Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 
                             กับเขาคือรักกัน?...กับฉันแค่หวั่นไหว?
 
 
 
 
           เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวสุดห้าวหลุดอาการหวานๆ อ้อนๆ แบบหญิงสาวทั่วไปออกมา เขาก็อดที่จะอมยิ้มขำๆไม่ได้  จะว่าไป บรรยากาศรอบๆตัวถือได้ว่า...สดใสขึ้นมากทีเดียว  บ่อยครั้งที่โทโมะได้เห็นรอยยิ้มของแก้ว แน่ละ..เธอยิ้มง่าย ร่างเริง เข้ากับคนอื่นได้โดยไม่เป็นเรื่องยาก สำหรับโทโมะแล้ว แก้วถือได้ว่าเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากสำหรับเขาคนนึง?
 
 
แต่วันนี้ดูจะน่ารักกว่าวันอื่นๆเป็นพิเศษ..ไม่รู้สิ?
 
 
 
“เชื่อก็ได้^^ เอากลับไปนอนที่บ้านด้วยเลยไหม?”
 
 
 
“หืม?????” แก้วเงยหน้าสบสายตากับเขาด้วยแววตาฉงนเล็กน้อย เธอไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เขาพูดสักเท่าไหร่? ‘เอากลับไปนอนที่บ้านด้วยเลยไหม?’ ถ้าเธอฉลาดพอ...เขาหมายถึง ตัวเขาเองนะเหรอ?
 
 
 
พูดเป็นบ้าเถอะ! >///<
 
 
 
“ฮะๆ ไปเถอะ สายแล้วนะ วันนี้เราถ่ายปกอะไรนะแก้ว?”เมื่อนั่งอยู่ในรถเขาจึงหันมาพูดคุยกับแก้วแทนบรรยากาศอึมครึมในรถ แก้วเองก็ไม่กล้าพูดอะไรกับโทโมะมากนักเนื่องจากยังเขินไม่เลิก><
 
 
 
 
เวลาเขินนี่มันทรมานสุดๆ ระบบในร่างกายมันตีรวนจนเธออยากจะอาเจียน? รู้ว่าเขินแล้วทรมาน แก้วก็ยังจะเขินโดยไม่ทราบสาเหตุ เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ..จริญญา
 
 
 
“เอ่อ....เบอรรี่! แล้ว...”
 
 
 
ตื้ดๆ
 
 
 
ไม่ทันที่บทสนทนาของทั้งคู่จะจบลง เสียงโทรศัพท์ของโทโมะก็ดังขึ้นไม่ขาดสาย เจ้าตัวเสมองสายเรียกเข้าก่อนจะกดรับอย่างทันท่วงที 
 
 
 
ไม่รู้หรอกว่าทำไม?หัวใจของฉันจึงรู้สึกสั่นไหวได้อย่างแปลกประหาด เหมือนกับว่ามันรู้ดีว่ากำลังจะรองรับความเจ็บปวด? บางสิ่งที่อยู่ข้างในมันบีบเค้นจนฉันรู้สึกแน่นหน้าอกจนเกือบหายใจไม่ออก เมื่อได้ยินประโยคสนทนาโดยไม่ได้ตั้งใจฟัง...
 
 
 
“คิดถึง”
 
 
 
ฉันได้แต่เบือนหน้าหนี ไม่รู้สิ? ก็มันไม่อยากฟังอ่ะ?! ใครมีปัญหาไหมเล่า? ดูเอาเถอะ! ฉันพาลใส่ได้แม้กระทั่งความคิดของตัวเอง เธอบ้าไปแล้วจริญญา รู้สึกแบบนั้นไปเพื่ออะไรกันไม่ทราบ?!
 
 
 
“แต่แค่นี้ก่อนนะ...เบลล์”
 
 
 
เขาวางสายลงพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตั้งท่ามาคุยกับเธอต่อ แต่ขอโทษแก้วหมดอารมณ์ที่จะคุยไปด้วยแล้วล่ะ! ไม่ได้พาลนะ<<<ไม่มีใครเขาว่าอะไรเลย แม่แก้วร้อน-*-
 
 
 
 
                           ก็บอกว่าไม่ได้พาลไงเล่า!  (ก็บอกว่าเชื่อไง-.-)
 
 
 
 
“แก้ว...หลับ???”
 
 
 
ไม่ได้อยากจะหลับหรอก แค่ไม่อยากรับรู้บางสิ่งบางอย่างก็เท่านั้น! เธอไม่อยากขึ้นชื่อว่าเสียมารยาทในขณะที่คนอื่นเขาคุยโทรศัพท์กัน
 
 
 
 
เมื่อถึงสถานที่ที่เราทั้งคู่ต้องมาทำงานร่วมกัน? ทำไมอะ? ให้อยู่ห่างๆกันบ้างไม่ได้หรือไง รู้ดีว่าเราทั้งคู่เป็นที่ชื่นชอบของแฟนคลับ พวกเขามักจับคู่ให้เราต่างๆนานาจนหลายครั้งจิตใจที่มั่นคงอย่างฉันก็เริ่มเอนเอียง  เหมือนกับหินแกร่งที่ไม่ว่าจะแข็งแรงเพียงไหน? เมื่อถูกน้ำกัดเซาะหินมันก็ยังกร่อน แต่นี่จิตใจคนเรา...มันช่างบอบบางยิ่งกว่าอะไรดี!
 
 
 
หัวใจก็แค่ก้อนเนื้อที่จะรับรู้ได้ก็ต่อมเมื่อถูกกระตุ้น? หรือมันไม่จริง???                 
 
 
 
ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้เรารู้จักกัน
 
 
 
แต่ก็ขอถามอะไรสักอย่าง?....พอใจหรือยังคะพรเจ้า ถ้าจริญญาจะรู้สึกเจ็บกับความรู้สึกนึกคิดอันแสนงี่เง่าของตัวเอง?!
 
 
 
“แหม...รู้หน้าที่ ถึงแล้วก็ตื่นเชียวนะ^__^”
 
 
 
 
                                    อย่ามาแซว อารมณ์ไม่ดีนะ--;
 
 
 
 
“แก้วรู้ตัวอยู่หรอกน่า...รู้ตัวเองดีทุกอย่าง!”แล้วฉันก็เก็บกักเก็บอารมณ์บ้าบอของตัวเองไว้ไม่ไหว เผลอไปขึ้นเสียงดังใส่เขา บ้าไปแล้วแหละฉัน-*-  แต่...จะทำไงได้จะให้ปั้นหน้าขอโทษเขาเธอคงไม่ทำเหมือนกัน งี่เง่า! ฉันได้แต่พร่ำด่าตัวเองอยู่คนเดียว ก่อนจะเบือนหน้าหนีสายตาของโทโมะพร้อมๆกับที่เดินเข้าไปในสตูโดยไม่รอเขาเช่นเดียวกัน!
 
 
 
 
         ร่างสูงเดินตามมาติดๆแม้จะไม่เข้าใจอาการของเพื่อสาวเท่าไหร่แต่เขาก็ไม่คิดจะซักถามเพียงเพราะคิดว่า แก้วอาจมีเรื่องกังวลใจที่ไม่อยากให้ใครใครรู่ เพราะฉะนั้นเมื่อเธอไม่ร้องขอความช่วยเหลือเนื่องจากสิ่งที่อยู่ในใจมันเหนือบ่ากว่าแรงแล้วไซร้ เขาก็จะไม่อย่ากรายเข้าไปยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของเธอ ไม่ใช่ว่าไม่เป็นห่วง แต่ไม่อยากละเมิดสิทธิ์ของความเป็นเพื่อนก็เท่านั้น!
 
 
 
 
 
 
“ครับ...จ้าๆ^O^”เขื่อนกำลังหัวเราะเริงร่าอยู่กับบรรดาเหล่าแฟนคลับของเขา ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะร่าเริงเกินมนุษย์มนา =_= ถ้าเขื่อนเงียบนี่สิผิดปติ (ขั้นรุนแรง)
 
 
 
“พี่เขื่อน...พี่โทโมะไปไหนอ่ะ?”
 
 
 
“เห...?? อ้อ...ไปถ่ายปกหนังสือกับแก้วจ้า^^” เมื่อแฟนคลับเอ่ยถามเขื่อนจึงตอบหมดแม็ก แน่ละ...เขาไม่เคยมีความลับกับใครอยู่แล้ว หรือที่เรียกง่ายๆว่า เก็บความลับไม่อยู่ ประมาณนั้น==
 
 
 
“จริงเหรอ??  แล้วพี่ไม่ถ่ายคู่กับพี่เฟย์บ้างอ่ะ หนูอยากเห็น ฮิๆ”แฟนคลับตัวเล็กวัยมัธยมใส่คอซองของเขาเอ่ยแซวด้วยรอยยิ้ม เขื่อนยิ้มกลับพร้อมหยอกล้อตามประสาของเขาอย่างเคยทุกที  ไม่ใช่ว่าอะไรหรอกนะ ...บางที  การหัวเราะนี่มันก็กลบเกลื่อนความเขินได้เหมือนกัน?!! >///<
 
 
 
“ฮ่าๆ อยู่แล้วล่ะ แต่...ยังไม่มีใครจ้าง ฮ่าๆๆๆ”
 
 
 
“ฮ่าๆ เอ่อ..แล้ว..พี่เขื่อน พอจะรู้บ้างป่ะ?ว่า.....พี่เขา เป็นอะไรกัน????”เมื่อเห็นว่าถูกซักเข้าจนได้ เขื่อนก็ยิ้มฝืดๆกลับไปให้ ก็ขนาดเจ้าตัวทั้งคู่ยังไม่รู้ตัวเองเล้ยยย ย’!  คนนอกอย่างเขาคงไม่มีสิทธิ์เข้าไปบงการ หรือ ซักถามอะไรที่มันเป็นส่วนตัวระหว่างคน 2 คน  แต่บ่อยครั้งที่เขาก็แอบยิ้มกับเพื่อนทั้งคู่เวลาถูกล้อ ถูกแซว แม้เขาจะเคยเขินอยู่บ่อยครั้งเรื่องเฟย์ แต่เจ้าตัวก็เอาตัวรอดมาได้โดยทุกครั้ง (เชื่อเถอะว่าเขื่อนฉลาดจริงๆ><)  แต่แก้วใจ....เก็บอาการไม่มิดเอมเสียเลย~
 
 
 
 
                       อ่า....ไว้จะถามโทโมะกับแก้วให้นะน้องนะ-__-!!!
 
 
 
 
“ฮ่าๆ หลอกถามกันนิ...พี่ไม่รู้หรอก^__^”
 
 
 
“พี่เขื่อนโม้-3- ”
 
 
 
แน้...ยังจะไม่เชื่ออีก ถ้าพี่อ่านใจคนได้ ป่านนี้พี่ไปเป็นหมอดูแล้วอีกหนูเอ๋ยยยยยย!
 
 
 
“อ้าว??=[]= พูดจริงนะเนี่ย? ไว้จะถามให้แล้วกัน ฮ่าๆ วันนี้พี่ไปก่อนนะ มีซ้อมเต้น”
 
 
 
“ค่า^O^ บ๊าย บาย”แฟนคลับโบกมือให้หยอยๆแต่ก็ยังไม่วายตะโกนกลับมาอีกว่า ‘ พี่เขื่อนอย่าลืมถามนะ’ น่านไง เล่นไม่เลิกจริงๆ ยัยเด็กน้อย><
 
 
 
เดี๋ยวพี่จะถ่ายคลิปเก็บไว้ให้ดูเลยเอ้า=o=
 
 
 
 
 
 
 
      การถ่ายปกนิตยาสารวันนี้ คอสตูมจัดเสื้อผ้าให้ทั้งโทโมะและแก้วให้อยู่ในชุดสุดเท่ห์ เพื่อให้บาลานซ์กับบทบาทในภาพยนตร์ของทั้งคู่  จัดท่าจัดทางกันอยู่นานจนแก้วเองก็เริ่มล้า แสงไฟที่ส่องเข้าหน้าอยู่นานทำเอาแก้วต้องหลับตาปี๋ทันที เมื่อได้เวลาพัก
 
 
 
 “อื้อ..แสบๆ>_<”มือบางขยี้ตาจนน้ำตาไหลซึม ไม่ใช่ไม่ชิน แต่ครั้งนี้คงจะถ่ายนานเกินไปหน่อยแสงไฟเพิ่มความสว่างเลยทำพิษเสียได้  อันที่จริงแก้วก็ขาวอยู่แล้วนะ โทโมะดำเองอ่ะ! แก้วเลยซวยไปด้วยเลยToT
 
 
 
“นี่..ขยี้อย่างนั้นมันจะแสบกว่าเก่านะ  แก้วหลับตา.....” ร่างสูงเดินเข้ามาหาพร้อมให้แก้วหยุดกระทำวิธีการผิดๆนั่นเสีย  ถึงแม้จะรู้สึกกระดากกระเดื่องที่ต้องอยู่ใกล้เขาแต่เธอก็ทำตามโดยง่ายเพียงเพราะมันแสบจนเกินจะบรรยายนะสิ เมื่อคืนยิ่งนอนไม่ค่อยหลับอยู่เสียด้วย
 
 
 
หมดกัน แก้ว หมดกันTT
 
 
 
ฟู่ว~….ฉันรู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนบริเวณเปลือกตาเหมือนมีใครบางคน?พ่นลมร้อนเป่ารดอยู่ ไม่เหมือนหรอกเขานั่นแหละ  โทโมะนั่งข้างเบาะที่ฉันใช้เอนหลังหลับตา (ตามคำสั่งของเขา)  อยู่  รู้สึกได้เลยว่ามือร้อนของเขาแตะอยู่บริเวณปลายๆหางตาของฉัน ก่อนจะพ่นลมอุ่นๆใส่เปลือกตาของฉันเมื่อครู่   เพื่ออะไรกัน??
 
 
 
“เอาล่ะ ลืมตาได้แล้ว รู้สึกผ่อนคลายบ้างหรือยัง?”เขาเอ่ยถามทันทีที่แก้วลืมตา  อีกฝ่ายพยักหน้านิดๆก่อนจะเอ่ยขอบคุณเขา  
 
 
 
ขอบคุณลมหายใจอุ่นร้อนที่ช่วยให้เธอผ่อนคลาย
 
 
 
ขอบคุณ นะ เพื่อน...
 
 
 
“อือ ดีขึ้นมากแล้วล่ะ ขอบใจนะโทโมะ^^ ปะ...ทำงานกันต่อเหอะ เดี๋ยวจะเสร็จมืดค่ำกันพอดี”
 
 
 
“  ไปดิ รอแก้วนานแล้วนะเนี่ย”
 
 
 
“โทโมะToT”
 
 
 
ร่างบางฟาดเขาที่หัวไหล่ของเขาเบาๆเป็นเชิงบอกว่าเธอ..งอนๆ เขาอ่ะ! พูดแบบนั้นจะหาว่าแก้วชักช้าใช่ไหมล่ะ? แน่สิ ตัวเองไม่ได้มาแสบตาแบบเค้าด้วยนี่นา...โทโมะ ใจร้ายเกินไปแล้วTT
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮ้าวววว~ ง่วงเป็นบ้าเลยว่ะ”เขื่อนเดินบ่นกระปอดกระแปดหลังจากแยกกับน้องแฟนคลับ เข้ามาภายในห้องซ้อมเต้นที่มีป๊อปปี้ เคนตะ และจองเบอยู่ในห้องก่อนหน้านี่แล้ว
 
 
 
“ซ้อมเลยๆไอ้เขื่อน==”เมื่อหัวหน้าวงอย่างป๊อปปี้กระตุ้น เขื่อนก็ยิ่งขี้เกียจ  ยิ่งกระตุ้นเข้าเรื่อยๆ เขื่อนก็ยิ่งขี้เกียจๆๆๆ (เขื่อน- -*)
 
 
 
“โหหหห~ โทโมะก็ยังไม่มาเลยอ่ะ เดี๋ยวเขื่อนรอโทโมะก่อนไง*O*”
 
 
 
“ข้ออ้างปัญญาอ่อน =o=”
 
 
 
“ง่ะ>O< เค้าป่าวนะ  เดี๋ยวของีบแปปนึงดินะๆ”เอาอีกแล้วไอ้นิสัยจอมอู้นี่ก็ขอยกให้เขื่อนไว้ ณ  ที่นี้เลยจริงๆ
 
 
 
“ไอ้เขื่อน-O- โทโมะมีธุระ ส่วนแกไม่มี เพราะฉะนั้นมาซ้อมบัดนาว เดี๋ยวโดนเตะ นี่มันคอนเสิร์ตครั้งใหญ่ของ วงเราเลยนะ จริงจังหน่อยเซ่-O-“
 
 
 
“จ้า=[]=” ทั้ง 4 ซ้อมเต้นกันอย่างเอาเป็นเอาตาย และแน่นอนคนที่อู้บ่อยๆก็คือ...เขื่อนT^T//  ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันมานั่งพักสักแปปพอให้กล้ามเนื้อได้คลายตัว สักพักพี่หนึ่งผู้จัดการวงก็เดินเข้ามาหาทั้งหมดด้วยสีหน้าหม่นๆ ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก
 
 
 
“ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าพี่? หน้าเครียดๆ”ป๊อปปี้เอ่ยถามสบทบด้วยจองเบ แม้เจ้าตัวจะพูดไม่ค่อยชัดแลดูฟังยากไปสักนิดแต่เขาก็มีความพยายามและตั้งใจจริง (อ๊ายย เว่อร์><)
 
 
 
“ก็ไม่เชิง...เออนี่ ข่างมันเถอะ แล้วซ้อมกันไปถึงไหนแล้ว?”
 
 
 
“เยอะพอสมควรแล้วครับ เดี๋ยวโทโมะคงตามมาซ้อมทีหลัง รายนั้นเขาเต้นเก่งเป็นทุนคงไม่ใช่เรื่องยากแน่ครับ”เคนตะตอบผู้จัดการวง ก่อนที่อีกฝ่ายจะมีสีหน้าหม่นๆ(อีกครั้ง) แต่ก็ไม่ได้ให้คำตอบที่ยังค้างคาใจกับทั้ง 4  แต่อย่างใด  แล้วเฮียแกก็เดินออกไปอีกครั้ง
 
 
 
“มันต้องมีเรื่องอะไรซักอย่างที่พี่หนึ่งไม่ยอมบอกเรา”
 
 
 
“รู้ดีเชียวนะไอ้เขื่อน-.- ซ้อมต่อๆ”ป๊อปปี้เบี่ยงประเด็นความสนใจของเขื่อนทันที ก่อนที่อีกฝ่ายจะทำหน้าโอดโอย จนทั้งเคนตะและจองเบหมั่นไส้ยิ่งนัก...
 
 
 
เดี๋ยวเตะเลยไอ้นี่-*-
 
 
 
Koen Parts
 
 
 
 
ผมอยากจะบ้าตาย ให้ตายเหอะซ้อมมาทั้งวันปาดขาชะมัด อย่าว่าผมขี้เกียจอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ เขื่อนก็มนุษย์โลกเหมือนกันยังตัดกิเลศไม่ได้หรอก ความปวดเมื่อยและความขี้เกียจ(ที่ดูจะเยอะมาก) ก็มีเป็นธรรมดาของสัตว์โลก <<เยอะไปเขื่อน-*-   เวลาเหนื่อยๆอย่างนี้ก็ต้องการกำลังใจเหมือนกันดูป๊อปปี้ดิ ฟางก็ยังอุตส่าห์เอาน้ำเอาท่ามาให้ แล้วเฟย์ล่ะ ไม่เห็นเอามาให้บ้างเลย น้อยใจนะเนี่ยT^T  อ้าว?ลืม เฟย์ไปสอบ=[]=
 
 
 
ขอโทษคร้าบบบบ-.-
 
 
 
 
 
 
 
   หลังจากที่งุ่นง่านกับการถ่ายแบบมาพักใหญ่ๆ งานของเราทั้งคู่ก็สิ้นสุดลงจนได้ ทั้งแก้วและโทโมะนั่งพักและรอรถตู้ของบริษัทที่เกิดอาการน้ำมันหมดกลางคัน== จนต้องวิ่งวุ่นไปหาซื้อน้ำมันเป็นการใหญ่  สักพักเสียงโทรศัพท์ของร่างสูงก็ดังขึ้นอีกครั้ง จ้าตัวรับสายด้วยรอยยิ้มเช่นเคยก่อนจะเดินห่างออกไปเพื่อความเป็นส่วนตัวในการสนทนา
 
 
 
“มีความสุขเหลือเกินนะ...โทโมะ” เธอเอ่ยถามเมื่อเขาเดินกลับมานั่งที่ อีกฝ่ายพยักหน้าน้อยๆและไม่ได้พูดอะไรต่อ  ไม่เลย...แก้วไม่ได้อยากรู้เรื่องของเขาสักนิด! แต่ทำไมกัน? ก้อนเนื้อข้างในหัวใจมันเริ่มส่งสัญญาณเตือนอีกแล้วว่า....เธอกำลังจะเจ็บ!
 
 
 
ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเขา เธอไม่รู้หรอกว่าปลายสายเป็นใคร...ถ้าเขาไม่เอ่ยชื่อ! ไม่น่าเชื่อเลยว่าเสียงโทรศัพท์เบาๆไม่ได้เสียงดังอะไรมากมาย  แก้วกลับรู้สึกเหมือนมันดังก้องอยู่ในโสตประสาตตลอดเวลา....
 
 
 
กลัวทุกครั้งที่จะได้ยิน.....
 
 
 
“ร้อนปะเนี่ย?หน้าแดงอีกแล้ว”
 
 
 
“หือ...?? ไม่อ่ะ ปกติแก้มแก้วมันก็แดงอยู่แล้วละน่า-.-”
 
 
 
“ไม่จริงนะ ตอนนี้มันแดงจริงๆ” และเขาก็ยังจะคงเถียงต่อไป...บ้าเหอะ มายุ่งอะไรกับหน้าของเธอเล่า?  ไม่พอนะ นิ้วเรียวของเขายังมาจิ้มแก้มนิ่มๆของฉันเสียอีก เกินไปแล้ว>/////<
 
 
 
“ฮ่าๆ แก้มนิ่มจริงๆอ่ะ ใช้โฟมยี่ห้ออะไรเหรอ?”           
 
 
 
“สบู่!”น่านปาก>[]<  ร่างสูงหัวเราะคิกคักกับคำตอบสิ้นคิด? ของแก้ว ไม่จริงหรอกน่า เธอจะใช้สบู่ได้ยังไงกัน เป็นไปไม่ได้หรอก
 
 
 
“สบู่เหรอ?????   หอมดี สบู่อะไร?”อีกฝ่ายนึกอยากจะแกล้งเธอขึ้นมาเสียแล้ว เขาเลื่อนใบหน้าหล่อเหลา เนียนใสจนน่าอิจฉา  ของเขาเข้ามาใกล้กับร่างบางมากขึ้น พลางเชยคางอีกฝ่ายเอาไว้ สายตาคมกริบที่จดจ้องทำเอาแก้วเขินจนแทบหลอมละลาย เธอเกลียดเวลานี้ที่สุดเลย เวลาเขิน!
 
 
 
“หือ???”
 
 
 
“หอมจริงๆนะ” เขาหลับตาลงพลางสูดดมความหอมจากใบหน้าของอีกฝ่าย ให้ตายเถอะ! แก้วจะตายอยู่แล้วนะ เลิกทำบ้าๆแบบนี้สักทีได้ไหมเล่า?
 
 
 
“......”
 
 
 
 
เนิ่นนานที่เขาไม่ยอมถอนใบหน้าออก เนิ่นนานที่แก้วยังนั่งนิ่งพูดอะไรไม่ออก!  ความรู้สึกข้างในกระตุ้นให้เธอผลักใสเขา  แต่สิ่งที่กำลังเต้นอยู่ในอกกลับสั่งการให้เธออยู่เฉยๆ
 
 
 
นี่หัวใจมันเป็นเจ้านายเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน???
 
 
 
เป็นเพราะเขาขยับหรือเธอขยับก็ไม่รู้ จมูกโด่งของเขาจึงปะทะกับแก้มเนียนของเธออย่างแผ่วเบา หากแต่ว่าถ้าเขาไม่ถอนใบหน้าออกไป เธอจะต่อยเขาให้หน้าคว่ำเลยคอยดู!
 
 
 
 
 
                                            คนบ้านี่...>///<
 
 
 
 
“เอิ่ม....คือ...บะ เบลล์” ฉันจะไม่ลืมตาเด็ดขาดถ้าเขาไม่เรียกชื่อใครคนนั้น? ขึ้นมา  สายตาของแก้วทอดมองไปยังเบื้องหน้าเห็นผู้หญิงร่างเล็กหน้าตาน่ารักคนนึงหอบหิ้วถุงขนมมากมายเข้ามาทางที่เธอกับเขานั่งอยู่  เมื่อเธอเดินมาถึงก็เอ่ยทักโทโมะทันที
 
 
 
“ขนมไหม?^^ หวัดดีค่ะ”เธอเอ่ยถามโทโมะ พร้อมหันกลับมาทักทายแก้วที่นั่งอยู่ด้วย นี่สินะ...เจ้าของรอยยิ้มของเขาเมื่อครู่
 
 
 
นี่สินะ..ที่เขาเรียกกันว่า...คนรัก?
 
 
 
“ดีค่ะ^^ เอ่อ...แก้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”อาจะจะเป็นเพราะกลัวบางอย่างจะถูกเปิดเผย อาจจะเป็นเพราะเกรงว่าแฟนสาวของเขา?จะขุ่นเคืองเมื่อเห็นผู้หญิงอย่างฉัน กับ ผู้ชายอย่างเขา  อยู่ใกล้กันเกินไป?  ร้อยทั้งร้อย ความรักต่อรักกันมากมายขนาดไหน แต่ผู้หญิงก็คือผู้หญิงไม่มีใครเขาชอบนักหรอกที่แฟนตัวเองใกล้ชิดกับคนอื่น แม้จะเป็นเพื่อนอย่างฉันก็ตาม!
 
 
 
เปล่าเลยฉันไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำ แค่เลือกที่จะเลี่ยงมานั่งห่างๆก็เท่านั้นเอง หน้าที่ของส่วนเกินที่ควรทำคือ....ถอยออกไป!
 
 
 
 
เขาพูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม แต่ทำไมในใจของคนที่แอบมองมันยิ้มไม่ออกตามเขานะ ทั้งที่เมื่อก่อนเวลาที่เห็นเขายิ้มเธอละอยากเหลือเดินที่จะยิ้มตาม เพราะโทโมะไม่ได้เป็นคนยิ้มง่ายๆอย่างเขื่อนเสียเมื่อไหร่กัน==   
 
 
 
 
แต่ดูท่าผู้หญิงคนนั้นเขาจะไม่ชอบฉันเอาเสียเลย ทั้งที่เมื่อกี๊เธอเป็นคนยิ้มให้ฉันแท้ๆ แต่พอลับหลังโทโมะเขากลับจิกสายตาใส่ฉันราวกับฉันเป็นตัวเชื้อโรค !   อีกละ...ยิ่งเวลาเห็นเขาสัมผัสกับผู้หญิงข้างๆกายเขา หัวใจของฉันถ้าเปรียบได้กับภูเขาไฟ มันคงรอเวลาที่จะระบิดออกมาก็เท่านั้น ! รถตู้เว้ย! เมื่อไหร่จะกลับมา แก้วอยากกลับบ้าน!!!!!!(พาลอีกแล้ว-*-)
 
 
แล้วเมื่อกี๊สิ่งที่เขาทำกับเธอมันคืออะไร?.....หวั่นไหวนะเหรอ? เฮอะ! น่าสมเพชสิ้นดี!!
 
 
 
“เบลล์กลับละนะ เดี๋ยวคอนเสิร์ต ไปเป็นกำลังใจให้ถึงหลังเวทีเลย^^”     
 
 
 
แอบได้ยินเขาพูดกันนะ!  เฮอะ! คนนอกห้ามเข้าค่ะ-.- แลดูฉันจะชั่วร้ายเนอะ  แก้วไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะ แค่ความรู้สึกนึกคิดด้านลบมาพุ่งออกมาต่างหากเล่า-*-
 
 
 
“ให้ได้เลยนะ...ไม่มาโทโมะงอน”
 
 
 
“จ้า ไปนะ”ยังไม่วายจะหยิกแก้มหยอกล้อกันอีก ให้ตายพรเจ้าจะทรมานจริญญาคนนี้ไปถึงไหนกัน??  แค่นี้ยังไม่พอใจอีกใช่ไหมเจ้าค่ะTT  ใจก็แค่ก้อนเนื้อ เสียใจ และเจ็บเป็นนะเว้ย(ค่ะ)
 
 
 
 
   หลังจากที่เขาสั่งเสียล่ำลา?(ไปแขวะเขาทำไม?)  กันเสร็จรถตู้ก็มารับพอดี ฉันเลยรีบวิ่งเข้าไปมุดตัวอยู่ด้านใน เอ่อ...แอร์เย็นไปนะ นี่ก็จะค่ำล่ะ อากาศหนาวเป็นบ้า  สักพักคนเป็นเพื่อน! ก็ตามขึ้นมานั่งขนาบข้างด้วยใบหน้าเรียบเฉย เหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้า
 
 
 
 
 
รอยยิ้มที่ระบายอยู่ตรงมุมปากของเขาเมื่อครูไปไหนล่ะ?
 
จะบอกว่าพอเขากลับก็ถึงกับยิ้มไม่ออก!
 
จะบอกว่าอยู่กับฉันแล้วน่าเบื่อมากจนไม่อยากยิ้มให้เมื่อย?! ว่างั้น!!! พูดออกมาเซ่ พูด!!!!!
 
 
 
 
“แก้ว” เฮือก~ ไม่คิดว่าจะพูดจริงๆ เธอทำได้เพียงหันหน้าไปหาเขาก็เท่านั้น ความมืดภายในรถเพราะดวงตะวันค่อยๆลับขอบฟ้าบวกกับหน้าหนาวแบบนี้เป็นธรรดาถ้าฟ้าจะมืดเร็ว....
 
 
 
“มีอะไร?” ตอบเขา...ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
 
 
 
“ยังไม่ตอบเลยนะ ว่าใช้สบู่อะไร?”
 
 
 
นายก็ยังไม่ตอบเลยนะ ว่าถามทำไมเนี่ย?????
 
 
 
“เอ่อ...จะอยากรู้ไปทำไมไม่ทราบ???”
 
 
 
“ไม่รู้สิ  อยากหอม เลยถาม”
 
 
 
                        เดี๋ยวนะเมื่อกี๊เขาพูดว่า...อะไร??????
 
 

 
เอิ่ม-___* ถ้าตอนนี้มันจะไม่มีอะไรเลยก็...ขอโทษค้าบTT
แก้วดูจะพาลและร้อนตัว(เล็กน้อย) โปรดอย่างสงสัยว่าแก้วชอบโทโมะหรือเปล่า เพราะ....
ไรเตอร์ก็ยังไม่รู้ แฮ่ๆ-3-