Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

8.6

เขียนโดย StrawberryTKCuTe

วันที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2554 เวลา 20.21 น.

  43 ตอน
  2163 วิจารณ์
  116.40K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 27 เมษายน พ.ศ. 2557 22.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

8) ผู้ชาย...ไม่เป็นเพื่อนกับผู้หญิง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

                                              ผู้ชาย...ไม่เป็นเพื่อนกับผู้หญิง

 

 

 

 

     ร่างสูงนั่งอยู่คนเดียวตรงมุมห้อง มองคนตัวเล็กที่หลับใหลก่อนจะลุกเดินไปหยิบเสื่อคลุมตัวหนาคลุมร่างที่นอนสั่นเพราะความหนาวจากเครื่องปรับอากาศ หลังจากที่เขายอมคลายอ้อมกอดจากเธอเมื่อ 3 ชั่วโมงก่อน

 

 

 

“เราเป็นเหมือนเดิม เพื่อนกัน...จะดีกว่า”

 

 

 

 

          ประโยคสั้นบาดใจที่ทำเอาเขาเข่าอ่อน....ไม่มีทางเสียหรอก เขามาไกลเกินกว่าที่จะกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เขามาไกลไปแล้ว....4 ปี? มันไกลเกินไป  สุดท้ายจะให้ทำอย่างไรได้ เขาทำได้เพียงคลายอ้อมกอดที่ยึดครองเธออย่างล่วงเกิน แค่ปล่อยทางกาย...ไม่ได้หมายความว่าหัวใจเขาจะปล่อยเธอไปเสียหรอก

 

 

 

 

          เขานั่งมองเธอยันเช้า คนสวยที่หลับใหลไม่ได้รู้เลย...ว่าเขาทรมานแค่ไหน ที่ทำได้แค่ มอง ส่วนคนที่นั่งมองจะรู้ไหม....ว่าเธอไม่ได้หลับเลยแม้แต่น้อย สัมผัสของเขาก่อนหน้าทำให้เธอทำได้เพียงพักสายตา ละจากหัวใจที่เต้นโครมครามยามอยู่ต่อหน้าเขาก็เท่านั้นเอง...

 

 

 

          เช้าแล้ว....แสงแดดที่ลอดผ่านกระจกฝ้าทำให้เขาสะดุ้งตื่น เขาเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ ไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้องตัว รู้สึก...ไม่กล้า

 

 

 

 

         โทโมะเบี่ยงเส้นทางไปยังประตูห้องทันที ตลกเถอะ...ใครมาไขกุญแจให้เนี่ย? ตั้งแต่เมื่อไหร่? คนข้างนอกปลดล็อกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? บ้าจริง!

 

 

 

“แก้ว...แก้ว....มินนี่ จุ้บ~” เมื่อเรียกแล้วเธอไม่ยอมตื่นเองนี่นา อย่าหาว่าเขาฉวยโอกาสก็แล้วกัน ปากหยักก้มจูบขมับของคนสวยที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ดวงตาเรียวเบิกโพลงขึ้นทันที ที่เขา....ทำแบบนั้น!

 

 

 

“ทำอะไร?”

 

 

 

“จูบ” เธอมองหน้าเขาด้วยแววตางุนงง บ้าหรือ? เขานี่ถ้าจะบ้า รู้แล้วว่าเขาจูบ...จูบทำไม? บอกแล้วไม่ใช่เหรอ...ว่าเราควรเป็นเพื่อนกัน

 

 

 

ข้อเสนอของเขา ความสัมพันธ์ของเรา มันเป็นไปไม่ได้หรอก ...

 

 

 

 

          แก้วยันกายขึ้นอย่างรวดเร็ว สายตาจดจ้องไปยังคนที่ยืนยิ้มอ่อนๆไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับการกระทำของตนเองเลยแม้แต่น้อย  เธอยืนหลบสายตาเขาจนไม่ทันตั้งตัวในนาทีที่มือหนาตรงเข้ากอบกุมมือของเธอเอาไว้ อบอุ่น... มือของเขามันอบอุ่นสำหรับหัวใจที่หนาวเหน็บของแก้วตอนนี้

 

 

 

จะเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า....เธอจะบอกว่า

 

 

 

...อย่าปล่อยมือแก้ว

 

 

 

 

        เมื่อพบว่าประตูถูกปลดล็อกแล้ว ทั้ง 2 ก็รีบกุลีกุจออกมาจากห้องนั้นโดยทันที สำหรับแก้วแล้ว ...ห้องนั้น มันคือความทรงจำอันเลวร้ายและความทรงจำที่แสนสุขไปพร้อมๆกัน จะให้บอกไหมว่าเธอรู้สึกอย่างไร.....รู้สึกแบบเดียวกันกับเขา

 

 

 

 

          มือหนาที่ยังคงเกาะกุมไม่ปล่อยแม้กระทั่งขึ้นรถกลับบ้าน ทั้งคู่อาศัยรถสาธารณะตามท้องถนนหรือรถแท็กซี่นั่นแหละ  เป็นโทโมะที่เอ่ยกับพนักงานขับรถสำหรับจุดหมายปลายทางของการโดยสารครั้งนี้...

 

 

 

บ้านของเขา....

 

 

 

 

          มีแต่เพียงความเงียบเท่านั้นที่แผ่รังสีไปทั่วอาณาบริเวณรถ ตั้งแต่คนทั้งคู่ก้าวขั้นจวบจนถึงจุดหมายปลายทาง....ถึงบ้านเขาแล้ว เธอต้องนั่งต่อไปอีกสินะ...

 

 

 

“200 นี่ครับ” โทโมะยื่นธนบัตรสีแดงสองใบให้คนขับรถ แก้วมองตามอย่างไม่เข้าใจ เขาจะจ่ายทำไม? ในเมื่อเธอต้องนั่งกลับบ้านอยู่แล้ว เรื่องเงินแค่นี้มันเล็กน้อยมาก เธอจ่ายได้น่า!

 

 

 

“ไม่ลงหรือครับ?”

 

 

 

“ฉันจะไป.....”

 

 

 

“ลงมาได้แล้ว” โทโมะเอ่ยเสียงเข้มพลางจ้องหน้าเธอเขม็งเมื่อเห็นว่าเด็กหัวรั้นไม่ยอมทำตาม ที่เขาบอก คนสวยนั่งเชิดด้วยความไม่พอใจและยังไม่ยอมทำตามที่เขาบอก จนพนักงานขับรถมองตามด้วยแววตางุนงง

 

 

 

เรื่องของผัวเมีย...เราจะไปยุ่งทำไมว่ะ?!

 

 

 

“ฉันจะกลับบ้าน! พี่ค่ะออกรถ” แก้วหันไปออกคำสั่งกับคนขับรถที่นั่งใบ้กินมองดูการกระทำเง้างอดของคนที่กำลังดุ กับ อีกคนที่กำลังเง้างอด  คนโตกว่าหันไปมองหน้าคนขับรถด้วยแววตาออกคำสั่งเป็นเชิงว่า...อย่าทำตามที่เธอบอก!

 

 

 

“เอ่อ...คือ พี่ต้องรีบไปส่งรถนะน้อง กลับไปคุยกับผัวให้รู้เรื่องไป๊!” เธอรีบหันควับมองด้วยความตกใจที่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่ เอ่อ....แก้วพยายามจะอธิบายแต่เธอก็ถูกตัดบทด้วยการที่โทโมะดึงแขนเธอออกมาจนได้ก่อนจะเหนี่ยวรั้งเอวบางเข้าไปภายในบ้าน!

 

 

 

และตบท้ายด้วยการโวยวายและดีดดิ้นจากคนในวงแขน...

 

 

 

“โทโมะ! แก้วจะกลับบ้าน ได้ยินไหม จะ-กลับ-บ้าน!!”

 

 

 

“หิวข้าว...” เขาพูดพลางมองตาแก้วด้วยสายตาวิงวอน สายตาแบบนั้น....มันทำให้เธอเขินอายทุกที่สิน่า ดวงตาดำขลับที่มีแววเจ้าชู้ ขี้อ้อน  ชวนให้เธอใจอ่อนอยู่ร่ำไป เขาจะรู้ตัวบ้างไหนหนอ? จะรับรู้ในสิ่งที่เธอกำลังรู้สึกอยู่บ้างไหม...สับสน

 

 

 

“บ...บอกทำไมแก้วไม่ใช่แม่ครัว”

 

 

 

“ทำให้หน่อยนะ....เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ? เพื่อนช่วยเพื่อนหน่อยไม่ได้หรือ?” ‘เพื่อน’ ถึงแก้วจะรู้สึกสะอึกเมื่อได้ยินเขาพูดคำนั้น แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์อะไรจะไปต่อว่า หรือแม้แต่แอบคิดน้อยใจคนเดียว เพราะเธอเป็นคนเลือกเอง เลือกให้เขาใช้คำนั้น เลือกให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม ‘เหมือนเป็นเพื่อนกัน’

 

 

 

“อืม...”

 

 

 

 

         เขาถือวิสาสะโอบเอวบางเอาไว้หลวมๆเพื่อดันให้เธอเข้าห้องครัว แก้วสะดุ้งเล็กๆ เมื่อเขาสัมผัสตัว ให้ตายเถอะ...ถ้าเธอจะจิตตกได้มากมายขนาดนี้  ยังไม่ทันจะเดินถึงห้องครัว....สิ่งที่ไม่คาดคิด บุคคลที่(แก้ว)ไม่คิดว่าจะได้พบเจอ ดันมาเจอกันจนได้....อีกแล้วนะ....เบลล์

 

 

 

“มาย บู~...เอ่อ....” สาวร่างเล็กกระโดดเข้ามาเซอร์ไพร์ทด้วยความตกใจ แต่คนที่พบกลับกลายเป็นแก้ว ใบหน้าสวยที่เปื้อนรอยยิ้มของเบลล์เมื่อครูดับวูบลงเปลี่ยนเป็นสีหน้าไม่พอใจ  ก่อนจะแค่นยิ้มหวานให้เธอด้วยความไม่เต็มใจ รู้ไหม...ว่าแก้วดูออก

 

 

 

“ดีค่ะ...โทโมะ...เค้ามารอพร้อมกับเคนและก็คุณป๋าคุณแม่นานแล้วล่ะ” เบลล์กล่าวทักทายแก้ว ก่อนจะหันไปพูดกับโทโมะ มือหนาลดลงจากเวของใครบางคนอย่างห้ามไม่ได้  วันนี้ครอบครัวเขาอยู่กันครบเลยหรือ? ขาดก็แต่พี่มากิสินะ....

 

 

 

โทโมะพาแก้วเข้ามาภายในห้องนั่งเล่นประกอบไปด้วย พ่อ แม่ พี่ชายของเขา และเบลล์  สงสัยมื้อนี้เขาคงไม่ได้กินฝีมือมินนี่เสียแล้ว....ได้ข่าวว่าเบลล์ซื้ออาหารมาฉลองสอบเสร็จของเธอกับพีเคนจิ มากมายจนแทบทานกันไม่หมด.....

 

 

 

“เอ่อ...สวัสดีค่ะ”แก้วยกมือไหว้ตามมารยาทพร้อมรอยยิ้มหวาน บิดาของเขามองมาทางลูกชายตัวดีที่ยืนปั้นหน้าไม่ถูก ไม่ทันได้คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน....พาแก้วมาบ้าน พร้อมๆกับ ที่มีเบลล์อยู่ด้วย

 

 

 

เสี้ยววนาทีคนเป็นพี่ก็ลอบมองน้องชายเป็นเชิงถามว่าเกิดอะไรขึ้น...สัญญาระหว่างเราละ?  

 

 

 

“ผม...แก้ว...เอ่อ ....มาเอาเนื้อเพลงของเรานะครับ” เขาโป้ปดหน้าตายว่าเธอมาเอาเนื้อเพลงที่นี่เนื่องจากเขาเป็นคนเก็บไว้  เธอเองก็บ้าบอพยักหน้าอือออกับเขาเพื่อเอาตัวรอดไปเสียด้วย จะว่าไป จะพูดว่าเธอเอาตัวรอดก็คงจะไม่ได้...เพราะเธอไม่ได้เป็นคนสร้างเรื่อง!

 

 

“ฮ่าๆ นานๆมีเพื่อนสาวมาบ้านทั้งที เดี๋ยวทานข้าวร่วมฉลองกันเลยนะหนู” บิดาของเขาเอ่ยชวนด้วยรอยยิ้ม ส่วนคนเป็นแม่ก็พยักหน้ายิ้มๆเออออตามไปด้วย เรื่องของวัยรุ่น ผู้ใหญ่ไม่ขอรับรู้ด้วยหรอก...ไม่ว่าจะเป็นกิ๊ก เพื่อน หรือแฟน... ก็ให้ลูกชายเป็นคนกำหนอดเอง....

 

 

 

กล้ามากนะไอ้เสือ....หนูเบลล์อยู่ด้วยทั้งคน ฮ่าๆ เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้ด้วยตัวเองนะลูกชาย

 

 

 

“แก้วคง.....”

 

 

 

“ฉลองด้วยกันเถอะ เดี๋ยวไปส่ง” โทโมะเอ่ยตัดบทก่อนที่ทุกคนจะร่มปาร์ตี้ขนาดย่อมกันอย่างมีความสุขภายในครอบครัว? แล้วแก้วล่ะ....เป็นใคร?  โทโมะแยกตัวไปนั่งกับเบลล์มีเพียงเคนจิที่นั่งอยู่ข้างๆแก้ว สีหน้าและแววตาของเขาเหมือนอยากจะถามอะไรแก้วสักอย่าง....แต่เขาก็ตัดสินใจเบี่ยงประเด็นแทนด้วยการชวนแก้วคุย

 

 

 

“เมื่อวาน...คอนสนุกมากเลย.....เฟย์ ฟาง แก้ว เป็นเกสได้น่ารักนะ”

 

 

 

 

          แก้วหันมาพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มเจือจาง  จะให้ดูสดชื่อก็คงจะแปลกอยู่หรอก...คนฝั่งตรงข้ามก็เล่นจ้องหน้าซะชวนอึดอัด เขาก็มีคนข้างกายอยู่แล้วนี่ มาจ้องหน้าเธอทำไมกันเล่า!?  สถานการณ์ชวนเครียดแบบนี้เธอก็ปาร์ตี้ไม่ลงเหมือนกัน  แก้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำด้วยใบหน้าหม่นๆ  เธอเหมือนเป็นคนอื่นในสายตาของคนในบ้าน เธอเป็นใครก็ไม่รู้?

 

 

 

 

          ถ้าต้องให้ทนดูเขาหยอกล้อกันแบบนั้น? แก้วจะทนทำไม....น้ำสะอาดถูกวักเข้าใบหน้าสวย หวังจะระบายความอึดอัดที่มีอยู่ตอนนี้ให้ทุเลาเบาบางลงไปได้บ้าง?

 

 

 

          หยดน้ำไหลลงสู่ปลายคางปนกับน้ำอุ่นๆที่รินไหลจากดวงตาคู่สวย ยังไม่ทันที่เธอจะลืมตา ... คนฉวยโอกาสก็ตรงเข้าครอบครองตัวเธออีกแล้ว บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าเรานะ เพื่อนกัน! การที่เขาทำแบบนี้....แปลว่าเขายังไม่เข้าใจหรือไงกัน? ต้องให้พูดใช่ไหม...ต้องให้เธอพูดหรือไง?!!!

 

 

 

“ปล่อยนะ....ทำอะไร ให้เกียรติแก้วกับผู้หญิงของโทโมะบ้าง! เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดกับเราอีกครั้ง!!!” แก้วตะโกนออกไปเสียงดัง จนที่คนด้านหลังจะรีบคลายอ้อมกอดทันที อันที่จริงเขาก็ไม่ได้ถึงกับสวมกอดเธอแนบแน่น เสมือนแค่โอบเอาไว้หลวมๆก็เท่านั้น....และในนาทีที่เธอหันมา.....

 

 

 

“มันเคยทำแบบนี้กับแก้วด้วยงั้นเหรอ??!!!” คนที่พุ่งเข้ากอดเธอกลับลายเป็น....เคนจิ   แก้วตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าแม้แต่จะตอบคำถามของเคนจิ ไม่กล้าแม้แต่จะสบสายตาเลยแม้แต่น้อย...เรื่องนี้จะจบลงยังไงกัน? ถ้าทุกคน...รู้ความจริง!

 

 

 

“ม...ไม่เคยค่ะ...”แก้วโกหกคำโตตอบคำถาม เคนจิมองแก้วด้วยแววตาคาดคั้นแต่ก็ไม่พูดอะไรอกไปอีก มีเพียงคำว่าขอโทษจากปากเขาก็เท่านั้น...แก้วเองก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำนักหรอก อันที่จริงเรียกว่าไม่รู้เรื่องเลยจะดีเสียกว่า....

 

 

 

“พี่ขอโทษที่ล่วงเกิน พี่ไม่ได้ตั้งใจ”

 

 

 

“เอ่อ....ไม่เป็นไร แก้ว...”

 

 

 

“พี่ออกไปก่อนนะ” 

 

 

          หลังจากที่เคนจิเดินลับไป  แก้วก็แอบถอนหายใจกับตัวเองด้วยความรู้สึกตกใจไม่หาย เธอไม่เคยโดนใครกอดนี่นา ยกเว้น..... เธอสะบัดหัวน้อยๆไล่ความคิดฟุ้งซ่านออก ก่อนจะเดินปาดน้ำตาออกจากห้องน้ำอีกครั้ง ยังไม่ทันที่แก้วจะย่างเท้าเดิน มือหนาของใครบางคนก็ตวัดร่างอ้อนแอ้นของเธอเขาสู่อ้อมกอดอีกครั้ง ต่อหน้าต่อตา !

 

 

 

 

“พี่.....หือ??”  

 

 

         แก้วกำลังจะอ้าปากแย้งเพียงเพราะนึกว่าเป็นเคนจิอีกครั้ง แต่เปล่าเลย คราวนี้มันกลับกลายเป็นคนคุ้นเคยดีอย่างเขา...โทโมะ! นิ้วเรียวของเขาแตะลงบนกลีบปากบางเป็นเชิงห้ามไม่ให้เธอส่งเสียงดัง ก่อนจะพาร่างของเธอเข้าห้องไป  ห้องนอนเด็ก? ที่ติดกับห้องครัว....บ้านนี้เลี้ยงเด็กด้วยหรือ??

 

 

 

 

        โทโมะพาแก้วเข้ามาภายในห้องสีส้มอ่อนๆตัดกับสีส้มเข้ม มีโคมไฟบนเพดานส่องแสงสว่างช่วยเพิ่มความอบอุ่นภายในห้องเพิ่มมากขึ้น โมเดลหุ่นยนต์มากมายเต็มไปทั่วตู้โชว์ นี่คงเป็นห้องเด็กผู้ชายแหงๆ

 

 

 

“เข้ามาทำไม? แล้วนี่ห้องใคร?”

 

 

 

“ห้องโทโมะ...ตอนเด็กๆ  แต่อยากรู้หรือไง? ว่าพาเข้ามาทำไม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างพร้อมๆกับเพิ่มแรงบีบข้อมือแก้ว จนเธอต้องนิ่วหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บ  เขาโกรธอะไรเธอ?...ต้องเป็นเธอมากกว่าที่โกรธเขา! ถ้าไม่ใช่เพราะเขาบังคับให้เธอเข้ามาในบ้าน เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นหรอก เขานั้นแหละผิดเต็มๆ!!

 

 

 

“เจ็บ....และไม่เข้าใจ ทำไมไม่ออกไปอยู่กับ...เขา  ทำแบบนี้มันไม่ให้เกียรติผู้หญิงเลยนะ!”

 

 

 

“เมื่อกี๊ทำไมถึงเรียกพี่...หรือว่า.....พี่เคนจิ?” เขาไม่ได้สนใจจะตอบคำถามและฟังคำต่อว่าของแก้วแม้แต่น้อย โทโมะเบี่ยงประเด็นทันที เพราะเขาเห็นว่าพี่ชายของเขาเดินตามแก้วไปตอนเธอมาเข้าห้องน้ำ  เปล่าหรอก ไม่ได้กลัวว่าพี่เคนจิจะตามมาถามอะไรแก้ว...แค่กลัวว่าพี่ชายจะมาแย่งของรักของหวงของเขาก็เท่านั้น...แค่หึง

 

 

 

“ไม่มีอะไร...ปล่อยได้แล้ว แล้วก็ออกไปจากที่นี่กันซะที”

 

 

 

“พูดไม่รู้เรื่องเหรอไง เด็กบ้า!...บอกว่าไม่เป็นก็ไม่เป็นดิว่ะ!!”

 

 

 

“......”

 

 

 

“ไม่เป็นนะ ไม่ ไม่เอา!”

 

 

 

 

         เขาโวยวายพลางเขย่าตัวแก้วก่อนจะดึงเข้าไปกอด กดท้ายทอยของเอไว้แน่นให้ซบลงกับอกกว้างของเขา พร่ำเพ้อแต่คำว่าไม่ๆๆ ไม่เอา ไม่เป็น  เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไม?ที่นี่ถึงมีแต่คนประหลาด! โดยเฉพาะโทโมะนะ บ้าไปแล้ว!!

 

 

 

“หยุดโวยวายก่อน...โทโมะฟังแก้ว....ใจเย็นๆ โทโมะเป็นอะไรไป?” 

 

 

 

          ดวงตากลมโตของแก้วจับจ้องไปยังแววตาของเขา  มันเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่กำลังเอ่อท้น เพียงแต่เของดวงตายังไม่อนุญาตให้มันไหลออกมาก็เท่านั้น...เดาได้ไม่ยากว่าเขาต้องมีเรื่องค้างคาใจ สับสน เกินกว่าที่กล้าเล่าให้ใครฟัง และแก้วก็จะไม่ถามเขาเช่นกัน เธอจะไม่ตอกย้ำ...แต่จะทำหน้าที่เพื่อนที่ดีคอยรับฟังก็เท่านั้น

 

 

 

“ไม่เป็นเพื่อนกัน” เจ้าของร่างแกร่งเกี่ยวกระหวัดเอวบางลงมานั่งทาบทักบนตักเขาพลางกอดรัดไว้แน่นจนเธอแทบหายใจไม่ออก  ถ้าจะให้เดา โทโมะคงเมาหรืออย่างไร? ถึงได้กล้าทำเรื่องบ้าบิ่นแบบนี้!!

 

 

 

“เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”

 

 

 

 

 

          แก้วว่าพลางรีบลุกออกจากตัวขาทันที ถ้าใครผ่านมาเห็นเข้า จะทำอย่างไรกันละทีนี้? โตเสียเปล่า...ทำอะไรไม่คิด พ่อ แม่ พี่ แฟน! เขายังอยู่บ้านแท้ๆ  ผู้ชายจะเสียหายอะไรกัน? ลองมาเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวที่ไม่มีแม้แต่คนที่จะอยู่เคียงข้างในเวลานี้อย่างเธอดูบ้างไหม....เขาจะรู้สึก!

 

 

 

“ฟังก่อน....”เขาฉวยคว้าข้อมือแก้วเอาไว้ได้ก่อนจะพลิกตัวเธอให้หั้นมาเผชิญหน้ากับเขา มือหนายึดไหล่มนทั้ง 2 ข้างเอาไว้ ไม่ให้เธอดิ้นหลุดไปไหนอีกแล้ว วันนี้ทุกอย่างต้องเคลีย!

 

 

 

“ไม่ฟัง คนงี่เง่า ทำอะไรไม่คิด ไม่รู้จักโต! เราเป็นเพื่อน เป็นเพื่อน เป็นเพื่อน เป็นเพื่อน เป็นเพื่อนๆๆๆๆๆ.....อื้อ” ปากหยักประกบเข้ากับริมฝีปากบางที่กำลังโวยวายเขาอยู่ด้วยอารมณ์ที่กำลังครุกรุ่น อย่าหาว่าเขาฉวยโอกาสเป็นอันขาดนะ! เด็กบ้าโวยวายเอง...ช่วยไม่ได้!!

 

 

 

 

         ลิ้นร้อนคนควานโพรงปากเล็กด้วยความวาบหวาม เกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นที่หลบหนีการจู่โจมของเขาพัลวัน ด้วยความโหยหา ริมฝีปากอวบอิ่มถูกเขาครอบครองเนิ่นนานจนแทบหมดลมหายใจ กว่าคนงี่เง่าจะยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เขาลอบยิ้มเล็กๆก่อนจะแลบเลียริมฝีปากตัวเองด้วยความพึงพอใจ

 

 

 

“รู้หรือเปล่า? ผู้ชายนะ....พระเจ้าสร้างให้เกิดมาคู่กับผู้หญิง”

 

 

 

“......”

 

 

 

“รู้หรือเปล่า? ว่าเรา.....เป็นเพื่อนกันไม่ได้”

 

 

 

“.....”

 

 

 

“รู้ไหมว่าผู้ชาย...เขาไม่เป็นเพื่อนกับผู้หญิง??”

 

 

 

“....”

 

 

 

“แล้วรู้ไหม....ว่าโทโมะก็รู้ว่าแก้ว....คิดแบบเดียวกัน”

 

 


 

 แล้วรู้ไหม...ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไปT^T คือเค้าเวิ่นเว่อละไง

สัญญามันก็ต้องเป็นสัญญา รู้ว่าเก๊าต้องมาT__T เพราะไปสัญญากับใคร?

รีบปั่นไปหน่อย มึนบ่อยๆอย่าว่ากัน ก้ากกกก เก๊าไปปั่นคณิตต่อละจ้าา ซาโยนาร่าาาาาา^O^

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา