม่หิวนี่...อาหารที่แก้วทำไม่เห็นน่าทานเลย”
ชายหนุ่มเอ่ยด้วยสีหน้าเบื่ออาหารตรงหน้าอย่างนึกแกล้ง ทำให้คนที่กำลังตักข้าวกินหยุดชะงักหัน
ไปจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่พอใจ
“ไม่หิวก็ไม่ต้องกิน...ไปไหนก็ไป...”
“หึหึ..มีอย่างอื่นน่ากินกว่าอาหารที่แก้วทำเยอะ ..แถมพี่กี่ครั้งก็ไม่เคยอิ่ม และไม่รุ้จักพอ ยิ่งกินยิ่ง
กระหาย ”
“มีอาหารแบบนั้นด้วยหรอ....พี่ล้อเล่นป่าวเนี่ย”
แก้วเอ่ยด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ ยิ่งทำให้อีกคนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่และพยายามกลั้นหัวเราะไม่ให้หลุด
ขำในท่าทีของเธอหลุดออกมา
“มีสิ..แก้วอยากกินมั้ย” โทโมะเอ่ยถาม หยั่งเชิง ยิ้มกรุ่มกริ่ม
“….”
“ถ้าแก้วอยากกิน ก็รีบขึ้นไปอาบน้ำสิ...เดี๋ยวพี่จะพาไปให้กิน”
สาวสวยขึ้นมาอาบน้ำ เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว ดวงตากวางหลับตาพริ้ม ซึมซับความสดชื่น
จากกลิ่นหอมของน้ำดอกไม้ ในอ่างและละอองฟองนุ่มที่เครื่องกำลังตีฟองราวน้ำเดือด เสียงเปิด
ประตูเข้ามา ไม่ได้สร้างความตกใจให้แก่สาวสวยแม้แต่น้อย เธอยังคงหลับตาดื่มด่ำไปกับห้วงความ
คิดจินตนาการไปเรื่อยๆ แต่ก็ต้องสะดุ้ง เมื่อสัมผัสอุ่นร้อนที่แขนบาง จึงค่อยๆลืมตาขึ้นเผยให้เห็นดวง
ตากวางสีนิลสนิทเงางาม
“อย่ารบกวนแก้วได้มั้ย..แก้วกำลังเพลิน”
“คิดอะไรอยู่..กำลังเพลินเรื่องอะไรหล่ะ...หรือว่ากำลังคิดเรื่องเมื่อคืน”
“บ้า..ใครจะไปลามกเหมือนพี่กันเล่า ”
แม้ปากจะเอ่ยปฎิเสธแต่ดวงหน้างามก็ร้อนผ่าว ทั้งขึ้นสีให้คนตรงหน้าหัวเราะชอบใจ มือแกร่งคว้าร่าง
บางให้หันหลังมานั่งตักตนเองไออุ่นร้อนจากร่างกายกำยำที่เปลือยเปล่าของโทโมะ ทำให้แก้วถึงกับ
หน้าแดงไม่กล้านั่งลง แต่มือแกร่งกลับกระชับอ้อมแขนแน่นจนแผ่นหลังบางแนบชิดกับอกของเขา
หญิงสาวจึงได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าขยับเพราะกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายมีความรู้สึกที่เปลี่ยนไป เดี๋ยวเธอ
เองนั่นแหล่ะจะโดนหนัก
“แก้วรอพี่มา 4ปี รู้มั้ย 4ปีนั่น แก้วเหมือนตกนรกทั้งเป็น ทำไม ทำไมพี่ถึงทิ้งแก้วไป”
หลังจากที่ทั้ง 2 ตกอยุ่ในห้วงความเงียบ แก้วเอียงคอมองคนด้านหลังที่ตอนนี้หลับตาอยู่ ก่อนจะเอ่ย
ถามคำถามที่เธออยากรู้มานาน
“ฉันไม่เคยทิ้งเธอ..เธอยังอยุ่ในนี้เสมอแก้ว”
โทโมะลืมตาขึ้น สบตาคนรักอย่างจริงจังก่อนจะกุมมือบางมาวางที่อกข้างซ้ายของเขา
“ไม่จริง..พี่โกหก อย่านึกว่าแก้วไม่รุ้ ว่าอยุ่ที่นู่นพี่ไปทำอะไรมา วันละคนเลยหรือ”
เสียงหวานเอ่ยอย่างเย็นชาก่อนจะชักมือกลับมองหน้าหนุ่มหล่อด้วยแววตาไม่พอใจ
ชายหนุ่มลอบยิ้ม ก่อนจะหยิบดอกกุหลาบในแจกันออกมา แล้วแกวกกลุ่มผมนุ่มไปด้านหลังพร้อมกับ
ทัดดอกกุหลาบให้เธอที่หู แก้วมองคนตรงหน้านิ่งด้วยแววตาแข็งกร้าวเหมือนเดิม
"ดอกไม้คู่ควรกับเจ้าหญิง..รอยยิ้มที่สดใสเหมาะกับใบหน้าที่งดงามของเธอน่ะแก้ว"
"แล้วฉันหล่ะคู่ควรกับพี่มั้ย....หรือว่าฉันเป็นแค่นางบำเรอของพี่ ที่ไม่คู่ควร"
“หึหึ...แต่งงานกับพี่...แล้วจะรุ้ว่าเป็นอะไร”
“พี่พูดอะไรออกมา....พี่ก็รุ้ว่าคุณเฟย์เขาไม่มีทางให้เรา..”
หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อเขาเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินเลย
“แต่งงานกับพี่ แล้วทุกอย่างจะจบ ”
“ไม่..แก้วยังไม่พร้อม”
คำตอบของคนตรงหน้าทำให้โทโมะถึงกับฉุนไม่พอใจกระชากแขนบางเข้ามาหาตนเองอย่างแรง
“เธอคิดจะล้อเล่นกับฉันหรอแก้ว.....”
“โอ๊ยย..แก้วเจ็บ มันไม่ใช่อย่างที่พี่....”
“แล้วทำไมเธอไม่แต่งงานกับฉัน...หรือว่าเธออยากเป็นแค่นางบำเรอ ห๊า !!!!!!”
ชายหนุ่มตวาดลั่นอย่างโกรธเกรี้ยวบีบแขนขาวจนขึ้นรอยแดงเสียงร้องโอดโอยของหญิงสาวดังขึ้น
แต่ก็ไม่ได้สร้างความโกรธของเขาให้ทุเลาลงได้
“หึหึ..กลับมาเป็นคนเดิมแล้วสิน่ะ”
แก้วมองคนตรงหน้าที่อยุ่ใกล้กันแค่ไม่กี่เซ็น ดวงตากวางสั่นระริกเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็พยายามกลั้น
ไว้ เธออ่อนแอไม่ได้เด็ดขาด โดยเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา
“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ อยากหาเงินใช้หนี้ฉันเองใช่มั้ย คุณหนูอย่างเธอ หาเงินเองไม่เป็นหรอก
นอกจากแบมือของเงินจากแม่เธอน่ะ”
เผียะ! เผียะ!
ฝ่ามือเรียวฟาดไปที่ใบหน้าหล่อใสอย่างอดกลั้นหมดแล้วความอดทนที่เคยมี เธอสิ้นสุดการให้อภัย
และอดทนกับคนตรงหน้าแล้ว
“ฉันหาได้แล้วกัน หึหึ...คอยดูฉันจะเอาเงินมาคืนนายโดยไม่เอาเงินของคุณเฟย์แม้แต่บาทเดียว”
แก้วผลักอกแกร่งออกจากตัว ก่อนจะหอบร่างอันเปลือยเปล่าลุกขึ้นจากน้ำ แต่กลับถูกกระชากให้นั่ง
ลงไปอีกครั้งมือหนากดเอวบางลงกับแกนกายของเขา แก้วผวา รีบดิ้นหนี มือบางทุบอกรัว ชายหนุ่ม
ใช้เรี่ยวแรงที่มีเหนือกว่ากระแทกร่างหญิงสาวลงไปสุดจมลึกเข้าไปในร่างของเขา ดวงหน้าสวย
เหยเกเพราะความเจ็บที่ได้รับโดยไม่ทันตั้งตัวน้ำตาพรั่งพรูไหลออกมาจากดวงตากวางอย่างอดกลั้น
“โอ๊ยยยยย ..ฮึก...อุ๊บ”
“เธอไม่มีวันหาเงินมากมายขนาดนั้นมาให้ฉันคืน นอกเสียจากเสียจากเธอจะนอนกับฉันเพื่อใช้นี่
เธอไม่มีวันหลุดออกจากบ่วงของฉันได้ เธอต้องเป็นนางบำเรอฉันตลอดไป แก้ว!!!”
ชายหนุ่มละริมฝีปากออกก่อนแล้วพูดเย้ยยันร่างบางที่ตอนนี้ เหมือนลูกไก่ในกำมือก็ไม่ปาน
มือหนาจับเอวบางทั้ง 2 ข้างก่อนที่จะยกสะโพกเธอขึ้น แล้วกระแทกลงมาอีกครั้งอย่างแรง
“กรี๊ดดดดดด.....อุ๊บ”
แก้วร้องเสียงหลงอย่างทรมาณ ก่อนที่ริมฝีปากเธอจะถูกบดจูบ ลิ้นร้อนถูกบดเบียดเข้ามาอย่าง
รุนแรงและป่าเถื่อน บทรักอันร้อนแรงเริ่มต้นขึ้นไร้จุดจบ เธอพลาดไปเสียแล้วจริญญา สาวน้อย
อย่างเธอไม่สามารถหลุดพ้นจากหมาป่าอย่างเขาได้แล้วใช่มั้ย
ริมฝีปากหนากดจูบลงแรงๆบนเรียวปากอวบอิ่ม ลิ้นร้อนรุ่มบดเบียดดูดดุนยอดถันสีสวยที่กระเพื่อมอยุ่
ตรงหน้า ก่อนจะขบกัดมันแรงๆจนสาวน้อยถึงกับร้องเสียงหลงอย่างเจ็บปวด ผิวขาวเนียนบัดนี้ตาม
เนื้อตัวกายสาวเต็มไปด้วยรอยคิสมาร์กที่เขาทิ้งร่องรอยความเป็นเจ้าของแทบไม่มีช่องว่าง
มือบางตีที่แผ่นอกของเขาเบาๆพลางส่งค้อนให้วงโต ชายหนุ่มยกยิ้มก่อนจะยกบั้นท้ายกลมกลึงขึ้น
ลงช้าๆบนตัวเขาเอง ให้ร่างของเธอเริ่มเคลื่อนไหวขยับตัวเองเหมือนขี่ม้าอยู่บนแก่นกายร้อนแข็ง
โทโมะพรมจูบไปทั่วทรวงอกอวบอิ่มแล้วก็พึมพำเบาๆอย่างพอใจ
“เธอไม่มีวันหนีฉันพ้น หรอกยาหยี”
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มก่อนใช้สองมือหนาจับสะโพกของหญิงสาวไว้แล้วกระแทกตัวเองใส่อย่างถี่ยิบ
ตามแรงรักที่ทำให้เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่างยกเว้นร่างบางที่อยู่บนตัวเขา แก้วเริ่มขยับตัวบนร่างกาย
แกร่ง ส่วนโทโมะเองก็กระหน่ำรักใส่เธอจนน้ำกระในอ่างกระฉูด เสียงบทรักคละคลุ้งกลิ่นคาวกามา
ที่ตอนนี้ราวกับเปลวไฟลุก ต่างคนต่างหยุดไม่ได้
****
555+ ยังไม่ถึงจร้า
ยังไม่ถึงตอนนั้นตอนจัดเต็มเรายังเจอกันอีกเยอะ อย่าเพิ่งรีบ
เอาน้ำจิ้มไปก่อน
*****
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
