Fiction Rewrite

 
                               ในรอยรัก
 
 
           หลังจากปลีกตัวออกห่างคนแก่? เอาแต่ใจ คนตัวเล็กก็รีบสาวเท้าออกมาจากคอนโดของเขาด้วยความลุกลี้ลุกลน  เสื้อผากขาดวิ่นน้อยๆ หากไม่ได้ชุดสูทของเขามาคลุมทับไว้ละก็...ไม่อยากจะคิดเลยว่าคนภายนอกจะมองเธออย่างไร? 
 
แก้วรีบโทรหาเขื่อนทันที่เพื่อที่จะให้เขามารับ...วันนี้เธอมี ภาคปฏิบัติที่โรงพยาบาลเสียด้วย
 
.
.
.
.
.
 
“แกรักไปได้ยังไงกันแก้ว? ผู้ชายเลวๆพรรค์นั้น? ฉันไม่เข้าใจจริงๆ!”   เพื่อนรักต่อว่ากลายๆเมื่อเธอยอมปริปากเล่าถึงโทโมะให้ฟัง ชายหนุ่มถึงกับเดือดดาลแทนด้วยความโกรธจัด นี่ถ้าเขื่อนรู้เรื่องเมื่อเช้าที่เขาทำอะไรเธอด้วย  ทุกอย่างบรรลัยแน่ๆ 
 
“ฉันรักเคนตะ และไม่มีวันกลับไปรักเขา” ดวงตากลมโตหลุบต่ำลงอย่างมีพิรุธ ส่อแววความหวั่นไหวไว้เต็มเปี่ยม มีหรือที่เพื่อนชายจะดูไม่รู้? ว่าเธอรักผู้ชายคนนั้นมากแค่ไหน? แล้วมีหรือที่เขื่อนจะไม่รู้ว่าแก้ว...ยังรักเขาอยู่!
 
“โว้ยย! ทำไมผู้หญิงถึงชอบผู้ชายเลวๆนักว่ะ ฉันไม่เข้าใจ!”
 
“...”
 
“รักมันอยู่ใช่ไหม?”
 
         มือใหญ่ทุบโต๊ะดังปึง ก่อนจะเอ่ยถามเสียงดังปนตะคอกเพื่อนสาว อีกฝ่ายนั่งก้มหน้างุด เรียวปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง แสดงให้เห็นถึงคำตอบของเธอ คำตอบที่สามารถรับรู้ได้จากทางสายตาในทันที ไม่ต้องตอบก็รู้!!!
 
“โง่...ถ้าแกจะหลงเชื่อคำหวานลมๆที่มันจะขอแกแต่งงานนั่นละก็....แกก็โง่เต็มทนแล้วแก้ว!”
 
“ฉัน...”
 
“ฉันเป็นเพื่อนแกมากี่ปี? แกโกหกฉันไม่ได้หรอกแก้ว ถ้ายังเห็นว่าฉันเป็นเพื่อน  แกต้องเชื่อฉัน เลิกยุ่งกับมันซะ!!”
 
        ถูกเพื่อนรักยื่นคำขาด  ทำให้แก้วกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แม้ว่าจะเคยถูกเขาทำร้ายจิตใจจนปางตายแต่เพราะเหตุอะไร?เธอถึงยังคงรักผู้ชายเลวคนนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลง...พยายามสั่งใจให้เกลียดเขา สาปแช่งชิงชัง ตลอดเวลาที่เขาทิ้งไป....แต่เพียงเพราะเขากลับมา กลับมาขอคืนดี หัวใจที่เคยถูกสั่งให้แข็งกระด้างกลับอ่อนยวบทันทีแม้เพียงได้สบตา...
 
        แต่เคนตะ..ก็ไม่ผิดอะไร? เพราะฉะนั้นการเลือกทำในสิ่งที่ถูกต้องแม้จะเป็นการทรมานหัวใจตัวเองแค่ไหน มันก็ยังดีกว่ายอมทำร้ายคนอีกคนที่ไม่รู้เรื่องด้วยให้ต้องเจ็บ ก็ในเมื่อความเจ็บนี้เธอมีส่วนเกี่ยวข้อง เธอก็ควรจะหยุดมันด้วยตัวเองไม่ใช่หรือ??
 
.
.
.
.
 
“แก้ว...แก้ว แฮ่กๆ” ชายหนุ่มรูปร่างสมส่วน หน้าตาดีตะโกนเรียกชื่อหญิงคนรักพลางหอบเหนื่อยด้วยความที่วิ่งมานาน เขาหยุดหอบแฮกเมื่อมาถึงจวนเจียนจุดที่หญิงสาวยืนอยู่
 
“เคนตะ  มีอะไรเหรอ? เรียกแก้วเสียงดังเชียว?”
 
“วันนี้ไปเดตกันนะ” ชายหนุ่มเอ่ยชวนด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะกอบกุมมือแฟนสาว ทำท่าเว้าวอนอยู่นานจนเธอใจอ่อนพยักหน้ารับ  ทั้งสองเดินไปขึ้นรถก่อนจะขับออกจากรั้วมหาวิทยาลัยไป ท่ามกลางสายตาคู๔เข้มที่จ้องมองอย่างไม่ลดละ ใบหน้าเฉยชาเมื่อเห็นคนทั้งคู่จับไม้จับมือหยอกล้อกันอย่างอารมณ์ดี
 
        ลีมูซีนคันงามมันวับ ขับตามไปอย่างฉิวเฉียดจวนเจียนประชิดรถของทั้งคู่  ร่างบางลอบมองข้างทางเผลอสบสายตากับรถคันข้างๆ  แววตาตื่นระคนด้วยความตกใจลนลานจนแฟนหนุ่มเอ่ยถาม
 
“แก้ว เป็นอะไร? ไม่สบายหรือเปล่าครับ?”
 
“ปะ...เปล่า รีบไปเถอะ แก้ว แก้วหิวแล้ว”
 
“อ่า ติดไฟแดงอยู่ครับ อีกแปปนะคนดี...ผับเนี่ยเป็นผับเปิดใหม่ พี่ชายเคนตะเขาลงทุนกับเพื่อนก็เลยว่าจะพาแก้วไปเดตซะหน่อย ฮะๆ”   แก้วพยักหน้ารับในสิ่งที่ชายคนรักเอื้อนเอ่ย พยายามหันหน้าหนีจากรถข้างๆราวกับว่า คนที่อยู่ในรถคันนั้นเป็นพญามัจจุราชที่คอยตามคร่าชีวิตของเธอก็ไม่ปาน
 
        เม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มไปหน้าหวานทั้งที่ภายในรถเปิดแอร์เย็นฉ่ำจนเกือบหนาว เคนตะสงสัยถึงอาการผิดปกติของแฟนสาวที่เอาแต่นั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จา ดวงตากลมโตสั่นไหวส่อแววให้เห็นถึงความวิตกกังวลอะไรบางอย่างจนต้องเอ่ยถามเธออีกครั้ง
 
“แก้ว เป็นอะไรหรือเปล่า เห็นท่าไม่ค่อยดีเลย”
 
“ไม่มีอะไรหรอก ..เค..เคนตะรีบๆขับไปเถอะ”
 
“แน่ใจนะ ไม่สบายรีบบอกเลย เคนตะจะได้พากลับบ้าน”
 
“อือ”
 
.
.
.
.
 
        บรรยากาศภายในผับกึ่งๆร้านอาหารยามค่ำ อบอวลไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอลล์ผลไม้ ถูกตกแต่งให้เหมือนกับงาน แฟนซี แก้วเดินเข้ามาด้วยความหวาดระแวง ลอบมองซ้ายขวา หน้าหลังด้วยความกังวลใจ  กลีวว่าใครคนนั้นจะตามเข้ามา...
 
“อ้าว พี่เคนจิ นี่แก้ว เอ่อ ว่าที่น้องสะใภ้พี่” เคนตะเอ่ยทักพี่ชายที่ยืนต้อนรับแขกอยู่นานร้าน หนุ่มหล่อรับไหว้แก้วด้วยรอยยิ้มก่อนจะเบนความสนใจไปยังบุคคลที่เดินตามหลังมาอีกที
 
“เข้างานๆ ตามสบายเลยนะ...อ้าว พี่โทโมะสวัสดีครับ”
 
        เพียงแค่ได้ยินชื่อ หัวใจที่เต้นอยู่ในอกก็เกิดอาการกระตุกถี่ๆขึ้นมาอีกครั้ง คนสวยหายใจรัวเร็วด้วยความตกใจ พยายามจะคิดว่าบุรุษที่อยู่เบื้องหลังไม่ใช่เขา แก้วมองหน้าเคนตะละล่ำละลักก่อนจะรีบเอ่ยชวนเข้างานไม่แม้แต่จะเหลียวกลับไปมองผู้มาเยือนใหม่เลยแม้แต่น้อย
 
“ปะ...ไปกันเถอะ”
 
         แม้จะอยากรู้เหลือเกินว่าแฟนสาวเป็นอะไร แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะซักถาม เกรงว่าเธอจะหงุดหงิดหมดอารมณ์ไปเสียก่อน เคนตะจำต้องพาแก้วเข้าไปภายนานทั้งที่ยังสงสัยเคลือบแคลงอยู่ไม่น้อยก็ตาม...
 
.
.
.
.
.
 
“ไหนว่าพี่ติดธุระไงครับ? ไปไงมาไงได้ละเนี่ย”
 
“งานน้องชายทั้งที จะพลาดได้ไงว่ะ ไปๆๆ”
 
.
.
.
.
 
“เฮ้ ไอ้เคนตะ นี่เพื่อนรุ่นพี่ พี่เอง พี่โทโมะ เอ่อ นี่น้องชายผมครับ” เจ้าของงานพาผู้มาเยือนมาแนะนำให้กับน้องชายได้รู้จัก อีกฝ่ายพยักหน้ายิ้มรับก่อนจะแนะนำหญิงสาวข้างหายที่เอาแต่หลบสายตา เธอหนีเขาไม่พ้นจริงๆ
 
“สวัสดีครับ อ่อ นี่แก้วแฟนผมเอง”
 
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณแก้ว”
 
        หนุ่มหล่อเอ่ยทักนิดๆ รอยยิ้มเหยียดถูกส่งมาหาหญิงสาวตรงหน้า บอกแล้วใช่ไหม ว่าเขาไม่มีวันปล่อยเธอไป?  แก้วตอบกลับเสียงสั่นเครือ พยายามแล้วที่จะควบคุม แต่คนตรงหน้า...เธอสู้ไม่ไหวจริงๆ
 
“ค ค่ะ”
 
“.....”
 
“แก้วไปเข้าห้องน้ำนะ” เอ่ยบอกแฟนหนุ่ม ก่อนที่เขาจะอาสาไปเป็นเพื่อนแต่โนหญิงสาวปฏิเสธ อ้างว่าเธอไปถูกทาง
 
ตึ้ด~
 
“ครับ” สายเรียกเข้าจากไอโฟนสีขาวดังขึ้นจนโทโมะต้องขอปลีกตัวไปอีกทางเหลือเพียงเคนตะที่ยังนั่งรอแฟนสาวอยู่คนเดียว ชายหนุ่มจิบอะไรเล็กน้อยพอเป็นพิธี เกรงว่าหากขากลับเมามาก ขับรถไปส่งแก้วอาจเกิดอุบัติเหตุได้
 
.
.
.
.
 
        หยาดน้ำจากก๊อกถูกวักเข้าใบหน้าสวยจนแทบลบเลือนเครื่องสำอางที่เธอแต่งเติม ใบหน้าซีดจัดของแก้วบ่งบอกถึงอาการกลัวของเธอได้เป็นอย่าดี...กลัวใจตัวเอง
 
“บ้าจริง!” เมื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองได้แล้ว ปาดหยดน้ำที่เกาะพราวตามใบหน้าออกอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินออกมา ตามทางที่มืดสลัว
 
“อ๊ะ” หญิงสาวร้องเบาๆเมื่อถูกตวัดเขาหาอ้อมอกแข็งแรงของใครบางคน ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดใบหน้าในระยะประชิดจนเธอตั้งตัวไม่ทัน
 
“ออกมากับชู้?”
 
“ปะ ปล่อย! พูดจาหยาบคาย” หญิงสาวดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเธอจะหลุดพ้น คนตัวใหญ่กว่าโอบรัดแน่นราวกับเขาเป็นพญางูและเธอเป็นเพียงลูกแมวที่กำลังจะถูกเขากลืนกินด้วยความหิวกระหาย
 
        ลิ้นหนาลอบเลียใบหูของคนตัวเล็กอย่างกลั่นแกล้ง ยิ่งเธอเชิดใส่ ปากดีใส่ เขายิ่งชอบ ยิ่งปรารถนา คนสวยรีบผลักไสเขาออกด้วยความรวดเร็วเกรงว่าจะมีคนมาเห็นเข้า
 
“หยุดทำอะไรบ้าๆแบบนี้ซะที!”
 
“ทำไม? มีกฎข้อไหนห้ามสามีแสดงความรักต่อภรรยา? เฮอะ ขอเตือนไว้ก่อนนะ ถ้าเธอไม่เลิกกับมัน มันเจ็บแน่”
 
“อันธพาล! อย่าคิดว่าคุณมีเงินแล้วจะต้องได้ทุกอย่างนะ บ้านเมืองมีขื่อมีแป ขาดก็แต่คนที่มีคุณธรรมนั้นแหละ!”
 
“.....”
 
“อื้อ” คนสวยดิ้นพราดเมื่อถูกเขาฉาบฉวยริมฝีปาก ต้องการจะสั่งสอนเด็กดื้อให้รู้สำนึกเสียบ้างว่าอย่ามาปากดีกับเขาเช่นนี้  ก่อนจะละจากริมฝีปากอวบอิ่มมาลงระบายกับซอกคอขาว ชายหนุ่มฝังคมเขี้ยวตามลำคอจนเกิดรอยรัก เป็นที่น่าสังเกตแก่บุกคลพบเห็น
 
และเขาก็ละจากเธอ...
 
“ไอ้โรคจิต น่าเกลียดที่สุด!”
 
“แสดงให้มันรู้ไง ว่าเธอมีผัวแล้ว!”
 
 
..................................................................................................................................
แง่ง มาแล้วขอรับ^^
งานเยอะมากกกกกกกก โทดทีที่หายปายยยยย>O<