Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2554 เวลา 20.21 น.
แก้ไขเมื่อ 27 เมษายน พ.ศ. 2557 22.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
12) ที่รัก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ที่รัก
เช้าวันถัดมา..
พี่ฟอยด์เรียกประชุมเหล่าบรรดาศิลปินทุกคนเพื่อรวมตัวกันฟังแผนงานคอนเสิร์ตครั้งยิ่งใหญ่แห่งปี อย่าง KamiKaze Lover Consort เป็นการแสดงร่วมกับน้องๆผู้พิการทางการได้ยินเพื่อนสมทบทุนช่วยเหลือ ภายใต้แพลนงานที่ว่า ‘รู้สึกได้ .. แม้ไม่ได้ยิน’
ภายใต้ห้องประชุมโถงใหญ่อึกทึกไปด้วยเสียงคุยเซ็งแซ่ระหว่างรอการมาของพี่ฟอยด์ผู้ดูแลงาน และมีใครบางคนในที่นี่ออกจะหงุดหงิดเล็กน้อย กวาดตามองรอบๆห้องแล้วไม่พบแม้แต่เงาของคนที่เฝ้าเพียรหามาตั้งแต่เช้า นี่มันก็จะเที่ยงแล้ว ยังไม่เห็นเธอเลย!!~
“พี่โทโมะค่ะ น้ำค่ะ”
เสียงหวานเจื้อยแจ้วพร้อมกับร่างเล็กเพรียวบางที่กำลังวิ่งมาทางเขา คนถูกเรียกชื่อหันไปมองก่อนจะส่งยิ้มจางๆให้น้องสาว?คนสวยอย่างแบม สาววัยแรกรุ่นอมยิ้มขวยเขินเมื่อได้รับเสียงแซวจากบรรดาเพื่อนๆ ดวงตากลมโตหลุบต่ำไม่กล้าเผชิญหน้ากับรุ่นพี่ที่เธอเป็นคนเอ่ยเรียกเมื่อครู่
คนโตกว่ารับน้ำขวดนั่นมาไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะขยี้กลุ่มผมยาวสยายของแบมน้อยๆ อย่างเอ็นดู
“ขอบคุณครับน้องแบม..เราไม่ทานเหรอ?”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ..อื้ม พี่โทโมะ ขอโทษนะคะ”
คนหล่อนิ่วหน้าไปกับเสียงทักของแบมเล็กน้อยก่อนที่สาวเจ้าจะเขย่งปลายเท้าเล็กๆติดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเก่งของโทโมะที่เผยอออกเผยให้เห็นอกแกร่งเล็กน้อย ก่อนจะขอตัวหนีไปอีกทางด้วยความเขิน
“.....”
“อื้ม...เสน่ห์แรงจริ๊งเพื่อนผม ระวังเถ๊อะ หวานใจตัวจริงมาเห็นเข้าจะเป็นเรื่อง” เป็นเขื่อนที่เอ่ยเหย้าแหย่ โทโมะตีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นผู้หญิงร่างเพรียวที่เข้าเฝ้ารอมาตั้งแต่เช้ายืนหน้าบึ้งไม่พอใจอยู่ตรงโซฟาฝั่งตรงข้าม
ให้เขื่อนเพื่อนเวร ทำไมไม่บอกว่ามินนี่ของฉันมาว่ะ!!
กะว่าจะเดินเข้าหาเสียหน่อย พี่ฟอยด์ก็เข้ามาพอดี จำต้องนั่งร่วมประชุมเป็นค่อนๆชั่วโมงอย่างเสียไม่ได้ ระหว่างประชุมแอบเหลือบมองคนสวยของเขา เธอไม่ยอมหันมาสบตาให้แม้แต่น้อยหรือต่อให้เห็นก็ทำเชิดใส่ไม่สนใจ จนโทโมะประชุมแทบไม่รู้เรื่อง...
“โทโมะ...!!!!”
“ครับ”
“เข้าใจที่พี่พูดหรือเปล่า? เราต้องแสดงปิดท้ายคอนฯกับแก้วก่อนที่จะมีน้องๆมาร่วมแสดงด้วยรู้ไหม?” เอ่ยขึ้นเสียงดังเมื่อเห็นว่าศิลปินหน้าหล่อเอาแต่จ้องมองไปยังทิศทางอื่น ดูเหมือนจะไม่ได้ฟังที่เขาพูด เลยต้องตะโกนเรียกแบบนี้แหละ...
“ครับ เข้าใจแล้ว” ใจชื้นขึ้นมาหน่อย...ที่ได้แสดงกับคนรักของเขา หันไปยิ้มน้อยๆให้อีกฝ่าย แต่กลับถูกหักหน้าโดยการที่สาวเจ้าเย่อหยิ่งใส่ก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับพิชชี่ ที่นั่งข้างกันอยู่ ณ ตรงนั้น...
ไม่พอใจนะครับ...
เสร็จจากการประชุมก็ต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน 3 วันสุดท้ายก่อนจะเริ่มซ้อมกันอย่างจริงจังในวันถัดไป คนเจ้าสำราญอย่างเจื่อนจึงเอ่ยปากชวนเพื่อนๆไปเที่ยวเล่นก่อนจะต้องจริงจังกับการซ้อมเสียหน่อย มีทั้งได้รับความร่วมมือและไม่ให้การสนับสนุนเช่น เกลเป็นต้น..
“no ค่ะพี่เขื่อน เกลจะไปงานหนังสือกับคุณป๋า” อ่า เรื่องขยันนี่ต้องยกให้เกลเลยล่ะ ว่างไม่ได้สาวน้อยหนอนหนังสือเป็นต้องชวนคุณป๋าของเธอไปหความรู้เพิ่มเติมที่หอสมุดทุกที
“อ่า...ไม่มีใครไปแล้ว เฟย์จ๋า ไปนะ ฟางด้วย เธอด้วยยัยแห้ง=__=”
“เขื่อน! อิบ้า!!” ถูกต่อว่าจากปากเล็กๆก้หันไปออดอ้อนเฟย์ที่รักของเขา แต่เสียใจ...เป็นเขื่อนที่ถูกเฟย์เยาะเย้ยกลับมาเสียอย่างนั้น
“อย่าปัญญาอ่อน จะไปไหนก็ไป ให้ดีนะ ...ทะเลๆๆ” สาวน้อยออกความคิดเห็นเป็นคนแรกก่อนจะหันมาขอความเห็นจากเพื่อนๆที่ตอนนี้เหลืออยู่แค่.. ฟาง แก้ว โทโมะ ป๊อปปี้ หวาย ขนมจีน จองเบ ก่อนที่เขื่อนจะชิงตัดหน้าตอบเพื่อเอาใจคนสวย
“ไปครับๆ^__^ พวกแกทั้งหมดที่เหลือ ใครไม่ไปทะเล..ตาย!!!!!” หมดปัญญาที่จะเถียงทะเลาะกับเขื่อน ไม่รู้ไปไหนกันดีเหมือนกันเลยตกลงไปเสียอย่างนั้น ....
ตกลงกันได้แล้วต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ...
“แก้ว”
เอ่ยเรียกชื่อเธออย่างกล้าๆกลัวๆ ไม่รู้ว่าจะโดนคนสวยเหวี่ยงเอาหรือเปล่า? แต่ยังไม่ทันที่แก้วจะหันมา แบมก็วิ่งเข้ามาเสียก่อน มือเล็กยกเกาะกุมลำแขนแกร่งของโทโมะก่อนจะปั้นหน้ายิ้มหวานให้ พร้อมงอแงเป็นเด็กขอตามไปเที่ยวกับเขาด้วย..
“น้องแบม มีอะไรหรือครับ?”
“ให้แบมไปทะเลด้วยนะๆ พวกเพื่อนๆก็ไม่มีใครไปเลย แบมไม่อยากอยู่บ้าน นะคะพี่โทโมะ”
น้ำเสียงออดอ้อนของแบมสร้างความหงุดหงิดให้ใครบางคนไม่น้อยจนถึงกับต้องเดินหนีไปอีกทางด้วยความไม่พอใจ ...พยายามจับมือเล็กที่เกาะกุมแขนของตัวเองออกแต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อน้องสาวร่วมค่ายขอตามไปด้วย และเพื่อตัดปัญหา..
“โอเคครับ พรุ่งนี้รถเขื่อนออก 8 โมง ตอนนี้พี่ขอตัวก่อนนะ” เด็กสาวยิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนจะเอ่ยขอบคุณเขา และยอมปล่อยให้โทโมะเป็นอิสระ...
ออกอาการใจเสียเล็กน้อยเมื่อโทรไปหาคนสวยของเขาก็ไม่ยอมรับสาย ไม่รู้เป็นอะไรทั้งวัน...คนคิดถึงก็รอไปเถอะ เชคอีเมล์เสียหน่อยหลังจากไม่มีเวลาเชคเป็นเดือนๆ เห็นคนสวยทวิตข้อความกับก๊วนเพื่อนที่มหาลัย ก็อยากจะเข้าไปทักเหลือเกิน แต่หากเธอไม่ตอบกลับจะทำยังไง? ‘โทโมะไม่อยากเสียใจนะครับ’
Baby…T__T
ทวิตมันซะ เผื่อคนสวยจะเห็นใจ แต่สุดท้ายก็มีเพียงน้องๆแฟนคลับ เท่านั้นที่ทวิตหาเขา...
@Tomo_kotic : พี่โทโมะเป็นอะไรไปอ่าT_T เด็กที่ไหนเหรอ?
@Tomo_kotic : เป็นอะไรมากหรือเปล่าค่ะ? เป็นห่วงพี่นะ เด็กที่ไหนมาแกล้งพี่ค่ะ ตอบหน่อยๆ
@Tomo_kotic : เด็กที่ว่านะ...ยังไม่หายงอนอีกเหรอ?
สะดุดตากับประโยคสุดท้ายของเขื่อนเพื่อนซี้ ... หมั่นไส้มันนักก็ปิดมันซะเลย ไม่สนใจแล้ว เรียกร้องความสนใจไปแก้วก็ไม่เคยเห็นค่าเขาอยู่แล้วนี่ ทีกับพิชชี่ละ ทวิตหากันไม่หยุดทีกับเขา ไม่เคยแม้จะเหลียวมอง!
“รับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้นะเด็กบ้า!!”
ฝากข้อความเอาไว้ ก่อนจะพูดใส่ด้วยความหงุดหงิดที่เธอปิดเครื่องใส่เขา เปรียบเขาตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากหมาบ้า กระวนกระวายนั่งไม่ติด ร้อนอกร้อนใจกลัวเหลือเกินว่ามินนี่จะงอนจนหันไปสนใจชายอื่นแทน
โฮกกก ยอมไม่ได้ครับ!
รอจนเที่ยงคืนแก้วก็ไม่โทรกลับมา จนโทโมะหมดความอดทน ถ้าไม่ได้เคลียกันวันนี้ละก็..ยังไงซะเขาก็นอนไม่หลับเป็นแน่ ก่อนจะตัดสินใจฉวยคว้ากุญแจมอเตอร์ไซค์คันแรงของเขาขึ้นคร่อมแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วทันที..ปลายทางคือ บ้านของจริญญา!!!!!~
แกร๊ก~
“อื้ม”
เสียงคล้ายๆก้อนกรวดเล็กๆกระทบกับกระจกหน้าระเบียงห้องนอนของเธอ จนต้องลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงียบวกกับอารมณ์เสียเมื่อเดินไปดูแล้วเห็นว่ามันเป็นก้อนกรวดจริงๆ นึกโมโหไอ้พวกมือบอนที่ไม่รู้จักหลับนอน คิดอุตริแกล้งก่อกวนชาวบ้านชาวช่องเขายามวิกาลเช่นนี้
อย่าให้รู้นะว่าใคร...แก้วเอาตาย!!!!!
“ใครเล่นบ้าอะไรฮะ?...โทโมะ!”
เปลี่ยนสีหน้าทันทีที่เห็นอีกฝ่ายยืนหน้าขรึมอยู่ข้างล้าง เขาถอดหมวกกันน๊อกออกพร้อมปาดเหงื่อที่แตกพลั่กออกเต็มใบหน้าเล็กน้อย จึงรีบปีนขึ้นระเบียงทันที คนตัวเล็กได้แต่ร้องห้ามแต่ก็ไม่กล้าโวยวายเสียงดังเพราะกลัวคนที่บ้านจะแตกตื่นเอาเสีย!
“ขึ้นมาทำไม?”
“ทำไม? โทรไปแล้วทำไมไม่รับ?” หลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามของเธอ กลับกลายเป็นว่าโทโมะต่างหากที่เป็นฝ่ายตั้งคำถามกับหญิงสาวตรงหน้าแทน อีกฝ่ายกอดอกเชิดใส่ก่อนจะหันหลังเดินเข้าห้องไป
“ไม่ว่าง”
“แก้วโกหก..เป็นอะไรไปครับคนดี วันนี้ทั้งวันแก้วไม่คุยกับโทโมะเลย” เมื่อเห็นว่าขึ้นเสียงไปแก้วก็ไม่ฟัง เด็กเอาแต่ใจหัวรั้นเสียขนาดนี้หมดประโยชน์ที่จะตะคอกใส่ กลัวว่าจะบาดหมางกว่าเดิมนี่สิ...ก่อนจะต้องตะล่อมๆถามด้วยคำพูดหวานๆ
“ไม่ได้เป็นอะไร แก้วแค่ไม่มีอะไรจะพูด...แค่นั้น”
ลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยใจก่อนจะค่อยๆสัมผัสปอยผมของคนตรงหน้าแผ่วเบา มืออีกข้างรั้งเอวบางเข้าหาพร้อมกับผลักดันแผ่นหลังเนียนจนติดผนังบ้าน คนสวยจ้องตาเขานิ่งๆ ไม่ยอมคัดค้าน โต้ตอบ หรือแสดงปฏิกิริยาใดๆออกมา...
“ดื้อแบบนี้ไม่น่ารักเลย...หึงหรือไง?”
“หึง? บ้าแล้ว ไม่ใช่นะ!”
ลอบยิ้มๆน้อยเมื่อเห็นท่าทีลนลานของแก้วที่รีบปฏิเสธพัลวัน แก้วขาวขึ้นสีเลือดแดงฝาดแลดูน่ารัก แล้วอย่างนี้นะหรือที่บอกไม่หึง? ริมฝีปากสีชมพูกุหลาบโดยธรรมชาติเม้มเข้าหากันแน่น แสงจันทร์นวลนอกหน้าต่างฉายส่องฉาบไล้ใบหน้าหวานของแก้วเพิ่มมิติความเนียนให้เขายิ่งหลง...
“โทโมะไม่ได้ชอบน้องแบมนะ..เราเป็นพี่น้องกัน”
“แล้วว่าอะไรหรือยัง-///-“
“ฮะๆ ดีกันนะเด็กดี แล้วพรุ่งนี้โมะจะให้ทำโทษ”
“ทำโทษ? ทำโทษอะไร? โทโมะไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ใช่เหรอ? ฮึ!”
“โอ๋ อย่างอนสิ...เด็กหนอเด็ก งั้นพรุ่งนี้นะจะให้ทำอะไรบอกมาเลย โทโมะทำให้ทุกอย่างเลยนะมินนี่”
“จริง?”
“ครับ”
รอยยิ้มมุมปากระบายแต่งแต้มให้ใบหน้าน่ารักของแก้วดูมีชีวิตชีวาขึ้น เห็นอย่างนั้นคนง้อก็สบายใจมากขึ้น ... ร่างเล็กกระโดดกอดเขาแน่นเหมือนเด็กๆเวลามีคนมาคอยเอาใจ ริมฝีปากชมพูจุมพิตแผ่วเบาที่เรียวปากหนาๆที่ช่างง้องอนหยอดคำหวาน... แต่คนสวยไม่ได้โง่ คนขี้หลีต้องโดนทำโทษในวันพรุ่งนี้แน่ๆ ^__^
“ชู่ว เบาๆสิ เดี๋ยวคนอื่นก็ตื่นกันหมดหรอก เด็กบ้านี่-__-;;” แอบดุเล็กๆเมื่อแก้วไม่ยอมหลับยอมนอนเอาแต่ตื่นเต้นเร่งเร้าจะให้ถึงวันพรุ่งนี้เสียจริงๆ อยากจะรู้นักทำไมถึงดีใจเว่อร์ขนาดนั้น-__-^^
“=__= ยุ่งน่า..กลับบ้านไปเลยไป๊ ตี 2 แล้วนะ!”
“ตี 4 ค่อยกลับ มานอนให้กอดหน่อยสิ” ชายหนุ่มตบมือเบาๆที่เตียงนุ่มก่อนจะพร่ำเรียกเด็กดื้อไปหาเขา ง่วนง่านกับการจัดเตรียมของที่เหลืออีกเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหาโทโมะ
“มีงี้ด้วย?”
ฟอด...
บดจูบลงบนแก้มนวลพร้อมสูดดมความหอมเต็มแรง มือหนารั้งเอวบางลงมานั่งตักก่อนจะระดมจูบหนักๆอีกครั้ง
คนตัวเล็กปัดป่ายการจู่โจมของเขา ก่อนจะทนไม่ไหวลุกขึ้นยืนเท้าสะเอวไล่เขากลับบ้านปาวๆๆ
“กลับไปเลย”
“ไม่เอา”
ฉวยคว้าข้อมือเล็กนั่นได้ก็ฉุดรั้งเขาหาตัวทันที ส่งผลให้เธอต้องลงไปนั่งคร่อมตักเขา เผชิญหน้ากันตัวต่อตัว คนโตกว่าอมยิ้มละลาย มือหนาเกี่ยวกระหวัดเอวบางไว้แนบแน่น ในขณะที่คนบนตักเอาแต่หลบสายตาซุกซนที่แทบจะชอนไชไปทั่วร่างกาย
รู้สึกหน้าร้อนผ่าว เหมือนโดนคบเพลิงใหญ่มาลนบริเวณใบหน้า แก้มขาวสูบฉีดเลือดเปล่งลั่งจนแดงซ่านปกปิดเขาไว้ไม่มิดเอาเสียเลย ก้อนเนื้อที่กำลังเต้นตุ้บๆอยู่ในอกดูเหมือนจะทวีความรุนแรงมากขึ้นเมื่อจมูกโด่งของโทโมะเข้าใกล้แก้มใสของตัวเองเรื่อยๆ ๆ...
“นี่..ตกลงวันเนี้ย ใช่หึงหรือเปล่า?”
“....”
“ว่าไง?”
แกล้งถามให้คนตัวเล็กได้อายมากขึ้น ก็ในเมื่อเธอเป็นคนบอกเองว่าเราสองคนยังไม่ได้เป็นอะไรกัน เพราะฉะนั้นไม่มีสิทธิ์หึง...แล้วเธอเล่า? อากัปกิริยาที่แสดงออกอย่างชัดเจนในวันนี้ไม่ไดเรียกว่าหึง แล้วจะเรียกว่าอะไร??
อยากจะแกล้งเด็ก...ก็ต้องแกล้งให้อายสิครับ
“หึง”
“มะ ไม่ใช่นะ!”
“โอเค..ถ้าไม่หึงก็ดี พรุ่งนี้น้องแบมไปเที่ยวกับเราด้วยนะ โทโมะจะได้พาน้องเขาไปเดินเล่นริชายหาดด้วยเลย”
“ไม่เอา”
ลอบยิ้มน้อยๆเมื่อคนสวยรีบคัดค้านทันควัน มือเล็กเขย่าไหล่ 2 ข้างของเขาอย่างเอาแต่ใจ ดื้อรั้นเสียจริงๆ...ด้วยความที่อยากจะแกล้งคนปากแข็ง ก็เลยต้องพิสูจน์ด้วยวิธีนี้แหละ!!!
“แล้วจะเอายังไง?”
“ไม่ได้หึง..ก็แค่หวง” รีบตอบกลับทันควันก่อนจะหันไปทำหน้ามุ่ยตามเดิม โทโมะอึ้งไปนิดๆก่อนจะแค่นยิ้มออกมาพร้อมเสียงหัวเราะที่ทำเอาแก้วหมั่นไส้ในความอารมณ์ดีเกินเหตุของเขา หวงก็บอกว่าหวง..แล้วมันผิดตรงไหน?
ก็แค่ไม่พอใจตั้งแต่ตอนที่น้องแบมอะไรนั่นเดินเอาน้ำมาให้ หนำซ้ำยังติดกระดุมเสื้อให้กันอีก ไม่รู้หรือไง?...ว่านั่นนะ มันหน้าที่ของคนรัก!!! แล้วไหนจะยังขากลับที่สาวเจ้าเล่นเดินมาเกาะแขนอี๋อ๋อซะขนาดนั้น..เหอะ!
สาบานเลย ว่าไม่ได้หึง!!!!!
โอ๊ะ โอ ถ้าตอนนี้มันจะไม่มีอะไรเลย...ก็ขออำภัย-*-
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
