Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 
 
                                            เธอกับฉัน ฉันกับเขา เธอกับเขา!
 
 
 
 
“เลิกยุ่งกับเขาแล้วกลับมาหาโทโมะ...”
 
 
 
            ร่างสูงทอดมองใบหน้าสวยหวานของแก้วนิ่งๆอย่างต้องการคำตอบ คำตอบที่ว่าแก้วจะกลับมาหาเขาและไม่มีวันหันไปมองผู้ชายคนอื่นอีก คำตอบที่ว่าแก้วจะไปทิ้งเขาไป ทุกคำตอบที่แก้วต้องบอกว่ารักโทโมะคนเดียว เขาไม่ต้องการให้แก้วพูดคำนี้กับผู้ชายคนไหน...ไม่ต้องการ!
 
 
“แก้วเหนื่อย อยากพักผ่อน  บางทีที่เรามีปัญหามากมายขนาดนี้แล้วโทโมะควรจะรู้ได้แล้วว่า...เราอาจจะเหมาะกับการเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมมากกว่า”
 
 
 
“ที่โทโมะรั้งแก้วเอาไว้เป็นเพราะโทโมะรักแก้ว และคำว่ารักของโทโมะก็ไม่ได้หมายความว่าต้องเสียสละเพื่อใคร ถ้าโทโมะไม่รักแก้วแล้วก็คงจะไม่รั้งเอาไว้แบบนี้ แต่ที่แก้วทำเหมือนจะปล่อยมือจากโทโมะมันแปลว่าอะไร...แก้วไม่รักกันแล้วหรือไง”
 
 
 
“...”
 
 
 
“มันไม่มีความหมายแล้วใช่มั้ย...”
 
 
 
“...”
 
 
 
“ได้...ไม่รักก็ไม่รัก หัวใจใครหัวใจมัน ต่อไปนี้...ไม่มีอีกแล้วหัวใจของเราสองคน แต่รู้ไว้เลยนะว่าโทโมะรักแก้วที่สุด แก้วจะไม่รักกันแล้วก็ช่าง”
 
 
 
“....”
 
 
“โทโมะไม่อวยพรให้แก้วรักกับเขาได้ด้วยดีหรอกนะ ขอให้เลิกกันไวๆ ขอให้เขาตายไปวันพรุ่งนี้เลยยิ่งดี!”
 
 
“โทโมะ!...”
 
 
 
“เหอะ...ถ้าโทโมะคนนี้มันดูไม่ดีในสายตาแก้วนัก ก็โอเค...เชิญแก้วเกลียดโทโมะได้เลย แต่สิ่งหนึ่งที่แก้วควรรู้เอาไว้ ไม่มีผู้ชายคนไหนรักแก้วได้เท่ากับโทโมะคนนี้อีกแล้ว จำไว้ด้วยว่าเขารักแก้วได้ไม่ถึงครึ่งนึงกับที่โทโมะรักสักนิด รักมากนะ...โทโมะรักแก้วมาก...มากที่สุด...”
 
 
 
            น้ำเสียงนุ่มทุ้มเจือไปด้วยความเจ็บปวดหลากหลายที่แยกไม่ออกว่าในเวลานี้เขาควรจะเจ็บเพราะเรื่องอะไรก่อน เรื่องที่แก้วจะหันไปคบกับผู้ชายคนนั้น เรื่องที่เขาไม่อาจตัดใจได้ หรือจะเป็นเพราะเรื่องอะไรอีก ไม่รู้เลย...ไม่รู้จริงๆว่าตอนนี้ควรจะทำตัวยังไง ได้แต่มองภาพสะท้อนของผู้หญิงที่รักนักหนาด้วยความเสียใจ และได้แต่หันหลังเดินจากมาอย่างทรมาน...
 
 
 
ถ้าแก้วรักเขาก็ควรจะรั้งเขาไว้สิ...แต่นี่อะไร เธอปล่อยมือเขาแล้วแปลว่าอะไร ไม่รักกันแล้วงั้นสิ...
 
 
 
 
 
 
Kaew’s Part
 
“อย่าดื่มเยอะสิครับ เดี๋ยวเมานะ...” 
 
 
            โทโมะกลับไปแล้ว...และฉันก็ทำได้เพียงแค่มองตามแผ่นหลังกว้างนั่นไปจนสุดสายตา ทำไมอะไรไม่ได้แท้กระทั่งจะวิ่งไปกอดรั้งเขาเอาไว้ เพราะนั่นคือการตัดสินใจของฉันเอง...ฉันตัดสินใจที่จะหันหลังให้โทโมะเองเพราะคิดว่านั่นคือการจบปัญหาทุกอย่างได้จริงๆ แต่ความจริงแล้วเปล่าเลย...มันกลับเป็นฉันเองที่ต้องมานั่งทรมานอยู่แบบนี้ ฉันน่าจะเชื่อคำพุดของฟางที่ว่าฉันไม่ควรทำอะไรที่เป้นการทำร้ายหัวใจตัวเงและคนที่ฉันรัก...
 
 
แต่ฉันกลับทำมันลงไปอย่างง่ายดาย...
 
 
“ไม่เป็นไรคะ…แก้วโอเค”  ฉันนัดพี่ป้องออกมา ไม่รู้ทำไมฉันถึงต้องนัดเขาออกมา...ฉันแค่อยากจะหาใครสักคนมานั่งเป็นเพื่อนเวลาอยู่ในผับแบบนี้ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว นั่งคนเดียว ทำอะไรคนเดียวโดยที่ไม่เหลือใคร
 
 
            พี่ป้องยังคงชวนฉันคุยโน่นนี่ เขาดื่มบ้างนิดหน่อย...ผิดกับฉัน ทั้งที่ตัวเองดื่มไม่เป็นแท้ๆแต่กลับดื่มเอาๆจนหมดไปเป็นสิบแก้ว ตอนนี้ในหัวสมองของฉันเริ่มพร่าเบลอและรู้สึกมึนงงเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนช้าๆสลับกับรวดเร็วจนฉันไม่มีแรงจะลุกเดิน แค่ยืนขึ้นยังทรุดตัวล้มลงมาเลย...
 
 
            ร่างกายของฉันร้อนไปหมดเพราะแอลกอฮอลล์อย่างแรงที่ฉันดื่มเข้าไปมากมายนั่น สติของฉันเริ่มเลือนรางและสายของฉันเริ่มจะเบลอจนแทบมองไม่เห็นว่าใครเป็นใคร ฉันได้ยินแต่เสียงเรียกของพี่ป้องที่ดังอยู่ข้างหูเบาๆ หลังจากนั้น....ฉันก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด! ปล่อยฉัน...อย่า...ปล่อยแก้วนะ!”  
 
            ฉันสะบัดตัวดิ้นสุดแรงเมื่อรู้สึกตัวได้ว่าฉันไม่ได้กลับมานอนพักผ่อนที่บ้านอย่างที่ควรจะเป็น แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้...ฉันอยู่ในห้องของใครก็ไม่รู้ และทันทีที่ลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่เห็นกลับกลายเป็นผู้ชายที่ฉันไว้ใจและเคารพเหมือนพี่คนนึงคิดจะทำมิดีมิร้ายฉัน...
 
 
“อย่าเล่นตัวมากนักได้มั้ย...อยู่เฉยๆสิวะ” 
 
 
“ทำไมต้องทำกับแก้วแบบนี้...ฮึก...ทำไม”  ฉันตะโกนร้องถามร่างสูงที่พันธนาการฉันไว้ด้วยการตรึงแขนฉันลงกับเตียงพร้อมทั้งริมฝีปากร้ายกาจที่จงใจยัดเยียดความร้อนซ่านลงมาบนต้นคอของฉัน
 
 
ฉันรังเกียจสัมผัสของเขาจนแทบขาดใจ...
 
 
โทโมะ...โทโมะอยู่ไหนช่วยแก้วที...
 
 
            น่าแปลก...ทั้งที่ฉันเป็นฝ่ายผลักไสเขาออกไปจากชีวิต แต่ในเวลานี้ ฉันกลับกลายเป็นฝ่ายที่ร้องเรียกหาเขาและหวังเหลือเกินว่าเขาจะมาช่วยฉัน ได้โปรดเถอะคะพระเจ้า...ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่ฉันรัก และถ้าเขาทำอะไรให้ฉันแปดเปื้อน ฉันก็พร้อมจะตายได้ทุกเมื่อ...
 
 
“ปล่อยแก้วนะ...แก้วจะไปหาโทโมะ...ปล่อย!”
 
 
“เหอะ เธอว่ามันจะคิดยังไงถ้าเธอกลับไปหามันสภาพแบบนี้น่ะ คิดว่ามันจะรับของเหลือเดนไปใช้ต่อหรือไง ฟังไว้เลยนะ...คนอย่างฉันไม่ยอมให้ใครมาหยามหน้า แล้วคู่รักเก่าของเธอมันก็หยามหน้าฉันไปหลายต่อหลายครั้งแล้วด้วย วันนี้ฉันจะทำให้มันได้รู้ว่า...เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างมันไม่ควรมาลองดีกับฉัน!”
 
 
“ไอ้เลว!” 
 
 
            ฉันถีบร่างของเขาออกเต็มแรงก่อนจะขืนใจวิ่งหนีแต่สุดท้าย...กลับไม่เป็นผลเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ที่ยังคงหลงเหลือในตัวฉัน และข้อเท้าของฉันถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ได้ทันจนล้มลง ร่างของฉันถูกกระชากเข้าหาพร้อมทั้งเขายังคงใช้ริมฝีปากแนบลงมากับริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรง ฉันจึงได้โอกาสกัดปากของเขาเต็มกำลังจนเลือดซิบ...
 
 
ฉันเกลียดผู้ชายคนนี้เหลือเกิน ทั้งเกลียดทั้งขยะแขยงเขา รวมถึงตัวฉันเอง...ฉันได้รับสัมผัสอันน่ารังเกียจจากเขา เพราะงั้นฉันก็ควรจะรังเกียจตัวเองด้วยสิถึงจะถูก!
 
 
“โอ้ย! เธอกล้าดีมากนะ ได้...เดี๋ยวเราจะได้เห็นดีกัน คืนนี้เสร็จสิ้นเมื่อไหร่ฝากไปบอกไอ้หน้าอ่อนนั่นด้วยนะว่าเธอเป็นของฉันแล้ว  บอกมันด้วย อย่าลืมเด็ดขาด!”
 
 
“ฉันไม่มีวันเป็นของใครนอกจากโทโมะ!”
 
 
 
พลั่ก!
 
 
            กำปั้นจากฝ่ามือใหญ่ตะบันลงเต็มแรงที่ท้องน้อยของฉันจนฉัน...แทบจะหมดแรงยืนในบันดล ต่อให้ฉันร้องไห้จนน้ำตาหมดตัว สิ่งที่กำลังจะสูญเสียไปก็คงไม่มีวันได้กลับคืนมา และฉันก็คงไม่มีหน้ากลับไปหาโทโมะเพื่อให้เขาอภัยให้...ฉันทำผิดกับโทโมะมากเหลือเกิน สมควรแล้วที่ฉันต้องได้รับกรรมจากการกระทำของตัวเองแบบนี้ สมควรแล้ว...
 
 
 
            ฉันได้แต่ล้มตัวนอนนิ่งๆปล่อยให้ผู้ชายสารเลวคนนั้นจัดการกับร่างกายของฉัน ปล่อยให้น้ำตาไหลช้าๆ...ปล่อยให้ภาพของโทโมะผุดขึ้นในมโนสำนึกอย่างไม่คิดหักห้าม ฉันอยากเจอหน้าเขาเหลือเกิน...อยากบอกโทโมะว่าแก้วรักโทโมะแค่ไหน ถ้าคืนนี้ฉันได้มีโอกาสกลับไปหาเขา ฉันจะรั้งเขาไว้และไม่เสียสละเพื่อใครแล้วทั้งนั้น...จะเป็นไปได้มั้ย...พระเจ้าช่วยที...ฉันอยากกอดเขาเหลือเกิน
 
 
ฉันได้แต่คิดอยู่แบบนั้นซ้ำๆ และสติของฉันก็เริ่มเลือนรางจางหายไปอย่างช้าๆ...
 
 
 Kaew’s Part
 
 
 
 
 
พลั่ก!
 
 
“นี่สำหรับที่มึงทำร้ายผู้หญิงของกู!”
 
 
พลั่ก!
 
 
“นี่สำหรับที่มึงบังอาจแตะต้องแก้ว!”
 
 
พลั่ก!
 
 
“และนี่สำหรับที่กู...เกลียดมึงไอ้สวะ!” 
 
 
 
Tomo’s Part
 
 
            ผมจำไม่ได้ว่าตัวเองต่อยไอ้ผู้ชายสารเลวคนนี้เป็นรอบที่ไหร่ รู้แต่เพียงว่าอยากจะกระทืบให้มันตายจมดินไปเลยยิ่งดี! ถ้าผมไม่แอบตามแก้วไปแล้วพบว่าแก้วไปเที่ยวกับมันสองต่อสองแบบนั้น และถ้าผมไม่ตามมาทัน ป่านนี้...หัวใจของผมคงสลายย่อยยับไม่มีชิ้นดีไปแล้ว! ใครจะคิดว่ามันจะกล้าทำเรื่องแบบนี้กับแก้วได้ลงคอ คิดแล้วแม่ง...อยากจะฆ่าให้ตายด้วยเท้าจริงๆ SHIT!
 
 
 
“เหอะ...ไอ้ลูกหมา...”
 
 
 
“มึงด่าใคร ด่ากูงั้นเหรอ...มึงรู้มั้ยว่ามึงทำเรื่องเลวๆอะไรกับคนรักของกูไปบ้าง แล้วมึงรู้มั้ยว่าคนอย่างมึงควรตายด้วยวิธีไหนกูถึงจะสาแก่ใจ ไอ้เลว!”    ผมตะบันหมัดใส่มันไม่ยั้งด้วยความโมโห โกรธ และเกลียดจนแทบจะฉีกร่างมันออกเป็นสองท่อน
 
 
            นี่ถ้าไอ้รถคันที่ขับเบียดผมมาตั้งแต่ที่ผมเริ่มตามแก้วกับมันออกมาจากผับไม่มาปาดหน้าผมตอนไฟเขียวเสียก่อน ป่านนี้แก้วคงจะปลอดภัยกว่าที่ควรจะเป็น รอยแดงตามเนื้อตัวของเธอบ่งบอกได้อย่างเด่นชัดว่าไอ้สวะนี่ลามปามผู้หญิงของผมไปไม่น้อย โธ่เว้ย! ยิ่งคิดยิ่งอยากจะกระชากหัวใจมันให้หลุดติดมือผมออกมาเลยจริงๆ!
 
 
“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน มึงไม่รู้หรือไงว่าเมียมึงอ่อยกูขนาดไหน ถามจริงเหอะ..ถ้ากุไม่เอา ใครจะเอาว่ะผู้หญิงมือสองแบบนั้น...”
 
 
 
“เอาตีนกูไปก่อนแล้วกันสำหรับคนอย่างมึงน่ะ จำใส่กะลาหัวเอาไว้เลยนะ...อย่ามายุ่งกับแก้วอีก เพราะถ้ามึงไม่จบกูก็จะไม่จบกับมึงเหมือนกัน”
 
 
 
            ผมเตะอัดเข้าที่หน้าท้องมันเต็มแรงอย่างสืมสิ้นแล้วว่าคนที่ผมกำลังทำร้ายร่างกายอายุมากกว่าผมเกือบรอบ ตอนนี้ความโกรธมันเข้าครอบงำจนผมไม่มีกะจิตกะใจจะมานั่งนับญาติผู้ใหญ่กับใครอีกแล้ว ผมมองตามไอ้เลวนั่นที่กำลังนอนกองอยู่กับพื้นด้วยความสเพชก่อนจะหันมาสนใจร่างเล็กที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงพร้อมทั้งจัดเสื้อผ้าของแก้วให้ดูเข้าที่เข้าทางมากที่สุดแล้วพาเธออกมาจากห้องอันโสมมนั่นด้วยความรวดเร็ว
 
 
 
            ผมโกรธจนน้ำตาไหลเพราะไม่คิดว่าจะมีใครกล้าทำกับแก้วแบบนี้ มันเป็นใครถึงบังอาจมาแตะต้องผู้หญิงของผม มันคิดว่าผมไม่มีปัญญาจัดการกับสวะอย่างมันหรือไง เหอะ! คอยดูก็แล้วกัน...ผมไม่มีวันปล่อยให้คนชั่วลอยนวลไปได้ง่ายๆหรอก ไม่มันก็ผมต้องตายกันไปข้าง!
 
 
 
“เด็กดีของโทโมะ...”   ผมวางร่างเล็กลงบนเบาะข้างคนขับก่อนจะทอดมองภาพนั้นด้วยความเสียใจ ถ้าผมมาช่วยแก้วไม่ทัน....ป่านนี้แก้วคงจะบุบสลายเหมือนแก้วน้ำที่มันร้าว ที่ไม่ว่าจะประสานกลับคืนยังไงมันก็ไม่มีทางเหมือนเดิมได้อีก
 
 
 
“หัวใจของโทโมะ...โทโมะขอโทษนะ...ขอโทษที่มาช้า...”   ผมประคองใบหน้าสวยหวานไว้อย่างทะนุถนอมก่อนจะก้มลงจุมพิตบนริมฝีปากบวมช้ำ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจจนอยากจะกลับไปฆ่ามันให้ตายคามือ บอกได้เลยว่าต่อให้ติดคุกจนตายก็ถือว่าคุ้มกับการได้ฆ่าผู้ชายเลวๆแบบมัน!
 
 
 
“ไม่ต้องกลัวนะคนดี...โทโมะอยู่นี่แล้ว ไม่มีใครทำอะไรแก้วได้อีกแล้ว รอยนี่...โทโมะจะลบให้เอง”
 
 
 
 
            ผมเตือนแล้วนะไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับผู้หญิงของผม ไม่ใช่ว่าผมยิ่งใหญ่มาจากไหน ผมแค่อยากบอกให้รู้ว่าต่อให้ตาย...ใครก็ไม่สิทธิ์ในตัวแก้วนอกจากผม ไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งจะแตะต้อง ผมบอกแล้ว...ว่าผมรักของผมมากเหลือเกิน ใครทำร้ายแก้ว มันต้องเจ็บกว่าที่แก้วเจ็บ เพราะนั่นหมายถึง...มันทำร้ายหัวใจของผมด้วย!
 
 
   Tomo’ Part
 
 

ขออภัยในคำไม่สุภาพ โปรดใช้หัวใจในการอ่าน อุ้บ อุ้บ!
 
ไม่ได้อัพเรื่องนี้มานาน แง่วววว =[]=++
 
เพราะขี้เกียจจจ *หาว* ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
ใครที่กำลังนอยด์ล่ะขอให้ยกมือขึ้น!?
 
นุกอยากบอกว่า...อย่าคิดอย่าคิดอะไรที่เป็นการทำร้ายหัวใจตัวเองจะดีกว่า
 
เราทำทุกวันของเราให้มีความสุขได้เชื่อดิเห้อ5555555♥