Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 
                                              ลมหายใจเท่านั้นที่รู้
 
 
 
 
“โธ่เว้ย!”  
 
 
            โทโมะสบถออกมาอย่างอารมณ์เสียเมื่อรู้ข่าวจากเฟย์ว่าตอนเลิกกองละครพ่อพระเอกละครรูปหล่อถือโอกาสพา ‘ผู้หญิงของเขา’ กลับบ้าน จากที่อารมณ์ก็ไม่ค่อยจะดีอยู่แล้วพอมารับรู้เรื่องแบบนี้อีกก็ยิ่งโมโหเข้าไปยกใหญ่ เขื่อนมองอาการของเพื่อนรักที่นั่งหน้าบึ้งโวยวายอยู่คนเดียวอย่างเห็นใจหลังจากที่เขาได้รับฟังเรื่องราวทุกอย่างจากปากเฟย์และฟาง ถ้าจะให้โทโมะมานั่งเล่าให้ฟังละก็...เลิกคิดไปได้เลย เขาไม่มีวันแพร่งรายปัญหาส่วนตัวให้ใครได้ฟังเสียหรอก เขาไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเป็นห่วงไปด้วย!
 
 
“ใจเย็นๆเว้ยเพื่อน หึงเขาก็ตามไปสิว่ะ”   
 
 
“เหอะ...”    ร่างสูงสบถออกมาอย่างเคืองขุ่น ดวงตาคู่คมหันขวับไปมองเพื่อนรักที่นั่งตบบ่าเขาอยู่ข้างๆ  จะให้เขาพูดยังไง มันหงุดหงิดไปเสียทุกอย่างขืนไปมีหวังได้กระชากคอเสื้อ ‘ผู้ชายคนนั้น’ มาต่อยระบายอารมณ์เป็นแน่
 
 
 
เหอะ...ห่างกันไม่ทันไรมีผู้ชายใหม่เร็วเหลือเกินน่ะ!
 
 
 
 
“มัวแต่มานั่งโวยวายแบบนี้หมาก็คาบไปรับประทานฟรีๆสิครับ คิดดูนะเนื้อหวานๆแบบนั้นน่ะหาไม่ได้ง่ายๆนะโว้ย คิดดูดีๆ...”    ดูเหมือนการยั่วอารมณ์ของเพื่อนรักจะเป็นผล โทโมะมีท่าทีคล้อยตามก่อนที่ดวงตาแข็งกร้าวจะวาวโรจน์ขึ้นมา ริมฝีปากบางกรีดยิ้มอย่างมีเลศนัย
 
 
 
“หึ...อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะมีความสุขได้อีกนานแค่ไหน”  พูดแค่นั้นโทโมะก็ลุกพรวดออกไปทันที เรื่องอะไรเขาต้องปล่อยให้แก้วมีความสุขกัน...ขนาดเขายังต้องมานั่งทุกข์ใจอยู่นี่ ไม่ยุติธรรมเลย เหอะ!
 
 
 
            รถยนต์คันหรูราคาแพงยับพุ่งตรงเข้ามาจอดภายในลานจอดรถของคอนโดก่อนหน้าที่ผู้ชายคนนั้นจะพาเธอมาถึง ดวงตาคมเข้มภายใต้กรอบแว่นสีดำอำพรางจ้องมองชายหญิงคู่นึงที่กำลังก้าวลงมาจากรถพร้อมพูดคุยกันกระหนุงกระหนิงน่าหมั่นไส้ เมื่อความอดทนสิ้นสุดลงร่างสูงก็ก้าวลงจากรถทันทีอย่างไม่ต้องคิดอะไรเลย
 
 
 
“กลับมาแล้วเหรอครับที่รัก...แหม ไปรับช้านิดเดียวไม่เห็นต้องรบกวน ‘คนอื่น’ มาส่งเลยนี่...”   เสียงเข้มเอ่ยถามอย่างกวนประสาทหลังจากที่เขาเดินเข้าไปประชิดตัวแก้วกับผู้ชายคนนั้น
 
 
“โทโมะ! มาได้ยังไง?”   แก้วร้องถามระคนตกใจเมื่อเห็นคนกวนประสาทยืนอยู่ข้างหลัง ร่างสูงเหยียดยิ้มเยาะๆก่อนจะใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างยียวนแล้วปรายตามองพระเอกรุ่นใหญ่ไม่วางตา
 
 
“น้องแก้วครับไหนบอกว่าเลิกกับเขาแล้วไง...เรางอนกันก็ควรปรับความเข้าใจกันนะครับ”  ป้องบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มราวกับผู้หวังดี แต่โทโมะกลับทำเพียงแค่นหัวเราะพลางนึกอยู่ในใจว่าสมควรแล้วล่ะที่เป็นพระเอกขวัญใจแม่ยกน่ะ เล่นละครดีเกินคาด น่าจะยกรางวัลออสการ์ให้ไปครองจริงๆ!
 
 
อยากต่อยพระเอกจริงๆโว้ย!
 
 
 
“ไม่ใช่นะคะ...เราไม่ได้เกี่ยว...อื้อออ~”  ไม่ทันที่แก้วจะพูดอะไรจบ ร่างสูงก็หันมากระชากข้อมือเธอไว้แล้วดึงเข้าสู่อ้อมกอด ริมฝีปากหนาฉกจูบลงมาอย่างแรงบนแก้มใสต่อหน้าต่อตาผู้ชายคนนั้น!
 
 
“ขอบคุณที่มาส่ง ‘แฟน’ ผมนะครับ ไปกันเถอะกลับมาเหนื่อยๆเดี๋ยวโทโมะนวดให้อย่างสาแก่ใจเลย...”  โทโมะแค่ยิ้มเหยียดให้ป้องก่อนจะดึงร่างแก้วให้เดินตามเขาไป หากแต่ยังจะไปไม่พ้น...
 
 
 
“ไม่ใช่แฟนกันแล้วนายก็ไม่มีสิทธิ์จะมาทำอะไรกับน้องแก้วแบบนี้นะ”
 
 
 
            มือหนาของผู้ชายอีกคนตรงเข้ามากระชากไหล่เขาไว้ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงติดเยาะไปในตัว โทโมะหันกลับมาจ้องอีกฝ่ายด้วยความโมโห ดวงตาคมขลับวาวโรจน์อย่างระงับอารมณ์แทบจะไม่อยู่ ในขณะที่มือทั้งสองกำแน่นอย่างไม่อาจหักห้ามได้
 
 
 
“ใช่! พี่ป้องพูดถูก นายไม่มีสิทธิ์จะมาทำบ้าๆแบบนี้กับฉันนะ เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว กลับไปซะ..”  คำพูดที่เสียดแทงหัวใจของเขาหลุดออกมาจากปากผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด เหอะ...เจ็บอย่างไม่น่าให้อภัยตัวเองเลย!
 
 
 
 
            โทโมะปรายตามองแก้วที่ยืนก้มหน้าเม้มริมฝีปากแน่นราวกับตัวเองทำผิดที่พูดจารุนแรงกับเขาแบบนั้น ใบหน้าคมคายเรียบเฉยราวกับชั่งคิดอะไรในใจ แทนที่เขาจะต้องรู้สึกเจ็บปวดไปมากกว่านี้ที่เห็นเธอเลือกยืนอยู่ข้างผู้ชายคนอื่น โทโมะกลับรู้สึกอยากเอาชนะมากขึ้นกว่าเดิม จากดวงหน้าบึ้งตึงแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันอีกครั้ง...
 
 
 
เขาไม่มีวันแสดงความอ่อนแอให้ศัตรูเห็นเด็ดขาด!
 
 
 
 
“เหรอ...ไม่ยักกะรู้แหะว่าไอ้ที่ผ่านๆมาด้วยกันหลายต่อหลายคืน เพื่อนเขาทำกันได้ด้วย...”
 
 
 
“พูดจาอะไรให้เกียรติผู้หญิงบ้างนะไอ้เด็กเมื่อวานซืน!”   ร่างสูงของพ่อพระเอกรางวัลออสการ์ถลาเข้ามากระชากคอเสื้อเขาหมายจะชกหน้าให้เต็มกลืนเพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของแก้ว เห็นแล้วมันน่าสมเพชจริงๆ โทโมะแค่นหัวเราะก่อนจะผลักร่างสูงใหญ่ออกเต็มแรงแล้วหันมาสนใจกับปกเสื้อที่ยับยู่ยี่ของตนให้เข้าที่แทน
 
 
 
“นี่มันเรื่องของสามีภรรยาเค้าทะเลาะกันไม่ทราบว่าคนอื่นที่เขามายุ่งวุ่นวายจะให้เรียกว่าอะไรดีล่ะครับ” 
 
 
 
“แก...”    ป้องกำหมัดแน่นอย่างโกรธจัดไม่ต่างอะไรกับแก้ว หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวเองถูกตบฉาดใหญ่จนหน้าชา เรื่องอะไรที่เขาต้องเรื่องเก่าๆมาประกาศให้คนอื่นรับรู้ด้วย!  ถึงเขาจะไม่อายแต่เธออาย!
 
 
 
 
หน้าเกลียด หน้ามึนที่สุดผู้ชายบ้า!
 
 
 
เพี๊ยะ!
 
 
 
            มือเรียวบางฟาดลงฉาดใหญ่ที่ใบหน้าคมคายอย่างแรงเมื่อเขาพูดจาดูถูกเธอ แก้วกัดริมฝีปากแน่นอย่างควบคุมอารมณ์ น้ำใสๆที่เอ่อคลอนัยน์ตามคู่สวยไหลลงอย่างไม่อาจหักห้ามได้ โกรธ ผิดหวัง เสียใจในตัวเขาเหลือเกิน โทโมะเปลี่ยนไปมากอย่างที่แก้วเองก็คิดไม่ถึงและไม่เคยคิดว่าเขาจะเป็นได้ถึงขนาดนี้!
 
 
 
“ทำไม...รับไม่ได้เหรอที่โทโมะเอาความจริงมาพูดน่ะ”  ถึงแม้จะเจ็บปวดกับการที่เห็นแก้วไร้เยื่อใยแต่เขาก็ยังคงไม่ยอมแพ้
 
 
“เลิกพูดบ้าๆแบบนี้ซะที อย่าทำให้ฉันเกลียดนายไปมากกว่านี้เลย!”
 
 
“เกลียดเหรอ...ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะเกลียดผู้ชายคนนี้ไปได้สักกี่น้ำกันเชียว”  
 
 
 
            ฝ่ามือหนาเอื้อมมาบีบปลายคางเรียวของแก้วเอาไว้ก่อนจะกระชากร่างของเธอเขาสู่อ้อมกอดแล้วกดจุมพิตรุนแรงลงบนกลีบปากนุ่มที่เขาเคยประพรมจูบเช้าเย็นอย่างโมโห แม้คนในวงแขนจะดีดดิ้นและไม่ยอมให้เขารุกรานแค่ไหนสุดท้ายเธอก็ต้องยอมเปิดปากให้เขาเพราะถึงยังไงเธอก็สู้เขาไม่ได้อยู่ดี
 
 
 
“อื้อ!” 
 
 
 
 
           ร่างบางเริ่มร้องประท้วงเมื่ออากาศใกล้จะหมดลงหากแต่คนใจร้ายก็ยังคงไม่ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ มือเรียวทั้งทุบทั้งข่วนแผ่นอกและต้นคอของเขาแต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกัน จุมพิตของเขาดุดัน ร้อนแรงแต่ก็หวานละมุนไม่เหมือนเมื่อครั้งก่อนๆ โทโมะจะอ่อนหวานกับแก้วแทบจะทุกครั้ง...
 
 
“ปล่อยน้องแก้วนะเว้ย!”   ป้องตามมากระชากร่างของโทโมะเอาไว้ก่อนจะดึงร่างแก้วเข้าสู่อ้อมกอดพลางชี้หน้าโทโมะอย่างหาเรื่อง บอกให้รู้ว่าเขาเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน!
 
 
พลั่ก!
 
 
 
 
            ผู้ชายคนนั้นตะบันหมัดหนักๆใส่หน้าของเขาอย่างแรงจนโทโมะเสียหลักถลาไปกองกับพื้น แก้วมองภาพเหตุการณ์ด้วยความสับสนเธอไม่รู้ต้องทำอย่างไรต่อไปดี อีกใจก็แค้นโทโมะที่เขาทำร้ายเธอให้เจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่อีกใจก็กลัวเขาเจ็บที่ถูกใครก็ไม่รู้ต่อยเอาๆแบบนั้น
 
 
 
“Shit! แส่หาเรื่องนักใช่มั้ย...ได้!”   โทโมะสบถเป็นภาษาอังกฤษอีกหลายคำอย่างอารมณ์เสียก่อนจะบ้วนเลือดที่แตกคลุ้งในปากทิ้งอย่างเจ็บใจ  ร่างสูงปรายตามองคู่กรณีอย่างไม่ยอมแพ้รอจังหวะที่อีกฝ่ายเผลอจึงกระชากคอเสื้อผู้ชายคนนั้นกลับมาแล้วปล่อยหมัดหนักใส่หน้าเขาไม่อย่างหายแค้น
 
 
 
“จำไว้..อย่ามายุ่งกับเมียฉันอีก!”   
 
 
 
“ฉันจะยุ่ง...แกจะทำไม”  อีกฝ่ายที่ล้มกองอยู่กับพื้นพูดเบาๆให้โทโมะได้ยินเพียงคนเดียวก่อนจะยิ้มเยาะแล้วหยัดยืนเต็มความสูงหมายจะเข้ามาแลกหมัดกับเขาอีกครั้ง หากแต่เสียงร้องห้ามพร้อมร่างแบบบางของแก้วที่วิ่งมาห้ามไว้ทำให้สงครามร้อนระอุเป็นอันต้องยุติลง
 
 
“อย่า...อย่าทำเขา...”    
 
 
“แก้ว ถอยพี่...พี่จะจัดการไอ้คนที่มันดูถูกแก้วน่ะ”   แก้วส่ายหน้าดิกพร้อมน้ำตาเม็ดโตที่ร่วงผล็อยลงทำให้ป้องใจอ่อนแต่ก็อดแค้นไม่ได้ที่ถูกโทโมะต่อยแถมแก้วยังเอาตัวเข้าไปบังไม่ให้ทำร้ายมันอีก!
 
 
 
แกอย่าหวังว่าจะรอดไปเลยไอ้เด็กเมื่อวานซืน!
 
 
 
“ถอยไปแก้ว”  เสียงเข้มของโทโมะเอ่ยขึ้นทำให้แก้วต้องหัวขวับไปมองด้วยแววตาขุ่นเขือง เธอปกป้องเขาขนาดนี้แล้วทำไมเขาถึงไม่รู้จักปกป้องตัวเองบ้างนะ คนบ้า!
 
 
 
“ไม่! พอได้แล้วโทโมะ...พี่ป้องคะแก้วขอ อย่ามีเรื่องกันเลย ขอตัวนะคะ” 
 
 
 
“...แก้ว”  โทโมะครางเรียกชื่อแก้วเสียงแผ่ว รู้ดีว่าเธอเป็นห่วงเขาถึงจะดีใจลึกๆแต่ก็อดกังวลไม่ได้ที่แก้วทำแบบนี้เป็นเพราะห่วงไอ้บ้านั้นหรือเปล่าก็ไม่รู้ เธอจะห่วงเขาจริงๆนะเหรอ? หึ..
 
 
 
“ส่วนนาย...มานี่!”   
 
 
 
 
            ร่างบางคว้าข้อมือโทโมะเอาไว้กึ่งฉุดกึ่งลากพาเขาขึ้นคอนโดไปโดยไม่สนเสียงเรียกของป้องอีก โทโมะไม่ได้ว่าอะไรได้แต่เดินตามแผ่นหลังบางของเจ้าตัวไปจนถึงของแก้ว เธอผลักเขาลงบนโซฟาพลางยืนกอดอกมองเขาอย่างคาดโทษทันทีที่เขามาภายในห้อง
 
 
 
“เป็นบ้าหรือไงถึงได้ไปทำอะไรแบบนั้น!”
 
 
“ก็เป็นบ้าเพราะแก้วนั่นแหละรู้ตัวไว้ซะ!”  ร่างสูงเถียงกลับอย่างอ่อนใจ
 
 
 
“นายทำฉันจนจะบ้าแล้วนะโทโมะ ฉันขอห้าม! ห้ามนายไปยุ่งกับพี่ป้องอีกรวมถึงห้ามมายุ่งกับฉันด้วย”
 
 
“เธอไม่ห่วงฉันสักนิดเลยเหรอแก้ว...”   โทโมะตัดพ้อแก้วเสียงแผ่ว หัวใจของเขากระตุกวูบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน รู้ดีว่าเรื่องครั้งนี้มันเลยเถิดมาไกลใช่ว่าแก้วจะยอมหายโกรธและกลับมารักเขาเหมือนเดิมได้ง่ายๆ แต่เรื่องอะไรที่เขาต้องถอดใจกัน
 
 
กว่าจะได้ใจเธอมาไม่ได้ง่ายๆเหมือนในนิยายน้ำเน่าแล้วทำไมต้องปล่อยเธอไปง่ายๆกัน!
 
 
“....!!”   ร่างบางไม่ได้พูดอะไรอีกแค่เพียงถอนหายใจหนักๆแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากที่ตรงนั้น ปล่อยให้โทโมะจมดิ่งอยู่กับความผิดหวังด้วยประการทั้งปวง 
 
 
 
            ร่างสูงปิดเปลือกตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน แผลฟกช้ำที่มุมปากยังคงอักเสบก่อกวนให้เขานึกถึงแต่หน้าของผู้ชายคนนั้น กล้าดียังไงมายุ่งกับผู้หญิงของเขาต่อให้เก่งกล้ามาจากไหนเขาก็พร้อมสู้ไม่กลัวทั้งนั้น อาการจะเสียของรักมันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลยแม้แต่นิดเดียว!
 
 
 
            โทโมะจมอยู่กับภวังค์ของตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรู้สึกถึงความนุ่มเนียนแผ่วเบาที่มุมปากตรงแผลฟกช้ำของเขา ร่างสูงลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะเห็นแก้วนั่งอยู่ข้างๆบนตักมีกล่องยาสำหรับปฐมพยาบาล และสัมผัสนุ่มนวลนั้นคือนิ้วเรียวที่แตะลงอย่างแผ่วเบาข้างแก้มเขา
 
 
 
 
“เจ็บมากมั้ย...”  รู้ดีว่าเธอไม่ควรทำดีกับเขาแบบนี้เลยไม่ใช่อะไร...เป็นเธอเธองี่แหละที่จะตัดใจจากเขาไม่ได้ แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อแก้วเป็นห่วงเขาเกินกว่าคำว่าทิฐิจะมาขวางห้าม
 
 
 
            หญิงสาวจ้องลึกไปยังดวงตาคู่คมที่เจือแววสับสนนั้นอย่างอ่อนโยน ถ้านี่จะเป็นโอกาสสุดท้ายที่เราจะได้ทำดีต่อกันเธอก็ควรจะทำไม่ใช่หรือไง...
 
 
 
“ไม่เจ็บเท่าที่ใจหรอก...”   โทโมะไม่ได้ตัดพ้อเขาพูดเพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ร่างสูงเลื่อนฝ่ามือใหญ่มากอบกุมมือเรียวที่แตะอยู่ข้างแก้มเขาด้วยความรัก นัยน์ตากลมหวานคู่นั้นยังคงสะท้อนแต่เพียงภาพของเขาและโทโมะก็ไม่ยินยอมให้มันปรากฏภาพสะท้อนของใครด้วย!
 
 
“ทำตัวเอง...”   แก้วว่าเสียงแผ่ว
 
 
“แก้วนั่นแหละทำ” 
 
 
“หยุดพูดแล้วพักเรื่องอื่นไว้เถอะ...แผลระบมหมดแล้ว อยู่เฉยๆจะทำแผลให้...”
 
 
“แผลแค่นี้เดี๋ยวมันก็หาย...บอกแล้วว่ามันไม่เท่าที่ใจมันเจ็บหรอก”  แก้วทอดสายตามองคนดื้อดึงตรงหน้าอย่างอ่อนใจ จะทำแผลให้เจ้าตัวก็ไม่ยอม
 
 
 
 
            โทโมะคว้าร่างของแก้วให้เข้ามาแนบชิดกอดรั้งเธอไว้ให้อยู่กับเขาราวกับกลัวร่างของเธอจะอันตธานให้ไปในเดี๋ยวนั้น กี่วันมาแล้วที่เขาไม่ได้รับอ้อมกอดอันอบอุ่นจากแก้วถึงจะได้กอดเจ้าตัวก็ไม่เคยเต็มใจสักครั้ง ไม่เหมือนครั้งนี้...ดวงตากลมใสมองเขาอย่างอ่อนหวานเมื่อก่อน ทำให้หัวใจของเขาพองโตอย่างห้ามไม่ได้..
 
 
 
“โทโมะ...ไม่...”
 
 
 
            เสียงหวานที่ร้องห้ามไม่อาจมีผลเมื่อเขาไม่สนใจ โทโมะกดแนบริมฝีปากกับกลีบปากนุ่มละมุนของคนในอ้อมกอดอย่างลึกซึ้งอ่อนโยน อ้อมแขนร้อนผ่าวยังกอดคนตัวเล็กเต็มมือไม่ยอมวางร่างเธอง่ายๆ แก้วหลับตาแน่นเมื่อรู้ดีว่าตัวเองเผลอใจอ่อนกับผู้ชายคนนี้เข้าอีกครั้ง ถึงจะอยากขัดขืนแทบตาย แต่สุดท้าย...มันก็ห้ามตัวเองไม่ได้อยู่ดี
 
 
 
 
            โทโมะไม่สนใจว่าแม่คนตัวเล็กในอ้อมแขนจะรู้สึกอย่างไรกับเขาอย่างมากถ้าเจ้าตัวกลัวก็อาจจะวิ่งโร่ไปฟ้องเฟย์กับฟางเรื่องที่ถูกเขาเอาเปรียบ แก้วคงไม่กล้าเอาเรื่องนี้ไปฟ้องคนอื่นเป็นแน่ โทโมะรู้ดีว่าเธอขี้อายขนาดไหน แต่ถึงจะฟ้องจริงๆใครสน...แค่ได้กอดจูบให้หายคิดถึงแค่นี้ก็ถือว่าคุ้มกับการโดนต่อยแล้ว..
 
 
 
 

 
ไม่ว่าัวันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนนุกจะยังคงอยู่ที่นี่เหมือเดิม
 
อยู่อัพฟิคโทโมะแก้วเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน อยู่กับทุกคนที่น่ารัก
 
เหมือนเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิม...ตลอดไป :)
 
ด้วยรักจากใจ StrawberryTKCuTe อุคิ