Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 
                                                 เกมร้าย เกมรัก
 
 
 
 
   
          กว่าจะไล่คนเจ้าเล่ห์กลับบ้านตัวเองไปได้ก็เกือบๆจะสว่าง คืนนี้เลยตัดสินใจว่าคงไม่นอนมันเสียแล้วล่ะ ได้เวลา 6 โมงเช้ารถตู้ของนายเขื่อนก็มาเยือนหน้าบ้านพอดิบพอดี ตัดสินใจล่ำลาครอบครัวสักประเดี๋ยวก่อนจะขึ้นไปบนรถที่ตอนนี้มีเฟย์ เขื่อน ฟาง ป๊อปปี้ หวาย จองเบ  ขนมจีน โทโมะมาครบแล้ว ขาดก็แต่น้องแบม?
 
 
 
“มาแล้วเหรอย่ะ ยัยแก้ว”  เสียงเจื้อยแจ้วของเพื่อนสาวร่างอวบอย่างหวายเอ่ยทัก แก้วหันไปมองตามพร้อมกับส่ายหน้าอย่างระอาในความโอเวอร์ของเพื่อนตัวดีที่กลังนั่งทาครีมกันแดดพร้อมสวมหมวกใบใหญ่ปิดบังใบหน้า..ทั้งที่ยังไม่ถึงทะเล?
 
 
 
“น้อยๆหน่อยแก ให้มันถึงทะเลก่อนจะดีกว่า”
 
 
 
“ฉันก็เตรียมพร้อมไง ถึงแล้วจะได้ลงน้ำเลย แฮะๆ”
 
 
 
 
            ศีรษะน้อยๆส่ายไปมากับความทะเล้นของเพื่อนสาวอย่างน่ารัก อดไม่ได้ที่คนมองจะเผลอยิ้มก่อนจะชักชวนให้มานั่งด้านหลังกับเขา  แค่นั้นก็เรียกเสียงแซวจากเพื่อนๆในรถได้มากล้น กว่าที่รถจะเคลื่อนที่เล่นเอาเจ้าตัวหน้าแดงเสียยกใหญ่  โดนล้อจนบ่อยแต่ไม่เคยชินเสียที...
 
 
 
“อยากโดนทำโทษ” เจ้าของใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงเอ่ยขึ้นลอยๆพอให้คนข้างกายได้ยินแต่เพียงผู้เดียว อีกฝ่ายเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ก่อนจะโพล่งออกไป
 
 
 
“ฮึ  อยากจะรู้เหมือนกันว่าคนปากเก่งจะทนได้ซักกี่น้ำ?” 
 
 
 
          หยักยิ้มเจ้าเล่ห์ระบายตรงมุมปากร่างเล็กอย่างที่เขาก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเช่นเดียวกัน แอบหวาดหวั่นคนตัวเล็ก เล็กน้อยที่วันนี้ดูท่าทางน่ากลัวแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน อยากจะรู้เหลือเกินว่าเด็กตัวเล็กอย่างเธอจะมีปัญญาทำอะไรเขาได้มากมายกันเชียว?
 
.
 
 
 
 
 
 
“หวัดดีค่ะพี่ๆ” เป็นแบมที่เดินขึ้นรถมาคนสุดท้าย คนตัวเล็กเบือนหน้าหนีเล็กๆเมื่อสาววัยใสส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มข้างกายอย่างจงใจ ก่อนเสียงหวานๆจะออดอ้อนขอนั่งข้างๆโทโมะ แต่ดูเหมือนเพื่อนจองเบจะมีประโยชน์ก็วันนี่...
 
 
 
“น้องแบมมานั่งกับพี่เถอะ ข้างหลังมันเบียด”
 
 
 
“แต่...”
 
 
 
“เดี๋ยวสายนะครับ”
 
 
 
“ก็ได้ค่ะ”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
           ใช้เวลาเดินทางนานพอสมควรก่อนจะถึงที่หมายโดยปลอดภัยทั้งหมดพากันมาพักที่รีสอร์ทหรูแห่งหนึ่งก่อนจะแยกย้ายไปตามห้องของตนเอง หญิงกับหญิง ชายกับชาย แม้จะมีเสียงคัดค้านจากเขื่อนที่แอบบ่นเสียดายหน่อยๆที่ไม่มีโอกาสได้อยู่กับยาหยีของเขาอย่างเฟย์  โดนสาวน้อยค้อนควับให้ก่อนจะยินยอมแต่โดยดี...
 
 
 
 
           เก็บข้าวของเสร็จก็เดินมารวมตัวกันที่ลานทรายละเอียดเพื่อจัดปาร์ตี้เล็กๆ ขนาดย่อม กะจะสังสรรค์ให้เต็มที่ก่อนจะต้องกลับไปตั้งใจซ้อม...ได้เวลาทำโทษแล้ว!!
 
 
 
“เดี๋ยวเราออกไปซื้ออุปกรณ์กันดีกว่า”    ขนมจีนเสนอความคิดเห็นก่อนจะถูกแก้วเบรกไว้ทันควัน คนอื่นที่กำลังจะแสดงความคิดเห็นพลันต้องชะงักเมื่อได้ยินแก้วพูดว่า...
 
 
 
“ไม่ต้องหรอก...วันนี้มีคนจะจัดงานให้เรา โดยที่เราไม่ต้องลงแรงเองให้เมื่อย^__^”
 
 
 
“อะไรกันยัยแก้ว?” สาวร่างอวบเอ่ยถามเพื่อนสาวด้วยความงุนงง อีกฝ่ายยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะโพล่งขึ้นจนคนโดนเรียกชื่อถึงกับสะดุ้ง
 
 
 
“โทโมะ อาสาไม่ใช่เหรอ? ไปทำสิ”    
 
 
 
          โยนให้เขาเสียดื้อๆ คนหล่อที่กำลังจิบน้ำอย่างสบายอารมณ์ถึงกับสะดุ้ง เนี่ยนะหรือ? คือบทลงโทษของเด็กตัวแสบอย่างแก้ว ไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่เขาจะจัดการด้วยตัวคนเดียว ไหนจะต้องวิ่งวุ่นซื้อของทะเล การจัดเตรียมอุปกรณ์อะไรต่อมิอะไรอีก ...
 
 
 
โฮกกกก อยากจะบ้าครับT_T
 
 
 
 
“อะไรกันพี่แก้ว อย่างนี้พี่โทโมะก็เหนื่อยแย่เลยสิ เราช่วยๆกันทำไม่ดีกว่าเหรอค่ะ?”
 
 
 
“ไม่ทำก็ไม่มีใครว่า!!”
 
 
 
 
            สะบัดเสียงใส่ชายหนุ่มอย่างเหนือกว่า ไม่สนใจจะตอบคำถามของแบมเลยแม้แต่น้อย โทโมะทำหน้าไม่ถูก รู้เพียงอย่างเดียวคือต้องรักษาสัญญา บอกไปแล้วว่าจะยอมให้เธอทำโทษทุกอย่าง,,
 
 
 
“โอเคครับ”
 
 
 
“พี่โทโมะ!”
 
 
 
“พี่อาสาเอง อ่า...แล้ว โทโมะต้องทำอะไรบ้างละแก้ว?”  
 
 
 
          เดินเข้าหาแก้วพร้อมฟังคำบัญชาจากคนสวยขี้แกล้ง อีกฝ่ายกระตุกยิ้มเย้ยหยันอย่างผู้ชนะ ก่อนจะจดรายการอาหารลงในใบสั่งแล้วยื่นให้เขา คนหล่อรับมาพร้อมเบิกตากว้าง แอบปาดเหงื่อน้อยๆกับความยาวของรายการจากคนสวย
 
 
 
“ (.__.)’’ อ่า...หมดแล้วใช่ไหมครับ...ไปละนะ”
 
 
 
“ก็ไปสิ ใครรั้งไว้??”
 
 
 
 
           เอ่ยถามย้ำอีกครั้งหวังว่าคนสวยจะเห็นใจส่งใครไปเป็นเพื่อนด้วย หรือไม่เธอก็น่าจะไปกับเขา แต่เปล่าเลย,,นอกจากจะไม่เห็นใจแล้ว คนสวยยังสั่งห้ามไม่ให้ใครยุ่งเรื่องนี้อีกต่างหาก ทีแรกน้องแบมก็อาสาจะไปเป็นเพื่อน แต่หากเขาอนุญาตแล้วละก็...แก้วคงไม่พอใจเป็นแน่ เม้มปากแน่นก่อนจะเอ่ยปฏิเสธความช่วยเหลือจากน้องสาว?
 
 
 
“ไม่ให้แบมไปช่วยแน่นะพี่โทโมะ?”
 
 
 
 “มะ ไม่ต้องครับ เดี่ยวพี่รีบไปรีบมา”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้ว แกแกล้งเพื่อนเค้าไมอ่ะ?”
 
 
 
“ไม่ได้แกล้ง ก็อยากอาสาเองทำไมล่ะ?” เอ่ยตอบเขื่อนที่กำลังทำหน้างงว่าสองคนนี้มีอะไรติดค้างกันหรือเปล่า? แก้วถึงได้แกล้งใช้งานเพื่อนชายเขาหนักขนาดนั้น
 
 
 
“เดี๋ยวมันก็ตายกันพอดีหรอก” ป๊อปปี้เสนอความคิดเห็นขึ้นมาด้วยความสงสารเพื่อน แต่ก็ยอมรับว่าอดที่จะสนุกไปกับเกมของแก้วด้วยไม่ได้ เพื่อนตัวดีของเขาจะเป็นอย่างไรกันเมื่อเกมนี้สิ้นสุด
 
 
 
“แก้ว  ฟางว่าโทโมะน่าสงสารนะ”
 
 
 
“แล้วไง?”  ไม่แยแสกับคำพูดที่พยายามช่วยเกลี่ยกล่อมให้เธอเลิกแกล้งเขา หนำซ้ำยังจะใช้งานเพิ่มอีกหากทุกคนให้ความช่วยเหลืออดโทโมะ สาวร่างเล็กที่อดรนทนไม่ไหวถึงกับเดินมาต่อว่ารุ่นพี่อย่างแก้ว...
 
 
 
“พี่แก้วทำเกินไปแล้วนะ แบมไม่รู้หรอกว่าพี่กำลังเล่นเกมอะไรกับพี่โทโมะ...แต่เล่นแบบนี้พี่โทโมะก็แย่นะสิ!”
 
 
 
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคนอื่น มันเป็นข้อตกลงระหว่างพี่กับโทโมะ เราก็แค่เล่นอะไรกันสนุกๆก็เท่านั้น ไม่ต้องห่วงกลัวว่าพี่ชายคนดีของเราจะตายไปซะหรอกน่า”
 
 
 
“พี่แก้ว!!~”
 
 
 
“พี่ขอตัวนะ”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แฮ่กๆ กลับ...มาแล้วครับ”
 
 
 
         เขาวิ่งเขามาด้วยอาการเหนื่อยหอบพร้อมกับหิ้วของพะรุงพะรังมาด้วยสภาพไม่น่าดูนัก เม็ดเหงื่อผุดเต็มใบหน้าและร่างกายราวกับว่าเพิ่งผ่านการชำระร่างกายมาก่อนหน้านั้นก็ไม่ปาน...ไม่ทันที่แก้วจะได้ทักอะไร? แบมก็วิ่งเข้าไปช่วยหอบหิ้วของเหล่านั่นพร้อมกับซับเหงื่อให้เขาด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
“ไง หึงละสิ”  หวายแซวเล็กน้อยก่อนจะขึ้นมายืนขนาบข้างรอดูอาการเพื่อนสาว  แก้วจิ๊ปากเล็กน้อยก่อนจะแก้ตัวด้วยความไม่พอใจ?
 
 
 
“บ้า ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับโทโมะนะ!”
 
“ให้มันจริงเถอะ อิอิ ฉันว่าฉันไปรอกินดีกว่า เล่นเกมของแกตามสบายนะ อีตาโทโมะนะ ฉันไม่สงสารหรอก ตอนนี้หิวมากกว่า”
 
 
 
หวายบอกแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปรับลมทะเลเสียหน่อยหลังจากที่เตรียมทาครีมมาตั้งแต่อยู่ในรถ?
 
 
 
“กลับมาแล้วก็จัดการเลยสิ ^__^”
 
 
 
“แก้ว...ตัวแสบ”  
 
 
 
          ผละจากน้องสาวข้างกายก่อนจะเดินสวนกับแก้วไป คนหล่อแอบกระซิบอย่างหมั่นเขี้ยวในความแสบสันของหญิงสาวก่อนจะจำใจไปจัดการกับของสดเหล่านั้น ....โทโมะยกตะแกรงเตาปิ้งย่างออกมาภายนอกก่อนจะลงมือติดเตา หยิบจับก้อนถ่านด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ รู้ก็รู้ว่าเขาเป็นคนรักสะอาดยิ่งกว่าอะไรดี ถ้าจะให้มือไม้สกปรกขนาดนี้ โทโมะอยากตายT^T
 
 
 
“ให้ช่วยไหมเพื่อน?”  ป๊อปปี้เดินมาตบบ่าให้กำลังปนสะใจ(?) อีกฝ่ายยิ้มร่าอยากให้ช่วยใจจะขาดแต่พอเหลือบไปเห็นคนสวยที่กำลังยืนกอดอกจับตาดูเขาอยู่ไม่ลดละก็ถึงกับสลดไปและรีบปฏิเสธโดยทันที
 
 
 
“เอ่อ ไม่ต้องๆๆ ฉันทำเองได้”
 
 
 
“ฮึ กลัวแม่คุณของแกมากขนาดนั้นเลยเหรอ?..โชคดีเพื่อนรัก”มือหนาตบบ่าเพื่อนชายอย่างให้กำลังใจแต่ก็ไม่วายที่จะเสียดสีด้วยคำพูด 
 
 
 
 
        ง่วนอยู่กับการจัดเตรียม จนกว่าเตาจะติด ใบหน้าหล่อก็เปรอะเปื้อนไปด้วยผงถ่านสีดำที่กว่าจะเป่าจนไฟติด เรียกเสียงหัวเราะให้เพื่อนๆได้ไม่น้อย แต่เขาก็หมดแรงเกินกว่าจะต่อว่าต่อขาน วันนี้ก็วิ่งวุ่นกับการหาของทะเล ไม่ว่าจะเป็น กุ้ง หอย ปู ปลา บาบีคิว ก็เล่นเอาหมดแรงจนหอบตัวโยนคนสวยก็ไม่เห็นใจ หนำซ้ำกลับมาแทนที่เธอจะเป็นห่วงเขาสักนิด อยากให้วิ่งเข้ามาซับเหงื่อให้ก็ไม่มี อยากกินน้ำเย็นๆสักแก้วจากเธอก็ไม่มี
 
 
 
น่าน้อยใจเป็นบ้าเลย...
 
 
 
“เรียบร้อยแล้ว พวกเรามาปาร์ตี้กัน”
 
 
 
 
      หมดหน้าที่ของเขาแล้ว โทโมะหลบมานั่งพักให้ได้หายใจหายคอคนเดียวที่ม้านั่งริมทะเล  มองพระอาทิตย์ที่กำลังคล้อยลาขอบฟ้า เคลื่อนตัวลงต่ำเรื่อยๆจนลับตาไป เมฆสีส้มเปลี่ยนกลายเป็นขมุกขมัวปกคลุมไปทั่วผืนทะเลที่บัดนี้มีเพียงความมืดดำเท่านั้น...
 
 
 
     ลมทะเลพัดเข้าปะทะกับใบหน้าหล่อที่กำลังหลับตาพริ้มปล่อยวางกับความปวดเมื่อย ไม่ได้สนใจจะปาร์ตี้อะไรนั่นแล้ว ขอแค่ตอนนี้มีใครสักคนมานั่งเป็นเพื่อนก็พอ คนที่เขาต้องการ...
 
 
 
“แก้ว!”
 
 
 
 
          เผลอเรียกชื่อคนที่กำลังคิดถึงเสียงดังแต่ปรากฏว่าคนที่เข้ามาแตะบ่าเขาเมื่อครู่กลับกลายเป็นแบม สาวน้อยทำหน้างงเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเรื่องชวนเขาคุยอะไรเรื่อยเปื่อย!
 
 
 
“พี่แก้วสนุกอยู่ในงานโน้นนะคะ แบมมองหาไม่เจอพี่ก็เลยออกมาตาม ทำไมพี่ไม่ไปปาร์ตี้ละค่ะ?”
 
 
 
“คือ..พี่เหนื่อยๆนะ กะว่าพักสักแปปจะเข้าไป”
 
 
 
“งั้น นี่ค่ะ แบมตักอาหารมาเผื่อ พี่ทานนะ”
 
 
 
 
            สาวน้อยป้อนอาหารเอาอกเอาใจชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มหวาน จะปฏิเสธก็เกรงใจเมื่อเธออุตส่าห์เป็นห่วงเขา  ไม่รู้หรอกกว่าอีกคนที่ยืนมองอยู่ไม่พอใจ,,
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วๆๆ แกจะไปไหน?”
 
 
 
“ไปอาบน้ำ นอน!!!”  เฟย์เอ่ยถามด้วยความงุนงงเมื่อเห็นเพื่อนสาววางจานอาหารลงอย่างแรงจนตกกระจายก่อนจะวิ่งหายไป  ...อุตส่าห์จะเอาไปให้เขาแท้ๆ แต่ในเมื่อมีคนคอยป้อนอยู่แล้ว มันก็คงไม่จำเป็น!!
 
 
 
ขาเรียวก้าวฉับๆ เข้ารีสอร์ทไป ... ไม่สนใจเสียงคัดค้านของโทโมะที่ตามมาพร้อมกับแบม
 
 
 
“แก้วเป็นอะไรอ่ะ?” โทโมะหันหน้าไปถามเขื่อนที่น่าจะรู้ดี อีกฝ่ายมองเลื่อนลงต่ำมายังแขนของแบมที่กังเกาะกุมลำแขนแกร่งของโทโมะ ก่อนจะส่ายหน้าระอากับความไม่รู้ตัวของเพื่อนสนิท
 
 
 
“ไม่รู้ ไปเคลียเองสิโว้ย”
 
 
 
“แบม เดี๋ยวพี่มานะ” แกะพันธนาการจากแบมออกก่อนจะวิ่งตามขึ้นไป สาวน้อยเตรียมจะตามขึ้นไปแต่ถูกขนมจีนรั้งตัวไว้ก่อนจะลาก(ชวน)ไปปาร์ตี้กันต่อ เพราะบางที...เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กก็ไม่ควรยุ่ง^^
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวสิ แก้ว,, นี่หยุดก่อนนะเด็กบ้า!”  ตามเข้ามาได้ทันก่อนจะเกี่ยวรั้งแขนของแก้วเอาไว้ได้ สองมือหนารวบข้อมือเล็กให้หันหน้าเข้าหาเขา อีกฝ่ายเบือนหน้าหนีน้อยๆก่อนจะพยายามแกะมือปลาหมึกของเขาออกด้วยความยากลำบาก
 
 
 
“อะไรอีก? แก้วจะไปอาบน้ำนอนแล้ว”
 
 
 
“โทโมะทำอะไรให้ไม่พอใจละคนดี? โกรธอะไร งอนอะไร? วันนี้ก็ให้ทำโทษแล้วไงครับ”
 
 
 
“ไม่คุยตรงนี้”  
 
 
 
         ดวงตาคู่สวยของแก้วจับจ้องคนที่กำลังกุมมือตนเองไม่วางตา หากเขายังดึงดันที่จะคุยกับเธอตรงนี้ มีหวังพรุ่งนี้ได้ลงหน้าหนึ่งแน่,, เพราะบางที ที่นี่อาจมีปาปารัซซี่แฝงตัวอยู่ก็เป็นได้ เพราะฉะนั้นป้องกันไว้เสียก่อนคงไม่เสียหายอะไรนัก
 
 
 
 
“โอเคครับ”  
 
 
 
          หันมากุมมือของแก้วเดินหายเข้าไปในลิฟท์ ก่อนจะเลี้ยวเข้าห้องตัวเองเมื่อถึงที่หมาย คนสวยกลับสะบัดหน้าหนีเดินเข้าห้องตัวเองไปเสียอย่างนั้น ร้อนถึงเขาก็ตามเข้าไปปรับความเข้าใจเด็กขี้งอนที่ไม่รู้ว่า อาการแบบนี้เธอนะ...ติดใครมา?
 
 
 
ถ้าคนงอนไม่ใจอ่อน คนง้อจะทำยังไง?
 
 
 
“แก้ว...เป็นอะไรไป? หันหน้ามานี่สิ” ลำแขนแกร่งโอบรอบเอวบางจากทางด้านหลัง ปลายคางเกยอยู่กับไหล่เนียนของอีกฝ่ายก่อนจะโยกตัวช้าๆ เป็นการออดอ้อน เดี๋ยวนี้คนในอ้อมกอดชักจะขี้งอนมากขึ้นทุกวัน เขาเองก็ไม่รู้จะง้อด้วยวิธีใด ได้แค่นี้ก็ยังไม่รู้ว่าแก้วจะหายงอนหรือเปล่าเลย?
 
 
 
“ไปหาน้องแบมสิ”
 
 
 
“งอนเรื่องนี้เหรอ? โธ่...ก็ใครละใจร้ายที่ใช้งานโมะหนักขนาดนั้นไม่ใช่แก้วหรือไง? ความจริงต้องขอบคุณน้องแบมด้วยซ้ำ ที่เข้ามาช่วยโมะนะ..ไม่เหมือนคนแถวนี้หรอก ใจร้ายชะมัดยาดเลย อยากให้วิ่งเข้ามาซับเหงื่อให้แทบตายก็ไม่เคยหรอก...”
 
 
 
“....” เงียบไปอย่างเถียงไม่ออกเมื่อเห็นว่าทุกคำที่ขูดเป็นความจริงทุกประการ และแล้วสุดท้ายก็ทำปากเก่งกับเขาอีกครั้ง
 
 
 
“ไม่ได้งอน ไม่ได้เป็นอะไรกัน?!”
 
 
 
 
      ร่างสูงคลายอ้อมกอดด้วยความรวดเร็ว รู้สึกไม่ชอบเอาเสียที่แก้วชอบพูดแบบนี้? รู้ไหม...ว่าเขาไม่ชอบ! เราไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างนั้นหรือ?,,ดีละ ในเมื่อเธอไม่อยากเป็น แต่เขาอยากเป็น วันนี้ก็ต้องเคลียร์
 
 
 
 
      มือหนาพลิกร่างบางเข้าหาตัวเข้าทันที กดตรึงข้อมือเล็กกับกำแพงห้องอย่างแน่นหนา คนโดนกระทำตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีเกรี้ยวกราดของเขา  ดวงตาเหยี่ยวดำขลับของโทโมะจ้องลึกไปยังดวงตากลมโตของแก้วอย่างไม่เข้าใจ...
 
 
 
 
“แต่ตอนนี้เรากำลังจะเป็น!”  ชายหนุ่มโค้งใบหน้าเข้าหาหวังจะมอบจุมพิตให้ร่างบางใต้อาณัติของเขา แต่อีกฝ่ายเบือนหน้าหนี ยกมือผลักดันเขาออกห่าง ในเมื่อเธอไม่ยอม เขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน!
 
 
 
“ไม่นะโทโมะ”
 
 
 
 
     ไม่ทันเสียแล้ว...เมื่อใบหน้าหล่อคลุกเคล้ากับลำคอระหงของอีกฝ่าย พยายามผลักดันร่างแกร่งออกห่างจากเรือนกายก็แล้ว แต่คนแรงน้อยอย่างเธอจะมีปัญญาอะไรไปสู้คนโตกว่าอย่างเขาได้
 
 
 
“แก้ว...รักโทโมะไหม?”  
 
 
         ก่อนจะละใบหน้าออกมาเพื่อถามในสิ่งที่อยากรู้ตลอดเวลา แม้เขาจะเคยได้ยินแล้วก็ตาม  คำว่ารักไม่เพียงพอสำหรับเขาแม้แต่น้อย  กลัวว่าเพียงแค่เธอจะพูดเพื่อตัดรำคาญเขาก็เท่านั้น..เป็นไปได้ เขาก็อยากที่จะฟังแก้วพูดว่ารักทุกวินาที เผื่อวันข้างหน้าเขาอาจไม่ได้ยิน(?)
 
 
 
“......”
 
 
 
“.......”
 
 
 
“อย่าถามว่ารักไหม?...ถามว่ารักแค่ไหนจะดีกว่านะ”
 
 
 
เพราะความรักที่แท้จริง ไม่มีเหตุผลของการรักกัน
 

 
NC ดีป่าวว ตอนหน้า เร็วไปไหม?
ไม่ดีหรอกเนอะ ช่ะ??
หายหัวไปนาน -*-