Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 

                                             ไม่ใช่อาการที่เธอเรียกว่า [หึง]

 

 

 

1 อาทิตย์ผ่านไป

 

 

 

      ตกลงกันไว้ว่าจะยังคงเป็นแค่เพื่อนกันก่อน เป็นเพื่อนที่เธอไม่รู้ใจ...ห่วงได้ แต่ห้ามหึง

 

 

 

 

 

 

 

          วันนี้แก้วมีคิวถ่ายละคร บันทึกรักซุปเปอร์สตาร์ ที่แสดงประกบนักแสดงสุดฮอตรุ่นพี่ในค่าย อย่างพี่ฟิล์ม  ฉากสุดท้ายของวันนี้เป็นฉากอวสานของละคร จุดถ่ายทำ ณ สวนสาธารณะที่รายล้อมไปด้วยไม้ชอุ่มสีเขียว บวกกับสายลมยามเย็น ช่วยสร้างบรรยากาศภายในฉากให้มีความโรมานซ์มากขึ้น

 

 

 

 

          ช่างไฟ ทีงานรวมถึงบรรดานักแสดง ผู้กำกับพร้อมกันหมดแล้ว ใช้เวลาประมาณ 5 นาทีเพื่อทำสมาธิก่อนจะเริ่มถ่ายทำจริง  เธอออกจะใจหายเล็กน้อยเมื่อมาทราบภายหลังว่า ฉากสุดท้ายของเลิฟซีน...จูบจริงอะไรจริง!

 

 

 

 

          ลำพังก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมากเพราะเคยผ่าฉากนี้มาแล้วหนึ่งครั้งแต่ออกจะกลัวเสียมากกว่าเมื่อรู้ว่ามีใครบางคนอยู่ที่กองถ่ายใกล้เคียงบริเวณเดียวกัน....K-OTIC  คร้าTOT

 

 

 

“มินนี่...”

 

 

          เสื้อคู่ที่แอบควงกันไปซื้อวันก่อนถูกนำมาใส่โดยเขา  เจ้าตัววิ่งผ่ากลางกองละครมาจากอีกมุมหนึ่งซึ่งกลุ่มแก็งค์ของเขาทำภารกิจกันเสร็จเรียบร้อย คนหล่อรีบวิ่งมาหาแก้วที่ยืนหน้านิ่งไม่ทันเตรียมใจมาก่อน ถ้าเขาเห็นฉากนั้น...จะเป็นอะไรไหมนะ?

 

 

 

“อะ...เอ่อ”

 

 

 

“ไม่ใส่เสื้อละ? เสียใจนะ”

 

 

 

          เห็นเขาทำหน้าเง้างอดเธอก็อดที่จะอมยิ้มอกมาบางๆไม่ได้ หลายคนอาจมองว่าเขาเป็นผู้ชายนิ่งๆเงียบๆและอาจจะดูหน้ากลัวเกินไปสำหรับคนที่ไม่สนิทคุ้นเคย ใครจะรู้ดีเท่าเธอในตอนนี้...ผู้ชายคนนี้นะ ขี้อ้อน และขี้งอนเป็นที่หนึ่งเลย ให้ตายเถอะ!

 

 

 

“เดี๋ยวใครต่อใครก็สงสัยกันหมด”

 

 

 

“ช่างสิ ไปคุยกันหน่อยนะๆ” เห็นคนสวยของเขาหน้านิ่งไปจึงถือวิสาสะฉวยคว้าข้อมือเล็กก่อนจะสาวเท้าหลบหนีผู้คนไปอย่างรวดเร็ว อีกฟากนึง.....เขื่อนมองตามไปอย่างไม่ละสายตา

 

 

 

 

       ไอ้เสือ.....ว้ากกแน่ ฮ่าๆๆๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ่า ปล่อยเลย พามาทำไมเนี่ย?”

 

 

 

“คิดถึง...”

 

 

 

           คำพูดสั้นๆออกแนวหวานเลี่ยนถูกกลั่นกรองออกมาจากริมฝีปากหนา ดวงตากลมโตของแก้วส่อแววสั่นไหวเหมือนประสานสบตากับชายหนุ่มฝั่งตรงข้าม  เขาระบายรอยยิ้มจนแก้มปริ  มีความสุขจริงๆที่ได้อยู่ใกล้กับมินนี่ของเขา?

 

 

 

“>///< เลี่ยนน่า..เอ่อ..ไอ้เสือ! แบร่ :’P” คิดคำก่นด่าคนเลี่ยนไม่เลือกที่ไม่ออก เลยต้องต่อว่าเค้าไปแบบนั้น ชิ...เค้ามันเสือจริงๆ พ่อเสือซ่อนเล็บ!

 

 

 

“อะไรๆ -__-;; ไปซ้อมได้แล้วไป เด็กดี^__^”

 

 

 

“แล้วใครเรียกมาไม่ทราบ ชิ”

 

 

 

          พาเธอมาแล้วอยู่ๆก็ไล่กลับเสียอย่างนั้น ประหลาด! เขานี่มันซับซ้อนเดาใจยากตัวพ่อเลย  ใบหน้าสวยเชิดขึ้นน้อยๆก่อนจะกอดอกอย่างไม่แคร์เขา ริมฝีปากอวบอิ่มสีเชอร์รี่น่าสัมผัสเผยอเล็กๆ ดวงตาแข็งกร้าวบวกกับจมูกรั้นๆ ยิ่งทำให้เขาชอบใจ

 

 

 

“งอนเหรอ?”

 

 

“อยากให้งอนไหมเล่า?!”

 

 

 

“อยากสิ”

 

 

 

“....”

 

 

 

“อยากให้งอน เพราะอยากง้อไง” จากที่โมโหเขาอยู่แท้ๆ แต่เพียงแค่คำพูดหวานๆหลุดมาไม่กี่คำ มันกลับทำให้ใจอ่อนทุกทีสิน่า เนี่ยแหละ...จุดอ่อนของแก้วใจ 

 

 

 

 

              เลือดร้อนในกายสูบฉีดไปทั่วใบหน้าใสๆที่บัดนี้ขึ้นสีแดงแปร๊ดอย่างเห็นได้ชัด จะอ้างโทษดินฟ้าอากาศก็ไม่ได้ ลมพัดโกรกขนาดนี้ถ้าจะอ้างว่าร้อนจนหน้าแดงมันก็จะกระไรอยู่ จริงไหม?

 

 

 

 

          ลมกรรโชกแรงเรื่อยๆปะทะเข้ากับใบหน้าใสที่ซ่อนสายตาเขินอายอยู่ภายใต้เรือนผมที่ปลิวสยาย ท่าทางขัดเขินจนยืนบิดเป็นเกลียวคลื่นแบบนั้นมันช่างน่ารักเสียจริงๆ...ผู้หญิงเท่ห์ ลุคส์ห้าวคนก่อนหายไปไหนหนอ? เลหือแต่เพียงเด็กขี้เขิน...เขินได้ทุกครั้งที่ถูกเขาแกล้ง

 

 

 

 

          ถือโอกาสตอนที่เธอเผลอสูดดมความหอมจากพวงแก้มเนียนๆหนึ่งฟอด ก่อนจะหันกลับมาเกลี่ยไรผมที่ปลิวตามแรงลมของเธอให้อยู่ในทรงเดิม  คนสวยรีบตะปปห้าตัวเองด้วยความตกใจเมื่อถูกปากหนาๆกดจูบลงเสียได้ ถ้าใครผ่านมาเห็นเข้า...เป็นเรื่องแน่!

 

 

 

“ฉวยโอกาสนะ ผีดิบ” ฝากรอยแดงไว้ตรงต้นขนของเสือร้ายสักปื้นใหญ่ ๆ  คนโคฟาดลูบแขนตัวเองป้อยๆพลางทำหน้าแหยๆปนกับเสียงหัวเราะระคนด้วยรอยยิ้ม จนอีกฝ่ายนึกหมั่นไส้....

 

 

 

“ไปซ้อมดีกว่า..ผีดิบ แบร่”

 

 

          แก้วเอ่ยตัดบทกับโทโมะก่อนจะหาข้ออ้างหลีกเลี่ยงจากการถูกรัดกุม? ของคนฉวยโอกาส อีกฝ่ายพยักห้ารับก่อนจะเตี๊ยมกันโดยการที่ให้เธอเดินนำหน้าไปก่อน ส่วนเขาจะตีเนียนเดินอ้อมไปทางด้านหลังเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย

 

 

 

“ไปรอดูนะ มินนี่” กระซิบข้างูเอแผ่วเบาก่อนจะเดินเลี่ยง ไป

 

 

 

        อา....ตายแล้วแก้วใจT^T

 

 

 

 

“ทุกคน สแตนบายด์” เสียงผู้กำกับสุดเข้มตะโกนเรียกเหล่าบรรดานักแสดงให้เตรียมพร้อม แก้วรีบวิ่งไปทันทีโดยผ่านหน้าเขื่อนที่ยืนหลบมุมอยู่ตรงต้นไม้ นายกบพูดขึ้นมาลอยๆทั้งที่ยังวุ่นวายกับพีเอสพีในมือ

 

 

 

“บอกไอ้เสือหรือยัง? ไม่บอกระวังโดนดี”

 

 

 

พูดแค่นั้น..นายกบเคโระก็เดินออกไปรวมกลุ่มกับมิกกี้ของเธอ? เขื่อนรู้เรื่องบทละครด้วยเหรอ...T^T เหลือก็แต่โทโมะสินะ ดูเหมือนว่าตอนนี้ทุกคนทั้งกองจะรู้หมดแล้ว แม้แต่คนนอกกองอย่างเขื่อนก็ตามที เหลือแต่คนในหัวใจนี่แหละ...ที่ยังไม่รู้ตักว่าของหวงกำลังจะถูกแบ่งปัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“น้อยๆหน่อย...ยิ้มหน้าบานไม่หุบเลยนะคุณเพื่อน”

 

 

 

“อะไรของแกว่ะเขื่อน ว่างมากก็ไปหายัยเฟย์เลยไป”

 

 

 

“แล้วใครที่ชวนผมมากองนี้ละคร้าบบบ!!”

 

 

 

“....”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปาล์ม.........” ถึงบทที่พระเอกสุดฮอตเดินตามหานางเอกจนทั่วสวนสาธารณะ เจอกันก็โผเข้ากอดตามแบบฉบับละครไทย  ฝ่ายหญิงร้องไห้สะอึกสะอื้นก่อนที่พระเอกจะเกลี่ยหยาดน้ำตาออกให้ ด้วย...รอยจูบ!

 

 

 

 

          เห...ดูเหมือนนั่นจะไม่มีอยู่ในบทกระมัง แม้ถูกคนจะตื่นตกใจกันสักเล็กน้อย แต่ด้วยสปิริตงานต้องดำเนินต่อไป  บรรยากาศภายในกองเริ่มเงียบสงัด ทุกสายตาต่างเพ่งเล็งไปยังใบหน้าหล่อของพระเอกหนุ่มที่กำลังโค้งเข้าหาแก้มเนียนที่ไหลเปรอะด้วยคราบน้ำตา หวังจะจูบซับให้แทนเรียวนิ้วที่ตกลงกันไว้แต่แรก

 

 

 

 

          คนสวยในอ้อมกอดของพี่ชายคนสนิททางฐานะแต่เหินห่างทางจิตใจออกจะกระวนกระวายเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าเขาต่อเติมบทนี้เอาเอง...

 

 

 

 

          ไม่ต่างจากคนที่นั่งดูอยู่ข้างๆไม่ห่างจากจอมอนิเตอร์ คนหล่อเริ่มมีอาการหงุดหงิดไม่ชอบใจ ตอนที่เธอเอาบทให้เขาช่วยดู? มันไม่มีแบบนี้นี่หว่า!

 

 

 

 

          บ้าชะมัด! อะไรของผู้กำกับวะเนี่ย..เปลี่ยนบทตอนไหนทำไมไม่บอกกันบ้าง หา???? อุตส่าห์ยื้อแย่งบทของมินนี่มาดูแล้วเชียว เชคสักหน่อยว่ามีฉากหวือหวาแบบนี้หรือเปล่า ?? ลำพังแค่ตอนนั้นมินนี่ของผมโดนจูบไปหนึ่งทีก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้วนะ!

 

 

 

“เฮ้ย ดูดิ จะจูบแล้วๆ” เสียงเด็กเสิร์ฟน้ำในกองออกอาการดี๋ด๋ายกใหญ่เมื่อเห็นหนุ่มฮอตกำลังจะจูบมินนี่ของเขา? ฮึ่ยๆๆๆๆๆ ขัดใจโว้ย!

 

 

 

“นอกบทนี่นา แก”

 

 

 

“หา? นอกบทเหรอ? บังอาจมาก!” เผลอหลุดพูดเสียงดังไปจนคนรอบข้างหันมามองไม่เว้นแม้กระทั่งเขื่อนยังอดจะแซวไม่ได้ เห็นคนหล่อนั่งไม่ติดเก้าอี้นี่มันสนุกจริงเลยว่าไหม?

 

 

 

“ไง...นั่งไม่ติดเก้าอี้เลย ฮะๆ”

 

 

 

 

          โทโมะหันมาจิ๊ปากใส่เพื่อนสนิทเล็กน้อยก่อนจะทนไม่ไหวขึ้นมาจริงๆเมื่อริมฝีปากของใครที่ไหนก็ไม่รู้กำลังจะสัมผัสแก้มใสของเธอ อ๊ากกกกกก

 

 

 

 

“ไม่ได้นะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

 

 

 

 

 

           เผลอตะโกนออกไปเสียงดังก่อนจะลุกขึ้นยืนมองตามด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด? ทำให้พระนางทั้งคู่หยุดชะงักไปอย่างเสียมิได้ แก้วรีบผละออกจากอ้อมกอดของพี่ชายคนสนิท? ส่วนคุณพระเอกดูท่าจะงงไปเล็กน้อย ...ท่ามกลางสายตางุนงงของบุคคลที่รายล้อม  ทำให้โทโมะรู้สึกตัว...

 

 

 

 

“เอ่อ...ขอโทษครับ”   ก้มหัวให้ทุกคนเล็กน้อยเป็นการขอภัยที่เผลอทำอะไรงี่เง่าลงไป ก่อนจะกลับมานั่งสงบสติอารมณ์กับเขื่อนที่กำลังอี๋อ๋อกับเฟย์ที่เพิ่งจะเดินทางมาดูเพื่อนสาว เหตุเกิดจากความว่าง อันที่จริงมาดูเพื่อนหรือมาหาเคโระก็ไม่อาจทราบได้?

 

 

 

  ใบหน้าเรียวมองมายังเขาเล็กน้อย กลัวเหลือเกินว่าเขาจะโกรธ...รู้สึกผิดนะเนี่ย

 

 

 

“เอ่อ....ฉากต่อไปเลยดีกว่าครับ”  เสียงผู้กำกับตะโกนเปลี่ยนฉาก ฉากสุดท้าย คราวนี้แหละ...สิ่งที่แก้วกลัวที่สุด

 

 

 

“โทโมะ นายทำบ้าอะไรอ่ะ?”

 

 

 

          คนตัวเล็กข้างกายเขื่อนเอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้าหงุดหงิด ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าบุคคลตรงหน้าคิดไม่ซื่อกับเพื่อนสาวของเธอเลยออกอาการหวงเป็นธรรมดา แต่เห็นแบบนี้ก็กลัวแก้วไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานเสียมากกว่าเลยกล่าวเตือน

 

 

 

“เรื่องของฉัน”

 

 

 

“ชิ เขื่อน ดูแลเพื่อนนายบ้างก็ดี ...” เมื่อถูกเขาตอบคำถามยอกย้อนก็อดที่จะโมโหไม่ได้ แต่ไอ้ครั้นจะไปอาละวาดใส่คนหัวดื้ออย่างโทโมะเห็นทีจะไม่ไหว เฟย์ก็วีนได้แค่เขื่อนคนเดียวละน่า  ชายหนุ่มหันควับไปมองคนตัวเล็กด้วยงุนงง แน่สิ...เขาไม่ผิดนี่นา แต่เธอเลือกที่จะมาลงกับเขาเอง จะทำไงได้ก็นอกเสียจาก...น้อมรับคำสั่งจากยอดยาหยีT^T

 

 

 

“จ้าTOT”

 

 

 

“ฮึ”

 

 

 

“ไอ้โทโมะเพื่อนเวร!!”

 

 

 

 

           เออออห่อหมกเห็นด้วยกับยาหยีของตัวเองก่อนจะหันมาด่า?เพื่อนรัก อีกฝ่ายไม่ได้โต้กลับแต่อย่างใด สายตาเหยี่ยวจดจ้องมองนางเอกของเขาไม่วางตา เอาอีกแล้ว กอดอีกแล้ว! ไม่ไหวแล้วโว้ย!...ไอ้ครั้นจะลุกขึ้นอาละวาดก็ทำไม่ได้ คนขี้หวงนั่งเหงื่อแตกพรากลุ้นกับเหตุการณ์ตรงหน้าใจจดใจจ่อ

 

 

 

 

          อา...O__O อ๊ากกกกกกกกกก!!!!  คนชำนาญบทเลิฟซีนอย่างพี่ฟิล์มค่อยๆบรรจงจูบลงบนกลีบปากนุ่มของแก้วอย่างนานเนิ่น คนสวยตกใจเล็กน้อย การแสดงเลยดูเกร็งไปนิดจนต้องสั่งคัท!

 

 

 

คัท?...แปลว่า ต้องเริ่มใหม่อีกรอบ!!!! ไม่อ๊าววววววT^T

 

 

 

“ฮึ่ย!” คนหล่อขี้หวงสะบัดตัวหนีอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินออกไปด้วยความโกรธปนหงุดหงิด แก้วไม่บอกให้เขารู้ถึงฉากนี้เลยนี่นา...ทำใจไม่ได้ครับTT

 

 

 

“สมน้ำหน้า ชิ” เฟย์แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ตามหลังเขาไปด้วยความหมั่นไส้จนเขื่อนต้องแอบดุน้อยๆ

 

 

 

“ไม่น่ารักเลย อย่าไปแหย่มันสิ” นิ้วเรียวดีดหน้าผากเนียนของคนตัวเล็กเบาๆ แอบค้อนคนสนิทเล็กน้อยก่อนจะกระทุ้งข้อศอกใส่หน้าท้องแกร่งของคนข้างกายไปเป็นของรางวัล ชิ!

 

 

 

จุก....T//T

 

 

 

 

 

 

 

 

Rrrr

 

             เสียงไอโฟนเครื่องโปรดดังขึ้นไม่ขาดสาย  สร้างความรำคาญให้กับป๊อปปี้เป็นอย่างมาก รีดเดอร์วงทำหน้าที่รับโทรศัพท์แทนเจ้าของมันที่กำลังซดแอลกอฮอลล์ไม่ขาดปาก โทรนัดเขาออกมาเที่ยวหลังจากกระชากเกียร์ลีมูซีนคันงามของมันมาด้วยท่าทีปึงปังเหมือนโกรธใครมาแต่ชาติปางก่อน...สุดท้ายก็มาจบชีวิตที่ผับเดิม!

 

 

 

ถามก็ไม่ตอบไอ้เพื่อนเวร...My Girl ของมันโทรมาก็ไม่รับ!

 

 

 

หมั่นไส้เล็กๆที่เพื่อนรักเมมเบอร์เด็กแสบอย่างแก้ว ว่า มายด์เกิร์ล เฮอะ!  

 

 

 

 

          เพราะแกสองคนแท้ๆ แทนที่ฉันจะได้อยู่กับฟางกี้ กลับกลายเป็นว่าต้องมาทำหน้าที่ปอเต็กตึ้งตามเก็บศพคุณชายโทโมะเสียได้...ให้เดาเลย ถ้าทะเลาะกับยัยแก้วแหงๆ และถ้าเดาไม่ผิด คงเป็นเพราะความหึงละมั้ง!

 

 

 

“ฮัลโหล”

 

 

 

[โทโมะ]

 

 

 

“ฉันเอง....ป๊อปปี้”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อย” 

 

 

 

          คนเมาสะบัดแขนทันทีที่มองเห็นด้วยสายตาพร่าเบลอ คนตัวเล็กอุตส่าห์ตามมาง้อถึงที่แต่ยังคงความโกรธเอาไว้เสมอต้นเสมอปลายไม่ว่าเธอจะง้อด้วยวิธีใด ป๊อปปี้มองตามด้วยความระอาเมื่อรู้สึกว่าเพื่อนตัวเองไม่มีเหตุผลเอาเสีย ละครก็คือละคร!

 

 

 

“เคลียกันเองนะ....ฮัลโหลฟาง หิวอ่ะ ออกมาหาไรกินกันไหม?”

 

 

 

[ไม่ไปย่ะ]

 

 

 

“ใจร้าย..ถ้าเธอไม่ออกมา ฉันบุกไปหาถึงที่บ้านจริงๆด้วย!!!” 

 

 

 

          ยกโทรศัพท์โทรหาหญิงสาวผู้เป็นหนึ่งในใจ หวังว่าเธอจะยอมออกไปกับเขาหลังจากตั้งใจจะชวนตั้งแต่เมื่อเย็นแล้ว  แต่ดันมีตัวปัญหามากวนเสียได้ เห็นว่าเป็นเพื่อนหรอก ถึงยอมนะ..เป็นคนอื่นซัดตายไปแล้ว

 

 

 

 

          เอ่ยชวนเจ้าตัวก็ปฏิเสธ ฮึ เลยต้องบอกไปว่าจะไปหาถึงบ้านเจ้าตัวก็ตอบกลับมาว่าไม่เชื่อ..แล้วคอยดู ว่าป๊อปปี้จะกล้าไหมครับ^^

 

 

 

“เดี๋ยวสิป๊อป...พาเขากลับบ้านก่อนสิ” กำลังจะเดินหนีแต่ถูกแก้วรั้งไว้ให้ช่วยพยุงซากศพกลับไปฝังที่บ้านก่อน  เลยจำต้องเลทกับยัยหมูกระต่ายไปก่อน

 

 

 

“ไม่ต้องโว้ย!”

 

 

 

“นิสัย”  เธอแอบค้อนเขาเล็กๆที่คนเอาแต่ใจไม่ยอมฟังจนแก้วหน่ายใจ พยายามอธิบายเขาก็ไม่ฟัง คนอะไร?ขี้งอนเป็นบ้าเลย!

 

 

 

“ทำไม...ที่เธอยังไปกอดไปจูบกับคนอื่นได้...แล้วทำไมฉันจะทำตามใจตัวเองบ้างไม่ได้”

 

 

 

“ไม่มีเหตุผล นั่นก็แค่ละคร แล้วอีกอย่างบอกแล้วไง...เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน! เพราะฉะนั้นนายไม่มีสิทธ์หึง!” ตวาดใส่หน้าเขาน้อยๆ ดวงตากลมโตคลอปริ่มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ล้นเอ่อ น้อยใจเขาเหลือเกินที่ยกเอาเหตุผลนี้มาอ้าง ถ้าคิดจะชอบพอ คบกัน ทำไมถึงทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่กันเล่า?!

 

 

 

“เอ่อ...ใจเย็นกันก่อนสิ แกก็เหมือนกันมันก็แค่ละครจะอะไรนักหนา แก 2 คนคบกันแล้วหรือไง? ถึงต้องหวงขนาดนั้น ทำอะไรไม่คิดว่ะ!”

 

 

 

“........”

 

 

 

“ไม่ได้หึง...ไม่หึง” 

 

 

 

 

           เปรยออกมาก่อนจะคว้าเอวบางเข้ามากอดไว้ คนสวยขัดขืนเล็กน้อยก่อนจะใช้ สองมือทุบตีเขาไม่ยั้ง ยิ่งเห็นท่าทีเดียดฉันท์อ้อมกอดของเขาแล้วก็ยิ่งน้อยใจสุดแสน ที่พ่อพระเอกคนนั้นยังกอดได้เลยนี่นา เขากอดแค่นี้จะเป็นไรไป....มือหนาลดลงคลายอ้อมกอดจนเธอเป็นอิสระ...

 

                           

 

 

 

 

 

 

 

 

            มีเพียงเสียงเพลงที่คลอจากวิทยุภายในรถคันหรูของโทโมะ ป๊อปปี้ที่ขอแยกตัวไปหาฟางก่อนหน้านั้น อีกอย่างเจ้าตัวก็ยืนยันว่าไม่ได้เมาอะไรมาก พอขับรถไหว .... ไม่มีการพูดจาระหว่างคนขับและคนนั่งร่วมทาง

 

 

 

“โทโมะ....”มือน้อยเอื้อมแตะฝ่ามืออุ่นของเขาขณะที่เจ้าตัวจับเกียร์ คนหล่อสะบัดมือหนีก่อนจะหันกลับไปบังคับพวงมาลัยต่อ แก้วกลับมาสงบอีกครั้ง ไม่รู้จะง้ออย่างไรดี? ถูกเขาปฏิเสธการงอนง้อแบบนี้ทุกครั้งเธอก็ใจเสียเหมือนกันนะ

 

 

 

“.......”

 

 

 

“แก้วไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง เพิ่งรู้เหมือนกันว่ามีบทนั้น”

 

 

 

“......”

 

 

 

“ไม่เชื่อก็ได้นะ ....แต่แก้วพูดเรื่องจริง” เอ่ยความจริงออกไปจนหมดสิ้นได้แต่หวังว่าคนที่อาแต่ตีหน้าเครียดจะเข้าใจ  .... ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้จากอีกฝ่ายเหมือนเฉกเช่นเคย ยังคงเงียบ....

 

 

 

“.....”

 

 

 

“.....”

 

 

 

“ไม่ได้โกรธเรื่องนั้น..ทำไมต้องพูดว่าไม่มีสิทธิ์!!!!??”  ไอ้อาการเฉยชาไม่ได้เป็นเพราะบทจูบอะไรนั่น แค่โกรธที่เธอบอกต่อหน้าป๊อปปี้ว่าเขาไม่มีสิทธิ์หึง! โอเค...ไม่หึงก็ได้

 

 

 

“คือ....เรายังไม่”

 

 

 

“ต้องรอให้ได้กันก่อนหรือไงถึงจะหึงได้!”

 

 

 

“โทโมะ!!”

 

 

 

          อยากจะตะปปหน้าหวานๆของเขาเสียจริง พูดหยาบคายแบบนั้นกับเธอได้อย่างไร?  จะก่นด่าก็ไม่ได้ผลคนไม่มีหัวใจไม่สะทกสะท้านอะไรอยู่แล้วนี่  คนสวยกอดอกตัวเองพลางเฉสายตามองไปยังนอกรถด้วยน้ำตาที่ล้นปริ่ม  กว่าจะรู้สึกตัวว่าเป็นคนผิดอยากจะขอโทษก็กลัวเธอจะไม่รับฟัง...ปากหนอปากT^T

 

 

 

“ว้ายยยย!!!!!” เสียงใสเล็ดลอดออกจากเรียวปากเล็กนั่นด้วยความตกใจเมื่อถูกคนเอาแต่ใจเบรกรถกะทันหันพลางข้ามเกียร์มาช้อนตัวเธอขึ้นนั่งบนตักแกร่งส่วนเขาแทรกตัวลงไปนั่งที่ของเธอแทน

 

 

 

 

           คำขอโทษกลั่นกรองออกจากปาหนาๆของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า หวังเหลือเกินที่จะให้เธอเห็นใจเขา มือหนากอบกุมเอวบางไว้แนบชิดเกรงว่าเธอจะดิ้นหนีเขา...

 

 

 

“ขอโทษ...ขอโทษ...โทโมะขอโทษนะมินนี่”

 

 

 

“....”

 

 

 

 

            เมื่อไม่ได้รับการตอบโต้จากร่างเพรียวบนตัก คนหล่อก็เริ่มใจเสีย เธอคงโกรธเขามากเป็นแน่แท้ที่พูดจาละลาบละล้วงไม่ให้เกียรติเธอแบบนั้น ... ใบหน้าหล่อซบลงบนเนินอกของหญิงสาวบนตักพลางร้องโวยวายขอความเห็นใจเด็กน้อยให้เธออภัย ...ยอมแล้ว

 

 

 

“โทโมะไม่ได้หึงแก้วนะ  ไม่ใช่อย่างที่แก้วเรียกแบบนั้น”

 

 

 

“......”

 

 

 

“ให้อภัยสักครั้งนึง เธอคงไม่ใจร้าย ....ใช่ไหมคนดี?”

 

 

 

          เงยหน้าสบตากับคนตัวเล็กที่มีท่าทีหวั่นไหวอยู่บ้าง ในเมื่อเธอไม่ตอบเขาจะขอสรุปเอาเองเลยแล้วกันว่าเธอยอมให้อภัย ....  ใบหน้าคมคายโน้มเข้าหาริมฝีปากสีเชอร์รี่แสนเย้ายวนนั่นด้วยอยากสัมผัสลิ้มรส หวานหอมทุกครั้งที่ได้สัมผัส อมให้เขาล่วงเกินแบบนี้...หายโกรธแล้วใช่ไหม?

 

 

 

“หายโกรธหรือยัง?”

 

 

 

          ไม่อยากจะล่วงเกินหากเพียงเพราะเธอแค่เคลิ้มตาม อยากให้คนตรงหน้าเต็มใจรับสัมผัสด้วยความยินยอมจริงๆมากกว่า คนสวยหลบสายตาขี้อ้อนซุกซนนั่นเล็กน้อย ก่อนที่ริมฝีปากจะขยับเขยื้อนเมื่อเธอกลั่นคำพูดออกมา

 

 

 

“คนนิสัยไม่ดี...ไม่ใช่หึงแล้วคืออะไร?”

 

 

 

“หวงไง”

 

 

 

“วันหลังมีเหตุผลบ้างก็หน้าจะดี แก้วให้อภัยนะ แต่ก็ใช่ว่าจะลืมไปเลย อย่าได้ใจเชียว!”

 

 

 

“ครับ ...คนดี มิกกี้ขอโทษนะมินนี่”

 

 

 

 

            ก่อนจะฉวยโอกาสฉกขิมโพรงปากหวานของคนตัวเล็กด้วยความชำนาญ ลิ้นร้อนอุกอาจคนควานทั่วโพรงปากหวานรู้จักจบสิ้น ไม่รู้จักคำว่าพอ... ริมฝีปากหนาขยับจูบบนริมฝีปากบางจนเธอหายใจแทบไม่ทัน อาศัยการลอบหายใจถี่ๆเมื่อเขาเคลื่อนย้ายริมฝีปาก...

 

 

 

“อื้อ...พอแล้ว”   ตีแขนคนเอาแต่ใจที่ไม่ยอมเลิกรา  ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเชื่อฟังเธอเสียเหลือเกิน...เขากดจมูกโด่งได้รูปลงบนซอกคอหอมเนียนด้วยความหลงใหลแม้เธอจะยังไม่ผ่านการชำระร่างกายในคืนนี้ ... หอมได้ตลอดเวลาสิน่า

 

 

 

 

           เลื่อนขึ้นจูบที่เรียวปากอวบอิ่มที่เริ่มบวมเจ่อเพราะถูกเขารุกรานเป็นเวลานานเกินไป ด้วยความหมั่นไส้เจ้าลิ้นหนาซุกซนนั่นเลยกัดเข้าให้จนเจ้าตัวร้องโอย~

 

 

 

“โอ้ย~กัดทำไมยัยตัวแสบบ ซี้ดด~”

 

 

 

“สมน้ำหน้าไอ้ลามก พาแก้วกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ ไอ้เสือ แบร่ๆๆ”

 

 

 

           ตอนแรกกะจะพาเลี้ยวเข้าโรงแรมแล้วเชียว แต่เจอคนสวยดักคอไว้ถ้าไม่อยากให้เธอเกลียดเขาไปจนวันตาย คนหล่อก็ยอมสิครับ อดเปรี้ยวไว้กินหวาน อดปล้ำไว้กินแก้ว...

 

 

 

---

 

 มาละคร้าบบ เค้าเพิ่งเข้าขีดเขียนได้ ขอโทดทุกคนก้าบบ^^