Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 

                                                ความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียก

 

 

 

 

TOMO PART

 

 

 

 

        ดวงตาเรียวจับจ้องมองผมอย่างไม่ลดละสายตา ผมรู้ว่าคนฉลาดอย่างเธอเข้าใจในส่งที่ผมพูด แววตาสั่นไหวและพยายามที่จะหลบสายตาของผมตลอดเวลาเป็นเครื่องช่วยยืนยันได้อย่างดีเยี่ยมว่าผมไม่ได้คิดไปเอง  ผมรู้ว่าเธอกำลังสับสนและหวั่นไหว ภายในใจของเธอคงเต็มไปด้วยเครื่องหมายเควกชั่นมาร์ค นั่นมันก็ไม่ต่างอะไรกับผม...โทโมะ เคโอติค นักหรอก..!

 

 

 

 

         อย่างที่ทราบว่าผมใช้ชื่อเพลงของผมว่า Friend eyes ดวงตาของเพื่อน...อันที่จริงเพลงนี้ผมแต่งไว้นานแล้ว แต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะจบ! จนวันที่ผมเจอกับแรงบันดาลใจบางอย่าง....ดวงตาคู่นั้นของใครบางคน?

 

 

 

 

         มันสดใส เป็นประกาย หากไม่หาว่าผมเกินจริงไป...มันสามารถทำให้ดวงดาวบนท้องฟ้าดูหม่นหมอง ไร้ค่า สำหรับผมไปเลยก็ว่าได้ ไอ้อาการที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้มันคืออะไรกัน? คงไม่ใช่เพราะผมหวั่นไหวไปกับข่าวลือบ้าๆนั้นหรอกนะ...อย่าเป็นแบบนั้นเลย

 

 

 

          ผมยังมีเบลล์..

 

 

 

 

“แก้ว...คือ...ไม่รู้!! แล้วแก้วก็ไม่อยากจะรับรู้อะไรด้วย!! ฟังนะ...เรื่องวันนั้น วันที่โทโมะ...นั้นแหละ แก้วจะถือว่ามันเป็นแค่ฝันก็แล้วกัน     อ้อ วันนี้ด้วย!” แก้วว่าพลางสะบัดหน้าหนีจากการรัดกุมของผม น้ำเสียงสั่นๆของเธอไม่ได้ช่วยให้แก้วหนีความจริงไปได้สักนิด

 

 

 

“ความจริงเป็นยังไงแก้วก็รู้ดี...ความจริงไม่ใช่ความฝัน!”

 

 

 

“ข่าวลือก็ไม่ใช่เรื่องจริงเหมือนกัน!”

 

 

 

“.....”

 

 

 

 

 

            ผมเงียบไปอย่างช่วยไม่ได้ ถูกของแก้วทุกประการ ข่าวลือจะเป็นจริงไปได้อย่างไร? ผมยังมองไม่เห็นวันนั้นจริงๆ ใบหน้าสวยสั่นน้อยๆ น้ำใสๆคลอหน่วยอยู่เต็มดวงตาของเธอจนล้นปริ่ม จมูกรั้นๆของแก้วเริ่มแดงเรื่อ ริมฝีปากบางเผยอนิดๆราวกับเธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง...

 

 

 

                                   

 

 

 

 

 

“แก้วหายไปไหน?” หลัวจากง่วนอยู่กับการเลี้ยงฉลองหลังเวที เฟย์ก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป มองไปรอบๆตัวก็พบว่าเพื่อนรักของเธอหายไปนี่เอง...

 

 

 

“ช่างเขาเถอะน่า”

 

 

 

“ได้ไงอ่ะเขื่อน? เพื่อนเฟย์หายไปทั้งคนนะ ชิ! ไม่ไหวๆ พึ่งอะไรสิบโทไม่ได้เลย!!”

 

 

 

“เชื่อสิบโทเคโระคนนี้เถอะน่า นั่งลงๆ” เมื่อเห็นว่ายังไงเสีย เฟย์ก็ไม่มีทางเถียงชนะเขาได้บวกกับความมั่นใจที่มีเกินร้อยของเขื่อนที่เชื่อว่าแก้วปลอดภัยแหงๆ เธอจึงยอมนั่งลงตามเดิม

 

 

 

 

             เขื่อนลอบยิ้มเล็กๆก่อนจะหันมาสนใจพีเอสพีคู่ใจในมือต่อ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าแก้วปลอดภัย ตราบใดที่เธอยังอยู่ในห้องนั้น...รับรอง!

 

 

 

“แต่จะไม่ปลอดภัยก็อีตรงคนที่อยู่ในห้องด้วยนี่สิ ฮึๆ”

 

 

 

“ว่าไงนะเขื่อน?”

 

 

 

 

 

 

        เฟย์หันมาถามทำเอาเขื่อนไม่ทันได้ตั้งตัว ก็เขาแต่พูดงึมงำๆเฉยๆ  ไม่คิดว่าเธอจะได้ยินนี่นา...คิดว่าเขื่อนโง่อย่างนั้นหรือ? ฮะๆ คิดผิดแล้วล่ะทุกคน ที่ทำเสียงดังมาก่อนตัวก็เพราะต้องการให้คนทั้งคู่รู้ตัวยังไงล่ะ?

 

 

 

“จะได้หลบทัน”

 

 

 

“พูดจาประหลาด!” เฟย์ต่อว่าเขื่อนเล็กๆก่อนจะหันกลับไปสนใจปาร์ตี้ในงานต่อ

 

 

                       

 

 

 

 

 

       มีเพียงความเงียบและอากาศเย็นๆที่ครอบคลุมไปทั่วอาณาบริเวณที่ผมกับเธออยู่ ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร เธอเองก็เช่นกัน...ป่านนี้เบลล์คงรอผมไม่ไหว กลับบ้านไปแล้วกระมัง ทำไมผมถึงเป็นคนที่แย่แบบนี้นะ? ไม่แคร์ความรู้สึกของเบลล์ทั้งๆที่เธอกับผม เรา...

 

 

 

“กลับไปที่งานกันเถอะ” นี้คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดระหว่างผมกับแก้ว การเลือกที่จะหันหลังให้กัน เลือกที่จะเป็นเพื่อนกันเหมือนที่เคยเป็นมาแต่เก่าก่อน ผมตอบตกคำชวนของแก้วก่อนจะเดินนำเธอไปยังประตู..

 

 

 

กึก  กึกๆ

 

 

 

“ประตูล๊อก?”

 

 

 

“ได้ยังไง? ใครอยู่ข้างนอกน่ะ เปิดเดี๋ยวนี้ อย่าเล่นอะไรพิเรนทร์ๆนะ”

 

 

          แก้วที่ออกจะหัวเสียนิดๆทุบประตุเป็นการใหญ่ เมื่อรู้ว่ามีคนล๊อกจากภายนอก ผมเองก็ไม่ได้นิ่งเฉยพยายามใช้สีข้างกระแทกกับบานประตูหวังจะให้มันเปิดออก ร้องเรียกก็ไม่มีเสียงตอบรับ จนผมกับแก้วเริ่มอ่อนแรงหมดเสียงที่จะร้องขอความช่วยเหลือ

 

 

 

อยากจะรู้จริงๆว่าใครมันเล่นพิเรนทร์ๆแบบนี้?!

 

 

 

“สงสัยคืนนี้เราคงต้องนอนที่นี่แล้วล่ะแก้ว”

 

 

 

“อือ...โทรศัพท์ จริงสิ โทโมะขอยืมโทรศัพท์หน่อยแก้วจะโทรไปบอกเพื่อนๆให้มาช่วยเรา...โทรศัพท์แก้วอยู่กับอิเขื่อน”

 

 

 

“ห้องล็อกเกอร์ครับ...” แก้วทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ที่ผมมองว่าน่ารักนั้นแหละ...เธอบ่นเป็นหมีกินน้ำผึ้ง เห็นว่า...ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ เรา 2 คนต้องนอนในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ก็ยังโชคดีอยู่หน่อยที่มีห้องน้ำอยู่...

 

 

 

 

 

 

 

 

“อาบน้ำมั้ย?” ผมเอ่ยถามพลางยื่นผ้าเช็ดตัวให้แก้วหลังจากที่ตัวเองเข้าไปชำระร่างกายมา คนสวยตรงหน้ามองผมอย่างหวาดๆ ทำไมนะ...ผมมันน่ากลัวนักหรือ??

 

 

 

“เอ่อ...ก็ดีเหมือนกัน”

 

 

 

“อ่ะ..นี่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืด ห้องนี้ก็มีชุดอยู่แค่นี้ล่ะ”

 

 

 

“อืม~แก้วโอเค”

 

 

 

 

                แก้วรับเสื้อผ้าจากผมแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป...นานพอสมควรแก้วก็ยังไม่ออกมาเสียที ผมก็เรื่อยนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่จู่ๆ...

 

 

 

 

พรึบ!~

 

“เฮ้ยยยย~”

 

 

 

 

        ผมอุทานอย่างตกใจเมื่อไฟในห้องเกิดดับขึ้นมากะทันหัน พร้อมๆกับเสียงร้องของแก้ว ให้ตายเถอะ...ไฟมาตกอะไรตอนนี้นะ แก้วล่ะ? ทันทีที่ตั้งสติได้ ผมก็รีบคลำๆทางเดินเพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำทันที ไฟดวงเล็กกระพริบถี่ๆจะดับแหล่ไม่ดับแหล่ทำให้ผมมองเห็นอะไรได้เล็กน้อย แค่เล็กน้อยจริงๆ

 

 

 

“แก้ว แก้ว!”

 

 

 

“โทโมะ...ย่าเพิ่งเข้ามานะ!!”

 

 

 

          ผมไม่ได้ยินเสียงตอบรับของเธอ มีเพียงเสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยงแสบแก้วหูที่มาพร้อมกับฝนห่าใหญ่ที่เทกระหน่ำราวกับฟ้ารั่ว เสียงน้ำไหลซ่าจากห้องน้ำดังผสมกับเสียงฝนจนผมแยกไม่ออก ห้องนี้มีเพียงกระจกฝ้าที่ติดกับด้านหน้าตัวอาคาร ผมจึงปีนดูพยายามสอดส่องหาผู้คน แต่สายไปแล้ว...ผมเห็นไฟรถกระพริบๆไกลไปโน่น นี่ตอนเคลื่อนรถออกไปฝนคงยังไม่ตกสินะ ถึงว่า ขับผ่าฝนกันไปได้ สรุปแล้ว ภายในตึกนี้เหลือแค่ผมกับแก้วงั้นหรือ?

 

 

 

แปลกใจอยู่อย่าง....เพื่อนๆไม่สงสัยบ้างหรือไงที่ผมกับแก้วหายไป?

 

 

 

“แก้ว! ตอบหน่อยสิ...โทโมะจะพังเข้าไปแล้วนะ!”

 

 

 

“.....”

 

 

 

 

              ผมกลั้นหายใจก่อนจะกระแทกประตูห้องน้ำซ้ำๆ แล้วก็ต้องเซล้มเมื่อผมพังประตูได้สำเร็จ ไฟดวงเล็กกระพริบถี่ๆทำให้ผมมองเห็นเรือนร่างของใครบางคน?

 

 

        แก้วนั่งจับปมผ้าขนหนูผืนน้อยที่พันรอบกายไว้แน่นอยู่บนโถสุขภัณฑ์ ร่างบางสั่นสะท้านน้อยๆด้วยความหนาว หยดน้ำเกาะตามไรผมและตามผิวกายผุดผ่อง ผู้หญิงอะไร...น่าหลงใหลเป็นบ้า

 

 

 

"แก้ว...เป็นอะไร..เอ่อ...มากหรือเปล่า?” ผมสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆคลำทางเดินไปหาแก้วด้วยความรู้สึกเก้อกระดาก เมื่อต้องใกล้ชิดกันถึงเพียงนี้...

 

 

 

“เอ่อ...ขาแพลง เมื่อกี๊แก้วล้ม”

 

 

 

“ตรงไหน??”

 

 

 

“โอ้ย!”

 

 

 

 

 

        แก้วร้องขึ้นเมื่อผมแตะเข้าที่ข้อเท้าซ้ายของเธอ ผมจึงค่อยๆพยุงร่างบอบบางหาทางออกจากห้องน้ำด้วยความทุลักทุเล

 

 

 

“นั่งตรงนี้นะแก้ว...”ผมพาเธอมานั่งตรงโซฟาก่อนจะหาผ้าขนหนูส่งให้ ผมเปียกแบบนั้นเดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี เด็กหนอเด็ก...

 

 

“โทโมะ จะทำอะไร?!”

 

 

 

“ขาแพลงก็ต้องนวดสิ โมะไม่ทำขาแก้วหักหรอกน่า”

 

 

 

“ไม่ได้หมายความแบบนั้นซะหน่อย!...ผิดข้างย่ะ” ผมเกาหัวแก้เก้อเล็กๆ เนื่องจากไปนวดข้อเท้าขวาเสียได้ เจ้าตัวเล็กนี่...ได้ทีใช้ใหญ่เลย ต่อปกต่อคำได้แบบนี่...คงลืมเหตุการณ์เมื่อ ส ชั่วโมงก่อนแล้วกระมัง?

 

 

 

“อา~โทโมะ...เจ็บนะ”

 

 

 

“เดี๋ยวก็หาย มันต้องเจ็บก่อนสิ ล้มลงไปซะขนาดนั้น ให้ตาย เธอซุ่มซ่ามจริงๆ ยัยเด็กบ๊อง”

 

 

 

“แก้วมีวุฒิภาวะพอแล้ว ไม่ใช่เด็ก!”

 

 

 

“...ปากดี”

 

 

 

“ว่าใคร?” ให้ตายเถอะ…เธอนี่มันรั้นจะเอาชนะให้ได้เสียจริงๆ กระทั่งมองไม่ค่อยจะเห็นหน้าก็ยังจะเถียง น่าจับตีนัก!

 

 

 

“อื้อ”

 

 

 

 

            ร่างบางตรงหน้านั่งกอดอกเชิดหน้าหนีผมที่กำลังปรนนิบัติให้เธอบรรเทาแท้ๆ ใบหน้าเชิดๆ จมูกรั้นๆ ริมฝีปากชมพู คงกำลังเชิดใส่ผมอยู่เป็นแน่แท้…น่ารัก

 

 

 

 

            ผมค่อยๆกดนวดบริเวณข้อเท้าของแก้วเบามือเพื่อให้เธอเจ็บน้อยที่สุด ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเนียนไปทั่วทั้งตัวจริงๆ ไม่ใช่ว่าผมคิดเรื่องพรรค์นั้นกับเธอหรอกนะ แค่พูดตามความเป็นจริงก็เท่านั้น

 

 

 

 

           แต่แล้วสำนึกของผมก็ค่อยๆเลือนหายไปทีละนิด จากมือที่นวดคลึงข้อเท้าเลื่อนขึ้นไปตามเรียวขาของเธออย่างแผ่วเบา จนขึ้นไปกอบกุมเอวบางได้อย่างถนัดถนี่ ไฟดวงน้อยที่กำลังกระพริบๆทำให้ผมมองเห็นแววตาที่สั่นไหวของแก้ว ใบหน้าของเราตั้งฉากอยู่ในระนาบเดียวกันอย่างตั้งใจ...

 

 

 

 

          ผิวกายหอมอ่อนๆแม้ไม่ได้ปรุงแต่งด้วยน้ำหอมชั้นเลิศใดๆ แต่มันก็สามารถติดตรึงจมูกของผมได้อย่างเหลือเชื่อ เสียงฟ้าร้องและฝนตกที่ยังไม่หยุดกระเซ็นสาดมันยังไม่ดังพอเท่ากับก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายที่กำลังเต้นโครมครามเมื่อยู่ต่อหน้าผู้หญิงทีได้ชื่อว่าเป็น...เพื่อนสนิท

 

 

 

“เมื่อไหร่ไม่รู้...”   รู้สึกแบบนี้....ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

 

 

 

 

            เขาถือวิสาสะกดจมูกโด่งลงบนพวงแก้มนุ่มนิ่มของแก้วด้วยความหลงใหล กดค้างไว้เนิ่นนานราวกับต้องการดมดอมความหอมอยู่อย่างนั้นไม่รู้เบื่อ เธอเองก็เอาแต่นิ่งงันทำอะไรไม่ถูก ปล่อยให้คนฉวยโอกาสล่วงเกินตามใจชอบ มือหนากอดกระหวัดร่างอ้อนแอ้นของเธอเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนาไม่ปล่อยให้เธอได้ดิ้นหนีไหน..

 

 

 

 

           จมูกโด่งเป็นสันไล้ไปตามลำคอระหงของแก้วช้าเนิบนาบเพียงเพราะหลงหลในกลิ่นกายที่หอมหวนเหมือนดอกไม้ ปากหยักไล่ขบเม้มผิวกายเนียนสร้างความอุ่นร้อนไปทั่วตัวให้แก้ว เธอเป็นผู้หญิงที่น่านุถนอมสำหรับเขา  โทโมะจึงไม่ทำอะไรรุนแรงให้ไก่ตัวน้อยตื่นเสียหรอก...

 

 

 

 

           เขาเลื่อนริมฝีปากขึ้นมาจุมพิตกลีบปากนุ่มของแก้วซ้ำๆย้ำๆค้นหาความหวานไม่รู้จักจบสิ้น และช่วงหน้าทีที่เขากำลังจะลิ้มรสความหอมหวานจากโพรงปากเล็กนั้น...

 

 

 

ไฟทั้งห้องก็พร้อมใจกันสว่าง...

 

 

 

“ยะ...อย่าทำแบบนี้” แก้วกระถดกายหนีผมก่อนจะรีบคว้าเสื้อคว้าเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไปอีกครั้ง พระจ้า...นี่ผมทำบ้าอะไรลงไปอีกเนี่ย?

 

 

 

 

 

 

 

“เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องนะแก้ว”

 

 

 

“แก้วไม่มีอะไรจะคุย”

 

 

 

“อย่าทำตัวเป็นเด็กงี่เง่า ไหนว่าโตแล้วไง?”

 

 

 

“แล้วคนที่เขาเรียกตัวเองว่าผู้ใหญ่...เขาไม่ได้ทำอะไรงี่เง่างั้นสิ?” แก้วเถียงผมกลับอย่างไม่ลดละ ดูเหมือนเธอจะร้องไห้อีกแล้ว ผมนี่มันโคตรแย่เลย...

 

 

 

“ก็ที่ผู้ใหญ่ทำอะไรงี่เง่าก็เพราะ...เอ่อ”

 

 

 

“ไม่อยากรู้ ไม่อยากฟัง!” แก้วหันหลังเดินหนีผมอย่างไม่แยแสกับคำพูดของผม ทำไม?...ไม่แคร์กันเลยเหรอ?

 

 

 

“เราเป็นอะไรกัน?!”

 

 

 

“.....”

 

 

 

 

               ผมตัดสินใจตะโกนแข่งกับเสียงฝนภายนอก และผมรู้ว่ามันดังพอที่จะทำให้เธอได้ยินแต่เพียงเธอไม่ตอบ...ก็แค่นั้น

 

 

 

“ตอบได้หรือเปล่า...มินนี่ของฉัน”

 

 

 

“.....”

 

 

 

“.....”

 

 

 

“ขอเป็นมิกกี้ของเธอได้หรือเปล่า?”  ผมเดินเข้าไปสวมกอดแก้วจากทางด้านหลังแล้วกระซิบที่ข้างหู นี่ที่ผ่านมาทั้งหมด...ผมยอมแพ้กับข่าวลือบ้าๆนั้นเหรอเนี่ย? ผมเงียบ...เพื่อรอฟังคำตอบจากแก้ว ให้ตายเถอะ...เธอทำให้ฉันตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนขึ้นเวทีครั้งแรกเมื่อ 4 ปีก่อน เสียอีก เธอทำให้ฉันไม่เป็นตัวของตัวเอง...

 

 

 

“ฮึก..เพื่ออะไร?” เธอร้องไห้?...ตัวของแก้วสั่นสะท้าน เธอสะอื้นตัวโยนรอคำตอบจากคนงี่เง่าอย่างผม

 

 

 

“หมายความว่าไงแก้ว?”

 

 

 

“แก้วถามว่า...ฮึก...โทโมะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร?!”

 

 

 

“...เสียงดัง” ผมปรามแก้วนิดๆ เมื่อเธอขึ้นเสียงใส่ เปล่าเลย...ไม่ได้คิดจะดุเธอหรอก แค่อยากให้เราคุยกันดีๆมากกว่า

 

 

 

“งั้นก็ตอบมาสิ นายมากอด มาจูบ มาทำอะไรบ้าๆแบบนั้นกับฉันทำไม? ฮึก..ทั้งที่โทโมะก็มี ‘เขา’ อยู่แล้ว”

 

 

 

“.....”

 

 

 

“นายมันเห็นแก่ตัวรู้ไหม? ถ้าแค่เราสึกหวั่นไหว เราอยู่ห่างๆกันเถอะ...”

 

 

 

“ไม่ห่าง!”  ผมสวนกลับทันที ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้พูดแบบนั้นออกไป รู้แค่เพียงคนในอ้อมกอดช่างมีอิทธิพลต่อผมเหลือเกิน…

 

 

 

“ไม่เข้าใจ...เราจะเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ!”

 

 

 

“ความสัมพันธ์ของเรา...จำเป็นต้องตัดสินด้วยสถานะอย่างนั้นเหรอ?”

 

 

 

“...”

 

 

 

 

        จริงไหม...มันจำเป็นด้วยเหรอที่เราต้องมานั่งกะเกณฑ์ความสัมพันธ์ ใครจะมองว่าเราเป็นเพื่อน เป็นคนรัก หรืออะไรก็แล้วแต่ มันไม่สำคัญเท่ากับความรู้สึก...ความรู้สึกของเราเพียงสองคน ปล่อยให้มันเป็น ‘ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก’ แบบนี้แหละ แค่รับรู้ว่ามีเราก็พอ...

 

 

 

“ว่าไง?”

 

 

 

“แก้ว...”

 

 

 

“อย่าโกหกตัวเอง...ปล่อยมัน เหมือนที่โทโมะยอมปล่อยมือจากอีกคนเพื่อมาหาอีกคน!”

 

 

 

“ถ้าแก้วทำแบบนั้น...ยอมปล่อยหัวใจตัวเอง...แก้วจะกลายเป็นคนใจร้ายที่ทำร้ายผู้หญิงด้วยกัน”

 

 

 

“คนที่ใจร้ายคือโมะเองต่างหาก”

 

 

 

“...”

 

 

 

“เรื่องเบลล์...โทมะขอเป็นคนเคลียร์เอง แต่เรื่องของเรา แก้วต้องเคลียร์!”

 

 

 

 

             ผมยื่นคำขาดกับแก้ว อาจจะดูว่าผมเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวที่ทำแบบนั้น ผมยังไม่อยากจะใช้ค่ารักกับแก้ว มันอาจจะเป็นเพียงความหลงชั่วคราว แต่ทำไมกัน...ผมรู้สึกว่าเธอจะครอบครองพื้นที่ในหัวใจผมไปจนหมดสิ้น หรืออาจจะเป็นความรกที่ต้องดูกันไปเรื่อยๆ ผมไม่รู้หรอกแค่ต่อแต่นี้จะปล่อยใจให้ทำตามสิ่งที่มันต้องการแค่นั้น...

 

 

 

“แก้ว...”

 

 

 

“ขอหึง ขอหวง แคร์กันหน่อยได้ไหม?”

 

 

 

 

                                                                                 ขอโทษทีพี่ชาย ที่ผมต้องผิดคำสัญญา

 

                                                                                              END TOMO PART

 

 

---

 

ย๊าาาาา มาละ กะจะไม่อัพT_Tแต่พลั้งปากไปบอกใครไว้?T^T

โทโมะเป็นคนยังไงกันแน่ฟ่ะ? ไรเตอร์ง๊งงง--*

ถ้าตอนนี้มันจะ...ไม่มีอะไรเลย555+ก็อย่าถือสา การบ้านเคมีทำมึน@__@

ขอให้มีความสุข?กับการอ่าน(หรือเปล่า)จ้า^O^ โมะไปสัญญาอะไรไว้ใครรู้บ้าง?(ใครเขาจะไปรู้กับแก--*)