Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2554 เวลา 20.21 น.
แก้ไขเมื่อ 27 เมษายน พ.ศ. 2557 22.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
34) เธอกับฉัน ฉันกับเขา เธอกับเขา!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เธอกับฉัน ฉันกับเขา เธอกับเขา!
“เลิกยุ่งกับเขาแล้วกลับมาหาโทโมะ...”
ร่างสูงทอดมองใบหน้าสวยหวานของแก้วนิ่งๆอย่างต้องการคำตอบ คำตอบที่ว่าแก้วจะกลับมาหาเขาและไม่มีวันหันไปมองผู้ชายคนอื่นอีก คำตอบที่ว่าแก้วจะไปทิ้งเขาไป ทุกคำตอบที่แก้วต้องบอกว่ารักโทโมะคนเดียว เขาไม่ต้องการให้แก้วพูดคำนี้กับผู้ชายคนไหน...ไม่ต้องการ!
“แก้วเหนื่อย อยากพักผ่อน บางทีที่เรามีปัญหามากมายขนาดนี้แล้วโทโมะควรจะรู้ได้แล้วว่า...เราอาจจะเหมาะกับการเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมมากกว่า”
“ที่โทโมะรั้งแก้วเอาไว้เป็นเพราะโทโมะรักแก้ว และคำว่ารักของโทโมะก็ไม่ได้หมายความว่าต้องเสียสละเพื่อใคร ถ้าโทโมะไม่รักแก้วแล้วก็คงจะไม่รั้งเอาไว้แบบนี้ แต่ที่แก้วทำเหมือนจะปล่อยมือจากโทโมะมันแปลว่าอะไร...แก้วไม่รักกันแล้วหรือไง”
“...”
“มันไม่มีความหมายแล้วใช่มั้ย...”
“...”
“ได้...ไม่รักก็ไม่รัก หัวใจใครหัวใจมัน ต่อไปนี้...ไม่มีอีกแล้วหัวใจของเราสองคน แต่รู้ไว้เลยนะว่าโทโมะรักแก้วที่สุด แก้วจะไม่รักกันแล้วก็ช่าง”
“....”
“โทโมะไม่อวยพรให้แก้วรักกับเขาได้ด้วยดีหรอกนะ ขอให้เลิกกันไวๆ ขอให้เขาตายไปวันพรุ่งนี้เลยยิ่งดี!”
“โทโมะ!...”
“เหอะ...ถ้าโทโมะคนนี้มันดูไม่ดีในสายตาแก้วนัก ก็โอเค...เชิญแก้วเกลียดโทโมะได้เลย แต่สิ่งหนึ่งที่แก้วควรรู้เอาไว้ ไม่มีผู้ชายคนไหนรักแก้วได้เท่ากับโทโมะคนนี้อีกแล้ว จำไว้ด้วยว่าเขารักแก้วได้ไม่ถึงครึ่งนึงกับที่โทโมะรักสักนิด รักมากนะ...โทโมะรักแก้วมาก...มากที่สุด...”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มเจือไปด้วยความเจ็บปวดหลากหลายที่แยกไม่ออกว่าในเวลานี้เขาควรจะเจ็บเพราะเรื่องอะไรก่อน เรื่องที่แก้วจะหันไปคบกับผู้ชายคนนั้น เรื่องที่เขาไม่อาจตัดใจได้ หรือจะเป็นเพราะเรื่องอะไรอีก ไม่รู้เลย...ไม่รู้จริงๆว่าตอนนี้ควรจะทำตัวยังไง ได้แต่มองภาพสะท้อนของผู้หญิงที่รักนักหนาด้วยความเสียใจ และได้แต่หันหลังเดินจากมาอย่างทรมาน...
ถ้าแก้วรักเขาก็ควรจะรั้งเขาไว้สิ...แต่นี่อะไร เธอปล่อยมือเขาแล้วแปลว่าอะไร ไม่รักกันแล้วงั้นสิ...
Kaew’s Part
“อย่าดื่มเยอะสิครับ เดี๋ยวเมานะ...”
โทโมะกลับไปแล้ว...และฉันก็ทำได้เพียงแค่มองตามแผ่นหลังกว้างนั่นไปจนสุดสายตา ทำไมอะไรไม่ได้แท้กระทั่งจะวิ่งไปกอดรั้งเขาเอาไว้ เพราะนั่นคือการตัดสินใจของฉันเอง...ฉันตัดสินใจที่จะหันหลังให้โทโมะเองเพราะคิดว่านั่นคือการจบปัญหาทุกอย่างได้จริงๆ แต่ความจริงแล้วเปล่าเลย...มันกลับเป็นฉันเองที่ต้องมานั่งทรมานอยู่แบบนี้ ฉันน่าจะเชื่อคำพุดของฟางที่ว่าฉันไม่ควรทำอะไรที่เป้นการทำร้ายหัวใจตัวเงและคนที่ฉันรัก...
แต่ฉันกลับทำมันลงไปอย่างง่ายดาย...
“ไม่เป็นไรคะ…แก้วโอเค” ฉันนัดพี่ป้องออกมา ไม่รู้ทำไมฉันถึงต้องนัดเขาออกมา...ฉันแค่อยากจะหาใครสักคนมานั่งเป็นเพื่อนเวลาอยู่ในผับแบบนี้ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว นั่งคนเดียว ทำอะไรคนเดียวโดยที่ไม่เหลือใคร
พี่ป้องยังคงชวนฉันคุยโน่นนี่ เขาดื่มบ้างนิดหน่อย...ผิดกับฉัน ทั้งที่ตัวเองดื่มไม่เป็นแท้ๆแต่กลับดื่มเอาๆจนหมดไปเป็นสิบแก้ว ตอนนี้ในหัวสมองของฉันเริ่มพร่าเบลอและรู้สึกมึนงงเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนช้าๆสลับกับรวดเร็วจนฉันไม่มีแรงจะลุกเดิน แค่ยืนขึ้นยังทรุดตัวล้มลงมาเลย...
ร่างกายของฉันร้อนไปหมดเพราะแอลกอฮอลล์อย่างแรงที่ฉันดื่มเข้าไปมากมายนั่น สติของฉันเริ่มเลือนรางและสายของฉันเริ่มจะเบลอจนแทบมองไม่เห็นว่าใครเป็นใคร ฉันได้ยินแต่เสียงเรียกของพี่ป้องที่ดังอยู่ข้างหูเบาๆ หลังจากนั้น....ฉันก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด! ปล่อยฉัน...อย่า...ปล่อยแก้วนะ!”
ฉันสะบัดตัวดิ้นสุดแรงเมื่อรู้สึกตัวได้ว่าฉันไม่ได้กลับมานอนพักผ่อนที่บ้านอย่างที่ควรจะเป็น แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้...ฉันอยู่ในห้องของใครก็ไม่รู้ และทันทีที่ลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่เห็นกลับกลายเป็นผู้ชายที่ฉันไว้ใจและเคารพเหมือนพี่คนนึงคิดจะทำมิดีมิร้ายฉัน...
“อย่าเล่นตัวมากนักได้มั้ย...อยู่เฉยๆสิวะ”
“ทำไมต้องทำกับแก้วแบบนี้...ฮึก...ทำไม” ฉันตะโกนร้องถามร่างสูงที่พันธนาการฉันไว้ด้วยการตรึงแขนฉันลงกับเตียงพร้อมทั้งริมฝีปากร้ายกาจที่จงใจยัดเยียดความร้อนซ่านลงมาบนต้นคอของฉัน
ฉันรังเกียจสัมผัสของเขาจนแทบขาดใจ...
โทโมะ...โทโมะอยู่ไหนช่วยแก้วที...
น่าแปลก...ทั้งที่ฉันเป็นฝ่ายผลักไสเขาออกไปจากชีวิต แต่ในเวลานี้ ฉันกลับกลายเป็นฝ่ายที่ร้องเรียกหาเขาและหวังเหลือเกินว่าเขาจะมาช่วยฉัน ได้โปรดเถอะคะพระเจ้า...ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่ฉันรัก และถ้าเขาทำอะไรให้ฉันแปดเปื้อน ฉันก็พร้อมจะตายได้ทุกเมื่อ...
“ปล่อยแก้วนะ...แก้วจะไปหาโทโมะ...ปล่อย!”
“เหอะ เธอว่ามันจะคิดยังไงถ้าเธอกลับไปหามันสภาพแบบนี้น่ะ คิดว่ามันจะรับของเหลือเดนไปใช้ต่อหรือไง ฟังไว้เลยนะ...คนอย่างฉันไม่ยอมให้ใครมาหยามหน้า แล้วคู่รักเก่าของเธอมันก็หยามหน้าฉันไปหลายต่อหลายครั้งแล้วด้วย วันนี้ฉันจะทำให้มันได้รู้ว่า...เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างมันไม่ควรมาลองดีกับฉัน!”
“ไอ้เลว!”
ฉันถีบร่างของเขาออกเต็มแรงก่อนจะขืนใจวิ่งหนีแต่สุดท้าย...กลับไม่เป็นผลเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ที่ยังคงหลงเหลือในตัวฉัน และข้อเท้าของฉันถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ได้ทันจนล้มลง ร่างของฉันถูกกระชากเข้าหาพร้อมทั้งเขายังคงใช้ริมฝีปากแนบลงมากับริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรง ฉันจึงได้โอกาสกัดปากของเขาเต็มกำลังจนเลือดซิบ...
ฉันเกลียดผู้ชายคนนี้เหลือเกิน ทั้งเกลียดทั้งขยะแขยงเขา รวมถึงตัวฉันเอง...ฉันได้รับสัมผัสอันน่ารังเกียจจากเขา เพราะงั้นฉันก็ควรจะรังเกียจตัวเองด้วยสิถึงจะถูก!
“โอ้ย! เธอกล้าดีมากนะ ได้...เดี๋ยวเราจะได้เห็นดีกัน คืนนี้เสร็จสิ้นเมื่อไหร่ฝากไปบอกไอ้หน้าอ่อนนั่นด้วยนะว่าเธอเป็นของฉันแล้ว บอกมันด้วย อย่าลืมเด็ดขาด!”
“ฉันไม่มีวันเป็นของใครนอกจากโทโมะ!”
พลั่ก!
กำปั้นจากฝ่ามือใหญ่ตะบันลงเต็มแรงที่ท้องน้อยของฉันจนฉัน...แทบจะหมดแรงยืนในบันดล ต่อให้ฉันร้องไห้จนน้ำตาหมดตัว สิ่งที่กำลังจะสูญเสียไปก็คงไม่มีวันได้กลับคืนมา และฉันก็คงไม่มีหน้ากลับไปหาโทโมะเพื่อให้เขาอภัยให้...ฉันทำผิดกับโทโมะมากเหลือเกิน สมควรแล้วที่ฉันต้องได้รับกรรมจากการกระทำของตัวเองแบบนี้ สมควรแล้ว...
ฉันได้แต่ล้มตัวนอนนิ่งๆปล่อยให้ผู้ชายสารเลวคนนั้นจัดการกับร่างกายของฉัน ปล่อยให้น้ำตาไหลช้าๆ...ปล่อยให้ภาพของโทโมะผุดขึ้นในมโนสำนึกอย่างไม่คิดหักห้าม ฉันอยากเจอหน้าเขาเหลือเกิน...อยากบอกโทโมะว่าแก้วรักโทโมะแค่ไหน ถ้าคืนนี้ฉันได้มีโอกาสกลับไปหาเขา ฉันจะรั้งเขาไว้และไม่เสียสละเพื่อใครแล้วทั้งนั้น...จะเป็นไปได้มั้ย...พระเจ้าช่วยที...ฉันอยากกอดเขาเหลือเกิน
ฉันได้แต่คิดอยู่แบบนั้นซ้ำๆ และสติของฉันก็เริ่มเลือนรางจางหายไปอย่างช้าๆ...
Kaew’s Part
พลั่ก!
“นี่สำหรับที่มึงทำร้ายผู้หญิงของกู!”
พลั่ก!
“นี่สำหรับที่มึงบังอาจแตะต้องแก้ว!”
พลั่ก!
“และนี่สำหรับที่กู...เกลียดมึงไอ้สวะ!”
Tomo’s Part
ผมจำไม่ได้ว่าตัวเองต่อยไอ้ผู้ชายสารเลวคนนี้เป็นรอบที่ไหร่ รู้แต่เพียงว่าอยากจะกระทืบให้มันตายจมดินไปเลยยิ่งดี! ถ้าผมไม่แอบตามแก้วไปแล้วพบว่าแก้วไปเที่ยวกับมันสองต่อสองแบบนั้น และถ้าผมไม่ตามมาทัน ป่านนี้...หัวใจของผมคงสลายย่อยยับไม่มีชิ้นดีไปแล้ว! ใครจะคิดว่ามันจะกล้าทำเรื่องแบบนี้กับแก้วได้ลงคอ คิดแล้วแม่ง...อยากจะฆ่าให้ตายด้วยเท้าจริงๆ SHIT!
“เหอะ...ไอ้ลูกหมา...”
“มึงด่าใคร ด่ากูงั้นเหรอ...มึงรู้มั้ยว่ามึงทำเรื่องเลวๆอะไรกับคนรักของกูไปบ้าง แล้วมึงรู้มั้ยว่าคนอย่างมึงควรตายด้วยวิธีไหนกูถึงจะสาแก่ใจ ไอ้เลว!” ผมตะบันหมัดใส่มันไม่ยั้งด้วยความโมโห โกรธ และเกลียดจนแทบจะฉีกร่างมันออกเป็นสองท่อน
นี่ถ้าไอ้รถคันที่ขับเบียดผมมาตั้งแต่ที่ผมเริ่มตามแก้วกับมันออกมาจากผับไม่มาปาดหน้าผมตอนไฟเขียวเสียก่อน ป่านนี้แก้วคงจะปลอดภัยกว่าที่ควรจะเป็น รอยแดงตามเนื้อตัวของเธอบ่งบอกได้อย่างเด่นชัดว่าไอ้สวะนี่ลามปามผู้หญิงของผมไปไม่น้อย โธ่เว้ย! ยิ่งคิดยิ่งอยากจะกระชากหัวใจมันให้หลุดติดมือผมออกมาเลยจริงๆ!
“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน มึงไม่รู้หรือไงว่าเมียมึงอ่อยกูขนาดไหน ถามจริงเหอะ..ถ้ากุไม่เอา ใครจะเอาว่ะผู้หญิงมือสองแบบนั้น...”
“เอาตีนกูไปก่อนแล้วกันสำหรับคนอย่างมึงน่ะ จำใส่กะลาหัวเอาไว้เลยนะ...อย่ามายุ่งกับแก้วอีก เพราะถ้ามึงไม่จบกูก็จะไม่จบกับมึงเหมือนกัน”
ผมเตะอัดเข้าที่หน้าท้องมันเต็มแรงอย่างสืมสิ้นแล้วว่าคนที่ผมกำลังทำร้ายร่างกายอายุมากกว่าผมเกือบรอบ ตอนนี้ความโกรธมันเข้าครอบงำจนผมไม่มีกะจิตกะใจจะมานั่งนับญาติผู้ใหญ่กับใครอีกแล้ว ผมมองตามไอ้เลวนั่นที่กำลังนอนกองอยู่กับพื้นด้วยความสเพชก่อนจะหันมาสนใจร่างเล็กที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงพร้อมทั้งจัดเสื้อผ้าของแก้วให้ดูเข้าที่เข้าทางมากที่สุดแล้วพาเธออกมาจากห้องอันโสมมนั่นด้วยความรวดเร็ว
ผมโกรธจนน้ำตาไหลเพราะไม่คิดว่าจะมีใครกล้าทำกับแก้วแบบนี้ มันเป็นใครถึงบังอาจมาแตะต้องผู้หญิงของผม มันคิดว่าผมไม่มีปัญญาจัดการกับสวะอย่างมันหรือไง เหอะ! คอยดูก็แล้วกัน...ผมไม่มีวันปล่อยให้คนชั่วลอยนวลไปได้ง่ายๆหรอก ไม่มันก็ผมต้องตายกันไปข้าง!
“เด็กดีของโทโมะ...” ผมวางร่างเล็กลงบนเบาะข้างคนขับก่อนจะทอดมองภาพนั้นด้วยความเสียใจ ถ้าผมมาช่วยแก้วไม่ทัน....ป่านนี้แก้วคงจะบุบสลายเหมือนแก้วน้ำที่มันร้าว ที่ไม่ว่าจะประสานกลับคืนยังไงมันก็ไม่มีทางเหมือนเดิมได้อีก
“หัวใจของโทโมะ...โทโมะขอโทษนะ...ขอโทษที่มาช้า...” ผมประคองใบหน้าสวยหวานไว้อย่างทะนุถนอมก่อนจะก้มลงจุมพิตบนริมฝีปากบวมช้ำ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจจนอยากจะกลับไปฆ่ามันให้ตายคามือ บอกได้เลยว่าต่อให้ติดคุกจนตายก็ถือว่าคุ้มกับการได้ฆ่าผู้ชายเลวๆแบบมัน!
“ไม่ต้องกลัวนะคนดี...โทโมะอยู่นี่แล้ว ไม่มีใครทำอะไรแก้วได้อีกแล้ว รอยนี่...โทโมะจะลบให้เอง”
ผมเตือนแล้วนะไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับผู้หญิงของผม ไม่ใช่ว่าผมยิ่งใหญ่มาจากไหน ผมแค่อยากบอกให้รู้ว่าต่อให้ตาย...ใครก็ไม่สิทธิ์ในตัวแก้วนอกจากผม ไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งจะแตะต้อง ผมบอกแล้ว...ว่าผมรักของผมมากเหลือเกิน ใครทำร้ายแก้ว มันต้องเจ็บกว่าที่แก้วเจ็บ เพราะนั่นหมายถึง...มันทำร้ายหัวใจของผมด้วย!
Tomo’ Part
ขออภัยในคำไม่สุภาพ โปรดใช้หัวใจในการอ่าน อุ้บ อุ้บ!
ไม่ได้อัพเรื่องนี้มานาน แง่วววว =[]=++
เพราะขี้เกียจจจ *หาว* ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ
ใครที่กำลังนอยด์ล่ะขอให้ยกมือขึ้น!?
นุกอยากบอกว่า...อย่าคิดอย่าคิดอะไรที่เป็นการทำร้ายหัวใจตัวเองจะดีกว่า
เราทำทุกวันของเราให้มีความสุขได้เชื่อดิเห้อ5555555♥
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
