Fiction Rewrite

 
                               ในรอยรัก
 
        ถ้อยคำหยาบคายถูกกลั่นกองโดยไม่ตึกตรองจากคนพูด แก้วมองหน้าเขานิ่งๆอย่างโกรธเคืองที่เขาทำอะไรไร้ซึ่งความเป็นสุภพบุรุษ ไม่ให้เกียรติผู้หญิงเฉกเช่นนั้น  คนเอาแต่ใจยิ้มเย้ยอย่างดูถูกก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มอีกครั้ง ลิ้นหนาฉกชิมไล่ต้อนจนแก้วรู้สึกคับแคบในโพรงปากเมื่อถูกเข้าไล่บดขยี้ก่อนที่คนเอาแต่ใจจะถูกแรงกระชากจากทางด้านหลังจนเซล้มลงไปกองกับพื้นเงางามของผับป้ายแดง!!
 
“คุณทำอะไรคนรักของผม!!!”  ด้วยความเป็นห่วงที่หญิงคนรักหายไปนานพอสมควร เคนตะจึงออกมาตามก่อนจะพบกับภาพที่ไม่หน้าดูเอาเสีย เห็นแฟนตัวเองกำลังถูกล่วงเกินจากชายแปลกหน้าที่พียงเพิ่งเจอกัน
 
“เคนตะ..”
 
“ผมถามว่าคุณทำอะไร...ผลั๊วะ!” หมัดหนักกระแทกเข้าสู่ใบหน้าของคนหล่อที่ไม่รู้สึกแม้จะสะทกสะท้าน ริมฝีปากยังคงยกยิ้มถึงแม้ตัวเองจะถูกเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว อันที่จริงเขาไม่คิดจะตอบโต้ต่างหาก ....
 
“พอแล้ว...เคนตะ.พอ”
 
    แก้วรีบรั้งแขนเคนตะเอาไว้ เนื่องจากคนโมโหไม่ยอมรามือ คนกวนประสาทก็ยังคงยิ้มได้อย่างเลือดเย็นแม้เลือดจะกบปากตัวเองอยู่ก็ตามที
 
“จะห้ามทำไมแก้ว...มันล่วงเกินแก้วนะ ฮึ่ย”
 
“บอกมันไปสิ...ว่าทำไมเธอถึงห้ามมัน”  โทโมะค่อยๆพยุงร่างกายที่เซซัดจนเกือบลงขึ้นจากพื้นด้วยความยากลำบากในการพยุงน้ำหนัก  เอ่ยกับแก้วด้วยรอยยิ้มหยันจนเธอปั้นหน้าไม่ถูก เคนตะหันมาส่งสายตากับแก้วเป็นเชิงคาดคั้นเรียกร้องคำตอบ ... แต่ก็เห็นได้เพียงคนสวยกำลังก้มหน้าริมฝีปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรง เธอกำลังให้คำตอบเขาไม่ได้...
 
“ว่าไง!”
 
“แก้ว...”
 
“นี่ ....ถ้าอยากรู้ ฉันจะบอกให้...”
 
“อย่านะ....” แก้วตวาดขึ้นอย่างเอาเรื่องก่อนจะเปลี่ยนเป็นส่งสาตาเว้าวอนเขาแทน อีกฝ่ายกระตุกยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะเดินผุนผันออกไปด้วยความสะใจ
 
เป็นแก้วที่ต้องตอบคำถามเคนตะ....
 
“บอกมานะแก้ว ว่าเขาเป็นใคร? ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้กับแก้วได้....เขาเป็นใคร!!!”
 
“เขา....เขาเป็น เป็น คนที่แก้วเคย...เอ่อ สนิทด้วยเมื่อหลายปีก่อน”
 
“คนรัก?”
 
“ไม่นะ...”
 
.
.
.
.
.
.
 
~ให้อภัยสักครั้งนึง เธอคงไม่ใจร้าย~
 
“สวัสดีค่ะ”
 
[ว่างหรือเปล่า? ขึ้นมาหาฉันที่คอนโดเดี๋ยวนี้] ปลายสายเอ่ยสั่งเสียงเรียบเฉย กว่าที่แก้วจะรู้ว่าหลวมตัวรับโทรศัพท์เขาไปเสียได้  อุตส่าห์เอาตัวรอดจากเคนตะมาอย่างหวุดหวิดแต่กลับต้องมาเจอเขา....
 
“ไม่...อย่ามายุ่งกับฉันอีก ขอร้องละ คุณว่างมากนักหรือไง?”
 
[มันไม่ใช่เรื่องของเธอ ต่อให้ฉันไม่ว่างฉันก็จะโทรหาเธอ ทำไม? เธอมีปัญหามากนักหรือ? อยากให้ไอ้แฟนหน้าอ่อนของเธอรู้เรื่องก็เอาซี่...] แก้วกัดฟันแน่นอย่างคับแคบใจเมื่อเขายกเอาเหตุผลงี่เง่าขึ้นมา แต่ก็นั่นแหละ....เหตุผลงี่เง่าที่ว่ามันอาจเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเธอและเคนตะเลยก็ว่าได้
 
“ฉันไม่ว่าง!”
 
[ขึ้นมาทำแผลให้ฉัน!...เพราะถ้าเธอไม่ขึ้นมาพรุ่งนี้แฟนเธออาจจะโดนแบบฉันเหมือนกัน ฮะๆ เผลอๆมันอาจจะมากกว่านี้ 2 เท่า ....และถ้าคิดว่าฉันแค่ขู่ ขอบอกเลยว่าฉันทำจริง!] จะโต้แย้งกลับก็ไม่ทันคนรู้ทันเสียแล้ว เขานี่มันตาแก่เจ้าเล่ห์รู้ทันไปหมดเสียจริง ได้แต่ตอบรับด้วยความไม่พอใจก่อนจะตัดสายทิ้งเพื่อมาหาเขาแทน
.
.
.
.
.
 
   มาถึงยังไม่ทันไร คนโตกว่าก็รวบตัวเขาไปกอดหอมซ้ายขวาทันที มือน้อยผักดันใบหน้าหล่อเหลาที่พยายามคลุกเคล้ากับลำคอระหงของตัวเองด้วยความเดียดฉันท์ เนี่ยะนะหรือ?จุดประสงค์ของคนเห็นแก่ตัว...อยากนอนกับเธอเพียงแค่นี้?
 
“ทำบ้าอะไรของคุณ รีบๆพูดธุระของคุณมาเลยจะดีกว่า!”
 
“เมื่อไหร่เธอจะยอมใจอ่อนกับพี่ซะที ....??”  กอดรัดเอวบางไว้จนแนบกับแผงอกร้อนของตัวเองก่อนจะก้มกระซิบแผ่วเบาหลังใบหูของคนในอ้อมกอด แก้วนิ่งงันไปเล็กน้อยพยายามตบตีกับคำพูดของเขาที่ยังคงก้องโสตประสาตอยู่ร่ำไป คำพูดอ่อนหวาน ป้อยอ ขอร้องที่เธอจำได้ไม่เคยลืมเลือน  .. และเพราคำหวานเหล่านี้นี่แหละที่ทำให้เธอเจ็บจนไม่อาจลบเลือน
 
“มันไม่มีวันนั้นหรอกคุณวิศว!”
 
“มีสิ แค่แก้วยอมให้อภัยพี่ ทุกอย่างก็จบ..นะคนดี พี่ยอมเราแล้วทุกอย่างเธอไม่เห็นหรือ?” กอดกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น สัมผัสอบอุ่นจากอ้อมกอดเดิมที่ห่างหายไปทำให้หัวใจที่เคยแข็งกระด้างของใครบางคนเริ่มจะคลายตัว ยอมเปิดรับอะไรต่อมิอะไรได้มากขึ้น แค่กอดแค่นี้นะหรือ?
 
ตึ้ด~
 
       เสียงโทรศัพท์ของแก้วดังขึ้นพร้อมกับสายเรียกเข้าจากเคนตะ...คลายอ้อมกอดจากแก้วก่อนจะเดินหายเข้าห้องน้ำไป ไม่บอก ไม่พูด ไม่จา  ให้เธอได้รู้เสียบ้างว่าเขาไม่พอใจ...หญิงสาวมองตามอย่างั่งใจเป็นห่วงอีกคนทั้งที่ไม่สมควรเลยแม้แต่นิด ก่อนจะตัดสินกดรับ...
 
“เคนตะ...”
 
[แก้ว...ว่างหรือเปล่า?]
 
“คือ แก้วไม่ค่อยสบาย...มีอะไรเหรอ?”
 
[แก้วไม่สบายก็ไม่เป็นไร หายเร็วๆนะเคนตะเป็นห่วงแก้ว...พักผ่อนครับ...]
 
        คนรักวางสายลงด้วยน้ำเสียงอ่อยๆดูเหมือนว่าเขาคงมีธุระสำคัญอะไรแน่ๆ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอตอบปฏิเสธเขาไปทั้งที่เธอสบายดี! อาจเป็นเพราะอิทธิพลของคนในห้องก็ได้กระมังที่ทำให้แก้วต้องยอมถึงขนาดนี้ หรือาจจะเป็นเพราะเธอพ่ายแพ้หัวใจของตัวเองกันแน่!?
 
  .
.
.
.
.
 
“ทำไมไม่ไปหาคนรักของเธอล่ะ?” เดินออกมาด้วยใบหน้าบึ้งตึงเทื่อเห็นว่าหญิงสาวยังคงนั่งอยู่บนโซฟาต่างจากที่เขาคิดว่าเธอคงกลับไปแล้ว แอบแปลกใจเล็กน้อยเมื่อำด้รับคำตอบจากแก้ว...
 
“ฉันมาทำแผลให้”
 
“?”
 
“แต่ไม่ใช่เพราะฉันพิศวาสคุณหรอกนะ ฉันแค่ไม่อยากให้เคนตะโดนคนอันธพาลทำร้าย!” เกือบแล้วเชียวที่เขาจะเข้าไปจูบเธอด้วยความดีใจ แต่พอได้ยินประโยคสุดท้ายก็ถึงกับก้าวขาไม่ออก รอยยิ้มเจือจางที่แต่งแต้มบนใบหน้าหล่อเมื่อครู่หดหายไปกลายเป็นใบหน้าบึ้งตึงตามเดิม
 
“ไม่ต้อง ฉันทำเองได้ กลับบ้านไปได้แล้วไป!”
 
“....”
 
“บอกให้ไปไงเล่า ไป!!!!!!!!” คนโตกว่าแดงอาการเกรี้ยวกราด ออกปากไล่ ยิ่งไล่ยิ่งหงุดหงิด ยิ่งดกระเมื่อเห็นว่าเธอไม่สนใจเอาแต่นั่งนิ่ง  สุดท้ายทนไม่ไหวเลยต้องลุกขึ้นไปกระชากแขนเล็กขึ้นอย่างแรงบีบกำจนเกิดรอยแดงรอบแขนขาวของเจ้าตัว
 
“กลับไปหามันเลย...รักกันมากก็ไปอยู่กับมัน ไม่ต้องกลัวว่ามันจะตาย ฉันไม่ทำร้ายมันหรอก!”
 
“ฉันเจ็บ...”
 
“โว้ย งี่เง่า ออกไป! บอกให้ออกไปไงเล่า หูแตกหรือไง?” ร่างสูงออกแรงผลักไสให้เธอไกลออกจากตัวจนเซล้ม ไปกองกับพื้น  แต่เธอก็ยังยอมที่จะนิ่งเฉย ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเหมือนกัน ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงยอมเป็นทาสเขาได้ถึงเพียงนี้!
 
“คุณเรียกฉันมา ฮึก...แล้วคุณก็ไล่...”
 
“.....”
 
“ทำเหมือนกับว่าฉันไม่ใช่คน เป็นหุ่นยนต์ที่ต้องคอยทำตมคำสั่งคำบัญชาของคุณ! ฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจก็ผลักไส คุณต้องการอะไร...ฮึก คุณวิศว เนี่ยนะหรือ? การกระทำของคนที่บอกว่ารักฉัน ยอมเป็นหมาคลานมาหวังจะขอการให้อภัย มันใช่สิ่งที่คุณทำกับฉันอยู่ไหมในตอนนี้!!!”
 
      ร่างบางร่ายยาวจนหอบตัวโยน น้ำใสๆรินไหลจากดวงตาคู่สวย ไม่คิดจะปาดมันทิ้ง ต้องการให้มันแห้งเหือดไปเองเหมือนหัวใจที่เคยแห้งคอดไร้ชีวิตดังลำธารสายน้อยที่บัดนี้เหลือเพียงดินตะกอนแตกระแหง... ต้องการจดจำว่ารอยน้ำตาที่รินไหลรดผิวหน้ามันแสบแต่ไหน?
 
“ฉัน....พี่”
 
ร่างบางนั่งกอดตัวเองพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวสั่นเทา อีกฝ่ายสลดไป ค่อยๆทรุดตัวนั่งยองๆอยู่ในระดับสายตาของหญิงสาว เอื้อมมือปาดน้ำตาให้เบาๆก่อนจะตัดสินใจตวัดร่างอรชนขึ้นอุ้มแนบอก
 
“ปล่อยฉันลงนะ”
 
“ไม่ปล่อย อยากทำแผลให้พี่ไม่ใช่หรือ?”
 
ไม่มีคำพูดใดปริจากปากของคนทั้งคู่  เมื่อถึงโซฟาเขาก็วางเธอลงทันที พร้อมยื่นอุปกรณ์ทำแผลครบครันให้
 
“ทำสิ”
 
............................................................................................................................
 
 เครียดนิดหน่อย หากเค้าจะหายไปสักเดือน ขอโทษล่วงหน้าT__T